Το μυστήριο που λέγεται Καραμανλής

Θύμα της προδοσίας έμπιστων προσώπων

ή έπεσε η μάσκα της καταλληλότητας;

Ανικανότητα ή σκοπιμότητα κρύβουν τα λάθη που έκανε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής; Πώς μπορεί κανείς να αναλύσει την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που βρίσκεται στην κορυφή κι ενώ μπορεί με σχετική ευκολία να διατηρηθεί εκεί, αυτός υποπίπτει σε συνεχή τραγικά λάθη και οδηγείται τελικά στην πολιτική του αυτοκτονία;

Ίσως να μην μάθουμε ποτέ τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να εγκαταλείψει όλα όσα είχε και να τα παραδώσει με τον πλέον εξευτελιστικό τρόπο, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, στον βασικό πολιτικό του αντίπαλο, τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος μέχρι πριν από 2 χρόνια βρέθηκε πολύ κοντά στο να εγκαταλείψει την πολιτική, αλλά σήμερα κατάφερε να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη»...
Οι ρόλοι αντιστράφηκαν, αλλά αυτό έγινε μέσα από μία σειρά τραγικών σφαλμάτων του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος ή βρίσκεται σε πλήρη πνευματική σύγχυση ή σκόπιμα εγκατέλειψε όσα άλλοι ονειρεύονται να αποκτήσουν. Και μάλιστα, η εγκατάλειψη αυτή έγινε με τον πλέον τραγικό αλλά και με τον πλέον εξευτελιστικό τρόπο.
Η εμπιστοσύνη που είχε ο Καραμανλής, από τα λαϊκά στρώματα, ήταν αυτή που τον οδήγησε στην εξουσία. Η εμπιστοσύνη αυτή κατάφερε να τον στηρίξει σε πολύ δύσκολες πολιτικές του στιγμές, αλλά όπως όλα τα καλά, έτσι κι αυτή είχε ένα τέλος. Βίαιο μεν, λογικό δε, κάτω από τις συνθήκες οι οποίες δημιουργήθηκαν (τυχαίως ή εντέχνως) και έφεραν τον πρώην πρωθυπουργό να εγκαταλείπει την θέση του και να ορίζει ημερομηνία παράδοσης του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας σε κάποιον από τους «μνηστήρες».
Τα δραματικά σφάλματα στις προσωπικές επιλογές του Κώστα Καραμανλή, στάθηκαν η κύρια αιτία ώστε να χάσει την «μαγεία» που τον περιέβαλε. Σειρά ανθρώπων, που αποτελούσαν είτε εξέχοντα μέλη του κόμματός του είτε ήταν συνεργάτες του είτε ακόμη ήταν υπουργοί, φρόντισαν με τις ενέργειές τους να εκθέσουν τον τέως πρωθυπουργό. Μάλιστα, κατόρθωσαν να τον εκθέσουν ανεπανόρθωτα. Άλλοι με την προσωπική του ζωή (Ζαχόπουλος), άλλοι με την ευαισθησία τους στον γρήγορο πλουτισμό ή στην αποδοχή «δώρων» και άλλοι μέσα από συνεχή «λάθη» μέσα από τα υπουργεία τους, φρόντισαν να μετατρέψουν τον «καταλληλότερο» σε ένα πολιτικό (και ανθρώπινο) ράκος, ανίκανο να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον Γιώργο Παπανδρέου και το επιτελείο του.
Τραγικά λάθη στην οικονομία, στην εσωτερική ασφάλεια, σε εξωτερικούς εισαγόμενους κινδύνους, σε επιθετικές πολιτικές κρατιδίων (όπως τα Σκόπια), αλλά και μία ανεξήγητη στάση απάθειας απέναντι στην προκλητικότητα και την εχθρική στάση της γείτονος Τουρκίας, έριξαν στο «καναβάτσο» τον Κώστα Καραμανλή.
Παρ’ όλα αυτά, αν και είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή του να διορθώσει μεγάλο μέρος από τα λάθη, ξαφνικά –κι ενώ όλα συνέτειναν προς το αντίθετο- προκήρυξε εκλογές, αιφνιδιάζοντας ακόμη και τους υπουργούς της κυβέρνησής του, αποδεικνύοντας την μηδενική επαφή –άρα και εμπιστοσύνη;- που είχε προς τους άμεσους συνεργάτες του.
Έφθασε σε αδιέξοδο, γνωρίζοντας πως μπροστά του υπάρχει αδιαπέραστος τοίχος. Και όμως συνέχισε, ενώ μπορούσε να το αναβάλει, ελπίζοντας πως κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο. Προτίμησε να ηττηθεί ένδοξα, δίνοντας την τελευταία πολιτική του μάχη; Ίσως… Θα μπορούσε κανείς να το ισχυριστεί αυτό, εάν δεν προέβαινε σε παραίτηση (από την αρχηγία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας) την βραδιά των εκλογών και αμέσως μετά την διαπίστωση της τραγικής του ήττας. Οι φίλοι του στενοχωρήθηκαν, ενώ οι αντίπαλοί του χάρηκαν επειδή απαλλάσσονταν από έναν δυνατό αντίπαλο, που ήταν σε θέση να τους δημιουργήσει μεγάλα (αν όχι τεράστια) προβλήματα, από την θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Έντιμη πολιτική πράξη», «πολιτική ωριμότητα» και άλλα συναφή, ήταν τα σχόλια των πρώην πολεμίων του…
Γιατί όμως ο Καραμανλής αποφάσισε την πολιτική του κατάρρευση και τελικά την πολιτική του αυτοκτονία μέσα από την ξαφνική παραίτησή του;
Γιατί επέμενε να διατηρεί ανίκανα (ή επικίνδυνα) πρόσωπα σε θέσεις υπουργών, όταν γνώριζε πως μόνο προβλήματα του δημιουργούσε η στάση και οι αποφάσεις τους;
Γιατί ανέχτηκε τεράστια σκάνδαλα και προτίμησε να κλείσει την Βουλή, παραδίδοντας στην ατιμωρησία τους κυρίως ενόχους;
Γιατί επέτρεψε στους «μνηστήρες» του κόμματός του να του ροκανίζουν συνεχώς και αδιαλείπτως την θέση του, πλήττοντας ταυτόχρονα και το κύρος του ως αρχηγού κόμματος αλλά και ως πρωθυπουργού της χώρας;
Γιατί έμενε απαθής σε σοβαρές εθνικές προκλήσεις και επέτρεπε την άσκηση μίας αδιέξοδης (αλλά και εξευτελιστικής) πολιτικής απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, η οποία εξέθετε τον ίδιο αλλά κυρίως την χώρα σε τεράστια προβλήματα και κινδύνους;
Ποτέ δεν θέλησε ο Καραμανλής να πάρει τα κεφάλια εκείνων που έβλαπταν τον ίδιο, αλλά και την χώρα. Ο Παπανδρέου, έστω και καθυστερημένα, πήρε τα κεφάλια και απαλλάχθηκε από τα βαρίδια εκείνα που τον κρατούσαν χαμηλά και κατάφερε να εκτιναχθεί… Γιατί ο «πολύς» Καραμανλής δεν έκανε το ίδιο; Μέχρι και την στιγμή της παραίτησής του, είχε την δυνατότητα να καταγγείλει όλους εκείνους που οδήγησαν την κυβέρνησή του στον γκρεμό… Κι όμως, κράτησε το στόμα του κλειστό, τελείως αδικαιολόγητα, και «έθαψε» όλους όσους του έσκαψαν τον λάκκο και τον έριξαν μέσα σ’ αυτόν…
Μία σειρά από ερωτήματα, τα οποία ίσως να βρούνε απάντηση εάν ποτέ ο Κώστας Καραμανλής αποφασίσει να γράψει τα απομνημονεύματά του. Εάν κάποτε θελήσει να ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες και να τους εξηγήσει την ακατανόητη στάση του. Αλλά, ίσως και να μην είναι τόσο παράξενα όλα αυτά και να ήταν ένας ανίκανος, ηλίθιος και καλομαθημένος βουτυρομπεμπές, που μπόρεσε με τη βοήθεια της τύχης να ξεγελάσει έναν λαό δέκα περίπου εκατομμυρίων ανθρώπων, πείθοντάς τους πως έχει την ικανότητα να κρατήσει τα ηνία του κράτους στα χέρια του…
Άλλωστε, δεν είναι ο μοναδικός που κατάφερε να το κάνει αυτό…
Κωνσταντίνος