Γιατί να ψηφίζουμε, αν το κράτος είναι λάφυρο;

Αν είναι μια κυβέρνηση να κάνει και τα χατίρια των παρασίτων ρουσφετοκυνηγών, τότε γιατί ψηφίζουμε για κυβέρνηση;

👉 Το ρουσφέτι δεν είναι δικαίωμα. Είναι καρκίνωμα. Και όσοι το δίνουν ή το ζητούν, είναι μέρος της μετάστασης.

Δεν θα ήταν πιο απλό, σύμφωνα με τα ποσοστά των κομμάτων, να διορίζουν όλοι τα δικά τους παιδιά, να μοιράζουν τις επιδοτήσεις αναλογικά και να τελειώνουμε; Ένα είδος θεσμοθετημένης μοιρασιάς, με βάση τις δημοσκοπήσεις.
Έτσι, να ξέρει κι ο ψηφοφόρος τι παίρνει:
– 7% πήρες; Πάρε πέντε επιδοτήσεις και τρεις τοποθετήσεις σε ΔΣ.
– 41%; Δικαιούσαι μέχρι και τον ανιψιό της κουμπάρας στο ΥΠΕΝ.

Απλό, καθαρό, διαφανές.
Να μη λέμε και ότι η Δημοκρατία δεν παραδίδει αποτελέσματα.

 
🧨 Η Δημοκρατία ως εργαλείο βολέματος

Δεν έχουμε πια δημοκρατία. Έχουμε συνεταιρισμό εξυπηρετήσεων.
Δεν εκλέγουμε κυβέρνηση για να κυβερνήσει, αλλά για να εξυπηρετεί:
τους δικούς μας, τους φίλους μας, τους μετακλητούς μας, τους πελάτες μας.

Η Ελλάδα έχει αναδείξει το ρουσφέτι όχι απλώς σε πρακτική, αλλά σε καθεστώς.
Όποιος δεν έχει μπάρμπα στην Κορώνη, έχει σπόνσορα στο Μαξίμου.
Όποιος δεν έχει πλάτες, έχει κουμπάρο με πρόσβαση στην πλατφόρμα πριν ανοίξει.

 
🧷 Το ρουσφέτι δεν είναι απλώς «χάρη». Είναι εργαλείο εξουσίας

Ας μην κοροϊδευόμαστε: το ρουσφέτι δεν είναι καλοσύνη, ούτε «βοήθεια στον κόσμο».
Είναι μηχανισμός εξάρτησης και έλεγχου.

Ο πολιτικός δεν δίνει ρουσφέτι για να φανεί καλός. Το δίνει για να κρατήσει τον ψηφοφόρο.
Να τον δέσει χειροπόδαρα στο δίκτυο υποχρεώσεων.
Να τον μετατρέψει από ενεργό πολίτη σε χρεωμένο πελάτη.
Σε κάποιον που δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί, γιατί “έχει πάρει κάτι”.

Το ρουσφέτι ευνοεί πρώτα απ’ όλα την πολιτική κάστα.
Γιατί για κάστα πρόκειται, με δική της γλώσσα, δικούς της νόμους, δικά της παιδιά.
Το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιεί το ρουσφέτι όχι για να εξυπηρετήσει, αλλά για να επιβιώσει.
Γι’ αυτό και καμία κυβέρνηση, όσα κι αν υπόσχεται περί "αριστείας" ή "επιτελικότητας", δεν αγγίζει τον πυρήνα του προβλήματος.

Η πολιτική κάστα έχει το μαχαίρι και το πεπόνι, και αυτή μόνο μπορεί να κόψει το ρουσφέτι, αλλά δεν το κάνει γιατί θέλει την εδραίωση της εξουσίας της.

 
🏚️ Το ρουσφέτι σκοτώνει την αξιοκρατία. Και μαζί της, το ίδιο το κράτος

Το μεγάλο θύμα του ρουσφετιού δεν είναι μόνο ο άξιος που μένει απ’ έξω.
Είναι ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, που μετατρέπεται σε εργοτάξιο με λάθος εργαλεία.

Όταν τη θέση την παίρνει ο δικός σου αντί για τον ικανό, τότε:
οι υπηρεσίες υπολειτουργούν, οι αποφάσεις λαμβάνονται με πολιτικό κόστος και όχι λογική, οι διαδικασίες παραλύουν, και το κράτος γίνεται ένα τεράστιο θερμοκήπιο ανευθυνότητας και μετριότητας.

Το ρουσφέτι παράγει και συντηρεί την αναξιοκρατία.
Η αναξιοκρατία παράγει ανικανότητα.
Και η ανικανότητα γεννά περισσότερη ανάγκη για ρουσφέτια, αφού τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, αν δεν "χτυπήσεις πόρτα".

Έτσι, ο πολίτης δεν ζητά ρουσφέτι για να πάρει προνόμιο, αλλά για να αποκτήσει πρόσβαση σε κάτι που κανονικά θα έπρεπε να του ανήκει.
Αλλά το "κανονικά" έχει πεθάνει. Το έχει σκοτώσει το ίδιο το σύστημα που του ζητά να προσκυνά, για να πάρει αυτό που δικαιούται ως πολίτης.

 
👥 Οι πολίτες: Από ψηφοφόροι σε ικέτες- παρακαλητάδες

Αλλά ας μη γελιόμαστε. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι πολιτικοί.
Είναι και οι "απλοί πολίτες" που έχουν εκπαιδευτεί να βλέπουν το κράτος όχι ως θεσμό αλλά ως πάγκο εξυπηρέτησης.

Ο πολίτης δεν παρακαλάει στο κενό. Παρακαλάει επειδή έχει πιθανότητες. Παρακαλάει επειδή το σύστημα τού έχει δώσει το δικαίωμα να ελπίζει.
Και ξέρει ότι, αν έχει γνωριμίες, θα πάρει σειρά, θα «μπει», θα «κανονιστεί».

Έτσι δημιουργείται το τέλειο συμβόλαιο εξάρτησης:
Ο πολιτικός υπόσχεται, ο πολίτης ελπίζει, και η δημοκρατία κουτσαίνει με πατερίτσες ρουσφετιών.

 
⚙️ Το επιτελικό κράτος,  ο καλύτερος πελάτης του εαυτού του

Και μέσα σε όλα, το περιβόητο "επιτελικό κράτος".
Εκεί που υποτίθεται θα βλέπαμε επαγγελματισμό και αποκομματικοποίηση, είδαμε απλώς καλύτερη οργάνωση της πελατείας.

Τίποτα δεν ξεφεύγει από τον έλεγχο:
– Ο μετακλητός έχει θέση πριν υπάρξει υπουργείο.
– Η ΜΚΟ προεγκρίνεται πριν βγει η πρόσκληση.
– Ο εργολάβος υπογράφει προσύμφωνο πριν πέσει το κονδύλι.

Το κράτος έγινε εργαλείο υπέρ των ημετέρων, με όρους εταιρικής διαχείρισης.
"Αριστεία", αλλά μόνο για όσους έχουν κωδικό κομματικής πιστοποίησης.

 
🩹 Ούτε φτώχεια, ούτε πείνα. Μόνο φτώχεια στα συνθήματα

Και για να μην ξεχνιόμαστε, δεν λείπει και το πολιτικό "όραμα":
«Θα σας διορίσομεν και επιδοτήσομεν όλους».
Αυτό είναι το νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Όχι να ανεβούμε ως κοινωνία, αλλά να βολευτούμε ως άτομα.
Όχι να φτιάξουμε παιδεία και υγεία, αλλά να βρούμε το παραθυράκι.

Όλοι να πάρουμε από κάτι. Κανείς να μην αφήσει τίποτα.

 
🔧 Μπορεί να αλλάξει;

Μπορεί. Αλλά όχι με ευχές, ούτε με hashtags.

Ο πολίτης δεν φταίει επειδή παρακαλάει. Φταίει το σύστημα που τον εκπαιδεύει να παρακαλάει.
Για να αλλάξει κάτι:

Ο πολίτης πρέπει να καταλάβει πως κάθε "χάρη" που του κάνουν, του κλέβει ένα κομμάτι αξιοπρέπειας.

Ο πολιτικός πρέπει να χάσει ψήφους όταν υπόσχεται ρουσφέτια, όχι να κερδίζει.

Ο δημόσιος τομέας πρέπει να γίνει απρόσωπος και δίκαιος, όχι κομματικός και "ευέλικτος".

Η αξιολόγηση, η διαφάνεια και η ανεξαρτησία των θεσμών πρέπει να γίνουν αδιαπραγμάτευτες.

Αν το ρουσφέτι πάψει να λειτουργεί, θα πάψει και η εξάρτηση.
Όχι γιατί "θα ωριμάσουμε", αλλά γιατί θα αναγκαστούμε να παίξουμε αλλιώς.

 
🧨 Επίλογος: Δημοκρατία ή καθεστώς διανομής;

Αν η κυβέρνηση υπάρχει μόνο για να μοιράζει ρουσφέτια, τότε δεν έχουμε Δημοκρατία.
Έχουμε σύστημα ανακύκλωσης βολεμένων.
Και αν έτσι είναι, τότε η πιο έντιμη πρόταση είναι:

Καταργούμε τις εκλογές.
Ο διορισμός θα γίνεται βάσει ποσοστών.
Όλοι θα εξυπηρετούνται.
Όλοι θα διορίζονται.
Ο καθένας ανάλογα με τη συμμετοχή του στην μεγάλη αρπαχτή.

Αν είναι να ζούμε το ψέμα, τουλάχιστον να το ζούμε χωρίς φαντασιώσεις περί λαϊκής κυριαρχίας.

Επόμενη στάση: Ο διορισμός σας, βάσει δημοσκοπήσεων.
Μην ξεχάσετε την ταυτότητα. Και το "γραμμάτιο".