Κλιματική Πολιτική στην Ευρώπη: Πράσινη Μετάβαση ή Κοινωνικός Μηχανισμός και έλλειψη φυσικών ανθρώπινων τροφών ;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί με φανατισμό την «πράσινη μετάβαση» και την αποανθρακοποίηση της οικονομίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις Βρυξέλλες, εφαρμόζει τα μέτρα αυτά με ταχύτητα-ρεκόρ. Όμως, η καθημερινότητα αποκαλύπτει ένα σκοτεινότερο σκέλος: αυξημένες τιμές βασικών τροφών, περιορισμό πρόσβασης σε φυσικά προϊόντα (κρέας, αυγά, γαλακτοκομικά), και πίεση για κατανάλωση εργαστηριακών υποκατάστατων. Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που οι μεγάλες αναδυόμενες χώρες συνεχίζουν σχεδόν αμείωτα τις εκπομπές τους, για να αναπτυχθούν και να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο.

1. Ακρίβεια και Διατροφικοί Περιορισμοί
Τα τελευταία χρόνια, οι τιμές μοσχαρίσιου, αρνίσιου και κατσικίσιου κρέατος έχουν εκτοξευθεί. Για πολλές οικογένειες, το κρέας γίνεται είδος πολυτελείας.
Παράλληλα, βλέπουμε την προώθηση φυτικών και εργαστηριακών υποκατάστατων — συχνά υπερεπεξεργασμένων — που παρουσιάζονται ως «υγιεινά» και «φιλικά προς το περιβάλλον». Η διατροφή όμως είναι θεμέλιο της υγείας: η αντικατάσταση φυσικών τροφών με βιομηχανικά σκευάσματα συνδέεται με την αύξηση χρόνιων ασθενειών, ακόμη και σε νεότερες ηλικίες.

2. Συγκέντρωση Οικονομικής Ισχύος
Το νέο διατροφικό και ενεργειακό μοντέλο ωφελεί κυρίως:

• τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες (λόγω περισσότερων ασθενών),

• τις πολυεθνικές τροφίμων (λόγω κερδοφορίας από φτηνές πρώτες ύλες),

• τα funds που αγοράζουν ενεργειακές επιχειρήσεις στην Ευρώπη, συχνά κεφάλαια που δημιουργήθηκαν από πετρελαϊκά κέρδη.
  Η ειρωνεία είναι προφανής: οι ίδιοι που κέρδισαν από τα ορυκτά καύσιμα, τώρα κερδίζουν από τις «πράσινες» λύσεις που μας επιβάλλονται.

3. Η Ιδεολογία της «Πράσινης Ηθικής»
Δεν πρόκειται απλώς για πολιτική ή οικονομική στρατηγική. Συχνά περιβάλλεται από μια σχεδόν θρησκευτικομανιακή ηθικολογία:

• Η κρεατοφαγία παρουσιάζεται ως «ανήθικη» ή «εγκληματική για το κλίμα».

• Η vegan/plant-based διατροφή αναγορεύεται σε ηθικό καθήκον.
  Αυτό δημιουργεί κοινωνικό διχασμό και ψυχολογική πίεση, αντί για ουσιαστική ενημέρωση και ελεύθερη επιλογή.

4. Η Γεωπολιτική Διάσταση
Ενώ η Ευρώπη βιάζεται να απεξαρτηθεί από άνθρακα, πετρέλαιο και φυσικό αέριο, οι αναδυόμενες οικονομίες αυξάνουν την παραγωγή τους για να βγάλουν εκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια. Η απόκλιση αυτή κάνει την ευρωπαϊκή πολιτική να μοιάζει περισσότερο με αυτοϋπονόμευση παρά με παγκόσμια λύση.

5. Η Φίμωση των Διαφωνούντων
Υπάρχουν εκατοντάδες επιστήμονες και ερευνητές διεθνώς που αμφισβητούν το αφήγημα της «κλιματικής καταστροφής» ως υπαρξιακής απειλής. Υποστηρίζουν ότι:

• η σημερινή κλιματική μεταβολή δεν είναι πρωτοφανής,

• το CO₂ είναι ευεργετικό για τη βλάστηση,

• η λύση βρίσκεται στην προσαρμογή και την τεχνολογική πρόοδο, όχι στην οικονομική ασφυξία.

Αυτές οι φωνές δεν λείπουν· απλώς φιμώνονται. Στα κυρίαρχα ΜΜΕ σπανίως προβάλλονται, στα social media πολλές φορές λογοκρίνονται ή χαρακτηρίζονται «αρνητές» (deniers), και αποκλείονται από δημόσιες συζητήσεις. Έτσι, η κοινωνία λαμβάνει μια μονομερή εικόνα, όπου κάθε κριτική παρουσιάζεται ως επικίνδυνη ή αντιεπιστημονική — κάτι που περισσότερο θυμίζει ιδεολογία παρά ανοιχτό επιστημονικό διάλογο.

6. Η Υποκρισία των Πολιτικών "Σωτηρίας του Κλίματος"
Την ώρα που οι Ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να μειώσουν την κατανάλωση κρέατος, να πληρώνουν «πράσινους φόρους» και να περιορίζουν τις μετακινήσεις τους, οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες και τα μεγάλα επιχειρηματικά λόμπι:

• Στηρίζουν πολέμους που καταστρέφουν ολόκληρες χώρες και αυξάνουν τις παγκόσμιες εκπομπές (στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι από τους μεγαλύτερους ρυπαντές).

• Πετούν με ιδιωτικά αεροσκάφη και ταξιδεύουν ασταμάτητα σε διεθνείς «κλιματικές συνόδους», ενώ ζητούν από τους πολίτες να μειώσουν τις μετακινήσεις τους.

• Ενθαρρύνουν τον μαζικό τουρισμό, που συνεπάγεται εκατομμύρια αεροπορικές πτήσεις τον χρόνο, αλλά θέλουν να επιβάλουν περιορισμούς στη γεωργία και την κτηνοτροφία.

• Προωθούν πανάκριβα ενεργειακά πρότζεκτ, που επιδοτούνται από τους ίδιους τους φορολογούμενους, οδηγώντας σε αυξήσεις στους λογαριασμούς ρεύματος και στη φτωχοποίηση των χαμηλών και μεσαίων τάξεων.

Η αντίφαση είναι κραυγαλέα: οι πολίτες πληρώνουν το κόστος, ενώ οι «σωτήρες του κλίματος» συνεχίζουν να ζουν σε καθεστώς υπερκατανάλωσης και κερδοφορίας.

7. Η Χρήση Δημοσκοπήσεων ως Εργαλείο Προπαγάνδας
Τα τελευταία χρόνια, όλο και συχνότερα εμφανίζονται διαδικτυακές δημοσκοπήσεις σχετικά με την «κλιματική κρίση» και τη διατροφή. Πολλές από αυτές:

• θέτουν ερωτήσεις διατυπωμένες με τρόπο που οδηγεί σε ένα «σωστό» ή «ηθικά αποδεκτό» αποτέλεσμα,

• συνδέουν την κλιματική αλλαγή με την κατανάλωση κρέατος, ώστε να ενοχοποιηθεί ο μέσος πολίτης για τις επιλογές του,

• χρησιμοποιούνται από ΜΜΕ και πολιτικούς για να δείξουν ότι «η κοινωνία συμφωνεί» με περιοριστικά μέτρα, ενώ συχνά οι πολίτες απαντούν κάτω από πίεση ή φόβο.

Αντί να ανοίγουν τον δημόσιο διάλογο, τέτοιες πρακτικές λειτουργούν σαν μηχανισμός εκπαίδευσης του πληθυσμού στο να αποδέχεται την αφήγηση χωρίς αμφισβήτηση.

Συμπέρασμα:
Η προστασία του περιβάλλοντος είναι απαραίτητη, αλλά δεν πρέπει να μετατρέπεται σε όχημα κοινωνικού ελέγχου ή συγκέντρωσης πλούτου σε λίγους παγκόσμιους παίκτες. Χρειαζόμαστε:

• Ισορροπημένη μετάβαση, που να μην οδηγεί σε μαζική φτωχοποίηση.

• Στήριξη των φυσικών, παραδοσιακών τροφών και μικρών παραγωγών.

• Ανοιχτό επιστημονικό διάλογο, χωρίς φίμωση διαφορετικών απόψεων.

Μόνο έτσι η κλιματική πολιτική θα υπηρετεί πραγματικά τον άνθρωπο και όχι τα κερδοσκοπικά συμφέροντα.