Η ΤΕΡΑΤΟΓΟΝΙΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ

Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ

Η ΤΕΡΑΤΟΓΟΝΙΑ*

Η πρώτη στιγμή θανάτου, το πρώτο Κάπα είναι ο Κοσκωτάς, η υπόθεση Κοσκωτά. Ήταν η πρώτη απόπειρα πραξικοπηματικής διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ από το Γ. Παπανδρέου. Όχι διαμέσου του ιστορικού φυσικού χώρου, των αντιπαραθέσεων, του διαλόγου, των ικανοτήτων στο εσωτερικό του κόμματος, στα πλαίσια της ιστορικής πολιτικής διαλεκτικής του αλλά διαμέσου εξωτερικών οδών, διαμέσου του παράθυρου, του εξωτερικού περιβάλλοντος, του συστήματος Κοσκωτά.

Η εισήγησή μου στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ με αφορμή το σκάνδαλο Κοσκωτά που δημοσιεύω στον παρόντα νόμο αναλύει τις διαστάσεις του φαινομένου και φωτογραφίζει τον τότε ουσιαστικό πρωταγωνιστή τον Γ. Παπανδρέου. Η τότε απόπειρά του εκτός των άλλων εστερείτο όπως και η σημερινή της ελάχιστης πολιτικής νομιμοποίησης στο επίπεδο της πολιτικής επάρκειας, της προσφοράς, των αγώνων, των γνώσεων, των ικανοτήτων. Η συγγενική δεν ισχύει στις σύγχρονες δημοκρατίες.

Ο ιστορικός απολογισμός αυτής της εκτροπής του ΠΑΣΟΚ, του πρώτου θανατηφόρου κτυπήματος στην πορεία του ήταν η σύγχρονη τραγωδία που έζησε η χώρα και η δημοκρατική παράταξη από το 1986 έως το 1992. Είχαμε την πρώτη μεγάλη ηθική απονομιμοποίηση της Δημοκρατικής παράταξης. Αντί για το ραντεβού με την ιστορία που περίμεναν γενιές Ελλήνων, όλων των Ελλήνων ζωντανών ή νεκρών, όταν επέστρεφε η ιστορία και η γεωγραφία με το τέλος του διπολισμού, οι Έλληνες έβλεπαν στην τηλεόραση την Δίκη. Θύμιζε το 1920-22, το 1944, άλλες χρονολογίες χαμένων ραντεβού.

Ο Γ. Παπανδρέου δεν ήταν στην Δίκη.

Εξοστρακίστηκε από τις διαδικασίες της εσωτερικής ζωής του ΠΑΣΟΚ αλλά και της δημόσιας ζωής. Εμφανίζονταν δειλά, ένοχα, σποραδικά στις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής. Σώθηκε στο παρά λίγο εκλεγόμενος πρώτος εκ των τελευταίων στο συνέδριο του 1990. Το κοινό αίσθημα των συνέδρων, η κοινή γνώμη στο ΠΑΣΟΚ ήταν ότι αυτός ήταν το κινητήριο πρόσωπο της υπόθεσης Κοσκωτά στην πολιτική της ουσία. Επανήλθε μετά από χρόνια στη ζωή του ΠΑΣΟΚ και την δημόσια ζωή αφήνοντας ορφανό, παροπλισμένο, έναν μηχανισμό ανθρώπων που σήμερα επιστρατεύει εκ νέου. Το πρώτο Κ του νέου ονόματος είναι ο Γεώργιος Κοσκωτάς...

Πάντοτε στις τραγωδίες υπάρχουν ορισμένοι φυσικοί θάνατοι. Πνευματικοί υπάρχουν πολλοί… Ένας ήταν του Αγαμέμνονα. Αυτά τα ονόματα της κλασικής τραγωδίας επιμένουν να είναι πάντοτε παρόντα…

Στην περίπτωση του προτεινόμενου προτύπου έχουμε την εξής πρωτοτυπία. Απουσιάζει το πολιτικό κόμμα, το συλλογικό χάρισμα του κόμματος. Ταυτόχρονα απουσιάζει το χάρισμα του αρχηγού. Έχουμε το πρότυπο του μη-κόμματος και του μη-αρχηγού.

Που στηρίζεται όμως αυτό το παραφύσιν, το κακόδοξον και αλλότριον, σε σχέση με την ιστορία και τις μελλοντικές ανάγκες της χώρας πρότυπο; Ποια είναι η δύναμη πυρός του;

Η δύναμη πυρός του βρίσκεται στο εξωτερικό περιβάλλον, στα λόμπυ, τα Μ.Μ.Ε, σε εξωθεσμικούς και εξωελλαδικούς μηχανισμούς. Ακόμη και δεξιοί δημοσιογράφοι δέσμιοι αυτών των μηχανισμών το προάγουν. Είναι μια περίοδος επανακαθορισμού των συνασπισμών, των πολιτικών κομμάτων με βάση γεωπολιτικές αφετηρίες…

Η ταύτιση με το Αμερικανικό πρότυπο εκφράζεται σε πολλά πεδία. Πολλές δεσμεύσεις και θέσεις του Γ. Παπανδρέου για τα εθνικά μας ζητήματα ταυτίζονται με τις γεωπολιτικές επιλογές των Η.Π.Α. Με έναν τρόπο υφιστάμενο – νεοεθνικόφρονα όπως το ονόμασα, πελάτη, όχι ισότιμου εταίρου. Το ΚΚΚΑΣΟΡ είναι το πλέον ή μάλλον είναι το Αμερικανικό κόμμα, μη-κόμμα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Το υπό οικοδόμηση Αμερικανικό κόμμα… Υπονόμευσε ήδη αρκετά την Εθνική υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση…

*Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη «ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ» Εκδόσεις ΣΤΡΑΒΩΝ

Μιχάλης Χαραλαμπίδης