ΟΠΕΚΕΠΕ: Μια προσωπική ιστορία κρατικής παρωδίας και συλλογικής ενοχής

Με αφορμή το σκάνδαλο που ξέσπασε στον ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν μπορώ να μην θυμηθώ το προσωπικό μου βίωμα, μικρό και ασήμαντο ίσως στα μάτια κάποιων, μα ενδεικτικό του τρόπου που λειτουργεί αυτό το κράτος: όχι ως κράτος πρόνοιας, αλλά ως τιμωρός των νομοταγών και φιλόξενος για τους επιτήδειους.

Η μητέρα μου είχε ενταχθεί σε πρόγραμμα δενδροφύτευσης με πεύκα μέσω του Δασαρχείου, το οποίο παρείχε ετήσια επιδότηση περίπου 60 ευρώ για 20 χρόνια, με σκοπό τη συντήρηση και το πότισμα των δέντρων. Για να εισπραχθεί όμως αυτό το ελάχιστο ποσό, απαιτούνταν κάθε χρόνο νέα αίτηση, νέα βεβαίωση, νέα υπογραφή από πέντε διαφορετικές υπηρεσίες και συνολικό κόστος περίπου 45 ευρώ σε παράβολα, και έξοδα εξυπηρέτησης συν βενζίνες και απίστευτη ταλαιπωρία. 

Καθαρό κέρδος; Λιγότερο από 15 ευρώ. Αλλά η υποχρέωση ήταν απόλυτη: αν δεν ολοκληρωνόταν η διαδικασία, η επιδότηση όχι μόνο κοβόταν, αλλά υπήρχε απειλή επιστροφής ολόκληρου του ποσού.

Τα τελευταία έξι χρόνια αυτής της ταλαιπωρίας την ανέλαβα εγώ, καθώς οι γονείς μου δεν μπορούσαν. Ενώ ακολουθούσα όλη την προβλεπόμενη γραφειοκρατική διαδικασία, οι επιδοτήσεις επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν καταβάλλονταν. Πήγα σε όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες, και η απάντηση που λάμβανα ήταν ότι «δεν έβρισκαν τη δενδροφυτεμένη έκταση» (!). Εκείνη που επί 17 χρόνια έβρισκαν κανονικά. Το χωράφι δηλαδή έπαιζε κρυφτό με το κράτος.

Από το Δασαρχείο με προειδοποιούσαν: συνέχισε να κάνεις την αίτηση, αλλιώς θα χρειαστεί να επιστραφούν όλα τα χρήματα. Δηλαδή: ανύπαρκτη επιδότηση, υπαρκτή υποχρέωση.

Η ιστορία της ρεμούλας στις αγροτικές επιδοτήσεις

Οι αγροτικές επιδοτήσεις στην Ελλάδα έχουν μεγάλη παράδοση σκανδάλων. Η πιο κλασική ίσως ήταν το λεγόμενο «γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι» στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι ζωοτροφών εισήχθησαν με επίπλαστες δηλώσεις προέλευσης και διοχετεύτηκαν με ψευδείς επιδοτήσεις μέσω κομματικών μηχανισμών. Δεν επρόκειτο για μεμονωμένες απάτες, αλλά για ένα σχέδιο πολιτικής χρηματοδότησης (του ΠΑΣΟΚ τότε), μέσω κρατικής διαπλοκής.

Από τότε, κάθε κυβέρνηση όχι μόνο δεν εξυγίανε το σύστημα, αλλά το επιβάρυνε ακόμα περισσότερο. Η επιδότηση γινόταν εργαλείο ψηφοθηρίας, εξαγοράς συνειδήσεων και διαπλοκής με μεσάζοντες, συμβούλους και «πιστοποιημένους φορείς».

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που επαγγέλθηκε «ψηφιακή διακυβέρνηση» και «μηδενική ανοχή στη διαφθορά», αποδείχθηκε απλώς η συνέχεια του ίδιου έργου. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου εξετάζονται πλέον απάτες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ με ψεύτικες αιτήσεις και πλαστές δηλώσεις ιδιοκτησίας, αποκαλύφθηκε όχι χάρη σε κάποιον ελληνικό ελεγκτικό μηχανισμό, αλλά κατόπιν έρευνας της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας.

Γιατί δεν το σταμάτησε η κυβέρνηση; Γιατί δεν υπήρξε καμία παρέμβαση όλα αυτά τα χρόνια;
Μήπως γιατί δεν τους συνέφερε;

Ποιοι τα φάγανε, τελικά;

Σε κάθε τέτοια υπόθεση ακούμε το κλασικό: «όλοι μαζί τα φάγαμε». Μια επικοινωνιακή φούσκα, μια ισοπεδωτική δικαιολογία, που σκοπό έχει να ξεπλύνει τους πραγματικά υπεύθυνους. Να προστατέψει τον «πρωθυπουργό της καρδιάς τους» και το διεφθαρμένο καθεστώς που εκπροσωπεί.

Το ελληνικό κράτος δεν απέτυχε. Δεν ήταν ποτέ φτιαγμένο για να πετύχει. Φτιάχτηκε, διαμορφώθηκε και αναπαράχθηκε για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, με σύστημα αμοιβαίας συγκάλυψης ανάμεσα σε κόμματα, επιχειρηματίες και κρατικούς λειτουργούς.

Και τότε, αναρωτιέμαι:

Ποια τελικά είναι η διαφορά ανάμεσα στην Τουρκοκρατία και τη Νεοελληνική Κλεπτοκρατία των ΑΛΥΤ-ΕΛΥΤ;

Τουλάχιστον τότε ήξερες ποιος ήταν ο δυνάστης σου. Τώρα, σε κοροϊδεύει κατάμουτρα. Και σε τιμωρεί αν δεν μπεις κι εσύ στο παιχνίδι.

ΑΙΣΧΟΣ.

ΑΙΣΧΟΣ στους «άριστους» που επαναλαμβάνουν τα χειρότερα των προηγούμενων.
ΑΙΣΧΟΣ στους εκάστοτε «ηθικούς» που κοιτούν αλλού όταν βολεύει το κόμμα τους.
ΑΙΣΧΟΣ στο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί διαχρονικά σαν εγκληματική οργάνωση με γραφείο Τύπου.