Το … νέο κόμμα του «πολιτικού κέντρου»

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 και καθ’ όλη τη διάρκεια της δεύτερης «τετραετίας» Καραμανλή, όταν δηλαδή η θέση της κυβέρνησης ήταν εκ των πραγμάτων και λόγω της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας επισφαλής, κάποια από τα εξωθεσμικά κέντρα συμφερόντων είχαν διακινήσει σειρά σεναρίων περί της ανατροπής του πολιτικού σκηνικού «στη νέα μεταπολίτευση» ή μετά το τέλος της μεταπολίτευσης.

Ο αρχικός σχεδιασμός της ανάδειξης στις ηγεσίες των δύο κομματικών μηχανισμών εξουσίας του, ισχυρού σε προσβάσεις, διδύμου Βενιζέλου – Μπακογιάννη, απέτυχε αφού το 2007 πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ παρέμεινε ο Γιώργος Παπανδρέου και μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές τον Κώστα Καραμανλή, στην ηγεσία της ΝΔ, διαδέχτηκε ο Αντώνης Σαμαράς.

Μετά την εσωκομματική επικράτηση του Γιώργου Παπανδρέου και την επιτυχή λειτουργία του μοντέλου της εκλογής της ηγεσίας από τη βάση, που δύο χρόνια μετά εφαρμόστηκε και στη Νέα Δημοκρατία, με αποτέλεσμα να απενεργοποιηθούν πανίσχυροι εσωκομματικοί μηχανισμοί, τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας επιδίωξαν την κατατρομοκράτηση του εκλογικού σώματος μέσω της κινδυνολογίας περί έλλειψης δυνατότητας σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης την 4η Οκτωβρίου 2009. Οι μηχανισμοί αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος και της οικονομικής ζωής οργίασαν διακινώντας σενάρια περί συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και περί του ενδεχόμενου σχηματισμού κυβέρνησης επιχειρηματιών στο μέλλον.

Στην ιστορία έχει μείνει το προσκλητήριο που είχε απευθύνει προεκλογικά η κα Ντόρα Μπακογιάννη προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον οποίο (δηλαδή το ΠΑΣΟΚ) καλούσε να κυβερνήσουν μαζί. Επίσης στην ιστορία έχει μείνει το «Παραιτηθείτε κύριε Πρόεδρε», η πρωτοσέλιδη δηλαδή έκκληση της εφημερίδας «Το ΒΗΜΑ» μετά την νέα ήττα του ΠΑΣΟΚ τον Σεπτέμβριο του 2007. Τα ίδια τα γεγονότα διέψευσαν τους εντεταλμένους κινδυνολόγους των μεγάλων συμφερόντων και τελικά τα ξημερώματα της 5ης Οκτωβρίου του 2009 η Ελλάδα είχε ισχυρή κυβέρνηση με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 160 βουλευτών.

Σήμερα η ισχυρή παρουσία στις ηγεσίες των δύο κομμάτων εξουσίας, τόσο του Γιώργου Παπανδρέου, όσο και του Αντώνη Σαμαρά, υπογραμμίζουν τις διαδοχικές ήττες των δομημένων συμφερόντων, που επί δεκαετίες έθεσαν σε εφαρμογή και υλοποίησαν σχέδια πατροναρίσματος και πολυεπίπεδης χειραγώγησης της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής του τόπου.

Παρόλα αυτά, έρχονται στο φως της δημοσιότητας πληροφορίες περί αποχώρησης της Ντόρας Μπακογιάννη από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα την ακολουθήσουν 22 βουλευτές. Ένα, τουλάχιστον, όμως, περίεργο άρθρο στην εφημερίδα «Το ΒΗΜΑ» «βάζει στο παιχνίδι» και τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ.

Το κόμμα του «πολιτικού κέντρου»

Η εσωκομματική ήττα του Ευάγγελου Βενιζέλου το 2007, δημιούργησε έντονο προβληματισμό σε εκείνους οι οποίοι είχαν θεωρήσει ότι θα διαμόρφωναν το νέο πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα μέσω της επικράτησης των «μεσοχωρητών» πολιτικών στις ηγεσίες των κραταιών, βαθιά παραταξιακών κομματικών μηχανισμών. Η δημιουργία ενός κεντρώου κόμματος ή ενός πολιτικού φορέα «στη μέση του πολιτικού συστήματος» εμφανίστηκε ως επιτακτική ανάγκη για την κοινωνία, ενώ στην πραγματικότητα στόχος ήταν η δημιουργία ενός μεσιτικού φορέα στην καρδιά της πολιτικής ζωής της χώρας, ο οποίος θα συνέδεε ένα τμήμα των προσωπικοτήτων της εγχώριας πολιτικής νομενκλατούρας με τα πανίσχυρα επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα.

Το ενδεχόμενο δημιουργίας «κεντρώου» κόμματος, που στην προκειμένη περίπτωση ουδεμία σχέση θα είχε με την παράδοση του λεγόμενου «Κέντρου» στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, θα μπορούσε να έχει τους εξής στόχους:

Την πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων και του εκλογικού σώματος

Τις κυβερνήσεις συνασπισμών (κατά το γερμανικό πρότυπο)

Την αναγέννηση των μηχανισμών, αφού μέσω αυτών θα είναι δυνατή η επίτευξη των συμμαχιών και των συνεννοήσεων

Τη δημιουργία προϋποθέσεων για εναλλακτικούς ελιγμούς προς όφελος των εξωθεσμικών κέντρων εξουσίας και

Τη γέννηση μιας νέας ελίτ πολιτικών εκπροσώπων, άμεσα εξαρτημένων από τα μεγάλα συμφέροντα στον βαθμό που να εξαρτάται η πολιτική τους ύπαρξη από τις επιθυμίες τους.

Σήμερα που το τοπίο στην πολιτική ξεκαθαρίζει, τα σενάρια επανέρχονται στην επιφάνεια χωρίς να είναι σαφείς οι στόχοι.

Ένα άρθρο, όμως, του Παύλου Παπαδόπουλου στο «ΒΗΜΑ» έδωσε τον τόνο ως εξής: «Οι ‘ανοιχτές διαδικασίες’ εκλογής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ επιβεβαίωσαν ότι στον κοινωνικό πυρήνα των δύο ιστορικών παρατάξεων οι εκσυγχρονιστές αποτελούν μειοψηφία, η οποία με βάση τους κανόνες της δημοκρατίας ωθείται στο περιθώριο. Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί η εκτίμηση ότι η κυοφορούμενη εφαρμογή του γερμανικού συστήματος και η εισαγωγή της λίστας θα πολλαπλασιάσουν τη δυνατότητα των κομματικών ηγεσιών να αυξάνουν τους βουλευτές της δικής τους επιρροής. Εφόσον λοιπόν η λαϊκή και λαϊκιστική πτέρυγα των δύο παρατάξεων απέκτησε για πρώτη φορά τη δυνατότητα να εκλέγει μόνη της κομματικές ηγεσίες και να κυβερνά τη χώρα ανεξαρτήτως κόμματος, τότε με βάση τους ίδιους κανόνες της δημοκρατίας το ρεύμα του εκσυγχρονισμού ίσως αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να συμβάλει στην υπέρβαση της κρίσης παρά μόνο μέσα από ένα νέο κόμμα.».

Η παραδοχή περί ύπαρξης μειοψηφιών (εκσυγχρονιστών – μητσοτακικών – μπακογιαννικών κλπ), από υποστηρικτές του εκσυγχρονισμού ο οποίος υπό την έννοια της μεσοχωρήτικης αντίληψης περί πολιτικής υφίσταται από την δημιουργία του πρώτου ελληνικού κράτους το 1830, επιβεβαιώνει και το ότι η πιθανότητα της επιβολής στο εσωκομματικό πεδίο των δύο φορέων εξουσίας των καλά δικτυωμένων αυτών παράκεντρων εξουσίας θα ήταν δυνατή μόνο μέσω των μηχανισμών.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι οι απολιτίκ αυτές τάσεις, τόσο μέσα στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στη Νέα Δημοκρατία, έχουν την ψευδαίσθηση ότι συνιστούν από κοινού ένα είδος διακομματικής ή υπερκομματικής ελίτ.

Η αλήθεια είναι ότι αποτελούν ένα είδος κλειστών καστών συμφερόντων, παλαιάς κοπής μάλιστα.

Το ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη των … αντιφρονούντων.

http://www.antinews.gr/?p=27879