Από το ίδρυμα Φορντ στον Σόρος

Στην Ελλάδα, η στρατηγική του Σόρος και των ευεργετούμενων από αυτόν, αποσκοπεί στο να αποδιαρθρώσει τη συνοχή της χώρας, και να την εντάξει, μαζί με όλα τα Βαλκάνια, στο σχέδιο της υποταγής στον περιφερειακό πυλώνα της Νέας Τάξης, την νεο-οθωμανική Τουρκία. Με το παρόν τεύχος ανοίγουμε απλώς αυτό το κεφάλαιο παρουσιάζοντας τους πρώτους τρεις εκτεταμένους φακέλους του ζητήματος:



Ως συνέχεια της έρευνάς μας για το «Ίδρυμα Φορντ» στη διάρκεια της δικτατορίας, επικεντρώνεται στη δράση των λεγόμενων «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων», κατ’ εξοχήν στην Ελλάδα και την Κύπρο, καθώς και ευρύτερα στα Βαλκάνια και τον κόσμο. Παράλληλα, επισημαίνεται ο ρόλος των διανοουμένων του συστήματος ως βασικών μοχλών της επέκτασης και σταθεροποίησης της Νέας Τάξης.

Όντως, πολύ νερό κύλησε από τη στιγμή που το ίδρυμα Φορντ εγκαινίασε τη στρατηγική της υποστήριξης των διαφωνούντων και των αντιπάλων των δικτατορικών καθεστώτων στην Ελλάδα και τη Χιλή. Από τότε το φαινόμενο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων κυρίευσε τον πλανήτη, ενώ το σύστημα της Νέας Τάξης κυρίευσε τις «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», μεταβάλλοντας ένα μεγάλο μέρος τους σε βασικό στοιχείο της πολιτικής του, για να μπορεί να ελέγχει την κοινή γνώμη και την «κοινωνία των πολιτών». Η Νέα Τάξη μέσα από πληθώρα χρηματοδοτήσεων –π.χ. τα ευρωπαϊκά προγράμματα στην Ελλάδα, οι υποτροφίες του ΝΑΤΟ, του Σόρος και άλλων «Ιδρυμάτων»–, κατόρθωσε να μεταβάλει, κατά ένα μεγάλο μέρος, μετά την αμπώτιδα των κοινωνικών κινημάτων, στη δεκαετία του 1980, τους διαφωνούντες οικολόγους, αριστερούς, συνδικαλιστές, αμφισβητίες, σε «αντιπολίτευση της αυτής μεγαλειότητας» και να τους εντάξει στη στρατηγική της συναίνεσης στα σχέδια της.

Έτσι, πριν από την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία, θα προηγηθεί μια συστηματική εκστρατεία «οικολόγων», «φεμινιστριών», οργανώσεων για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», υπερασπιστών των… Tσιγγάνων, εναντίον της Σερβίας, για γεγονότα που, ακόμα και αν ορισμένα είχαν πραγματική βάση, διογκώνονταν και χρησιμοποιούνταν με τρόπο μονόπλευρο, αποσιωπώντας τα εγκλήματα των Κροατών, του UCK κ.λπ. Έτσι οι εισβολές στη Γιουγκοσλαβία απέκτησαν την απαραίτητη συναίνεση στην κοινή γνώμη της Ευρώπης, διότι οι καταγγελίες προέρχονταν από «αγωνιστές» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αποφασιστικό ρόλο σε αυτή τη στρατηγική έπαιξε το Ίδρυμα Σόρος και το σιωνιστικό λόμπι. Η δράση του από τα Βαλκάνια έως την Ουκρανία υπήρξε αποφασιστικής σημασίας, ιδιαίτερα για την περιοχή μας. Ο Σόρος, μια ιδιοφυΐα της ενσωμάτωσης, της παραπληροφόρησης και της χρήσης των ΜΜΕ, έστησε με τα δισεκατομμύρια που ελέγχει, ληστεύοντας τα χρηματιστήρια και τους λαούς, ένα τεράστιο δίκτυο οργανώσεων που είτε ελέγχει άμεσα, όπως το Ίδρυμα για την Ανοικτή Κοινωνία, είτε χρηματοδοτεί, όπως την πλειοψηφία των μεγάλων ΜΚΟ στην Αμερική, αλλά και στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Στην Ελλάδα, η στρατηγική του Σόρος και των ευεργετούμενων από αυτόν, αποσκοπεί στο να αποδιαρθρώσει τη συνοχή της χώρας, και να την εντάξει, μαζί με όλα τα Βαλκάνια, στο σχέδιο της υποταγής στον περιφερειακό πυλώνα της Νέας Τάξης, την νεο-οθωμανική Τουρκία. Με το παρόν τεύχος ανοίγουμε απλώς αυτό το κεφάλαιο παρουσιάζοντας τους πρώτους τρεις εκτεταμένους φακέλους του ζητήματος:

Ο πρώτος φάκελος αφορά τη δραστηριότητα «μη κυβερνητικών οργανώσεων» στην Ελλάδα, του ΕΛΙΑΜΕΠ, του λιγότερο γνωστού CDRSEE (Κέντρου για τη Συμφιλίωση και τη Δημοκρατία στη Νοτιανατολική Ευρώπη) που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, και της ιδιαίτερης δράσης του στον τομέα της αλλαγής των εγχειριδίων της Ιστορίας. Παρουσιάζονται τα μέλη και οι χορηγοί, εγχώριοι και διεθνείς, αυτών των οργανισμών, καθώς και τα προγράμματα τα οποία προωθούν ή στα οποία συμμετέχουν. Γράφουν η Λαμπρινή Θωμά, ο Γιώργος Ρακκάς, η Νάσια Παναγούλια, ο Γιώργος Καραμπελιάς, ο Τάσος Χατζηαναστασίου.

Ο δεύτερος, αφορά στο Κυπριακό και τις σχέσεις Ελλάδας–Τουρκίας. Eδώ γίνεται μια λεπτομερής παρουσίαση του ιδεολογήματος της Ελληνοτουρκικής φιλίας, αμέσως μετά τον εμφύλιο, την περίοδο που η ΝΑΤΟική ορθοδοξία διακήρυσσε την ελληνοτουρκική φιλία και οι διανοούμενοι και οι κονδυλοφόροι της μετεμφυλιακής Δεξιάς αμιλλόνταν σε εκδηλώσεις αβροφροσύνης προς την Τουρκία, καθώς παράλληλα οξυνόταν η αντίθεση για το Κυπριακό. Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Γιώργη Λύρα από το μηνιαίο θεωρητικό όργανο του ΚΚΕ, Νέος Κόσμος, το 1955, «τουρκοφιλία» και εθνοπροδοσία. Ακολουθεί μια παρουσίαση του ιδεολογήματος της Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας, που προωθούσε η Χούντα, με τις τραγικές συνέπειες που είχε για την Κύπρο, από τον Σταύρο Σοφοκλέους. Τέλος, παρουσιάζεται ο ρόλος των δήθεν «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» στην προώθηση του σχεδίου Ανάν από τον Νίκο Ντάσιο καθώς και ο ρόλος των διανοουμένων στην Κύπρο, με άρθρο του Βάσου Φτωχόπουλου, όπως επίσης και η μαρτυρία της Ανδρούλας Ταραμουντά που συμμετείχε σε σεμινάριο για το ξαναγράψιμο των βιβλίων της Ιστορίας.

Ο τρίτος φάκελος περιλαμβάνει μια παρουσίαση του Σόρος και των ιδρυμάτων που ελέγχει καθώς και του ρόλου που έπαιξε για να προωθηθεί η ονομασία «Μακεδονία» για τη FYROM. H Χέδερ Κόφιν, παρουσιάζει τη διαδρομή του Σόρος και των ιδρυμάτων του από την προπολεμική Ουγγαρία μέχρι σήμερα, η Κόνι Μπρακ αναφέρεται στον ρόλο του στο Σκοπιανό, ενώ ο Χανς Βέρνερ Κλάουζεν στον καίριο ρόλο των «μη κυβερνητικών οργανώσεων» για την πολιτική της Ουάσινγκτον. Επί πλέον παρουσιάζεται το οργανόγραμμα των δραστηριοτήτων του Σόρος, καθώς και η συμμετοχή του στον «Κύκλο της Απάτης» στα Βαλκάνια, του Gilles d’ Aymery όπου καταδεικνύεται και ο ρόλος του «Παρατηρητηρίου για τα Ανθρώπινα δικαιώματα» στην Ελλάδα.

Σε επόμενα τεύχη θα συνεχίσουμε τη μελέτη του ρόλου άλλων δήθεν μη κυβερνητικών οργανώσεων και θα διερευνήσουμε τα σχέδια της Νέας Τάξης για τη Βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη.

\
ΑΠΟ............Άρδην