“Κρύα γαλοπούλα σε τούρκικο λουκούμι”

Με τίτλο «Κρύα γαλοπούλα σε τούρκικο λουκούμι»¹ δημοσιεύτηκε στις 4/12 στο ένθετο Magazine της Jerusalem Post άρθρο γνώμης της Sarah Honig,² στο οποίο προτρέπει την ισραηλινή πολιτική ηγεσία να μεταβάλει την ρητορική της απέναντι στον Τούρκο Π/Θ Ταγίπ Ερντοάν και να αναφερθεί δημόσια στα εγκλήματα που έχει διαπράξει η Τουρκία εις βάρος άλλων εθνοτήτων και χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου.

Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Υπουργού Βιομηχανίας, Εργασίας και Εμπορίου του Ισραήλ, Μπενιαμίν Μπεν Ελιέζερ στην Τουρκία, σε μία προσπάθεια αναθέρμανσης της “στρατηγικής συνεργασίας”, η Honig πραγματοποιεί μία αναδρομή στις διμερείς σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά το 1948. Συγκεκριμένα, δίνει έμφαση στην μακροχρόνια ανάγκη της ισραηλινής πλευράς να διατηρήσει, επιλεκτικά, στενούς δεσμούς με μουσουλμανικές χώρες σε έναν εχθρικό περίγυρο, εμποτισμένο, αρχικά, με τα ιδεώδη του παν-αραβισμού και, εν συνεχεία, με τα κελεύσματα του ιερού πολέμου (τζιχάντ). Η Τουρκία και το Ιράν, μέχρι την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, που σηματοδότησε την πλήρη μεταστροφή της εξωτερικής του πολιτικής, αποτέλεσαν τους δύο στρατηγικούς εταίρους του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή και λειτουργούσαν ως ανασχετικός παράγοντας στην προσπάθεια απομόνωσής του. Στο πλαίσιο αυτό το Ισραήλ παρείχε προηγμένα οπλικά συστήματα στην Τουρκία και σημαντική αρωγή στον τομέα της ασφάλειας και της παροχής πληροφοριών στον τομέα της κατασκοπίας.

Η Ισλαμική Επανάσταση, συνεχίζει το δημοσίευμα, δεν εξελήφθη ως προάγγελος ανάλογων εξελίξεων στην Άγκυρα, δεδομένης της προσήλωσης της Τουρκίας στη Δύση και στο ΝΑΤΟ και της προσπάθειάς της να ενταχθεί στην ΕΕ. Παράλληλα, η αναρρίχηση του μουσουλμανικού, θρησκευτικού κόμματος ΑΚΡ στην εξουσία, το 2002, αντιμετωπίστηκε, εν πολλοίς, ως κάτι που δεν θα επηρέαζε τη “στρατηγική συνεργασία” των δύο χωρών.

Εντούτοις, σημειώνει η Honig, οι πρόσφατες κινήσεις της Τουρκίας, προεξαρχούσης της ακύρωσης της ισραηλινής συμμετοχής σε αεροπορική άσκηση ΝΑΤΟϊκών χωρών, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα για την ποιότητα των διμερών σχέσεων. Είναι χαρακτηριστική, προς τούτου, η αναφορά της αρθρογράφου στην «ισλαμική ηγεσία της Τουρκίας που μας αντιμετωπίζει σαν κορόιδα»,3 ενώ απορρίπτει με περιφρόνηση τις έκδηλες προσπάθειες του Ισραήλ για αποκατάσταση της διμερούς συνεργασίας.

Σύμφωνα με την Honig, το βασικότερο σφάλμα της ισραηλινής πλευράς συνίσταται στην απόφαση του πρώην Πρωθυπουργού Εχούντ Ολμέρτ και της πρώην Υπουργού Εξωτερικών Τσίπι Λίβνι να αναθέσουν στην Τουρκία καθήκοντα μεσολαβητή με τη Συρία. Το Ισραήλ αναγόρευσε τον Ερντοάν σε περιφερειακό ηγέτη χωρίς κανέναν πραγματικό λόγο, ενώ ανέθεσε στην Άγκυρα μία αποστολή, στην οποία δεν ήταν, εκ προοιμίου, ικανή να λειτουργήσει με αμεροληψία και ουδετερότητα. Κατά συνέπεια, η ισραηλινή ηγεσία δεν έχει κανένα λόγο να ζητήσει την εκ νέου μεσολάβηση της Τουρκίας στο πλαίσιο των έμμεσων συνομιλιών με τη Συρία, πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται με τον “δουλοπρεπή τρόπο”4 του Μπεν Ελιέζερ.

Αντίθετα, συνεχίζει το δημοσίευμα, το Ισραήλ θα πρέπει να παύσει να απολογείται για εγκλήματα που δεν έχει διαπράξει, αλλά να απαντήσει “με το ίδιο νόμισμα” στον Ερντοάν, καθώς η Τουρκία έχει ένα βεβαρημένο ιστορικό εγκλημάτων, αρχής γενομένης από τη γενοκτονία των Αρμενίων. Επομένως, η παροχή βοήθειας στην Άγκυρα για την μη-αναγνώριση της γενοκτονίας από το Αμερικανικό Κογκρέσο οφείλει να διακοπεί πάραυτα.

Στο σημείο αυτό, η Honig απαριθμεί τα εγκλήματα της Τουρκίας:

1ον Η πρώτη σφαγή των Αρμενίων το 1890 (100.000-200.000 θύματα)

2ον Οι τεράστιας έκτασης σφαγές5 των Αρμενίων το 1915

3ον Η σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ασσυρίων6 στη νοτιοανατολική Τουρκία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

4ον Η εθνοκάθαρση, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί και άλλες στρατιωτικές επιχειρήσεις που έχουν κοστίζει τη ζωή χιλιάδων Κούρδων από τον 20ο αιώνα και εντεύθεν, ενώ η Τουρκία εξακολουθεί να αρνείται στον κουρδικό λαό το δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία που δικαιούται (που είναι πολύ μεγαλύτερο από το παλαιστινιακό), και

5ον Η εισβολή του 1975 και η συνεχιζόμενη κατάληψη της Βόρειας Κύπρου (που όλως παραδόξως δεν απασχολεί τη διεθνή κοινότητα).

Το Ισραήλ δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, καταλήγει το δημοσίευμα, και οφείλει να μιλήσει ανοιχτά για τα εγκλήματα της Τουρκίας, από την οποία δεν έχει πλέον τίποτε να προσδοκά. Άλλωστε η σημασία της “στρατηγικής σχέσης” με την Άγκυρα εξακολουθεί να υπάρχει μόνο στην φαντασία κάποιων αθεράπευτα ενθουσιωδών ατόμων όπως ο Μπεν Ελιέζερ

apo tis .....anixneysis