Η παιδαριώδης πολιτική της Μπακογιάννη

Η καθυστέρηση ονομάζεται… Ντόρα

Μετά την παραπονιάρικη δήλωση «Νταηλίκια στην Ε.Ε. δεν χωράνε», η κυρία Μπακογιάννη (υπενθυμίζουμε πως είναι υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας) σήμερα αποφάσισε να ενημερώσει και τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την προκλητικότητα και την επιθετική στάση της Τουρκίας προς την Ελλάδα.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα μπορούσε να πει ο οποιοσδήποτε δεν γνωρίζει το βαθύ ιστορικό των τουρκικών παραβιάσεων. Μόνο που, στην συγκεκριμένη περίπτωση, η καθυστέρηση που υπήρξε αλλά και οι πρότερες – χθεσινές δηλώσεις της Ελληνίδας υπουργού Εξωτερικών, δημιούργησαν ένα όχι και τόσο ευχάριστο κλίμα στην Αθήνα και στην ιστορική ανεκτικότητά της απέναντι στην Άγκυρα.
Εδώ και χρόνια υφίσταται η τουρκική αδιαλλαξία και οι βλέψεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και μόλις σήμερα αποφάσισε η κυρία Μπακογιάννη να ενημερώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση! Είναι σοβαρή στάση αυτή εκ μέρους της Ελληνίδας υπουργού Εξωτερικών; Μήπως αυτή της η ενέργεια σημαίνει πως μόλις χθες κατάλαβε πως οι Τούρκοι τελικά δεν αστειεύονται και πως επιθυμούν να πάρουν κομμάτι του Αιγαίου μαζί με μερικά Ελληνικά νησιά; Μήπως η κυρία Μπακογιάννη τελεί σε κατάσταση βαθέως ύπνου και δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε τα εξόφθαλμα;
Επειδή, ούτως ή άλλως, η Ελληνική στάση, εκφραζόμενη από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή αλλά και ιδιαίτερα από την «κινητικότητα» (εάν μπορεί η πλήρης απραξία να χαρακτηριστεί κινητικότητα) της κυρία Μπακογιάννη, συνιστά παράγοντα σοβαρής υπόνοιας ενδοτικότητας και προαποφασισμένων (αλλά μη ανακοινωθέντων) για τμήματα της Ελληνικής Επικράτειας, μήπως άραγε θα έπρεπε να αναρωτηθούμε ποιόν εκπροσωπεί η σημερινή εξωτερική πολιτική της χώρας και ποιος εξυπηρετείται από την «κουρασμένη κυβέρνηση» του Κώστα Καραμανλή;

Αφού πρώτα, χωρίς να σκεφθεί τις συνέπειες στο ηθικό των Ελλήνων και ιδιαίτερα των Ενόπλων Δυνάμεων, η κυρία Μπακογιάννη «σήκωσε τα χέρια» απέναντι στην συνεχώς κλιμακούμενη, αναβαθμιζόμενη ποιοτικά και ποσοτικά εχθρική στάση της Τουρκίας, ορίζοντας ως υπεύθυνη την Ευρώπη να υπεραμυνθεί των Ελληνικών συνόρων και της Ελληνικής εν γένει επικράτειας, η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών αποφάσισε να κάνει τα παράπονά της στον πλέον αναρμόδιο, δηλαδή την Ε.Ε.
Και τι να κάνει η Ευρώπη απέναντι στην Τουρκική αδιαλλαξία και επιθετική στάση; Με ποιους μηχανισμούς (πέρα από τις απειλές για μη εισδοχή στους κόλπους της Ένωσης) μπορεί η Ευρώπη να μεταπείσει την Άγκυρα και να βάλει φρένο στα τουρκικά ενεργειακά συμφέροντα που υπάρχουν στο Αιγαίο;
Σαφέστατα η κυρία Μπακογιάννη συμπεριφέρεται σαν μικρό παιδί που το πειράζει κάποιο άλλο παιδί της γειτονιάς και αυτό μη έχοντας την αυτοπεποίθηση να υπερασπιστεί τον εαυτό του, προστρέχει στον μεγάλο αδελφό για να κάνει «ντα» τον νταή της γειτονιάς!!! Ως πότε, αλήθεια, η εξωτερική πολιτική της χώρας μας θα είναι τόσο παιδαριώδης; Ως πότε θα ανεχόμαστε τους δικούς μας εκπροσώπους να μας μειώνουν, να μας εξευτελίζουν, να μας κάνουν αντικείμενο διεθνούς διαπόμπευσης και χλευασμού, όντες ανίκανοι οι ίδιοι να υπερασπιστούν θεμελιώδη εθνικά θέματα; Ως πότε μικρόνοοι και άνευροι άνθρωποι θα χειρίζονται ζητήματα που απαιτούν σεβασμό στην ιστορία, γνώση του παρόντος και Ελληνικό πνεύμα; Ως πότε άνθρωποι χωρίς ουσιαστικά προσόντα θα ηγούνται σοβαρών ζητημάτων και θα συμφωνούν χωρίς να ρωτήσουν τον άμεσα ενδιαφερόμενο λαό; Ως πότε η αδιαφάνεια θα αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής των κυβερνήσεων αυτής της χώρας; Ως πότε άνθρωποι χωρίς ιδέες, φαντασία και αποφασιστικότητα θα βρίσκονται να συναποφασίζουν με «άλλους» τις δικές μας τύχες;
Έτρεξε η κυρία Μπακογιάννη στην Ευρώπη, για να κάνει τι; Να πάρει την συγκατάβαση και τα καλά λόγια από έναν οργανισμό που δεν μπορεί να βγάλει καμία απόφαση εάν δεν περάσουν κάποια χρόνια; Μα, δεν έχει αντιληφθεί η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών, πως εάν γίνει κάτι στο Αιγαίο ή τη Θράκη, θα διαρκέσει μόνο μερικές ώρες ή μερικές ημέρες (κατά πάγια τακτική της Άγκυρας) για να αρχίσουν μετά συζητήσεις επί συζητήσεων προκειμένου να δημιουργηθεί μία νέα Βόρεια Κύπρος;
Τέλος, μία συμβουλή κυρία Μπακογιάννη: Το να τρέχουμε στον γείτονα για να μας σώσει το σπίτι από τον κλέφτη, δεν αποτελεί και ό,τι εξυπνότερο. Εάν δεν έχουμε μόνοι μας τη διάθεση να σταθούμε απέναντι στον κλέφτη και να του δώσουμε να καταλάβει πως έχει μπλέξει με αυτό που επιχειρεί να κάνει (δηλαδή να μας κλέψει), πάντα θα μπαίνουν κλέφτες στο σπίτι μας κι εμείς θα τρέχουμε στους γείτονες. Στο τέλος, μάλιστα, θα μείνουμε χωρίς σπίτι και οι γείτονες θα γελάνε μαζί μας (όπως γελάνε και αυτή τη στιγμή) επειδή δεν είμασταν άξιοι να διώξουμε τον κλέφτη και τρέχαμε να βρούμε λύση, ακόμα και συζητώντας μαζί με τον κλέφτη για τις ό,ποιες ορέξεις του…
Λυπάμαι κυρία Μπακογιάννη, πραγματικά λυπάμαι… όχι για εσάς (που αρνείστε ακόμη και την ύπαρξη πρακτικογράφου στις διεθνείς συναντήσεις και συνομιλίες που κάνετε), αλλά λυπάμαι για τον Ελληνικό λαό, που δεν βρίσκει τη δύναμη να σας διώξει από τον σβέρκο του. Γιατί αν έχετε την εντύπωση πως θα συνεχίσετε να βρίσκεστε στον σβέρκο του Έλληνα για πολύ καιρό, πρέπει να σας πω, πως για μία ακόμη φορά έχετε αντιληφθεί πολύ λάθος την πραγματικότητα… Απλά, με όσα κάνετε αλλά κυρίως με όσα δεν κάνετε, ρίχνετε μόνη σας την ταφόπλακα στο πολιτικό σας μέλλον (και μην στηρίζεστε στην ρήση του πατέρα σας πως «ο Ελληνικός λαός ξεχνάει εύκολα»…) το οποίο διαγράφεται με τα μελανότερα χρώματα.
Και, αλήθεια, υπάρχει περίπτωση να πιστεύετε πως η πολιτική σας δράση κάνει καλό στον τόπο;

Κωνσταντίνος