Η ομιλία του κ. Κύπρου Νικολαϊδη που εξεφώνησε στο υπό τραγικές συνθήκες τελεσθέν ετήσιο μνημόσυνο του Τάσσου Παπαδόπουλου

Mαζευτήκαμε σήμερα στον ιερό τούτο χώρο για να τιμήσουμε τη μνήμη του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Του Τάσσου Παπαδόπουλου, τoυ Εθνικιστή, του τουρκοφάγου, του αδιάλλακτοu που μας απομόνωσε από τους καλούς μας φίλους Άγγλο-Αμερικάνους και Σουηδούς. Αυτού του απορριπτικού αλλά και συνάμα ενδοτικού, που απο τη μια δεν ήθελε λύση και που δεν δέχτηκε την δήθεν καλή προσφορά του Erdogan να πάρουμε πίσω την Καρπασία, αλλά που από την άλλη νομιμοποίησε το έγκλημα πολέμου των εποίκων και πρόσφερε την Προεδρία της Δημοκρατίας σε κάποιο κουβαλητό από την Τουρκία, αφού άλλωστε οι έποικοι αποτελούν και την πλειοψηφία στα κατεχόμενα. Και ποιος ξέρει τι άλλα θα του καταλογίσουν στο μέλλον εχθροί και άσπονδοι φίλοι, ίσως πως ήταν φανατικός υποστηρικτής της παραμονής στην Κύπρο των αγγλικών βάσεων και του Τουρκικού στρατού κατοχής, υποστηρικτής της διχοτόμησης ή της συνομοσπονδίας κάτω από την κηδεμονία της Τουρκίας της Αγγλίας.

Για μένα, τον γιατρό των ανθρώπων που δεν έχουν ακόμα γεννηθεί, που ζω στην Αγγλία για σαράντα τώρα χρόνια, που στον τομέα μου προωθώ έμπρακτα την ελληνοτουρκική φιλία, για μένα, αλλά όχι μόνο για μένα, για το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνισμού, και όχι μόνο της Κύπρου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι ο άνθρωπος που μας έκανε μετά από πολλά πολλά χρόνια να αισθανθούμε περήφανοι γιατί είμαστε Έλληνες, μας έδωσε τη δυνατότητα να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι. Για όλους εμάς ο Τάσσος Παπαδόπουλος, είναι εκείνος που όρθωσε το ανάστημα της καταρρακωμένης από χρόνια εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Πριν από ένα ακριβώς χρόνο είχα το θλιβερό προνόμιο να βρίσκομαι δίπλα του τις τελευταίες δύσκολες στιγμές της ζωής του. Στέκοντας ευλαβικά δίπλα στο βασανισμένο του κορμί που πολεμούσε να κρατηθεί στη ζωή, ένιωθα αφάνταστο πόνο και δέος γι αυτόν τον μεγάλο Κύπριο που έδινε ακόμη μια δύσκολη και άνιση μάχη. Την ώρα που η καρδιά του σταμάτησε να πάλεται ένιωσα έντονα την φλόγα του ελληνισμού να τρεμοπαίζει. Ένιωσα πως η Κύπρος ορφάνεψε για ακόμη μια φορά 31 χρόνια μετά το θάνατο του Εθνάρχη Μακάριου.

Μαζευτήκαμε σήμερα για να σταθούμε δίπλα στην Φωτεινή, την Μεγάλη Κυρία όπως ο ίδιος έλεγε, στα παιδιά και τα αδέλφια του, που χθες έχασαν για δεύτερη φορά τον δικό τους άνθρωπο. Μαζευτήκαμε εδώ για να αποτίνουμε φόρο τιμής στον απροσκύνητο αγωνιστή της λευτεριάς, τον σημαιοφόρο της Ελληνικής αξιοπρέπειας Τάσσο Παπαδόπουλο. Μαζευτήκαμε για να δηλώσουμε πως όπου και αν βρίσκεται η σορός του, ότι και αν την έκαναν, οι παρακαταθήκες που μας άφησε θα μείνουν ζωντανές.

Τη φωνή του Τάσσου δεν μπορεί κανείς να την σιγήσει.

Θέλουμε λύση έλεγε ο Τάσσος η οποία θα είναι δίκαιη, λειτουργική, βιώσιμη και δημοκρατική, που θα επανενώνει την πατρίδα μας, τον λαό, την κοινωνία, τους θεσμούς και την οικονομία που θα είναι βασισμένη στις αρχές και αξίες πάνω στις οποίες εδράζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, και το διεθνές δίκαιο. Μία Κύπρο ελεύθερη χωρίς πρόσφυγες και με ίσα δικαιώματα για όλους τους Κυπρίους. Μία Κύπρο χωρίς ξένους στρατούς, έποικους και κηδεμόνες.

Θέλουμε γρήγορη λύση και γνωρίζουμε πως η λύση του Κυπριακού προβλήματος θα χρειαστεί και κάποιο είδος συμβιβασμού. Αλλά oλόκληρος και ενωμένος ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν πρόκειται να αναγνωρίσει και να νομιμοποιήσει με την υπογραφή του τα τετελεσμένα γεγονότα που δημιούργησε το προδοτικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και η βάρβαρη τούρκικη εισβολή.

Ο λαός μας ουδέποτε θα επιτρέψει ούτε θα ανεχτεί την τουρκοποίηση των κατεχόμενων εδαφών και την μετατροπή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε συνομοσπονδία κάτω από την κηδεμονία της Τουρκίας. Μιάς δήθεν ενωμένης Κύπρου στην οποία οι Τούρκοι ουσιαστικά θα είναι αφέντες στον Βορρά και ισότιμοι συνεταίροι στον Νότο.

Ο Τάσσος έλεγε, η ειρήνη στην Κύπρο θα διασφαλισθεί μόνο με την αποχώρηση του στρατού κατοχής και μέσα σε συνθήκες αλληλοσεβασμού, και όχι καταπίεσης, ή ισοπέδωσης των ιδιαιτεροτήτων των δύο κοινοτήτων. Οι εθνικές ταυτότητες και οι ιστορικές καταβολές των δύο κοινοτήτων δεν πρέπει να σταθουν εμπόδιο αλλά, αντιθέτως, να γίνουν ενοποιητικό στοιχείο προόδου, σε μια ειρηνική συνύπαρξη. Πρέπει να σεβόμαστε τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων αλλ΄ απαιτούμε ανάλογο σεβασμό και για τα δικά μας δικαιώματα.

Τάσσος Παπαδόπουλος, μισός αιώνας προσφοράς στον Κυπριακό λαό. Φλογερός πατριώτης, πρωτεργάτης στον απελευθερωτικό αγώνα τού λαού μας από την Αγγλική αποικιοκρατία, άξιος και έμπιστος συνεργάτης του Εθνάρχη Μακάριου στη θεμελίωση και προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας ενάντια στα σχέδια της Τουρκίας, τούς Άγγλο-Αμερικάνους και της ελληνικής χούντας. Υπουργός, Συνομιλητής, Βουλευτής, Πρόεδρος της Βουλής, Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Μιλώντας σήμερα για τον Τάσσο θέλω να επιλέξω εκείνες τις αξίες και αρχές που αντανακλούν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του.

Για τον Τάσσο η Κύπρος, ο λαός και η πρόοδος του, αποτελούσαν συμβόλαιο και στόχο ζωής. Γι αυτόν το κάθε αξίωμα που αναλάμβανε δε σήμαινε τίποτα πέραν από χρέος, προσφορά και σκληρή δουλειά για να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων και στις προσδοκίες του λαού. Για τον Τάσσο η προάσπιση της Κύπρου και η πρόοδος του Κυπριακου λαου, αποτελούσαν συμβόλαιο και στόχο ζωής. Γι αυτόν το κάθε αξίωμα που αναλάμβανε δε σήμαινε τίποτα πέραν από χρέος, προσφορά και σκληρή δουλειά για να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων και στις προσδοκίες του λαού.

Ο Τάσσος, αν και πολιτικός, μισούσε τα εξώφυλλα και την ανούσια προβολή. Στις προτροπές μου προεκλογικά, για περισσότερη προσπάθεια από μέρους του ώστε να γίνει πιο αρεστός στον κόσμο, μέσα από επικοινωνιακού τύπου δηλώσεις και ενέργειες, μου απαντούσε “Κύπρο ο κόσμος έχει κρίση και δεν πιάνεται κορόιδο”. Δε θέλησε ποτέ να κάνει εκπτώσεις, να ρίξει το επίπεδό του και να υποκριθεί, για να γίνει περισσότερο δημοφιλής και να κερδίσει πρόσκαιρες συμπάθειες.

Ο Τάσσος σεβόταν βαθύτατα τον άνθρωπο, τους θεσμούς και το κράτος. Φύσει αξιοκράτης έδινε ευκαιρίες σε όλους αλλά τον κέρδιζαν μόνον οι αξιοπρεπείς, οι ικανοί και οι εργατικοί. Αποδεχόταν και επιβράβευε με το λόγο του μόνο τους καλούς και τους άξιους. Αντιπαθούσε και δεν μπορούσε να το κρύψει τους τεμπέληδες, τους υποκριτές και τους κόλακες. Ήταν ορκισμένος εχθρός του «ρουσφετιού», της μετριότητας, της αναποφασιστικότητας, της ημιμάθειας, της δειλίας και της επιπολαιότητας.

Άνθρωπος γεμάτος αξιοπρέπεια, πανέξυπνος και πολυθεματικός, οι εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις αστείρευτες, ήταν βαθιά μορφωμένος. Εξέφραζε με παρρησία τις θέσεις του, προάσπιζε με θάρρος τα πιστεύω του και ήταν πάντα πρώτος στην ανάληψη ευθυνών. Επίμονος, αλλά και πιστός στις Αρχές του. Σε μια από τις τελευταίες μας συζητήσεις μου είχε πει: Δεν με ενδιαφέρουν τα κομπλιμέντα και τα χειροκροτήματα των ξένων αλλά η προάσπιση των συμφερόντων του λαού μας. Δεν είμαι αρεστός στους Άγγλο-Αμερικάνους και τον κύριο Karl Bilnt γιατί αποτελώ εμπόδιο στη πολιτική τους για προώθηση της άνευ όρων ενταξιακής πορείας της Τουρκίας.

Απλός και προσγειωμένος, άνθρωπος με βάθος, του γραπτού λόγου και όχι της επιφάνειας. Ο Παπαδόπουλος ήταν η εικόνα του ανθρώπου που εκφραζόταν προσεκτικά, που κατέβαλλε σαφή προσπάθεια να κυριολεκτεί, να πείθει με τον πραγματισμό, την τεκμηρίωση και τη λιτότητα των λεγομένων του. Τον ένιωθες ειλικρινή, σου ενέπνεε σιγουριά και εμπιστοσύνη.

Αλλά, όπως και ο Εθνάρχης Μακάριος, ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν και Ηγέτης! Ένας Ηγέτης που μπορούσε να συσπειρώσει και να εμπνεύσει στόχους, να οδηγήσει με όραμα, να μεταγγίσει ενθουσιασμό και πείσμα για εθνικές κατακτήσεις. Ηγέτης, που στο πρόσωπό του μπορούσε ο πολίτης να ψηλαφήσει πίστη, πάθος, συναίσθημα, ασφάλεια, έκφραση – όχι την ανέκφραστη μάσκα ενός απλού πολιτικού! Δεν ενθουσίαζε απλώς, δεν ήταν δημαγωγός, ήταν ηγέτης επειδή έπειθε. Ένας Ηγέτης που γνώριζε ότι διαχειριζόταν την μελλοντική πορεία ενός ολόκληρου έθνους, γι’ αυτό και δεν λογάριαζε απειλές και πιέσεις.

Και τον Απρίλη του 2004 ο Κυπριακός Λαός με σημαιοφόρο τόν Τάσσο Παπαδόπουλο και πιστός σε αρχές και αξίες αιώνιες απάντησε με ένα ηχηρό ΟΧΙ στο Αγγλο-Αμερικάνικο Σχέδιο Ανάν που ουσιαστικά κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και νομιμοποιούσε τη τούρκικη κατοχή στην Κύπρο. Αφόρητες ήταν οι πιέσεις, ασφυκτικός ο κλοιός και η θηλιά περασμένη στο λαιμό μας για εθνικό εξευτελισμό. Όλοι, εχθροί και «φίλοι» ζητούσαν παράδοση στην Τουρκία με τη δική μας υπογραφή! Κι εκείνος μέσα στον παραλογισμό του εκφοβισμού και των εκβιασμών με μια πεισμωμένη περηφάνια, αγνόησε τους δυνατούς, επωμίστηκε το χρέος του, και μετέδωσε το αίσθημα εκείνης της ρεαλιστικής φιλοπατρίας που έχει να κάνει με την ίδια την ανθρωπιά του ανθρώπου. Πήρε το βάρος της εθνικής ευθύνης στις πλάτες του και προασπίστηκε τα δικαιώματα ολόκληρου του Κυπριακού λαού για επιβίωση των Ελληνοκυπρίων και ακηδεμόνευτη συνύπαρξη με τους τουρκοκυπρίους.

Αυτός που ενώ είχε αφιερώσει τη ζωή του για λύση του κυπριακού βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να καλεί το λαό του να απορρίψει το σχέδιο λύσης που του πρότειναν. Το ΟΧΙ του Τάσσου ήταν όχι στο συγκεκριμένο σχέδιο και όχι ΟΧΙ στη λύση. Το ΟΧΙ του Τάσσου σκοπό είχε να πετάξει στα σκουπίδια τις διαιρετικές μεθοδεύσεις των ξένων και όχι να διχάσει το λαό μας.

Την στιγμή που η Κυπριακή Δημοκρατία περνούσε τον μεγαλύτερο κίνδυνο της Ιστορίας της, όταν Θεοί και δαίμονες της διεθνούς πολιτικής συμφερόντων θεώρησαν πως έφτασε η ώρα να επιβάλουν τα σχέδιά τους για την Κύπρο και ανέμεναν τις ευχαριστίες των σκλάβων που θα πίστευαν ότι «επανένωναν» δήθεν την πατρίδα τους, έγινε η μεγάλη ανατροπή. Ο ηγέτης ενσάρκωσε τις προσδοκίες του λαού. «Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο και δεν θα παραδώσω Κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου και σε αναζήτηση κηδεμόνα έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της». Και ο λαός ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του ηγέτη «να υπερασπιστεί το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία του.».

Απέδειξε πως στην Κύπρο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βρίσκουν νόημα ζωής στην αρχοντιά του απροσκύνητου, όχι από συναισθηματική ανάγκη και εθνικιστικό νταηλίκι, αλλά μόνο από ακλόνητο αίσθημα αυτοσεβασμού και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Για να καταγραφεί έτσι στην ανθρώπινη μνήμη μια ηρωική επιτέλους χειρονομία αντίστασης στην πίεση του ξένου παράγοντα. Και για να σταλεί παντού το μήνυμα πώς είναι οι λαοί αυτοί που τελικά αποφασίζουν για τη μοίρα τους, και όχι οι κατακτητές ή οι ισχυροί του κόσμου τούτου.

Φίλε Ηγέτη Τάσσο Παπαδόπουλε, απροσκύνητε αγωνιστή της λευτεριάς, η ζωή και το έργο σου έχουν προδικάσει ότι η μνήμη σου θα είναι αιώνια. Τις ευθύνες που μας άφησες δεν θα τις απεκδυθούμε. Θα υπερασπιστούμε, Τάσσο, το δίκαιο την αξιοπρέπεια και την ιστορία μας. Θα αγωνιστούμε, γι΄ αυτό που οραματίστηκες. Για μία Κύπρο ελεύθερη και ενωμένη χωρίς ξένους στρατούς και κηδεμόνες.

Αναδημοσίευση από το HELLENIC AFFAIRS FORUM

http://lomak.blogspot.com/2009/12/blog-post_7684.html