τ. 45ο, Μάιος-Ιούνιος 2009/ Ο21 Μ-Θ

Αποδόμηση κοινωνικού ιστού
Συντάκτης: ΔΣ/ Ο21 Μ-Θ
Πριν από 2.400 χρόνια ο Ισοκράτης έστελνε επιστολές στους ισχυρούς Έλληνες ηγεμόνες της εποχής του, επιχειρηματολογώντας για την αναγκαιότητα εκστρατεύσεως των Ελλήνων στην Ασία.
Στην "προς Αλέξανδρον" επιστολή, μεταξύ των λόγων που του απαριθμεί για να τον πείσει, αναφέρεται και στην απελευθέρωση των ελληνικών πόλεων της σημερινής Μ. Ασίας, που κατείχαν τότε οι Πέρσες, απελευθέρωση η οποία - πλην των άλλων - θα παρείχε το αναγκαίο έδαφος για την απομάκρυνση εξ Αττικής του πλήθους των «πλανήτων παίδων και γυναικών», οι οποίοι περιφερόμενοι δημιουργούσαν μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα.
Ιδιαίτερο δε χαρακτηριστικό του αττικού δικαίου ήταν η αυστηρότητά του ως προς την παροχή της υπηκοότητας, της αναγνωρίσεως δηλαδή κάποιου ως Αθηναίου πολίτη. Έπρεπε να είναι νόμιμο τέκνο Αθηναίων πολιτών - και μάλιστα, μετά τις μεταρρυθμίσεις του Περικλή το 451 π.Χ., και από τους δύο γονείς του - αποκλείοντας έτσι τα παιδιά Αθηναίων ανδρών και ξένων γυναικών.

Οι "πλάνητες" επομένως της εποχής εκείνης, οι περισσότεροι "λαθρομετανάστες", ζούσαν στο περιθώριο της αθηναϊκής πολιτικής ζωής. Ακόμη και σ’ αυτούς που με το εμπόριο έγιναν πλούσιοι, δεν τους επιτρεπόταν ούτε η συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές της πόλης - περίπτωση των Σημιτών αδελφών Αρμοδίου και Αριστογείτονος, όπου απεμάκρυναν την αδελφή τους, όταν αυτή παρεισέφρυσε στην πομπή των Ατθίδων κοριτσιών, που μετέφεραν τον πέπλο της Αθηνάς κατά την εορτή των Παναθηναίων.
Είναι παμπάλαια η τραγική κατάσταση που χαρακτηρίζει μια πόλη, όταν οι πλάνητες ξεπερνούν τον αριθμό που αυτή μπορεί να φιλοξενήσει. Και δεν υπάρχει σήμερα σοβαρό κράτος στον κόσμο, το οποίο να μη λαμβάνει μέτρα προς αντιμετώπιση του φαινομένου, και για την πρόληψη κοινωνικών αναταραχών, οι οποίες μοιραίως θα συμβούν.
Όταν η Σουηδία, κατά τη δεκαετία του `60, διαπίστωσε ότι ο αριθμός των νόμιμων μεταναστών - αυτών δηλαδή που βρέθηκαν στη χώρα κατόπιν νομίμου αδείας, μεταξύ των οποίων και Έλληνες - υπερέβη το 10% του πληθυσμού της χώρας, έπαυσε να δέχεται μετανάστες. Οι οποίοι, προκειμένου να γίνουν δεκτοί - και όχι μόνον στη Σουηδία - έπρεπε να προσκομίσουν μύρια όσα παραστατικά έγγραφα που τους ζητούσαν, και φυσικά να είναι απολύτως υγιείς, ελεγχομένης ακόμη και της οδοντοστοιχίας τους. Στην Ελλάδα αντιθέτως επανεμφανίσθηκε η φυματίωση μαζί με τις αποσκευές των λαθρομεταναστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι σοβαρές χώρες επιλέγουν τους μετανάστες. Αντιθέτως, οι μετανάστες είναι αυτοί που επιλέγουν την Ελλάδα.
Δυστυχώς, υπάρχει στη χώρα μας ένας υφέρπων φασισμός, παρά την ψευδαίσθηση περί λειτουργίας δημοκρατικού πολιτεύματος. Και αυτός συνίσταται στο ότι μια πολύ μικρή μειοψηφία πολιτών, αυτοαποκαλουμένων "προοδευτικών", πέτυχε παντοιοτρόπως να επιβάλλει αποδομητικές για την κοινωνία θέσεις και να τρομοκρατήσει την συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Πράγματι, όλοι εμείς οι αστοί, που δεν συνηθίσαμε να αγωνιζόμαστε, παρά μόνον κάτω από την ομπρέλα του κρατικού μηχανισμού - εκ τους ασφαλούς δηλαδή - για να αποφύγουμε να χαρακτηρισθούμε "ακραίοι" ή άλλως πως, αντί να υψώσουμε στεντόρεια τη φωνή για να αποτραπεί η βλάβη της πατρίδας μας, αρκεσθήκαμε στο να ψιθυρίζουμε.
Και έτσι οι πλάνητες μπήκαν στη ζωή μας, σήμερα ως μία ανησυχητική μειοψηφία, αλλά πολύ σύντομα - σε δύο τρεις δεκαετίες - θα καταστούν πλειοψηφία, προς μεγάλη ικανοποίηση αυτών που επιχειρούν την πολυπολιτισμικότητα, και η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διαστροφή της ιστορίας. Η διαπίστωση του Αριστοτέλη, ότι μία υγιής κοινωνία πρέπει να απαρτίζεται από τους "φύσει συγγενείς" προφανώς ωχριά εμπρός στις νεοταξίτικες απόψεις.
Είναι δύσκολο πάντως να διασκεδαστεί ο φόβος, ότι το έλλειμμα της πολιτείας να αντιμετωπίσει την κατάσταση, θα υποκαταστήσει η αυτοδικία. Ίσως, αυτό επιδιώκει το νεοταξίτικο σύστημα ώστε να προκληθούν ταραχές, οι οποίες θα αποσταθεροποιήσουν την χώρα. Οι αντιθέσεις μεταξύ στρωμάτων ενός λαού τον καθιστούν ευάλωτο και αδύναμο να αντιδράσει στις έξωθεν πιέσεις.
Δεν έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας, προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν τα δυσμενή αποτελέσματα μιας άφρονος πολιτικής δύο δεκαετιών. Και για να αλλάξει αυτή απαιτείται και αλλαγή της δικής μας συμπεριφοράς. Δεν αρκούν οι μεταξύ μας συζητήσεις. Λέγεται προσφυώς, ότι αυτή η χώρα δεν είναι δική μας. Την δανεισθήκαμε από τα παιδιά μας και έχουμε υποχρέωση να την παραδώσουμε όπως την παραλάβαμε. Δεν είναι ανεκτό η δική μας η γενιά να βάλει την ταφόπλακα σε ένα λαμπρό δημιούργημα.

221 καθηγητές Πανεπιστημίου από όλον τον κόσμο
αποκαλύπτουν την αλήθεια

Προς τον Αξιότιμο Barack Obama
Πρόεδρο των ΗΠΑ,

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε Obama,
Οι υπογράφοντες πανεπιστημιακοί Καθηγητές σε τομείς της Ελληνικής και Ρωμαϊκής αρχαιότητας, ζητούμε με σεβασμό την παρέμβασή σας, γιά να ξεκαθαρίσουν διάφορα ιστορικά ερείπια, που έχουν εναπομείνει στην νοτιοανατολική Ευρώπη, από προηγούμενες αμερικανικές Κυβερνήσεις.
Την 4η Νοεμβρίου 2004, αμέσως μετά την επανεκλογή του Προέδρου George W. Bush, η Κυβέρνησή του αναγνώρισε μονομερώς τη "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Η ενέργεια αυτή, όχι μόνο ακύρωσε γεωγραφικά και ιστορικά γεγονότα, αλλά παράλληλα προκάλεσε μία επικίνδυνη επιδημία ιστορικού ρεβιζιονισμού, της οποίας το πλέον εμφανές σύμπτωμα, είναι η καταχρηστική οικειοποίηση από την Κυβέρνηση των Σκοπίων του πλέον διάσημου από όλους τους Μακεδόνες, του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Πιστεύουμε ότι αυτή η ανοησία πήγε πολύ μακριά και οι ΗΠΑ δεν έχουν λόγο να υποστηρίζουν την ανατροπή της Ιστορίας. (Η στοιχειοθέτηση αυτών των γεγονότων, τα οποία εδώ σημειώνονται με έντονη γραφή, βρίσκεται στην ιστοσελίδα http://macedonia-evidence.org).*
Η υπό συζήτηση χώρα, με τη σύγχρονη πρωτεύουσα της τα Σκόπια, στην αρχαιότητα ονομαζόταν Παιονία. Τα βουνά Βαρνούς και Όρηλος, τα οποία είναι σήμερα τα βόρεια όρια της Ελλάδας, αποτελούν ένα φυσικό σύνορο, το οποίο διαχώριζε και διαχωρίζει την Μακεδονία από το βόρειο γείτονά της. Η μόνη πραγματική σύνδεση είναι κατά μήκος του ποταμού Αξιού/Βαρδάρη, αν και ακόμη αυτή η κοιλάδα, δεν αποτελεί γραμμή επικοινωνίας, διότι διακόπτεται από φαράγγια.
Παρά το ότι είναι αληθινό πως οι Παίονες κατακτήθηκαν από τον Φίλιππο τον ΙΙ, πατέρα του Αλεξάνδρου, περί το 358 π.Χ., οι Παίονες δεν ήταν Μακεδόνες και δεν ζούσαν στη Μακεδονία. Παρομοίως, παραδείγματος χάρη, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι κατακτήθηκαν από τον Αλέξανδρο, διοικήθηκαν από τους Μακεδόνες, στους οποίους περιλαμβάνεται και η περίφημη Κλεοπάτρα, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν Μακεδόνες, και ποτέ η Αίγυπτος δεν ονομαζόταν Μακεδονία.
Η Μακεδονία και οι Έλληνες Μακεδόνες είναι από τουλάχιστον 2.500 ετών, εκεί που βρίσκεται και η σημερινή Ελληνική επαρχία της Μακεδονίας. Η ίδια ακριβώς σχέση ισχύει γιά την Αττική και τους Αθηναίους Έλληνες, το Άργος και τους Αργείους Έλληνες, την Κόρινθο και τους Κορίνθιους Έλληνες κτλ.
Δεν καταλαβαίνουμε πως οι σημερινοί κάτοικοι της Παιονίας, που μιλούν σλαβικά, γλώσσα που εισήχθη στα Βαλκάνια περίπου μία χιλιετία μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, μπορούν να τον παρουσιάζουν ως Εθνικό τους Ήρωα. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν καθ` ολοκληρία και αναμφισβήτητα Έλληνας. Ο προ-προπάππος του Αλέξανδρος Ι, είχε πάρει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους η συμμετοχή περιοριζόταν μόνο σε Έλληνες.
Ακόμη και πριν από τον Αλέξανδρο Ι, οι Μακεδόνες έλκυαν τη καταγωγή τους από το Άργος και πολλοί Μακεδόνες Βασιλιάδες χρησιμοποίησαν σε νομίσματά τους την κεφαλή του Ηρακλή, που αποτελούσε την πεμπτουσία του Έλληνα Ήρωα.
Ο Ευριπίδης, που πέθανε και ενταφιάστηκε στη Μακεδονία, έγραψε στην ελληνική γλώσσα το έργο του Αρχέλαος, προς τιμή του θείου του Αλεξάνδρου. Ευρισκόμενος ο Ευριπίδης στη Μακεδονία, έγραψε και το έργο του Βάκχες, επίσης στην ελληνική γλώσσα. Προφανώς, το μακεδονικό ακροατήριο καταλάβαινε διαβάζοντας τη γλώσσα στην οποία είχε γράψει ο Ευριπίδης και καταλάβαινε επίσης αυτή τη γλώσσα όταν την άκουγε.
Ο πατέρας του Αλεξάνδρου Φίλιππος, κέρδισε νίκες σε ιππικά αγωνίσματα στην Ολυμπία και τους Δελφούς, δύο από τα πλέον ελληνικά Ιερά από όλα τα Ιερά της αρχαίας Ελλάδας, στους αγώνες των οποίων μόνο Έλληνες είχαν δικαίωμα συμμετοχής. Ακόμη πιο σημαντικό, ο Φίλιππος ορίστηκε διοργανωτής των Πύθιων Αγώνων στους Δελφούς το 346 π.Χ. Με άλλα λόγια, ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και οι πρόγονοί του ήταν Έλληνες 100%. Ελληνική ήταν η γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο Δημοσθένης και η αθηναϊκή αντιπροσωπεία, η οποία επισκέφτηκε τον Φίλιππο το 346 π.Χ.
Ο Αριστοτέλης, ένας ακόμη Έλληνας από τη βόρεια Ελλάδα, φοίτησε για 20 περίπου χρόνια στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Ο Αριστοτέλης επιστρέφοντας στη Μακεδονία, έγινε δάσκαλος του Αλεξάνδρου ΙΙΙ. Στα μαθήματά τους χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα, στη Σχολή που και σήμερα ακόμη σώζεται κοντά στη Νάουσα, πόλη της Μακεδονίας.
Ο Αλέξανδρος είχε μαζί του σε όλες τις εκστρατείες του την έκδοση του Αριστοτέλη της Ιλιάδας του Ομήρου. Επίσης ο Αλέξανδρος διέδωσε την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό σε όλη του την Αυτοκρατορία, εγκαθιδρύοντας πόλεις και κέντρα σπουδών. Συναφείς επιγραφές που αφορούν σε τέτοια, τυπικά ελληνικά ιδρύματα και γυμνάσια, ανακαλύπτονται σήμερα ακόμη και μέχρι το μακρινό Αφγανιστάν. Όλες αυτές οι επιγραφές, είναι γραμμένες στην ελληνική γλώσσα.
Προκύπτουν ερωτήσεις όπως:
-- Γιατί η ελληνική ήταν κοινή γλώσσα σε όλη την Αυτοκρατορία του Αλέξανδρου, εάν αυτός ήταν "Μακεδόνας" και όχι Έλληνας;
-- Γιατί η Καινή Διαθήκη, για παράδειγμα, γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα;
Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας και όχι Σλάβος. Οι Σλάβοι και η γλώσσα τους, που εμφανίστηκαν 1.000 χρόνια αργότερα, δεν είχαν τίποτε το κοινό με τον Αλέξανδρο ή την πατρίδα του. Αυτή η διαπίστωση μας επιστρέφει στην γεωγραφική περιοχή, που κατά την αρχαιότητα ήταν γνωστή ως Παιονία. Γιατί οι σημερινοί κάτοικοι αυτής της περιοχής ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και την χώρα τους Μακεδονία; Γιατί κλέπτουν μια πλήρως ελληνική προσωπικότητα και την αναγορεύουν σε Εθνικό τους Ήρωα;
Οι αρχαίοι Παίονες, είναι πιθανό να ήταν ή να μην ήταν Έλληνες, αλλά εξελληνίστηκαν και δεν ήταν ποτέ Σλάβοι. Επίσης δεν ήταν Μακεδόνες. Η αρχαία Παιονία, ήταν μέρος της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, όπως επίσης ήταν η Ιωνία, η Συρία η Παλαιστίνη, η Αίγυπτος η Μεσοποταμία, η Βαβυλωνία, η Βακτριανή και πολλές άλλες περιοχές. Μπορεί οι προαναφερόμενοι τόποι να έγιναν προσωρινά "Μακεδονικοί", αλλά κανένας από αυτούς δεν αποτέλεσε τη "Μακεδονία". Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η κλοπή του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, από μια χώρα που ποτέ δεν υπήρξε Μακεδονία.
Οι παραδόσεις της αρχαίας Παιονίας, μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τους σημερινούς της κατοίκους, με σημαντική κατανόηση. Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η επέκταση της γεωγραφικής ονομασίας "Μακεδονία", στην νότια Γιουγκοσλαβία. Ακόμη και στα τέλη του 19ου αιώνα, αυτή η κατάχρηση δείχνει αρρωστημένες εδαφικές διεκδικήσεις.
Τα ίδια κίνητρα διαφαίνονται και σε σχολικούς χάρτες στη σλαβική γλώσσα, που δείχνουν την ψευδομεγάλη Μακεδονία να εκτείνεται από τα Σκόπια μέχρι και τον Όλυμπο. Οι ίδιοι χάρτες και διεκδικήσεις εμφανίζονται σε ημερολόγια, χαρτονομίσματα*, αυτοκόλλητα κτλ, τα οποία κυκλοφορούν από το 1991, που η περιοχή αυτή αποσχίστηκε και ανεξαρτητοποιήθηκε από την Γιουγκοσλαβία. Γιατί μια χώρα περίκλειστη από στεριές αποτόλμησε αυτή την ιστορική ανοησία; Γιατί αναιδέστατα εμπαίζει και προκαλεί τον γείτονά της;
Όπως και να χαρακτηρισθεί μια τέτοια συμπεριφορά, δεν αποτελεί προφανώς ιστορική αλήθεια και δεν συμβάλλει στην σταθερότητα των Βαλκανίων. Είναι λυπηρό που οι ΗΠΑ υποκινούν και υποβοηθούν αυτή τη συμπεριφορά.
Απευθυνόμαστε σε σας κ. Πρόεδρε, προκειμένου όπως σεις κρίνετε ενδεδειγμένο, να βοηθήσετε την Κυβέρνηση των Σκοπίων να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να εισέλθει στην οικογένεια των χωρών της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, δημιουργώντας μια εθνική ταυτότητα σε βάρος της ιστορικής αλήθειας. Η διεθνής κοινωνία, δεν μπορεί να επιβιώσει, όταν αγνοείται η Ιστορία, ιδίως δε όταν η Ιστορία κατασκευάζεται.
Με εκτίμηση

Ακολουθούν τα ονόματα και οι τίτλοι 221 καθηγητών Πανεπιστημίων διαφόρων χωρών. Προστίθενται εν τω μεταξύ νέες υπογραφές, που έφθασαν ήδη τις 340 τη στιγμή που γράφεται το παρόν.

Οι καθηγητές Πανεπιστημίων του «Ελληνικού Ηλεκτρονικού Κέντρου»
απευθύνονται στον κ. Κ. Παπούλια

Κύριο Κάρολο Παπούλια
Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας

Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε,

Οι κάτωθι υπογράφοντες Καθηγητές Πανεπιστημίων της Ελλάδος, των Ηνωμένων Πολιτειών, και άλλων χωρών, μέλη του "Ελληνικού Ηλεκτρονικού Κέντρου", απευθύνουμε έκκληση, στην ελληνική κυβέρνηση να γνωστοποιήσει στον ελληνικό λαό, τα ελληνικά και κυρίως διεθνή ΜΜΕ, αρχηγούς κρατών και πρεσβείες την επιστολή που απευθύνουν περισσότεροι από 300 κορυφαίοι ακαδημαϊκοί από όλο τον κόσμο προς τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα προτρέποντας την κυβέρνησή του «να συμβάλει στον τερματισμό της παραχάραξης της ιστορίας από την π.Γ.Δ.Μ. και να διορθώσει τα λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης του Τζωρτζ Μπους».
Την επιστολή προσυπογράφουν καθημερινώς και νέοι καθηγητές προερχόμενοι από τα πιο γνωστά και φημισμένα πανεπιστήμια παγκοσμίως (Cambridge, Berkley, Princeton, Oxford, University of Vienna και άλλα) από 17 χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. (Δείτε σας παρακαλούμε την ιστοσελίδα η οποία δημιουργήθηκε από τους ακαδημαϊκούς http://macedonia-evidence.org/ και το υποστηρικτικό υλικό που τη συνοδεύει http://macedonia-evidence.org/documentation.html ).
Σας παρακαλούμε να μεταφέρετε το αίτημά μας στην Κυβέρνηση και στα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας καθώς η σοβινιστική πολιτική, αδιαλλαξία, προπαγάνδα, ο ακραίος εθνικισμός και οι προκλητικές ενέργειες της π.Γ.Δ.Μ. κλιμακώνονται καθημερινά. Όπως τονίζουν οι εν λόγω καθηγητές «η κυβέρνηση των Σκοπίων πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να οικοδομηθεί μια εθνική ταυτότητα εις βάρος της ιστορικής αλήθειας. Η διεθνής κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει, όταν η ιστορία έχει αγνοηθεί, πόσο μάλλον όταν η ιστορία είναι κατασκευασμένη»! Η ανέρειστη αυτή σοβινιστική πολιτική και ο ακραίος εθνικισμός είναι αστήρικτοι, όπως εμμέσως επισημαίνει και παραδέχεται ο ίδιος ο Γκρούεφσκι, απαντώντας σε ερώτηση για την επιστολή: «Οι Έλληνες δεν μπορούν να κάνουν τίποτε που θα επηρέαζε τα πράγματα», δηλαδή τα κατασκευάσματα.
Ζητούμε, μέσω της Εξοχότητας σας, από την ελληνική κυβέρνηση και τη Βουλή να πράξουν το αυτονόητο καθήκον τους. Οποιαδήποτε ονομασία η οποία περιέχει τον όρο "Μακεδονία" έγκειται στη διεκδίκηση από τη γειτονική χώρα "Μακεδονικής" εθνότητας και γλώσσας, αλλά και εδάφους, δεδομένου ότι ποτέ μέχρι τη δημιουργία της "Λαϊκής Δημοκρατίας Μακεδονίας" το 1944, δεν υπήρξε κρατική οντότητα με το όνομα Μακεδονία, ούτε λαός με το όνομα "Μακεδόνες". Η μακεδονική ιστορία και ο μακεδονικός πολιτισμός, όπως ανακοίνωσαν οι ακαδημαϊκοί στην επιστολή τους προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, είναι τμήματα αδιάσπαστα της ιστορίας του ελληνισμού. Κάθε σύνθετη ονομασία η οποία περιέχει τον όρο "Μακεδονία" για τη γείτονα χώρα αναιρεί την αξιοπιστία της παγκόσμιας διανόησης.
Η ισχυρή και αναμφισβήτητη φωνή των ακαδημαϊκών υπέρ της Ελλάδας επιβάλλεται να αξιοποιηθεί από την ελληνική κυβέρνηση.
Με σεβασμό,

Ακολουθούν υπογραφές των καθηγητών

Σλαβική επιβουλή
κατά της μακεδονικής ιστορίας και πολιτισμού

του Ε. Ν. Καραγιάννη
Πρέσβυ ε.τ.

Πολιτικό πρόβλημα
Η Σλαβική επιβουλή κατά της Ιστορίας και του Πολιτισμού της Μακεδονίας αποτελεί πολιτικό πρόβλημα που δημιούργησε ο καθοδηγούμενος από τους Σλάβους Διεθνής Κομμουνισμός και το οποίο προσπάθησε να ενδύσει με πλαστά ιστορικά, εθνολογικά, γλωσσικά κ.λπ. στοιχεία ώστε να μπορέσει να αντέξει στο χρόνο και να αποτελέσει αντικείμενο διεκδίκησης όχι μόνο στο πολιτικό πεδίο αλλά και στο ιστορικό, εθνολογικό γλωσσικό κ.λπ.
Η Σλαβική επιβουλή κατά της Μακεδονίας άρχισε στα μέσα του 19ου αιώνα ως εδαφική διεκδίκηση της Τσαρικής Ρωσίας των εδαφών της Θράκης και μεγάλου μέρους της Μακεδονίας από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία προς όφελος της εμπίστου Βουλγαρίας. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε διότι η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878) που δημιουργούσε την μεγάλη Βουλγαρία ακυρώθηκε λίγους μήνες μετά, όμως δεν ακυρώθηκε ο μεγαλοϊδεατισμός που δημιουργήθηκε στους Βούλγαρους για μία μεγάλη Βουλγαρία με έξοδο στο Αιγαίο. Ο μεγαλοϊδεατισμός αυτός αποτέλεσε και την αιτία για τις βαρβαρότητες που διέπραξαν οι Βούλγαροι κυρίως το 1913 και το 1941 κατά του ελληνικού πληθυσμού τόσο στη Θράκη όσο και στη Μακεδονία, που στόχο είχαν την εκδίωξη του από τα πατρογονικά εδάφη και την εγκατάσταση Σλάβων ώστε να αλλοιωθεί εθνολογικά η περιοχή δημιουργώντας έτσι επιχειρήματα για την διεκδίκηση των εδαφών αυτών. Η ευκαιρία να επανέλθει στο προσκήνιο το θέμα δόθηκε με την δημιουργία της Κομμουνιστικής Διεθνούς η οποία, με απόφαση του 3ου Συνεδρίου της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς, το 1924, καλούσε όλα τα τότε Κομμουνιστικά Κόμματα στα Βαλκάνια να υποστηρίξουν "την δημιουργία ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης". Την απόφαση αυτή δεν αποδέχτηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας το οποίο μέχρι το 1934 δεν αναγνώριζε ίδια "Μακεδονική" εθνότητα. Όμως, το 1937 με την επιστροφή του Τίτο στην Γ/βία από την Μόσχα όπου είχε παραμείνει για μερικά χρόνια ώστε να τύχει της καταλλήλου εκπαιδεύσεως, η απόφαση αυτή ανετράπη (1940).
Αρχές Δεκεμβρίου 1991 πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά επίσημη διμερής συνάντηση μεταξύ της χώρας μας και του τότε Προέδρου των Σκοπίων για την επίλυση των διμερών προβλημάτων. Κατά την συνάντηση του ομιλούντος, τότε Πρέσβεως στην Ο.Δ. της Γ/βίας και του Κύρο Γκλιγκόρωφ, Προέδρου των Σκοπίων, ο τελευταίος όταν εθίγη το πρόβλημα του ονόματος είπε ότι «οι Σλάβοι ήλθαν τον 7ο αιώνα μ.Χ. και ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορία και τον πολιτισμό των Μακεδόνων, οι δε Σλάβοι στην περιοχή των Σκοπίων ήλθαν τον 18ο αιώνα και επειδή διέφεραν από τους εκεί διαβιούντες Σέρβους και Βούλγαρους έλαβαν το όνομα τμήματος του εδάφους για να μην απορροφηθούν απ` αυτούς». Όταν τον ρώτησα γιατί θα πρέπει ο Ελληνισμός να πληρώσει το τίμημα μίας ενδοσλαβικής διαφοράς, μου απάντησε ότι «δυστυχώς έτσι έχει εξελιχθεί η ιστορία».
Σημειωτέον ότι 18 χρόνια μετά, τον Οκτώβριο του 2008, ο π. Υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων κ. Φρτσκόφσκι σε συνέντευξη του στην εκπομπή "Ανιχνεύσεις" του κ. Π. Σαββίδη επανέλαβε, μεταξύ άλλων, ότι οι Σλάβοι των Σκοπίων δεν είναι Μακεδόνες, αλλά Σλάβοι οι οποίοι δεν θέλουν να αφομοιωθούν από τους ομόφυλους τους Βούλγαρους.
Επίσης, προ έτους, ο τότε Βούλγαρος Υπουργός των Εξωτερικών δήλωσε ότι η Βουλγαρία δεν πρόκειται να δεχθεί χωρίς όρους την ένταξη των Σκοπίων στην Ε. Ένωση. Την δήλωση αυτή επικρότησε και ο Πρόεδρος της Βουλγαρίας. Επισημαίνω ότι η Βουλγαρία η οποία ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε τα Σκόπια, τα αναγνώρισε ως Κράτος και όχι ως Έθνος, που υποδηλώνει ότι οι πρωτεργάτες του πολιτικού αυτού προβλήματος, μετά από δεκαετίες και αφού είδαν την δική τους πολιτική να αποτυγχάνει, να δέχονται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι το θέμα είναι καθαρά πολιτικό. Εξ άλλου ο Πρόεδρος της Σερβίας, αρχές Ιουνίου 2009, ζήτησε από τους Διεθνείς Οργανισμούς να καταδικάσουν τις προσπάθειες των Κοσσοβαρικών Αρχών «να ξαναγράψουν την Ιστορία οικειοποιούμενοι τον Σερβικό πολιτισμό στο Κοσσυφοπέδιο». Δεν πρόσθεσε φυσικά την φράση, «όπως κάναμε εμείς με την Ελλάδα για την Μακεδονία».
Μία άλλη απόδειξη ότι το πρόβλημα αυτό είναι πολιτικό κατασκεύασμα των Σλάβων αποτελεί και η αποδοχή, τον Ιούνιο του 1993, από τον τότε Πρόεδρο των Σκοπίων, μετά από μεσολάβηση του τότε Σέρβου Προέδρου Μιλόσεβιτς, της ονομασίας "Σλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" με τροποποίηση του Σκοπιανού Συντάγματος. Η πρωτοβουλία αυτή δεν κατέληξε σε αποτέλεσμα διότι δεν επετεύχθη η αναγκαία κοινοβουλευτική πλειοψηφία

Ελληνική πολιτική
Δυστυχώς η Ελληνική πολιτική εστιάστηκε, κατά κύριο λόγο, σε αντίλογο των ιστορικών, εθνολογικών, γλωσσικών κ.λπ. διεκδικήσεων των Σλάβων, προσπαθώντας να αποδείξει την αδιαμφισβήτητη, από έγκυρους επιστήμονες, ελληνικότητα της Μακεδονίας, εξισώνοντας σε ένα βαθμό την θέση μας με αυτήν των Σλάβων και οδηγώντας σε αποπροσανατολισμό από την ουσία του πραγματικού προβλήματος και βάζοντας μας στην λογική των διλημμάτων και της αναζήτησης αποδεκτού ονόματος. Η Ελληνική πολιτική έπρεπε να είχε εξ αρχής στηριχθεί στο αυταπόδεικτο, τουτέστιν ότι η Μακεδονία ανήκει στην ελληνική ιστορία και πολιτισμό και ως εκ τούτου το όνομα Μακεδονία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άλλους, εναπόκειται δε στα Σκόπια να βρουν όποιο άλλο όνομα θέλουν. Την πολιτική αυτή ακολουθήσαμε δυστυχώς μόνο στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στη Λισσαβώνα τον Ιούνιο του 1992 και μετά μπήκαμε στον ολισθηρό δρόμο της αναζήτησης, μέσω ξένων μεσολαβητών, λύσης στο πρόβλημα αυτό.
Τα Σκόπια επέδειξαν αδιαλλαξία στην επιδίωξη τους να υλοποιήσουν το πολιτικό αυτό κατασκεύασμα. Το προβαλλόμενο επιχείρημα ότι η χώρα μας προσπαθεί να τους επιβάλλει όνομα, είναι ψευδές, διότι οι Σκοπιανοί προσπαθούν να επιβάλουν, ως δικό τους, ένα όνομα που ανήκει στην ιστορία και τον πολιτισμό άλλου κράτους. Επίσης, το επιχείρημα ότι από της συστάσεως της Λ.Σ.Δημοκρατίας αυτής το 1944, ως τμήματος της Ο.Δ. της Γιουγκοσλαβίας, δημιουργήθηκε από τους εκεί διαβιούντες Σλάβους "Μακεδονικό" έθνος είναι και αυτό ψευδές καθ` όσον από της συστάσεως της υπήρξε πολιτική και επιστημονική αμφισβήτηση του κατασκευάσματος και ως εκ τούτου γνώριζαν από την αρχή ότι το έθνος αυτό ανήκει σε άλλο Κράτος και ότι υποκλέπτουν την ιστορία και τον πολιτισμό του.
Εκτός από την υποστήριξη που έχουν από ορισμένα Κράτη, πλανάται το ερώτημα αν και δικές μας παραλήψεις ή δείγματα υποχωρητικότητας, τους ενθαρρύνουν στην τήρηση αυτής της πολιτικής
Θα επισημάνω ενδεικτικά μερικά γεγονότα.
Τον Δεκέμβριο του 1991 ο τότε Υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδος αποδέχθηκε ένα Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Κοινότητας που αφορούσε το καθεστώς εισαγωγής προϊόντων καταγωγής Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, Κροατίας, Σλοβενίας και Μακεδονίας, τουτέστιν απεδέχθη όπως τα Σκόπια αναφερθούν ως Μακεδονία παρά την περί του αντιθέτου πολιτική της χώρας μας.
Ωσαύτως, στην Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Κοινότητος της 16ης Δεκεμβρίου 1991 κατά την οποίαν ελήφθη η απόφαση αναγνώρισης της Σλοβενίας και Κροατίας, ο τότε Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών έχασε ένα τεράστιο πλεονέκτημα, να ζητήσει από την Ε. Κοινότητα να μην αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως Μακεδονία, ανταλλάσσοντας το βέτο που μπορούσε να ασκήσει για τις δύο αυτές αναγνωρίσεις που ζητούσαν επιτακτικά, Γερμανοί και Ιταλοί.
Όταν συνεστήθη από την Ε. Κοινότητα το 1991 η γνωστή Επιτροπή Μπαντεντέρ, η οποία σκοπό είχε να δώσει νομική κάλυψη στις πολιτικές αποφάσεις για την αναγνώριση των Κρατών που θα εδημιουργούντο από την διάλυση της Γ/βίας και εμείς λόγω Σκοπίων είχαμε κάθε λόγο να συμμετάσχουμε, δεν φέραμε αντίρρηση στην σύσταση της μόνο από μέλη Συνταγματικών Δικαστηρίων και μείναμε έξω από την διεργασία αυτή τόσο σημαντική για την χώρα μας.
Αρχές του 1992 η Βουλγαρία αποτέλεσε την πρώτη χώρα που αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία ως Κράτος και όχι ως έθνος, ακολουθώντας την πολιτική που είχε υιοθετήσει από το 1956, ότι η Μακεδονία είναι γεωγραφικός όρος και όχι εθνολογικός. Η Ελληνική πλευρά στην πρώτη αυτή αναγνώριση αντέδρασε με γραπτό και προφορικό διάβημα και με πολιτικές δηλώσεις. Η χώρα μας θα έπρεπε να προβεί σε άμεση υποβάθμιση των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών, σε επίπεδο Επιτετραμμένου για να δοθεί το μήνυμα διεθνώς ότι η χώρα μας θα αντιδράσει σθεναρά σε μελλοντικές παρόμοιες ενέργειες.
Εξ άλλου, το 1995 στην Ενδιάμεση Συμφωνία, στο άρθρο 7 παρ. 3 για την χρήση των Συμβόλων αναφέρει ότι «αν ένα από τα μέρη πιστεύει ότι ένα ή περισσότερα σύμβολα που αποτελούν μέρος της ιστορικής ή πολιτιστικής του κληρονομιάς χρησιμοποιείται από το άλλο μέρος τότε θα του θέσει το θέμα και το άλλο μέρος είτε θα λάβει τις κατάλληλες διορθωτικές ενέργειες ή θα αναφέρει γιατί δεν θεωρεί αναγκαίο να τις λάβει». Εν ολίγοις τους εκχωρήσαμε με διεθνή συμφωνία την χρήση των εθνικών μας συμβόλων.
Επίσης, στην ίδια συμφωνία (άρθρ. 11) αναλάβαμε την διεθνή δέσμευση να υποστηρίξουμε την ένταξη των Σκοπίων στους Διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους και η χώρα μας είναι μέλος, εφ΄ όσον υποβάλουν αίτηση ως ΠΓΔΜ. Το τεράστιο λάθος που έγινε είναι ότι η Ελληνική πλευρά δεν έκανε διάκριση μεταξύ των Διεθνών Οργανισμών, εξισώνοντας έτσι την ένταξη των Σκοπίων σε ένα μικρής σημασίας διεθνή οργανισμό με την ένταξη τους στο ΝΑΤΟ ή την Ε.Ε., που έπρεπε να διακριθούν και να τεθούν προϋποθέσεις για την παροχή της συγκατάθεσής μας. Κατόπιν τούτου, αν τα Σκόπια έθεταν υποψηφιότητα για το ΝΑΤΟ ως ΠΓΔΜ η χώρα μας αν ασκούσε βέτο θα μας κατέτασσε στους παραβάτες διεθνών συμφωνιών, δίνοντας επιχειρήματα στους αντιπάλους μας. Βάσει του άρθρου αυτού και του αρθρ. 21 προσέφυγαν τον Νοέμβριο του 2008 οι Σκοπιανοί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και σε λίγες μέρες, στις 20 Ιουλίου, καταθέτουν το κείμενο των κατ΄ αυτούς δικών μας παραβιάσεων της Συμφωνίας αυτής. Επισημαίνω ότι στο άρθρο αυτό δεν προβλέφθηκε κανένας περιορισμός στην άσκηση του δικαιώματος προσφυγής στο Δικαστήριο.
Για να μην μακρηγορώ στο θέμα αυτό ένα πρόσφατο περιστατικό απαράδεκτης υποχωρητικότητας αποτελεί η άδεια προσγείωσης του κρατικού Σκοπιανού αεροσκάφους στην Κέρκυρα με τα εθνικά διακριτικά τους, γα την οποίαν, πολύ σωστά, διαμαρτυρήθηκαν όλες οι Παμμακεδονικές Οργανώσεις Η πράξη αυτή της ελληνικής πλευράς αποτελεί ντε φάκτο αναγνώριση των εθνικών διακριτικών των Σκοπίων, αποδυναμώνει την διαπραγματευτική ικανότητα μας και μας εκθέτει διεθνώς ως ανακόλουθους και κράτος παλινδρομικών πολιτικών. Εδίδετο η δυνατότητα στην Υπουργό των Εξωτερικών να επαναφέρει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Θα έπρεπε να συναντηθεί με τον Σκοπιανό Υπουργό των Εξωτερικών και στην κοινή συνέντευξη Τύπου να εξέφραζε την ελληνική πολιτική γραμμή, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.

Διαπραγματευτική διαδικασία
Η χώρα μας μετά από νεφελώδεις δηλώσεις των αρμοδίων της Κυβέρνησης αποκρυστάλλωσε την πολιτική της γραμμή η οποία προτείνει "σύνθετο όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων". Η τοποθέτηση αυτή, κατά τον ομιλούντα είναι άκρως επικίνδυνη διότι εμπεριέχει πολλές δυνατότητες ερμηνείας εις βάρος μας, όπως απέδειξαν και οι μέχρι τώρα διεργασίες της διεθνούς διαπραγμάτευσης, αφ` ετέρου δεν επιλύει το ουσιαστικό πρόβλημα που είναι το εθνολογικό και όχι το γεωγραφικό. Προσθέτω ότι το 38% του Μακεδονικού εδάφους περιλαμβάνεται στην σημερινή επικράτεια των Σκοπίων και αποτελεί το 40% του εδάφους της. Το εύλογο λοιπόν ερώτημα είναι γιατί δεν παίρνει την ονομασία του 60% του εδάφους της αλλά του μικρότερου τμήματος. Επισημαίνω ότι πρόσφατη επιστημονική έρευνα αποδεικνύει ότι τα ποσοστά αυτά είναι λανθασμένα και ότι το 75% περίπου του Μακεδονικού εδάφους περιλαμβάνονται σήμερα στην Ελληνική επικράτεια
Ωσαύτως, αποτελεί μέγα σφάλμα η προβολή του επιχειρήματος από ελληνικής πλευράς ότι οι συνομιλίες αφορούν μόνον το όνομα και όχι την εθνότητα, υπηκοότητα, γλώσσα κλπ. Η πρόταση του διεθνή διαμεσολαβητή περί "Βόρειας Μακεδονίας" την οποίαν φαίνεται ότι αποδεχόμεθα ως δήλωσε προ μηνός ο Έλληνας Πρέσβυς στην Ουάσιγκτων σε ομιλία του, είναι απαράδεκτη. Πέραν του ότι η ονομασία αυτή υποδηλοί ότι πρόκειται περί διαμελισμένης πατρίδας, αποτελεί και πρόταση διπλής ονομασίας αφού αποδέχεται και την χρήση του Συνταγματικού τους ονόματος. Επισημαίνω ότι και οι υπόλοιποι όροι είναι ακόμη χειρότεροι.
Ωσαύτως η μη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στη χώρα μας στερεί το δημοκρατικό δικαίωμα στα 3 εκατομμύρια Μακεδόνες εντός Ελλάδος και στο εξωτερικό, να εκφράσουν τις απόψεις τους, ενώ αποδυναμώνει και την διαπραγματευτική ικανότητα μας.

Ρόλος Μακεδονικών Οργανώσεων
Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι εντός των επομένων μηνών οι διαπραγματεύσεις για το όνομα, Σκοπίων, όπως εθνότητα, υπηκοότητα και γλώσσα πρόκειται να καταλήξουν σε συμφωνία. Δεδομένου ότι όπως προανέφερα οι λύσεις που προτείνονται στα θέματα αυτά οδηγούν σε εθνική καταστροφή, εκτιμώ ότι ήλθε ο καιρός οι Μακεδονικές οργανώσεις τόσο του εξωτερικού όσο και του εσωτερικού να αναλάβουν την πολιτική τους ευθύνη. Οι Μακεδονικές Οργανώσεις του εξωτερικού επί δεκαετίες αγωνίστηκαν καθημερινά να προβάλουν την εθνική πολιτική στο θέμα της υφαρπαγής από τους Σλάβους του Μακεδονικού πολιτισμού και ιστορίας και πρόσφατα, τον παρελθόντα Φεβρουάριο, η Παμμακεδονική ΗΠΑ, έκανε και διάβημα στον διεθνή διαμεσολαβητή κ. Νίμιτς στον οποίον επέδωσε και σχετικό ψήφισμα. Εστάλη επίσης η γνωστή επιστολή 300 και πλέον έγκυρων επιστημόνων στον Πρόεδρο των ΗΠΑ που δικαιώνει επιστημονικά τα ελληνικά δίκαια. Το πρόβλημα όμως, στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο, δεν ευρίσκεται στην Ουάσιγκτων ή και στον κ. Νίμιτς αλλά στην Αθήνα. Θα πρέπει τόσο οι Οργανώσεις των Μακεδόνων του εξωτερικού όσο και αυτές του εσωτερικού να ενώσουν τις δράσεις και πρωτοβουλίες τους και να εκφράσουν με μία φωνή στους αρμόδιους των Αθηνών την πολιτική τους πρόταση, που θα πρέπει να είναι ρεαλιστική. Ήλθε η στιγμή η Ελληνική πολιτεία να έλθει σε συνεννόηση με τους εκπροσώπους τριών εκατομμυρίων Μακεδόνων και να αναλάβει τις πρωτοβουλίες εκείνες, έστω και τώρα, που είναι απαραίτητες για την διαφύλαξη των συμφερόντων του ΄Έθνους στο πρόβλημα που δημιούργησαν οι Σλάβοι και ο διεθνής διαμεσολαβητής, ώστε να σταματήσει ο καθημερινός εξευτελισμός του Μακεδονικού πολιτισμού και ιστορίας από τους Σλάβους των Σκοπίων, των οποίων οι δύο τελευταίοι Πρόεδροι, χωρίς ίχνος εντροπής αλλά και χωρίς να πάρουν απάντηση των ελλήνων αρμοδίων πολιτικών, δήλωναν για το θέμα του ονόματος:
Τσερβενκόφσκι (τ. Πρόεδρος) «..δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εξευτελιστούν και να βιώσουμε εσωτερική αστάθεια λόγω κακού συμβιβασμού».
Ιβανώφ (νυν Πρόεδρος) «..να εξευρεθεί λογικός συμβιβασμός ο οποίος δεν θα θίξει την μακεδονική εθνική ταυτότητα και δεν θα πληγώσει την υπερηφάνεια του πληθυσμού».

Πρόταση
Για να υπάρξει οριστική λύση του προβλήματος, κατά την άποψη του ομιλούντος, θα πρέπει να περιλαμβάνει:
1- Εθνολογικό προσδιορισμό στο όνομα.
2- Τροποποίηση του Συντάγματος με αναφορά ότι ουδεμία ιστορική ή πολιτιστική σχέση έχουν με τους Μακεδόνες.
3- Η συμφωνηθείσα λύση να είναι για όλες τις χρήσεις.
Οποιαδήποτε συμφωνία που δεν θα εμπεριέχει τα στοιχεία αυτά όχι μόνο δεν θα λύσει το πρόβλημα αλλά θα προκαλέσει μεγαλύτερα δεινά. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η μόνη αναγνώριση παγκοσμίως που θα νομιμοποιήσει την πολιτική της κλοπής και οικειοποίησης τμήματος του Ελληνικού Πολιτισμού δια της υφαρπαγής του Μακεδονικού ονόματος, είναι μόνον η δική μας αναγνώριση.
Τέλος, ανέπτυξα τις απόψεις μου για το εθνικό αυτό θέμα, όχι για να εντάξω κάποιους σ` αυτές, αλλά για να τους απευθύνω έκκληση να συνεχίσουν τον αγώνα, ώστε να μην απολεσθεί και αυτό το εθνικό ζήτημα.
Ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες;

του Κωνσταντίνου Ρωμανού
καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Είναι περίεργη και δυσεξήγητη η απάθεια των Ελλήνων για τα εθνικά τους θέματα.
Η ψευδοΜακεδονία των Σκοπίων προκαλεί και επιβραβεύεται εις βάρος της Ελλάδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι Τούρκοι βάζουν την στάμπα τους στο μισό Αιγαίο.
Σχέδια διαμελισμού της Ελλάδος βορείως της Λάρισας, Τσαμουριά, ακόμα και ανεξαρτησία της Κρήτης, αναδύονται αργά και ευδιάκριτα στην επιφάνεια της κοινής γνώμης. Παρά ταύτα οι αντιδράσεις Ελλήνων είναι πολύ μικρής κλίμακας.
Ως εξήγηση του φαινομένου προσφέρονται η καθήλωση στην τηλεόραση ή τα χρέη και η οικονομική ανασφάλεια.
Για όσους οι εξηγήσεις αυτού του τύπου δεν φαίνονται επαρκείς θα αποτολμήσω μια εξήγηση σ` ένα βαθύτερο επίπεδο πολιτικής ψυχολογίας: το υποσυνειδήτως αναπτυσσόμενο αίσθημα ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες.
Είναι προφανές ότι δεν έχει κανείς την έφεση να υπερασπιστεί τα σύνορα μιας επικράτειας με διακύβευμα τη ζωή του αν δεν αισθάνεται ότι η εν λόγω επικράτεια είναι κατά έναν απόλυτο τρόπο κοινή ιδιοκτησία του εαυτού του και των ομογενών του.
Όμως συμβαίνει αυτό; ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες; Αποτελεί σήμερα η Ελλάδα μια οικογένεια που συνέχεται με ακατάλυτους δεσμούς συμπάθειας, κάτι το απόλυτα οικείον, απόλυτα δικό μας;
Η εμπειρία των τελευταίων ετών τείνει να αναιρέσει την αίσθηση του εθνικά οικείου.
Οι στρατιές των λαθρομεταναστών της παγκοσμιοποίησης διαπέρασαν τα πωρώδη σύνορα της Ελλάδος με μια ευκολία που θα την ζήλευε ο ίδιος ο τουρκικός στρατός.
Η εξουσία τους καλοδέχτηκε με αντίτιμο πάντα τα έσοδα από το δουλεμπόριο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον Σόρος για την "ένταξή" τους.
Προσφάτως ο υπουργός Εσωτερικών είπε σε σχετικό συνέδριο ότι οι μετανάστες όχι μόνο δεν αποτελούν πρόβλημα (όπως είχε εισηγηθεί η διακομματική επιτροπή της βουλής το 1993) αλλά αντιθέτως συμβάλλουν στην ανάπτυξη... Το δε Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής (ΙΜΕΠΟ) παρά τω Υπουργείω Εσωτερικών ένα μήνα πριν έβγαλε προπαγανδιστικό logo ότι για τον Έλληνα οι μετανάστες είναι άνθρωποι που περιμένουν... ένα χαμόγελο!
Αυτά όλα τη στιγμή που η Ιρλανδία δήλωσε κατηγορηματικά ότι λόγω της οικονομικής κρίσης και ανεργίας δεν θα προσελάμβανε σε θέσεις εργασίας κανέναν μετανάστη, ακολουθουμένη από την Ισπανία, η οποία δήλωσε ότι θα πριμοδοτούσε εργοδότες που θα απέλυαν μετανάστες για να προσλάβουν Ισπανούς και την Ιταλία η οποία διεκήρυξε ότι δεν θα εδέχετο μετανάστες στο έδαφός της για τουλάχιστο δύο έτη.
Όμως το Υπουργείο Εσωτερικών της Ελλάδος έλαβε Χ εκατομμύρια από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την "ένταξη" των μεταναστών και την πλύση εγκεφάλου των Ελλήνων από τα ΜΜΕ προκειμένου να... χαμογελάσουν, εν μέσω οικονομικής κρίσης, στην ένταξη.
Ούτε οι γνωματεύσεις των γιατρών για μολυσματικές ασθένειες μεταναστών, χολέρα, ηπατίτιδα Β, φυματίωση και περίεργους ιούς, πνευμονοπάθειας, στις εντατικές μονάδες των νοσοκομείων έφθασαν για να αντισταθμίσουν τα σακιά ευρώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ξυπνώντας τα - ανύπαρκτα - προστατευτικά ανακλαστικά του κράτους απέναντι στους ιθαγενείς υπηκόους του:
Έτσι, αντί για άμεση απέλαση των λαθρομεταναστών, το κράτος τώρα προγραμματίζει την... ισότιμη πρόσβαση των ιδίων στις υπηρεσίες Υγείας! (Ας πάει Έλληνας χωρίς βιβλιάριο να νοσηλευτεί και θα εύχεται να ήταν λαθρομετανάστης...)
Με την υποστήριξη της κάστας των πολιτικών αλλά και της υψηλής διανόησης των πανεπιστημίων, που ονειρεύεται κι αυτή, μαζί με τους φοιτητές που φόρεσαν κουκούλες, ανοιχτά σύνορα, πολυεθνικό κράτος και το τέλος του "ελληνοκεντρισμού" οι μετανάστες έβαλαν σταθερά πόδι στην ελληνική γη.
Οι πιο φτωχοί στα γκέτο των πόλεων απ όπου εκτοπίζουν τους Έλληνες, οι πιο πλούσιοι σε ιδιόκτητα διαμερίσματα (εκποίηση της Ελλάδος στην λιανική).
Για χάρη όλων αυτών άλλαξε και η παιδεία, από ελληνική έγινε αλλότρια, "διαπολιτισμική" εκπαίδευση στα σχολεία.
Σε λίγο θα γίνουν η Αστυνομία και ο Στρατός πολυεθνικά, μαζί με το θρήσκευμα θα απαλειφθεί και η ιθαγένεια από τις ταυτότητες, όλοι θα είμαστε "Έλληνες", χωρίς διάκριση είτε προερχόμαστε από το Καμερούν, είτε από την Θήβα.
Νέα σχολεία θα ιδρυθούν όπου θα διδάσκονται οι γλώσσες των αλλοδαπών, τζαμιά θα υψωθούν με μιναρέδες υψηλότερους από τα καμπαναριά των εκκλησιών και οι θρησκευτικές αργίες θα μοιράζονται ανάμεσα στην Σαρακοστή και το Ραμαζάνι.
Όλα αυτά, θα πουν κάποιοι, δεν είναι απαραίτητα κακά, αλλά ακούγονται μάλλον καλά, και εν πάση περιπτώσει δημοκρατικά.
Ούτε μια μικρή λεπτομέρεια θα πειράξει τους συγκεκριμένους ότι, αυτό που θα προκύψει δεν θα είναι Ελλάδα.
Το μόνο που θα τους πειράξει είναι ότι μαζί με τον πολυεθνοτισμό παντρεύτηκαν και όλα τα συνδικάτα του πολιτικού και του κοινού εγκλήματος της Ευρασίας και της Αφρικής.
Θα διαπιστώσουν όταν θα είναι αργά, ότι το παρακράτος των τελευταίων δεν καταλαβαίνει πολλά από "Δημοκρατία".
Πώς λοιπόν, για να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα, να δείξει έφεση ο Έλληνας της σήμερον να πολεμήσει στα σύνορα της επικράτειας, ώστε η ετοιμότητά του αυτή να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τον επίδοξο εισβολέα;
Εις το όνομα τίνος να αγωνιστεί εναντίον, π.χ. του μουσουλμάνου Τούρκου; Μήπως εις το όνομα του "συμπολίτη" του μουσουλμάνου Αλβανού ή Πακιστανού ή Αφρικανού;
Να μην κουράσουμε άλλο τον αναγνώστη. Άλλωστε επίκειται η μεγάλη εθνική εορτή των Ελλήνων, η επανάσταση κατά της οθωμανικής τυραννίας, που ενέπνευσε ολάκερη την φιλελεύθερη Ευρώπη.
Ας αναφωνήσουμε λοιπόν τώρα, με όλη την δύναμη της ψυχής μας ¨Ζήτω η 25η Μαρτίου".

Η Μικρασιατική καταστροφή και οι Αλώσεις

της Δρ. Ερατώ Ζέλλιου-Μαστοροκώστα
επ. προϊσταμένης Δευτεροβάθμιας Εκπαιδεύσεως

Η πρώτη άλωση των Ελλήνων έγινε από τους Ρωμαίους εξαιτίας των διαφωνιών των προγόνων μας. Το 168 π.Χ. κατέλαβαν τη Μακεδονία και το 146 π.Χ. κατέλαβαν τη νοτίως της Μακεδονίας Ελλάδα. Τα βασίλεια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, Αιγύπτου-Πτολεμαίων, Σελευκιδών και Περγάμου τα κατέλαβαν αργότερα. Το 330 μ.Χ. όμως, με τα εγκαίνια της ΚΠόλεως, ο Ελληνισμός αναιμάκτως απελευθερώθηκε από το ρωμαϊκό ζυγό.
Η δεύτερη άλωση έγινε το 1204 από τους σταυροφόρους, τους οποίους κάλεσε στην ΚΠολη κατά τη ΔΆ Σταυροφορία ο Αλέξιος Άγγελος, υιός του εκθρονισθέντος αυτοκράτορα Ισαακίου ΒΆ το 1195 από τον αδελφό του Αλέξιο ΓΆ. Η ΚΠολη ελευθερώθηκε το 1261.
Η τρίτη άλωση έγινε την αποφράδα Τρίτη της 29ης Μαΐου 1453 από τους Τούρκους, κυρίως λόγω της αιώνιας διαμάχης της άρχουσας τάξεως του Βυζαντίου, παρά τον ηρωισμό του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Η καταστροφή και της πολιτιστικής κληρονομιάς τεράστια. Αναφέρουμε μόνον τους 120 και πλέον τόνους των ελληνικών χειρογράφων που κατέστρεψαν, όπως έγραψε τον Ιούλιο του 1453 ο Λαύρος Κουϊρίνος από την Κρήτη στον πάπα Νικόλαο ΕΆ σε επιστολή, της οποίας το πρωτότυπο σώζεται στην Κοττονιανή βιβλιοθήκη της Αγγλίας και βεβαίωσε ο καρδινάλιος Ισίδωρος ότι είδε ιδίοις όμμασι.
Ακολουθεί η τουρκοκρατία, 482 έτη για τη Β. Ελλάδα, και παρά τα φοβερά βασανιστήρια που υποφέραμε από τους Τούρκους, κατορθώσαμε, κυρίως τους τελευταίους αιώνες, να κυριαρχήσουμε οικονομικώς και εν μέρει πολιτικώς στην Οθωμανική αυτοκρατορία, γι΄ αυτό πολλοί Έλληνες πίστευαν ότι θα μπορούσε να αναβιώσει η βυζαντινή αυτοκρατορία. Και πως να μην το πιστεύουν αφού και οι άλλοτε εχθροί της ελληνικής μεσαιωνικής (βυζαντινής) αυτοκρατορίας Βούλγαροι και λοιποί Σλάβοι με τη βοήθεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου ένοιωθαν Ρωμνιοί. Ακόμη και ο Βούλγαρος ιστορικός Στάνεφ στο βιβλίο του «Η Βουλγαρία υπό ζυγόν, 1393-1878», το οποίο εξέδωσε το 1928, γράφει: «Οι ξένοι λαοί ούτε καν υποπτεύοντο ότι υπάρχει βουλγαρικόν έθνος. Μετά την απελευθέρωσιν της Ελλάδος και της Σερβίας ούτοι εγνώριζον ότι εν Τουρκία υπήρχον Έλληνες... Τους Ρώσους αξιωματικούς εισερχομένους το 1828 εις Σιλίστραν, Κωνστάντζα, Μπαλτσίκ, Ρουστούκ, Βάρναν, Σούμλαν, Μεσημβρίαν, Πύργον1, Ανδριανούπολιν κ.λπ. υπεδέχοντο παντού ελληνικαί κοινότητες, Έλληνες επίσκοποι και ελληνίζοντες Βούλγαροι, οι δε Ρώσοι ήταν πεπεισμένοι ότι ηλευθέρωναν χριστιανούς Έλληνες2».
Αυτό, δηλαδή την αναβίωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, την αναβίωση όλου του Ρωμαίικου, πρέπει να αντελήφθησαν και οι τότε δυνατοί και να μας οδήγησαν στη Μικρασιατική καταστροφή, τη μεγαλύτερη καταστροφή, τη φοβερότερη «άλωση» που υπέστη ο Ελληνισμός. Διότι μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 οι Έλληνες έμειναν στα πάτρια εδάφη. Μετά την «άλωση» όμως του 1922 ξεριζωθήκαμε από την πάτρια γη όπου ζούσαμε χιλιάδες έτη, αφού από την 9η ή 8η π.Χ. χιλιετία διασχίζαμε με τα πλοία της εποχής εκείνης το Αιγαίο Πέλαγος. Ξεριζωθήκαμε από τη γη όπου και εκεί για χιλιάδες έτη αναπτύξαμε τις επιστήμες, τις τέχνες και εκπολιτίσαμε Ανατολή και Δύση. Και, όπως γράφουν και ξένοι ιστορικοί, είμεθα ο μόνος λαός που δεν έχει πρωτεύουσα του κράτους του, του έθνους του την ιστορική του πρωτεύουσα, την ΚΠολη. Και από το 1913, που οι Τούρκοι άρχισαν να εξορίζουν τους Έλληνες στο εσωτερικό της Τουρκίας, έως το 1923 σκοτώθηκαν ή πέθαναν από τα βασανιστήρια ή τις κακουχίες περίπου 1.500.000 Έλληνες.
Και όμως, αν και δεν έχουν περάσει 20 έτη από τη Μικρασιατική καταστροφή, προκαλούμε τον παγκόσμιο θαυμασμό με το έπος του 1940. Ο Τσώρτσιλ τηλεγράφησε μετά την κατάληψη της Κορυτσάς στις 22 Νοεμβρίου 1940: «Εγκάρδια συγχαρητήρια για τις νίκες στο Αλβανικό μέτωπο, που επιστέφθηκαν με την κατάληψη της Κορυτσάς... Το κατόρθωμα αυτό υπενθυμίζει τα ελληνικά τρόπαια της κλασικής εποχής. Ζήτω η Ελλάς». Ο Φίλιπ Νόελ Μπαίκερ, υπουργός Ναυτιλίας της Μ. Βρετανίας, είπε σε ραδιοφωνική ομιλία του στις 28 Οκτωβρίου 1942:
«...Ο κόσμος, πραγματικά, δεν δικαιούται να λησμονήσει τα κατορθώματα των Ελλήνων κατά την ιστορική εκείνη στιγμή». Και ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας στις 27 Απριλίου 1942 με θέμα «Χαιρετισμός προς Έλληνες»: «...Επολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά, γιατί είσαστε Έλληνες. Ως Ρώσοι κερδίσαμε, χάρη στη θυσία σας, χρόνο για να αμυνθούμε. Σας ευγνωμονούμε».
Μόλις, όμως, τελείωσε ο ΒΆ παγκόσμιος πόλεμος όλη η προσφορά μας λησμονήθηκε και μία νέα «άλωση» ακολούθησε, ο εμφύλιος πόλεμος. Στηριζόμενοι στο αιώνιο πρόβλημα των Ελλήνων, τη διχόνοια, οι μεν Δυτικοί για να μην ζητούμε τη Β. Ήπειρο, την οποία ελευθερώσαμε, και την ένωση της Ελλάδος με την μεγάλης στρατηγικής σημασίας νήσο μας Κύπρο, την οποία κατείχαν, οι δε Ανατολικοί, για να υλοποιήσουν το όνειρό τους από την εποχή του Μ. Πέτρου να βγουν στο Αιγαίο, ήθελαν να καταλάβουν τη Μακεδονία μας και μας οδήγησαν στην αδελφική αιματοχυσία.
Δεν έχουμε συνέλθει από τον εμφύλιο πόλεμο και ακολουθεί νέα «άλωση». Είναι οι διώξεις των Ελλήνων που έμειναν στην Κωνσταντινούπολη μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Οι Τούρκοι παραβιάζοντας τις διατάξεις των συνθηκών σκοτώνουν τους Έλληνες και λεηλατούν τις περιουσίες τους για να τους αναγκάσουν να φύγουν από την Πόλη. Αυτά συμβαίνουν 6-7 Σεπτ. 1955, τα έτη 1964-65 και μετά.
Το 1974 έχουμε την «άλωση» της Β. Κύπρου. Οι Τούρκοι εισβολείς ξεριζώνουν τους Έλληνες από τις πανάρχαιες εστίες τους, εκμεταλλεύονται παρανόμως τις περιουσίες τους, καταστρέφουν τη θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά και παραβιάζοντας τους κανόνες του διεθνούς δικαίου αγνοούν τους 1.619 αγνοουμένους Έλληνες λόγω της εισβολής. Έκτοτε επιδίδονται σε αγώνα δρόμου δημογραφικής αλλοιώσεως και ανατροπής της πληθυσμιακής υπεροχής των Ελλήνων, στόχος που τέθηκε από τη δεκαετία του `50 με το σχέδιο «Ανάκτηση Κύπρου» του Γραφείου Ειδικού Πολέμου του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου και τις εκθέσεις (1956) του συμβούλου του πρωθυπουργού Μεντερές καθηγητή Νιχάτ Ερίμ. Γενικώς παραβιάζουν όλες τις συνθήκες, τον καταστατικό χάρτη των Η.Ε., αφού έχουν ιδρύσει το ψευδοκράτος και διατηρούν 43.000 στρατιώτες στη Β. Κύπρο.
Έκτοτε ακολουθούν και άλλες μικρές «αλώσεις». Το 1996 η κρίση στα Ίμια. Πριν 30 περίπου έτη άρχισε η προσπάθεια διαβρώσεως του κοινωνικού και ηθικού ιστού στη χώρα μας, του θεσμού της οικογένειας, του θρησκευτικού αισθήματος των Ελλήνων με τις επιθέσεις εναντίον της εκκλησίας, η παραποίηση, διαστρέβλωση και φοβερή υποβάθμιση της γλώσσας μας και τα τελευταία έτη η προσπάθεια διαστρεβλώσεως και της ιστορίας μας. Μία δε από τις μεγαλύτερες «αλώσεις» θα είναι αν δεχθούμε να τοποθετηθεί το όνομα της ηρωικής επί χιλιετίες Μακεδονίας σε σύνθετη ή διπλή ονομασία του κράτους των Σκοπίων.
Οι «αλώσεις» του 20ου και 21ου αι. αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα, ο Ελληνισμός, βρίσκεται στο στόχαστρο κάποιων ορατών ή μη κέντρων και δυνάμεων και για να μην ξανανοίξουν κερκόπορτες πρέπει να είμεθα σε συνεχή εγρήγορση3. Αυτό θα το επιτύχουμε αν και πάλι διδάσκουμε στους νέους μας, στα Ελληνόπουλα, τα Ιδανικά του Γένους μας και έχουν ως πρότυπα τις ηρωικές μορφές αυτού. Τότε μόνον θα αντέξουμε ως έθνος στη νέα τάξη πραγμάτων, που καταπατεί κάθε έννοια δικαίου για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμεθα με ηρωισμό και αυτοθυσία για τη συναδέλφωση και ειρηνική συμβίωση των λαών της γης.

1. Δυστυχώς σήμερα αυτήν την ελληνική πόλη την ονομάζουμε Μπουργκάς (αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρουπόλεως).
2. Ερατώ Ζέλλιου-Μαστοροκώστα, Η ιστορική αλήθεια για τα Σκόπια, Θεσσαλονίκη, β΄ έκδ. 2008, σ. 77.
3. «Προς δε τας πολιτικάς συμβουλάς, αι των περί τας πράξεις γραφόντων ιστορίαι χρήσιμοι» (Η ιστορία βοηθεί τις πολιτικές συμβουλές). Αριστοτέλης, Ρητορική, 1360, αΆ 13.
προέλευση