Ο Μητσοτάκης, η «διαπλοκή» και η μεγάλη παρεξήγηση

«Διαπλεκόµενοι» δεν µπορεί να είναι οι επιχειρηματίες, αλλά μόνον οι πολιτικοί

Η Ελλάδα χρειάζεται νέους πολιτικούς φορείς. Σύγχρονους ως προς την δομή τους και την οργάνωσή τους, με νέα πρόσωπα, με ιδεολογικό στίγμα, ανοιχτούς στην κοινωνία και με αναφορές στο μέλλον, όχι στο παρελθόν.

Με δεδομένη την είσοδο του Γιώργου Παπανδρέου στην διακυβέρνηση της χώρας, το βάρος για την ανανέωση του πολιτικού σκηνικού περνάει τώρα στο γήπεδο της κεντροδεξιάς. Με αφετηρία την αυτοαναίρεσή της. Αυτός ο συνασπισμός διαφορετικών ιδεολογιών, στρατηγικών διακυβέρνησης και κομματαρχών που αποτελεί σήμερα τη Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Κόμματα που δεν μπορούν να παραγάγουν ιδέες και πολιτικές δεν χρειάζονται σε κανέναν.

Φυσικά τέτοιους σχεδιασμούς δεν μπορεί να τους κάνει η οικογένεια Μητσοτάκη, ούτε οι άλλες βαρονίες της ΝΔ. Όχι μόνο εξαιτίας της κενότητας του πολιτικού και ιδεολογικού λόγου τους, αλλά κυρίως επειδή αποτελούν οι ίδιες αναπόσπαστο μέρος αυτού που αποκαλείται «διαπλοκή»

Φεύγοντας το 1993 από την εξουσία, ο κ. Μητσοτάκης κατάφερε να δημιουργήσει μια µεγάλη «παρεξήγηση», αιτία σύγχυσης και αποπροσανατολισμού στην πολιτική ζωή του τόπου από τότε. Μίλησε για «διαπλεκόμενα»,επιρρίπτοντας όμως αποκλειστικά την ευθύνη γι αυτό στους επιχειρηματίες, στο «οικονομικό κατεστημένο». Κατόρθωσε έτσι να βάλει τον όρο στο καθηµερινό µας λεξιλόγιο, µε τρόπο που απο­µάκρυνε τις ευθύνες από τους «διαπλεκόµενους πολιτικούς». Σε πλήρη αντίθεση µε την απλή λο­γική, κατά την οποία «διαπλεκόµενοι» δεν µπορεί να είναι οι επιχειρηματίες, αλλά μόνον οι πολιτικοί

Ο «μητσοτακισμός» απο­τελεί σήµερα την πολιτική έκφραση αυτού που ο Μητσοτάκης ονόµασε τότε «δια­πλεκόµενα». Τα οποία για να κυριαρχήσουν στην πολιτική ζωή πρέπει να την από- πολιτικοποιήσουν, να την απογυμνώσουν από ιδεολογικές εντάσεις, κομματικές αντιπαραθέσεις και κομματικούς φανατισμούς. Ό,τι ζήσαμε δηλαδή κατά την διάρκεια της παραμονής της ΝΔ στην εξουσία.

Τα διαπλεκόμενα χρειάζονται ένα τοπίο στην ομίχλη, μια αποϊδελογικοποιημένη και ανενεργό πραγματικότητα στο πολιτικό μας σύστημα. Χρειάζονται με άλλα λόγια την σημερινή πραγματικότητα της «κεντροαριστεράς – κεντροδεξιάς» . Μια πραγματικότητα που μετάλλαξε δύο κόμματα που κάποτε βρίσκονταν σε θανάσιμη ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση, σε διεκπεραιωτές ψηφοθηρικών διαδικασιών, απλούς παρατηρητές της πολιτικής και οικονομικής κρίσης

Ο Μητσοτάκης και ο «μητσοτακισμός» μετέτρεψαν ψύχραιμα και μεθοδικά τη Νέα Δημοκρατία από ένα κόμμα πατριωτικό και λαϊκό σε ένα φιλελεύθερο «κίνημα». Η ιδεολογία της υποκαταστάθηκε από τις οικονομικές θεωρήσεις αμερικανικών πανεπιστημίων και μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Η έννοια της «ελεύθερης αγοράς» ήταν η δικαιολογία για την διαμόρφωση ενός νέου οικονομικού κατεστημένου από τους «φίλους». Το κόμμα υποκαταστάθηκε από προσωπικούς μηχανισμούς οι οποίοι μετέτρεψαν την πολιτική σε προσωπική υπόθεση.

Γι αυτό το λόγο άλλωστε ο Μητσοτάκης δεν πήγε σπίτι του μετά την ταπεινωτική ήττα του 1993, όπως θα έκανε κάθε άλλος στην θέση του. Οι «μηχανισμοί» που ελέγχει, τα «διαπλεκόμενα» δηλαδή, εξακολούθησαν να είναι ισχυροί και μετά την ήττα. Είναι άλλωστε το βασικό, αν όχι το μοναδικό, ατού της κόρης του στην διεκδίκηση της ηγεσίας.

Α. Διαφανής