Η “δημόσια διαβούλευση” ως τέχνασμα για τον αποπροσανατολισμό του πολίτη

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες 100 ημέρες για τη δημόσια διαβούλευση ως μέσο ουσιαστικής και ευρείας συμμετοχής του πολίτη στη λήψη των αποφάσεων, ως κατάκτηση μέσα από την οποία η Κυβέρνηση αφουγκράζεται τις απόψεις της κοινωνίας και τις ενσωματώνει στις αποφάσεις της, σε μια προσπάθεια για δικαιότερη, πληρέστερη και πιο «πολιτοκεντρική» διοίκηση της Χώρας. Αυτή, πράγματι, είναι η θεωρητική εφαρμογή του θεσμού.

Στην κοιτίδα της Δημοκρατίας, δυστυχώς, γνωρίσαμε, εδώ και 3 περίπου μήνες, τη στρέβλωση του θεσμού της δημόσιας διαβούλευσης. Γνωρίσαμε, λοιπόν, και εμπεδώσαμε:

- Τη διαβούλευση ως μέσο για να κερδίσουμε χρόνο, επειδή π.χ. ως Κυβέρνηση δεν γνωρίζουμε τι απόφαση να πάρουμε, επειδή δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να αποφασίσουμε ή επειδή δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Πώς γίνεται αυτό; Εύκολα. Αοριστολογίες, αξιώματα και αυτονόητες αρχές τίθενται υπόψη του πολίτη, ο οποίος αντιμετωπίζει διλήμματα του τύπου «χρηστή και αποκεντρωμένη διοίκηση ή σπατάλη του δημόσιου χρήματος και συγκεντρωτισμός»; Το παράδειγμα το πήραμε από το περίφημο σχέδιο «Καλλικράτης». Έτσι και συνεπείς χρονικά στις δεσμεύσεις της είναι η Κυβέρνηση και ο πολίτης είναι ικανοποιημένος που όχι μόνο συμμετέχει αλλά βρίσκει εύκολα και τις απαντήσεις. Από την άλλη, το πρόβλημα το έχει πλέον η Αντιπολίτευση, η οποία καλείται να δώσει συγκεκριμένες θέσεις, χωρίς να μπορεί και να διαφωνήσει με τα αυτονόητα.

- Τη διαβούλευση ως μέσο για να ρίξουμε «στάχτη» στα μάτια του πολίτη και να κάνουμε τελικά αυτό ως Κυβέρνηση που έχουμε προαποφασίσει ότι θα κάνουμε. Καμιά φορά, όμως, η μέθοδος αυτή έχει παρενέργειες, γιατί μπορεί η κοινωνική κατακραυγή που συνεπάγεται η ρύθμιση να είναι τεράστια και μάλιστα μετρήσιμη, όπως συμβαίνει με το σχέδιο νόμου για την ιθαγένεια, οπότε πρέπει να αναζητηθεί έστω και προσχηματική αναδίπλωση.

- Τη διαβούλευση ως μέσο αιφνιδιασμού του πολίτη που από αλλού το περιμένει και από αλλού του έρχεται. Π.χ. δίνουμε σε διαβούλευση τα νέα φορολογικά μέτρα για να έχει να ασχολείται ο πολίτης και, παραλλήλως, καταθέτουμε αιφνιδιαστικώς τροπολογία για τις γονικές παροχές και τη φορολόγηση τσιγάρων και ποτών.

- Τη διαβούλευση ως μέσο απασχόλησης και τροφής προς τα ΜΜΕ. Δεν έχει η Κυβέρνηση πολιτική και συγκεκριμένες λύσεις για τα προβλήματα; Δεν παράγει έργο και κινδυνεύει από την κριτική των δημοσιογράφων; Δίνει σε διαβούλευση ένα πρωτόλειο σχέδιο, συνήθως το πόρισμα κάποιας επιτροπής, οπότε ο Τύπος έχει να σχολιάσει και το αρχικό κείμενο και τα σχόλια και τις προτάσεις των πολιτών, αλλά και το τελικό κείμενο που, κατά κανόνα, θα είναι αγνώριστο. Άρα το ίδιο πράγμα «πωλείται» περισσότερες φορές. Κι έχει ως Κυβέρνηση και την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι έκανε τροποποιήσεις με βάση τη διαβούλευση.

Αυτή είναι, όμως, η ουσία του θεσμού της δημόσιας διαβούλευσης και της συμμετοχικής δημοκρατίας, την οποία η Κυβέρνηση έχει κάνει σημαία; Η εξαπάτηση του πολίτη, ώστε να νομίζει αυτός ότι συναποφασίζει; Το μόνο βέβαιο από την εμπειρία των 100 τελευταίων ημερών είναι ότι όταν η επικοινωνιακή εκμετάλλευση των πάντων γίνεται αυτοσκοπός, τότε και η πολιτική χάνει το νόημά της και ο πολίτης αποπροσανατολίζεται από την ουσία των θεμάτων. Κάτι σαν τα live Υπουργικά Συμβούλια…
http://www.antinews.gr/?p=31376