τ. 48ο, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2009, Ομάδα 21 Μακεδονίας- Θράκης.

Συντάκτης: ΔΣ/ Ο21 Μ-Θ

Η ηχηρή σιωπή των ακαδημαϊκών

Πόση άραγε απογοήτευση μπορεί να αντέξει ο πολίτης, από την απαξία των φορέων της παντοειδούς εξουσίας και την καταρράκωση των θεσμών, επί των οποίων οφείλει να εδράζεται η οργανωμένη κοινωνία;
Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει την ανάλγητη κρατική εξουσία, όταν σιωπούν ηχηρά όσοι έχουν χρέος να τον προστατεύσουν, λόγω του θεσμικού ρόλου που τους εμπιστεύθηκε η πολιτεία;

Σε καιρούς, όπου ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τα κόμματα, την κυβέρνηση, τη δικαιοσύνη και την αστυνομία, με την Εκκλησία - σήμερα - να απέχει, η μόνη του ελπίδα είναι ο πνευματικός κόσμος της χώρας, που σε άλλες εποχές όρθωνε το ανάστημά του, άλλοτε στην αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας, άλλοτε για να τη συνδράμει σε δύσκολες εποχές, όπως έπραξε το 1922 και το 1940.
Φαίνεται όμως, ότι μεταπολιτευτικά εγκλωβίστηκε ο πνευματικός κόσμος σε δημοσιοϋπαλληλικές και δημοσιοσχεσιστικές νοοτροπίες, εξακολουθώντας όμως να φέρει έναν τίτλο που απεμπόλησε: αυτόν του πνευματικού ηγέτη και καθοδηγητή του ελληνικού λαού, που επάξια προ 35ετίας έφερε.
Όλα τα παραπάνω, με αφορμή τηλεοπτική εκπομπή στην οποία προσκεκλημένοι ήσαν οι πρυτάνεις των ανωτάτων ιδρυμάτων της χώρας και των οποίων η παρουσία μόνο θλίψη προκάλεσε, για τους δυο παρακάτω λόγους:
Πρώτον, διότι φάνηκαν έμφοβοι εμπρός στην προοπτική να λειτουργούν έννομα τα "πνευματικά ιδρύματα", προφανώς διότι θα έχαναν την υποστήριξη των "γνωστών αγνώστων", των οποίων η αφανής ή εμφανής συμμετοχή στη διοίκηση των Πανεπιστημίων είναι καταλυτική.
Κυρίως όμως, διότι έδειξαν πως αγνοούν ποιος είναι ο ρόλος τους. Παραπονέθηκαν διότι ο Τύπος δεν προβάλλει τα όσα θετικά συμβαίνουν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αναφερόμενοι σε επιτυχίες σχολών της θετικής κατεύθυνσης. Αναφέρθηκαν δηλαδή στην εκπαίδευση, που όμως είναι όργανο της Παιδείας. Λησμόνησαν ή αγνοούσαν ότι η λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων αποβλέπει στην παροχή παιδείας, όπως άλλωστε ορίζει το Σύνταγμα, στο άρθρο 16, παρ. 2: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλαση σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Μπορούν άραγε οι πρυτάνεις να βεβαιώσουν ότι διαπλάθουν χρηστούς χαρακτήρες, ως έχουν υποχρέωση; Τι ακριβώς πράττουν για την ανάπτυξη "εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης" ή για την παροχή ηθικής αγωγής των Ελλήνων;
Να γνωστοποιήσουμε στους δασκάλους (βαρύς τίτλος, που απαιτεί ισχυρές πλάτες για να τον φέρει κάποιος) ότι μπορούμε να ορίσουμε την Εκπαίδευση ως το σύστημα, δηλαδή τα μέσα, τις μεθόδους που οδηγούν στην παιδεία.
Η οποία Παιδεία είναι το σύνολο των αρετών που κοσμούν έναν ηθικό και ενάρετο χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει ότι η Παιδεία δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην παροχή γνώσεων δια της διδασκαλίας, αλλά απευθύνεται σε όλες τις πλευρές της προσωπικότητας. Στο ήθος, στον ψυχισμό, στην κοινωνικότητα και σε όλα αυτά που συνθέτουν αυτό που λέγεται "ολοκληρωμένη προσωπικότητα". Όταν ο Σωκράτης ρωτήθηκε ποιο είναι το τελειότερο ζώο, απάντησε: «άνθρωπος παιδεία κεκοσμημένος».
Αξίζει να αναφέρουμε τη γνώμη ενός πράγματι λογίου, του Μάνου Χατζιδάκι: «Και πρώτα απ’ όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία: την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης, που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο και ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου με τεχνική αναθεώρησης και ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ΄ άστρα».
Αυτός είναι ο ρόλος των εκπαιδευτικών και ιδιαίτερα των πρυτάνεων. Που υποκρίνονται (;) ότι τον αγνοούν. Όλα τα αιτήματα προς την Πολιτεία που τίθενται από πλευράς εκπαιδευτικών, είναι συντεχνιακά ή έχουν σχέση με την εκπαίδευση. Δεν έτυχε να αντιληφθούμε την προβολή αιτήματος σχετικού με "τη διάπλαση ενάρετου χαρακτήρα" του μαθητή.
Πριν από μερικές δεκαετίες στα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία φοιτούσαν οι μαθητές με αντιληπτικές αδυναμίες. Σήμερα τα πράγματα αντεστράφησαν. Η υποταγή των εκπαιδευτικών στο σύστημα - εθελούσια ή μη, αδιάφορο - υποχρεώνει τους γονείς, με επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού, να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, λόγω απαξίωσης της δημόσιας παιδείας.
Και ο ακαδημαϊκός κόσμος; Οι λόγιοι; Οι ταγοί του λαού που οφείλουν να τον κατευθύνουν στη σωστή πορεία; Σιωπούν ηχηρά.







Κλειστή - επ’ αόριστον - η πόρτα της Ε.Ε. για Σκόπια – Τουρκία

Σκόπια
Στην κρίσιμη συνάντηση των Βρυξελλών, στις 11 Δεκεμβρίου 2009, οι 27 εταίροι δεν προσδιόρισαν ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων για την προσχώρηση των Σκοπίων στην Ε.Ε. Αρκέστηκαν να ανακοινώσουν ότι το θέμα θα συζητηθεί στην επόμενη περίοδο της ισπανικής προεδρίας, χωρίς να θέσουν συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, παρά τις πιέσεις των υποστηρικτών των Σκοπίων (κυρίως Βρετανών και Σουηδών) να οριστεί ημερομηνία συζήτησης το Μάρτιο του 2010, που θα συνέλθει εκ νέου το Συμβούλιο Κορυφής.
Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν πολλά κράτη-μέλη της Ε.Ε. που προτίθενται να ασκήσουν πιέσεις για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης στο ζήτημα της ονομασίας, όχι μόνο προς την κατεύθυνση των Σκοπίων αλλά και προς την Ελλάδα. Αξιοσημείωτη ήταν η απόπειρα - ανεπιτυχής ευτυχώς - της σουηδικής προεδρίας να υπάρχει στο κείμενο των τελικών συμπερασμάτων του Συμβουλίου παράγραφος σύμφωνα με την οποία «οι διμερείς διαφορές των κρατών-μελών και των υποψήφιων για ένταξη κρατών δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στη διεύρυνση της Ε.Ε.». Την παράγραφο αυτή - η οποία ενυπήρχε στις προτάσεις του επιτρόπου Όλι Ρεν - απέρριψαν, πλην της Ελλάδας, και άλλες χώρες-μέλη (κυρίως η Βουλγαρία) που έχουν διαφορές με χώρες υποψήφιες για ένταξη στην Ε.Ε.
Ο Σουηδός υπουργός Εξωτερικών Καρλ Μπιλτ δέχθηκε τελικά την πρόταση των Αθηνών, μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις, και έτσι στο κείμενο των τελικών συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Κορυφής αναφέρεται ότι «είναι ουσιώδης η διατήρηση των σχέσεων καλής γειτονίας (μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων) συμπεριλαμβανομένης σε αυτές μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο θέμα του ονόματος (αυτής της χώρας), ύστερα από διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε.».
Ενθαρρυντικό είναι το μήνυμα προς τα Σκόπια ότι «το Συμβούλιο σημειώνει το θετικό κλίμα που έχει αναπτυχθεί το τελευταίο καιρό στις σχέσεις της Ελλάδας με την πΓΔΜ», όπως επίσης ότι «η χώρα (τα Σκόπια) έχει κάνει πολλά βήματα προόδου σε μια σειρά από σημαντικούς τομείς στις μεταρρυθμίσεις που της έχει υποδείξει η Ένωση».
Τις ελληνικές θέσεις υποστήριξαν πρώτη η Γαλλία και η Ισπανία, καθώς και η Ιταλία, η Μάλτα, η Ρουμανία, η Σλοβενία, η Ιρλανδία και φυσικά η Κύπρος, με τη Βουλγαρία να επιμένει στις "σχέσεις καλής γειτονίας".
Ο πολιτικός κόσμος και ο Τύπος της γειτονικής χώρας απογοητεύτηκε. Ο πρόεδρος των Σκοπίων Γκεόργκι Ιβάνωφ με δηλώσεις του, παρουσία πρέσβεων από χώρες της Ε.Ε, επιτέθηκε κατ’ αυτής κάνοντας λόγο για δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μίλησε για παραβιάσεις των αρχών της Ε.Ε., που «αύριο θα φέρουν νέες παραβιάσεις, νέες διαταραχές και δεκάδες νέους αποκλεισμούς», και αναρωτήθηκε «Ποιος ξέρει τι θα ζητηθεί από μας αύριο». Παρέμεινε όμως σταθερός στις ανεδαφικές και αδιάλλακτες θέσεις του ίδιου, καθώς και του πρωθυπουργού Νίκολας Γκρούεφσκι: «Δεν θα υποκύψουμε στις πιέσεις να αλλάξουμε το όνομα και την ταυτότητά μας μόνο και μόνο για να γίνουμε μέλος της Ε.Ε... Την έχουμε ζήσει πολλές φορές αυτή την ιστορία. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των συνομιλιών στις Βρυξέλλες, η Μακεδονία θα παραμείνει σταθερή στις θέσεις της. Έχουμε μια ευρωπαϊκή προοπτική που θα την πετύχουμε μαζί με την υποστήριξη όλων των εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων, όλων των κομμάτων και όλων των πολιτών της ΠΓΔΜ», κατέληξε ο Ιβάνωφ.
Αυτό βέβαια δεν είναι αληθές, διότι ήδη ο Θάτσι, ηγέτης της αντιπολίτευσης του "Δημοκρατικού Κόμματος" των Σκοπίων, σε συνέντευξή του στο αλβανικό κανάλι Kohanet δήλωσε ότι «αν δεν επιλυθούν τα προβλήματα μεταξύ των Σλάβων και των Αλβανών, η δυσαρεστημένη αλβανική νεολαία των Σκοπίων θα μπορούσε να καταφύγει στη λύση των συγκρούσεων. Απαιτούμε το κοινοβούλιο να έχει ίσο αριθμό βουλευτών από τις δύο μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες, όπου θα εκπροσωπούνται και οι Σλάβοι και οι Αλβανοί».
Σε σχετικό δημοσίευμα εφημερίδας των Σκοπίων ο Θάτσι θεωρεί ότι οι Σκοπιανοί βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο με τη διένεξή τους με την Ελλάδα για το ζήτημα της ονομασίας γιατί «αν απομακρυνθεί η πρόσφατη ιστορική σκόνη, θα εμφανιστούν οι δήθεν Μακεδόνες ως απόγονοι των Σέρβων ή ως Βούλγαροι». Ζητεί δε από τον πρωθυπουργό Γκρούεφσκι, να παράσχει ισχυρές εγγυήσεις στα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων, ό,τι θα αλλάξει την ονομασία της χώρας αλλά και την εθνική ταυτότητα οριστικά. Να αναγνωρίσει δηλαδή ότι οι "Μακεδόνες" είναι Σλάβοι και ότι δεν έχουν καμία σχέση με την αρχαιότητα: «Τα Σκόπια μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν μόνον ως πολυεθνική οντότητα, σε αντίθετη περίπτωση, η οικοδόμηση μιας άλλης εθνικής βάσης είναι ανεδαφική».
Τέλος, το κλίμα της απογοήτευσης διαγράφεται στα δημοσιεύματα των σκοπιανών εφημερίδων. Η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα των Σκοπίων "Ουτρίνσκι Βέσνικ" έγραψε: «Η χώρα παρέμεινε με άδεια χέρια στην Ε.Ε. και η σουηδική προεδρία απέτυχε να πείσει την Ελλάδα να δεχθεί μια περίοδο κατά την οποία πρέπει να καθοριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία για την έναρξη των διαπραγματεύσεων με τη Μακεδονία... Πέρασε η θέση ότι το Συμβούλιο θα επανέλθει στο θέμα κατά την επόμενη προεδρία της Ε.Ε. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος για τη λήψη απόφασης παρατείνεται από τρεις έως έξι μήνες στα προγραμματισμένα συμβούλια της Ε.Ε., αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι το Συμβούλιο κατάργησε την υποχρέωση να ορίσει ημερομηνία για τις διαπραγματεύσεις».
Η εφημερίδα "Βέτσερ" κατηγορεί την Ελλάδα και την Κύπρο ότι «μπλόκαραν το δρόμο της χώρας για την Ε.Ε.». Στο ίδιο πνεύμα και η "Βρέμιε" γράφει ότι «η χώρα για δεύτερη φορά μπλοκαρίστηκε από το ελληνικό τείχος».

Βίζα
Ναι μεν η απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής απογοήτευσε τους Σλάβους, αλλά έγινε δεκτή με ενθουσιασμό η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης των χωρών της Ε.Ε. - που προηγήθηκε - για την κατάργηση της χορήγησης θεωρήσεων, από τις 19 Δεκεμβρίου, στους πολίτες των Σκοπίων, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, οι οποίοι ταξιδεύουν στις χώρες της ζώνης του Σένγκεν.
Ο Γκρούεφσκι δήλωσε: «Σήμερα έχουμε λόγο να γιορτάζουμε. Αναμφίβολα πρόκειται για μία ιστορική ημέρα η οποία θα χαραχθεί στην ιστορία της χώρας. Η κατάργηση της βίζας αποτελούσε μακροχρόνιο αίτημα και πρόσκληση για πολλές κυβερνήσεις της χώρας και για τα πολιτικά κόμματα. Η σημερινή κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, με την βοήθεια όλων των πολιτών, των θεσμικών οργάνων της χώρας και της διεθνούς κοινότητας, κατάφερε κατά κάποιον τρόπο να ολοκληρώσει την όλη διαδικασία, μέσω της εκπλήρωσης όλων των σχετικών κριτηρίων και μεταρρυθμίσεων, έτσι ώστε η Ε.Ε. να πει σήμερα ανεπιφύλακτα ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας αξίζει να επιβραβευθεί με την κατάργηση της βίζας».
Σύμφωνα με την απόφαση οι πολίτες των τριών παραπάνω χωρών μπορούν, από τις 19 Δεκεμβρίου, να ταξιδεύουν χωρίς βίζα. Ειδικά στην περίπτωση εισόδου-εξόδου στα ελληνοσκοπιανά σύνορα εξακολουθεί να ισχύει το καθεστώς της σφράγισης ενός ξεχωριστού φύλλου χαρτιού, αφού η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει τα διαβατήρια των Σκοπίων που φέρουν τη συνταγματική τους ονομασία. Το καθεστώς χορήγησης θεωρήσεων ισχύει για την Αλβανία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, οι οποίες δεν έχουν ακόμη εκπληρώσει τα απαραίτητα κριτήρια που έχουν οριστεί από την Ε.Ε., κάτι που ενδεχομένως επιτύχουν το επόμενο εξάμηνο που θα επανεξετασθεί η αίτησή τους.

Τουρκία
Σε ό,τι αφορά την Τουρκία ο αναπληρωτής υπουργός επί των εξωτερικών κ. Δ. Δρούτσας θεωρεί ότι η ελληνική πλευρά επέτυχε μια μεγάλη ανατροπή υπό "αντίξοες συνθήκες", σημειώνοντας ότι η Σουηδική Προεδρία της Ε.Ε. είχε ριζικά αντίθετες απόψεις από τις ελληνικές. Και αυτό, κατά τον κ. Δρούτσα, συντελέστηκε μετά από μακρά και σκληρή διαπραγμάτευση της ελληνικής και κυπριακής διπλωματίας που επέτυχαν να βελτιωθούν ουσιαστικά τα συμπεράσματα του Συμβουλίου της Ε.Ε. Εννοεί τη διαγραφή από το κείμενο των συμπερασμάτων του Συμβουλίου μίας πρότασης της σουηδικής προεδρίας, η οποία ανέφερε ότι οι διμερείς διαφορές των κρατών-μελών με τις υποψήφιες χώρες δεν θα πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στη διεύρυνση της Ε.Ε., όπως ακριβώς εμπεριεχόταν και στις προτάσεις για τα Σκόπια.
Στα συμπεράσματα γίνεται αναφορά στην υποχρέωση της Τουρκίας να εκπληρώσει τα κριτήρια της Κοπεγχάγης και ιδιαίτερα να σεβαστεί θεμελιώδη δικαιώματα, όπως η ελευθερία της έκφρασης, οι θρησκευτικές ελευθερίες, οι ελευθερίες των μειονοτήτων και τα περιουσιακά τους δικαιώματα, θέματα κρίσιμης σημασίας για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την ελληνική μειονότητα. Επίσης, στα συμπεράσματα του Συμβουλίου γίνεται ρητή αναφορά στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης, όπου επισημαίνεται η υποχρέωση της Τουρκίας να εφαρμόσει τις διμερείς συμφωνίες επανεισδοχής που έχει συνάψει, καθώς και η ανάγκη να εντείνει τους ελέγχους στα σύνορά της. Τέλος, στα συμπεράσματα υπογραμμίζεται ότι η Τουρκία θα πρέπει να διατηρεί σχέσεις καλής γειτονίας και να συμβάλει στην ειρηνική επίλυση των διαφορών, σύμφωνα με τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, και εφόσον χρειαστεί, με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ε.Ε. καλεί την Τουρκία να αποφεύγει απειλές και πράξεις οι οποίες θα μπορούσαν να υπονομεύσουν τις σχέσεις καλής γειτονίας. Ο Έλληνας αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών υποστηρίζει ότι η αναφορά περί ανάγκης σεβασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών-μελών, συμπεριλαμβάνει και τις διμερείς συμφωνίες βάσει του Διεθνούς Δικαίου και της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Την ίδια θετική εικόνα παρουσίασε και ο υπουργός εξωτερικών της Κύπρου κ. Κυπριανού, ότι ο στόχος επιτεύχθηκε, που ήταν να ενισχυθούν οι διατυπώσεις των συμπερασμάτων και να μην εμπεριέχουν αναφορές που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την Κύπρο σε μελλοντικές ενέργειες. Πιο συγκεκριμένα, κατά τον Κύπριο υπουργό η επιδίωξη ήταν να μην περάσει αλώβητη η Τουρκία από το Συμβούλιο Υπουργών και αν δεν είναι εφικτή η ομοφωνία σε επίπεδο "27" σε συγκεκριμένα μέτρα, να μην υπάρχει αδυναμία ή δυσκολία για την Κύπρο να πάρει τις δικές της αποφάσεις μαζί με άλλους εταίρους.
Να σημειώσουμε, ότι όσον αφορά τις υποχρεώσεις της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο, οι 27 υπουργοί εξωτερικών της Ε.Ε. εκφράζουν τη λύπη τους για το γεγονός ότι παρά τις εκκλήσεις τους, η Τουρκία αρνείται να εφαρμόσει πλήρως το Πρωτόκολλο της Άγκυρας. Ως εκ τούτου, το Συμβούλιο εμμένει στην απόφαση που έλαβε το Δεκέμβριο του 2006 να παγώσει οκτώ διαπραγματευτικά κεφάλαια, σημειώνοντας ότι η Τουρκία δεν έκανε καμία πρόοδο προς την εξομάλυνση των σχέσεών της με την Κύπρο. Επιπλέον, το Συμβούλιο καλεί την Επιτροπή να επαναξιολογήσει την πρόοδο της Τουρκίας στην επόμενη ετήσια έκθεσή της και τονίζει ότι αναμένεται πρόοδος χωρίς επιπλέον καθυστέρηση. Επίσης, το Συμβούλιο τονίζει ότι αναμένει από την Τουρκία να συμβάλει ενεργά στις προσπάθειες για μια δίκαιη, και βιώσιμη επίλυση του Κυπριακού, στο πλαίσιο των Η.Ε.
Τα πράγματα όμως, παρά τη μετρημένη θριαμβολογία των δύο υπουργών των εξωτερικών, έχουν και την αρνητική τους όψη. Την επομένη της Συνόδου ο διακεκριμένος αρθρογράφος κ. Δελαστίκ έλεγε «η Κύπρος εάλω». Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που συμφωνούν, μάλιστα κάποιοι μιλούν και για διπλωματική ήττα, με το επιχείρημα ότι οι δύο υπουργοί συναίνεσαν στη συνέχιση της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας με το άνοιγμα του κεφαλαίου για το περιβάλλον, χωρίς να έχει εφαρμοστεί το πρωτόκολλο Τελωνειακής Σύνδεσης, χωρίς να έχει απαλειφθεί το τουρκικό casus beli σε βάρος της Ελλάδας και χωρίς την πρόνοια για ένα νέο χρονικό ορόσημο επαναξιολόγησης της Τουρκίας.
Πάντως, στο τουρκικό διαδικτυακό κανάλι www.trtgreek.com στις 19 Δεκεμβρίου ε.έ. γίνεται αναφορά σε μεγάλη αντίδραση της Άγκυρας στην παρουσίαση του Κυπριακού ως εμποδίου στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Παρατίθεται δήλωση του υπουργού εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, ο οποίος σε συνάντηση που είχε με τον ομόλογό του της Εσθονίας τόνισε, ότι θα πρέπει να αποτραπεί η προσπάθεια της "Ρωμέικης Διοίκησης" της Κύπρου να θέτει εμπόδια στην Τουρκία: «Η ένταξη στην Ε.Ε. είναι δικαίωμά μας. Όταν πραγματοποιηθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αυτό είναι δικαίωμα της Τουρκίας, δεν είναι πως θα μας κάνει κάποιος τη χάρη», είπε ο κ. Νταβούτογλου.
Και τώρα, καθ’ όλο το επόμενο εξάμηνο ας επαναπαυτούμε και λίγο πριν την επόμενη Σύνοδο Κορυφής στην Ισπανία να επαναλάβουμε πόσο αποφασιστικοί είμαστε στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων. Λησμονήσαμε βέβαια ότι είχαμε αποφασίσει πως όχι μόνο δεν θα δεχόμασταν ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., αλλ’ ούτε και θα συζητούσαμε ο,τιδήποτε μαζί της αν δεν αποσύρονταν τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο. Τώρα θριαμβολογούμε, με τον Αττίλα να έχει ριζώσει και ουδεμία μνεία του γεγονότος, ούτε από Ελλαδίτες ούτε από Κυπρίους.
Να σημειώσουμε την αλλαγή στρατηγικής που παρατηρήθηκε με τη νέα κυβέρνηση. Τα διεθνή και περιφερειακά ζητήματα, που ήσαν το Σκοπιανό και το Κυπριακό, τα μετατρέψαμε σε διμερή, κατ’ απαίτηση των ισχυρών "συμμάχων" μας. Περιορίσαμε έτσι τη δυναμική των επιχειρημάτων μας, απαλλάσσοντας ταυτόχρονα Αμερικανούς και Ευρωπαίους από την υποχρέωση να ενσκύψουν αυτοί στα προβλήματα, που είναι δικά τους. Η Ευρώπη έχει πρόβλημα με τους Σκοπιανούς και τους Τούρκους. Τα κριτήρια που έχει θέσει η Ευρώπη δεν πληρούν οι δυο ενδιαφερόμενες προς ένταξη χώρες. Οι διμερείς συζητήσεις σε επίπεδο υπουργών και πρωθυπουργών που αποδεχθήκαμε, μας καθιστά συμμέτοχους στη μη επίλυση των προβλημάτων και οι πιέσεις - για αμοιβαίες υποχωρήσεις - θα υποβαθμίζουν τη θέση μας.
Δ.Κ.







Ακαδημαϊκή Εικονικότητα:
Πολιτικός ακτιβισμός, καλυμμένος με ακαδημαϊκό μανδύα στο Πανεπιστήμιο της Utah

της Νίνας Γκατζούλη
προέδρου της Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ
και προέδρου των ανά την Υφήλιο Παμμακεδονικών Ενώσεων

Σε ανθελληνικό παραλήρημα προέβη η πλειοψηφία των εισηγητών κατά τη διάρκεια του 7ου "Μακεδονικού-Βορειοαμερικανικού Συνεδρίου στις Μακεδονικές Σπουδές" το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα από τις 5 έως και 7 Νοεμβρίου 2009. Το συνέδριο συνδιοργάνωσαν τα Πανεπιστήμια Γιούτα και Σικάγου σε συνεργασία με την Ενωμένη `Μακεδονική` Διασπορά (UMD) των Σκοπίων.
Χωρίς επιστημονικά και ακαδημαϊκά ερευνητικά κριτήρια, χωρίς αναφορές σε πηγές ή οποιαδήποτε σχετική τεκμηρίωση, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το συνέδριο στόχευε στο να καταστεί βήμα επιθετικής προπαγάνδας εναντίον της Ελλάδας.
Η Δρ. Βασιλική Νεοφώτιστου στην εισήγησή της "Ο Μέγας Αλέξανδρος και η μυθική πατρίδα" υπαινίχθηκε πως ο εκπαιδευτικός Θανάσης Λερούνης πλησίασε την φυλή των Καλάς στο Αφγανιστάν με εκπαιδευτικό πρόγραμμα το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τα ελληνικά υπουργεία και έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος των Καλάς ως απόγονοι των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου. Αντιθέτως, όπως ισχυρίσθηκε η `Μακεδονία` πλησίασε τη φυλή των Hunza το 2008 με ιδιωτική πρωτοβουλία. Η Δρ. Νεοφώτιστου χρησιμοποιούσε διαρκώς τον όρο `Μακεδονία` και όχι Δημοκρατία της `Μακεδονίας` δημιουργώντας την εντύπωση πως ολόκληρη η περιοχή της Μακεδονίας, Ελλάδας, Βουλγαρίας και Αλβανίας δηλαδή, ανήκει στη γείτονα χώρα. Η Δρ. Νεοφώτιστου, ενώ αναφερόταν στη χώρα των Σκοπίων ως `Μακεδονία`, αποκαλούσε μόνον τους Σλάβους `Μακεδόνες`, ενώ τους Αλβανούς πολίτες της `Μακεδονίας` τους αποκαλούσε Αλβανούς, γεγονός επιστημονικά απαράδεκτο.
Ασυναγώνιστος σε ανθελληνισμό ήταν ο Δρ. Philip Shashko ο οποίος χαρακτήρισε `επιστημονική εισήγηση` την παρουσίαση του περιεχομένου του βιβλίου του Τάσου Κωστόπουλου, συνεργάτη του Ιού της Ελευθεροτυπίας. Η εισήγησή του με τίτλο "Ο Τάσος Κωστόπουλος για τη Μακεδονία και τους Σλάβους στην Ελλάδα: Όταν η απαγορευμένη γλώσσα ενδυναμώνει την αλήθεια" δεν ήταν παρά ένα παραλήρημα μίσους για την Ελλάδα.
Το αποκορύφωμα του πολιτικού-ακτιβισμού και ρατσισμού με `επιστημονικό` επικάλυμμα ήταν η εισήγηση του Δρ. Loring Danforth. Ο Δρ. Danforth μίλησε για την έρευνα που έχει κάνει για το βιβλίο που έχει συγγράψει με την Ολλανδή ανθρωπολόγο που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, Δρ. Riki Van Boeschoten με τίτλο "Μακεδονόπουλα Πρόσφυγες του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου". Αν και ανέφερε πως στη διάρκεια του Εμφυλίου, Ελληνόπουλα και `Μακεδονόπουλα` απήχθησαν από τους κομμουνιστές και οδηγήθηκαν σε κομμουνιστικές χώρες, η έρευνά τους απέκλεισε μαρτυρίες Ελληνόπουλων.
Η Mary Rossova από χωριό της "Αιγιακής Μακεδονίας" στην εισήγησή της "Από την Τρναα στο Τορόντο: Η ζωή ενός παιδιού του εμφυλίου" διηγήθηκε πως η οικογένειά της κατέφυγε με τη βοήθεια των παρτιζάνων για να γλιτώσουν από τους `κακούς μπουραντάδες` (δηλαδή τους Έλληνες στρατιώτες) σε διάφορες χώρες του παραπετάσματος. Μίλησε για τη ζωή της εκεί και τέλος την άφιξή της στον Καναδά, όπου "αν και καπιταλιστική χώρα", όπως την χαρακτήρισε η Rossova, ζει ευτυχισμένη με την οικογένειά της. Προσπαθώντας να αποδώσει μία δυσάρεστη εικόνα για την Ελλάδα ανέφερε πως επισκεπτόμενη τα πάτρια εδάφη στην `Αιγιακή Μακεδονία`, βρήκε το σπίτι της ερειπωμένο και παραπονέθηκε πως ένας... κάποιος Έλληνας αξιωματούχος στα σύνορα της φέρθηκε με υπεροψία!
Ο Traian Dimitriou - και αυτός "dete begalec" (παιδί του εμφυλίου) της έρευνας του Danforth - στην ομιλία του "Ένα Μακεδονόπουλο σε Ελληνικό τεχνικό σχολείο στην διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα" αφηγήθηκε πως βρέθηκε σε παιδόπολη της Φρειδερίκης στη Λέρο. Περιγράφοντας τα `βασανιστήρια` που υπέστη είπε πως "το ταξίδι με το καράβι προς το νησί ήταν απαίσιο γιατί η θάλασσα είχε φουρτούνα"!, πως έκανε μπάνιο μια φορά την εβδομάδα! και πως ήταν αναγκασμένος να τραγουδά τον ελληνικό εθνικό ύμνο καθημερινώς! Υπήρξε και αναφορά εκ μέρους των `θυμάτων` των παιδοπόλεων πως πολλά από τα παιδιά πουλιόνταν σε πλούσιες οικογένειες. Όταν το πάνελ ρωτήθηκε από εκπρόσωπο της Παμμακεδονικής ΗΠΑ, πού στηρίζουν τους ανωτέρω ισχυρισμούς, παραδέχτηκαν πως δεν έχουν πηγές.
Και τα δυο `παιδιά του παιδοφυλάγματος` τόνισαν πως δεν ήθελαν να φύγουν από τα πάτρια εδάφη τους, αλλά αναγκάστηκαν να παραμείνουν στις πρώην κομμουνιστικές χώρες παρά τη θέλησή τους. Παρέλειψαν να αναφέρουν ότι είχαν κάθε ευκαιρία να ξαναγυρίσουν και να παραμείνουν στην Ελλάδα, όταν η ελληνική κυβέρνηση μέσω των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, καλούσε όλους τους Έλληνες πολίτες που βρίσκονταν λόγω του εμφυλίου πολέμου σε κομμουνιστικές χώρες να ξαναγυρίσουν στον τόπο τους (βλ: UN Resolutions 382 (V Section C), 1950; 618 (VII), 1952; 517 (VI), 1952). Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για αυτή τη θέση της Ελλάδος και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, όπως ο κ. Danforth υπαινίχθη στην παρουσίασή του, ότι τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν ήταν οριστικά. Ο ισχυρισμός αυτός δεν στέκει καθώς ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ και ο πολιτικός κόσμος της Ουάσιγκτον ήταν θερμοί υποστηριχτές του επαναπατρισμού αυτών των παιδιών. Ο Πρόεδρος Harry S. Truman απευθυνόμενος στο Κογκρέσο και αναφερόμενος στο Ψήφισμα 514 δεν άφησε καμιά αμφιβολία για τη θερμή υποστήριξη των ΗΠΑ προς τα ψηφίσματα του ΟΗΕ: http:// www.presidency. ucsb.edu/ ws/index.php?pid=13766.
Είναι πράγματι αξιοσημείωτο το γεγονός πως οι Σκοπιανοί κατηγορούν την Ελλάδα ότι εξόρισε τα παιδιά της, τη στιγμή που οι ίδιοι οι Σλαβο-κομμουνιστές απήγαγαν Ελληνόπουλα απ` όλη την Ελλάδα για να τα "προστατεύσουν". Επιλέγουν προφανώς να ξεχάσουν πως ο εγκέφαλος πίσω από το παιδομάζωμα ήταν το δεξί χέρι του Τίτο, ο Edvard Kardelj. Εάν το `παιδοφύλαγμα` πραγματοποιήθηκε με σκοπό να προστατεύσει τα παιδιά, πώς τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό τους πως οι παιδοπόλεις της Φρειδερίκης δεν προστάτευαν τα παιδιά;
Η έρευνα των Danforth/Boeschoten ήταν μονομερής, καθώς εξέτασε μόνον περιπτώσεις παιδιών τα οποία με τη θέλησή τους οδηγήθηκαν από τους κομμουνιστές γονείς τους ή έστω στάλθηκαν στις χώρες του παραπετάσματος με τη συγκατάθεση των γονέων τους. Ανάμεσα στους ομογενείς που παρακολούθησαν το συνέδριο ήταν και η κ. Ειρήνη Δαμοπούλου-Καράτζιου. Η κ. Καράτζιου μαζί με χιλιάδες άλλα παιδιά ή οδηγήθηκαν με τους γονείς παρά την θέλησή τους ή απήχθησαν από τους παρτιζάνους και κατέληξαν σε διάφορες χώρες του παραπετάσματος. Όταν ζήτησε τον λόγο ο Δρ. Danforth, με αυταρχικό τρόπο, της απαγόρευσε να μιλήσει. Σε ιδιαίτερη συζήτηση με την κ. Καράτζιου ο Δρ. Danforth είπε πως διάβασε τη Φωνή της Ειρήνης και πως κατά τη γνώμη του τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο εν λόγω βιβλίο είναι αναληθή.
Παραθέτουμε απόσπασμα από την αφήγηση της κυρίας Καράτζιου στον καθηγητή κ. Ιωάννη Μπουγά στη "Φωνή της Ειρήνης" (ISBN: 969-454-022-X email: erodhios@erodhios.gr ):
«Η άρνηση της μητέρας μου να παραδώσει εμένα και τον μικρό αδελφό μου στο Παιδομάζωμα που είχε οργανώσει το Κ.Κ.Ε., κατάταξε την ίδια στη μαύρη "αντίδραση" και έβαλε όλη μας την οικογένεια στο στόχαστρο του Κ.Κ.Ε. για εκδίκηση. Πρώτα πήραν τη μητέρα μου να βοηθήσει τους αντάρτες μεταφέροντας υλικά στα βουνά, όπου συχνά τη βασάνιζαν και σωματικά. Εγώ με τον αδελφό μου, μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού μας, διαταχθήκαμε να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και αναγκαστήκαμε να ζούμε σε πρόχειρες καλύβες μέσα στο κοντινό δάσος.
Αργότερα, μας οδήγησαν να περάσουμε τα σύνορα κρυφά και να μπούμε στην Αλβανία. Μετά από πορεία πολλών ημερών, σχεδόν χωρίς καθόλου φαγητό ή νερό, καταλήξαμε φυλακισμένοι σε ένα βρώμικο στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων. Αφού ενωθήκαμε με τη μητέρα μας και περάσαμε αρκετό καιρό σε διάφορες φυλακές στην Αλβανία, συρθήκαμε όμηροι στο κάτεργο του Λουλέ στη Ρουμανία, όπου εγώ με τον αδελφό μου γίναμε μαθητές στο ρωσο-ρουμάνικο "σχολείο" του "πατερούλη" και θεού τους Στάλιν. Κοντά σ` αυτά ήρθαν απίστευτες πιέσεις από τους υπεύθυνους του Κ.Κ.Ε. να απαρνηθούμε την πατρίδα μας Ελλάδα και να βαπτισθούμε Σκοπιανοί Σλαβομακεδόνες».
Μία από τις ισορροπημένες και τεκμηριωμένες εισηγήσεις ήταν αυτή του Δρ. Bill Darden με τίτλο "Ελληνικά άρθρα έναντι Σλαβικών ομολόγων τους στο Στρουμνικό (Μακεδονικό) απόστολο και άλλων παλαιών Σλαβικών κειμένων", κατά την οποία επικεντρώθηκε στη δυσκολία μετάφρασης της Αγίας Γραφής από τα Ελληνικά στα Σλαβικά.
Η Δρ. Emilija Crenkovska έκανε την εισήγησή της με τίτλο "Η γλώσσα της παλαιάς εκκλησιαστικής Σλαβονικής γραφής της Μακεδονίας στην περίοδο της Βυζαντινής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας" στην `Μακεδονική` γλώσσα, χωρίς μετάφραση ή έστω μια γραπτή περίληψη του περιεχομένου της ομιλίας της. Μέλη της Παμμακεδονικής Ένωσης και γνώστες των γλωσσικών, ντόπιων ιδιωμάτων διαπίστωσαν ότι η Δρ. Crenkovska μίλησε στην Σερβο-βουλγαρική γλώσσα την οποία και βάπτισε `Μακεδονική`. Όταν μέλος της Παμμακεδονικής επεσήμανε αυτή την παρατήρηση στους εισηγητές δεν έλαβε ουδεμία απάντηση, ενώ μερικοί από το ακροατήριο παρότρυναν τους εισηγητές να μη δώσουν σημασία στις παρεμβάσεις.
Εντύπωση προκάλεσε η αντίδραση του Δρ. Victor Friedman, καθηγητή Γλωσσολογίας και Βαλκανικών Σπουδών από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, όταν μέλος της Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ προσπάθησε να τον προσεγγίσει φιλικά, ο ακαδημαϊκός εξερράγη και άρχισε να φωνάζει, "the `Macedonians` have a right to exist" (οι `Μακεδόνες` έχουν δικαίωμα να υπάρχουν). Όπως επίσης οι τραγελαφικές προσπάθειες του Δρ. Friedman και του Andrew Graan (υποψηφίου διδακτορικού κάτω από την αιγίδα του Δρ. Friedman) να αποσπάσουν την προσοχή δημοσιογράφου του Πανεπιστημίου ο οποίος έκανε συνέντευξη στην κ. Καράτζιου και την γράφουσα. Σε μια στιγμή απευθυνόμενος στον δημοσιογράφο τον παρότρυνε: «μην δίνεις πολλή σημασία σ` αυτά που σου λένε».
Μέλη της Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ έχουν παραστεί σε αρκετές απόπειρες στείρας προπαγάνδας σε `ακαδημαϊκές` εκδηλώσεις Σκοπιανών σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Δυστυχώς, ενώ η πρεσβεία ενημερώνεται έγκαιρα για τα σχετικά εγχειρήματα η Ελληνική Πολιτεία είναι απούσα στις προσπάθειες συκοφάντησης της Ελλάδος.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό η Ελληνική Πολιτεία να συμμετάσχει στα συνέδρια αυτά για να αντικρούει τα ανιστόρητα επιχειρήματα της ακαδημαϊκής κοινότητας της π.Γ.Δ.Μ. και επίσης να λάβει πρωτοβουλία για τη διοργάνωση αντίστοιχων επιστημονικών συνεδρίων με τη συμμετοχή και ξένων καθηγητών. Επίσης, θα πρέπει οι βιβλιοθήκες των Αμερικανικών Πανεπιστημίων να εμπλουτισθούν με σύγχρονο αγγλόφωνο υλικό για το θέμα της Μακεδονίας. Οι παραλείψεις αυτές δημιουργούν "δεδομένα" τα οποία ο ελληνισμός θα βρει μπροστά του στο μέλλον.






Τα Σκόπια παραβιάζουν την Ενδιάμεση Συμφωνία

του Νίκου Ζάικου
Επ. καθηγ. Διεθνούς Δικαίου, Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας
Επιστημονικού συνεργάτη Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Η Ενδιάμεση Συμφωνία (Interim Agreement)1 υπογράφηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, στη Νέα Υόρκη, από τους Υπουργούς Εξωτερικών της Ελλάδας, της πΓΔΜ, και του Ειδικού Απεσταλμένου των Ηνωμένων Εθνών κ. Cyrus Vance. Η διεθνής αυτή σύμβαση όχι μόνο ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών, αλλά και περιέχει κανόνες σχετικά με τη συνύπαρξή τους στο διεθνές επίπεδο. Από την υπογραφή της μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση των Σκοπίων την παραβιάζει κατ` εξακολούθηση παρ` ότι είναι δεσμευτική νομικά.
1. Καταρχήν οι καταχρηστικές πρακτικές και η οικειοποίηση συμβόλων συνδεδεμένων με την ελληνική ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά αντιβαίνουν στο γράμμα (ά. 7) και στο πνεύμα της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Πλήρη επίσημα κρατικά τεκμήρια των Σκοπίων, που παραβιάζουν κατάφωρα την Ενδιάμεση, τις σχέσεις καλής γειτονίας και τις βασικές αρχές τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της Ε.Ε. έχει δημοσιεύσει το 2006 η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών στη συλλογική επιστημονική μελέτη της "Μακεδονισμός, ο ιμπεριαλισμός των Σκοπίων".
2. Με την Ενδιάμεση Συμφωνία, η Ελλάδα αναγνωρίζει την πΓΔΜ ως "ανεξάρτητο και κυρίαρχο" κράτος υπό προσωρινή ονομασία (ά. 1 § 1 α΄) και "συμφωνεί να μην προβάλλει αντιρρήσεις στην αίτηση ή τη συμμετοχή της σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς οργανισμούς και θεσμούς, των οποίων η Ελλάδα είναι μέλος" (ά. 11 § 1 α΄). Ως προς το ζήτημα του ονόματος, η Ενδιάμεση προβλέπει την υποχρέωση των δύο κρατών να συνεχίσουν διαπραγματεύσεις (ά. 5). Αυτή η αμοιβαία νομική δέσμευση για διαπραγμάτευση ισχύει μέχρι σήμερα και θα ισχύει μέχρι να βρεθεί μία αμοιβαία αποδεκτή λύση ή αν ένα από δύο συμβαλλόμενα μέρη καταγγείλει μονομερώς τη Συμφωνία. Ωστόσο, η διαδικασία της διαπραγμάτευσης έχει νόημα και καρπούς μόνον όταν διενεργείται καλόπιστα. Το 2001, όμως, ο τότε Πρόεδρος της πΓΔΜ Μπόρις Τραϊκόφσκι με επιστολή του στα Ηνωμένα Έθνη ανέφερε: «Ανανεώνουμε την έκκλησή μας προς τη διεθνή κοινότητα για αναγνώριση του συνταγματικού ονόματός μας, Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αυτή θα αποτελούσε πραγματικό στήριγμα στην κυριαρχία και την ταυτότητά μας και τεράστια συμβολή στη διαρκή σταθερότητα στην περιοχή»2. Αν ο κανόνας της τήρησης των συμφωνηθέντων και η αρχή της καλής πίστης πρέπει να διέπουν κάθε συμβατική δέσμευση, τότε η παραπάνω έκκληση θα παραμείνει κλασικό παράδειγμα καταστρατήγησης της διεθνούς υποχρέωσης ενός κράτους από τον ίδιο τον Πρόεδρο του κράτους, που την έχει αναλάβει.
3. Ο καθορισμός του οριστικού ονόματος έχει διεθνοποιηθεί επειδή το γειτονικό μας κράτος δέχθηκε το 1993 να γίνει μέλος του ΟΗΕ με την προσωρινή ονομασία FYROM (Ψήφισμα 817 του Σ. Ασφαλείας) και συνομολόγησε διεθνή σύμβαση με την Ελλάδα όπου δέχεται ρητά να διαπραγματευτεί το οριστικό όνομά του. Το νομικό γεγονός ότι δεσμεύθηκε ρητά να διαπραγματευτεί το όνομά του αποδεικνύει πως το κράτος των Σκοπίων παραδέχεται πως το "συνταγματικό" όνομα "Δημοκρατία της Μακεδονίας" είναι όχι μόνο προβληματικό, αλλά και επιδεκτικό αλλαγής.
4. Τα Σκόπια υποστηρίζουν ακλόνητα, στα σχολεία, αλλά και στην εσωτερική πολιτική, το κρατικό ιδεολόγημα της "Ενιαίας Μακεδονίας" βάσει του οποίου η ελληνική Μακεδονία και η βουλγαρική τελούν "υπό τον ζυγό ξένων κατακτητών και πρέπει να ενωθούν". Γι` αυτό χρησιμοποιούν επίσημα χάρτες, ακόμη και στις καθημερινές εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης, οι οποίοι παραχαράσσουν τα ισχύοντα διεθνή σύνορα και συμπεριλαμβάνουν στην πΓΔΜ την δήθεν "αλύτρωτη" ελληνική Μακεδονία που, γι` αυτό, επονομάζουν "Αιγαιατική". Επισημαίνεται ότι διεθνώς οι χάρτες καταγράφουν τα όρια της εδαφικής κυριαρχίας των κρατών και μπορούν να αποτελέσουν αποδεικτικό στοιχείο για την κατοχύρωση τίτλου στο διεθνές δίκαιο. Παρ` ό,τι ο όρος "χαρτογραφική επίθεση" θεωρείται υπερβολικός, εντούτοις η δημοσίευση παραπλανητικών χαρτών δίνει στα κράτη που πλήττονται, εν προκειμένω την Ελλάδα, το δικαίωμα να υποβάλουν διαμαρτυρία3.
5. Αυτή η παραχάραξη και παραπληροφόρηση αποτελεί σαφή παραβίαση του άρθρου 7 της Ενδιάμεσης. Αλλά δεν ασκείται μόνο έτσι.. Για παράδειγμα, η Λιούμπιτσα Ζ. Άτσεβσκα, πρώτη πρέσβειρα της πΓΔΜ στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε μία ομιλία της που δημοσιεύτηκε το 2000 στο Valparaiso University Law Review, ισχυρίστηκε ότι «Η αμφισβήτηση για το όνομα αφορά στο γεγονός ότι η Ελλάδα αρνείται στη Δημοκρατία της Μακεδονίας να αναφέρεται στον εαυτό της ως "Μακεδονία" επειδή η Ελλάδα προσάρτησε ένα έδαφος γνωστό ως Αιγαιακή Μακεδονία νωρίτερα αυτόν τον αιώνα κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και φοβάται ότι η Μακεδονία θα ζητήσει πίσω αυτή τη γη, που κατοικείται από εθνικής καταγωγής Μακεδόνες»4.
6. Σε Μνημόνιο της Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών της πΓΔΜ, που δημοσιεύτηκε το 2002, υποστηρίζεται ότι «σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Δημοκρατία της Μακεδονίας μέχρι σήμερα προσχωρεί στις υποχρεώσεις από την Ενδιάμεση Συμφωνία. Συνεπώς, η δικαιολόγηση ορισμένων από τις ρήτρες της, που δεν είναι προς το συμφέρον των υφιστάμενων και μελλοντικών σχέσεων καλής γειτονίας, θα έπρεπε να επανεξεταστεί πολύ προσεκτικά»5.
Όμως, ακόμη και αν υπετίθετο αληθής αυτός ο αβάσιμος ισχυρισμός, υπογραμμίζεται ότι η Ενδιάμεση θεσπίζει διαδικασίες για τη διευθέτηση κάθε πιθανής διαφοράς και ότι η πΓΔΜ δεν προσέφυγε σε καμία από αυτές. Συνεπώς, από νομική άποψη, το Μνημόνιο της Ακαδημίας της πΓΔΜ παραβιάζει το άρθρο 7, §1 και το πνεύμα της Ενδιάμεσης.
7. Ως γνωστόν η πΓΔΜ προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ζητώντας να καταδικασθεί η Ελλάδα ότι δήθεν παρεβίασε την Ενδιάμεση επειδή δήθεν πρόβαλε veto στην ένταξη της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ. Όμως τα πρακτικά της συνόδου, στο Βουκουρέστι, αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα δεν άσκησε veto, αλλά, αντίθετα, η συλλογική απόφαση των κρατών μελών ήταν ομόφωνη και προαπαιτεί συμφωνία Αθηνών-Σκοπίων για αμοιβαία αποδεκτή ονομασία της πΓΔΜ.
8. Στο Μνημόνιο, που κατέθεσαν, τα Σκόπια αυτοκαλούνται "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Το Δ.Δ. της Χάγης, όμως, είναι όργανο του ΟΗΕ που δεν αναγνωρίζει κανένα κράτος με τέτοιο ψευδεπίγραφο όνομα. Αυτή καθ` εαυτήν η χρήση αυτής της ψευδωνυμίας παραβιάζει ανοικτά το Ψήφισμα 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Γι` αυτό ακριβώς στον επίσημο Κατάλογο του ΟΗΕ, όπου, στις έξι επίσημες γλώσσες του, αναγράφονται τα "ονόματα των ανεξαρτήτων κρατών, μελών του ΟΗΕ, που αναγνωρίζονται γενικά από τη διεθνή κοινότητα" τα Σκόπια αναγράφονται ως "πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας"6.
Οι αντιπροσωπείες της πΓΔΜ στο πλαίσιο διεθνών διασκέψεων, ισχυρίζονται ότι το όνομα πΓΔΜ "αποτελεί το αποτέλεσμα του ψηφίσματος 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας" και ότι "δεν είναι το αληθινό όνομα της χώρας". Αυτός ο ισχυρισμός τους αποτελεί άμεση παραβίαση της Ενδιάμεσης και δεν γίνεται αποδεκτός από τα διεθνή όργανα, ενώπιον των οποίων προβάλλεται7.
Σύμφωνα με τις ισχύουσες διεθνείς ρυθμίσεις, η πΓΔΜ ουδέποτε απηλλάγη από τη δέσμευσή της να επιλέξει όνομα μετά από διαπραγματεύσεις και συμφωνία με την Ελλάδα.







Και νεκρός τους ενοχλεί ο Τάσσος Παπαδόπουλος

Η ενέργεια των αγνώστων που σύλησαν κατά τη διάρκεια της νύχτας τον τάφο του τέως προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου, στο κοιμητήριο Δευτεράς, συγκλόνισε τους Έλληνες και προκάλεσε αποτροπιασμό. Οι δράστες, οι οποίοι πρέπει να ήσαν πολλοί, ανέσυραν το φέρετρο και πήραν τη σορό. Έδρασαν υπό βροχή και στο σκοτάδι - αφού την ώρα της εγκληματικής πράξης είχε σημειωθεί διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος σ’ εκείνη την περιοχή - και αφού αφαίρεσαν το χώμα από τον τάφο έσβησαν τα ίχνη τους αδειάζοντας δύο σάκους ασβέστη γύρω από τον τάφο. Η ταφόπλακα είναι κατασκευασμένη από γρανίτη και το βάρος της υπερβαίνει τα 250 κιλά. Επειδή δεν φέρει ίχνη βανδαλισμού, εικάζεται ότι οι δράστες ήσαν τουλάχιστον τέσσερις.
Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δ. Χριστόφιας δήλωσε ότι πρόκειται «για μια απαράδεκτη, ιερόσυλη, ανήθικη και καταδικαστέα ενέργεια που πλήττει τα ήθη, τις παραδόσεις, τον πολιτισμό μας, το σεβασμό μας στους νεκρούς». Είπε επίσης ότι αυτή η ενέργεια προκαλεί αποτροπιασμό και αναστάτωση και πλήττει την ενότητα του λαού, που τόσο αναγκαία είναι στο εσωτερικό μέτωπο. «Απευθύνω έκκληση στον κόσμο να παραμείνει ήρεμος μπροστά σε αυτή την προβοκάτσια. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αυτή την πράξη διαφορετικά», ανέφερε.
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν υπάρχουν πληροφορίες για την ταυτότητα των δραστών. Οι εικασίες πολλές, από έργο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών έως ενέργεια ποινικών εγκληματιών για είσπραξη λύτρων. Βέβαια, τα φερέφωνα του ΑΚΕΛ έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να αποδώσουν την αποτρόπαια ενέργεια σε Ελλαδίτες στρατευμένους που υπηρετούν στην Κύπρο, κάτι που αποδείχθηκε από την έρευνα ως αναληθές. Είναι ένα ακόμη δείγμα της ανελληνικής συμπεριφοράς του κόμματος του κ. Χριστόφια.
Η εφημερίδα "Σημερινη" (SigmaLive.com) δημοσίευσε τις απόψεις δυο στενών συνεργατών του τέως προέδρου για τους πιθανούς δράστες. Κοινό στοιχείο των δηλώσεών τους ότι ακόμα και νεκρός, ο Τάσσος Παπαδόπουλος αποτελεί για κάποιους απειλή:
Γιώργος Ηλιάδης: «... Αντιλαμβάνεστε ότι απάντηση στο ερώτημά σας, σαφή και τεκμηριωμένη, αδυνατώ να δώσω... Κατ` αρχάς δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή η βάρβαρη πράξη έγινε από Ελληνοκυπρίους. Δεν είναι μέσα στην "κουλτούρα" μας η αρπαγή μιας σορού, έστω και τέως προέδρου. Πιθανότερο είναι να έγινε από κάποιες μυστικές υπηρεσίες. Αν αυτό είναι σωστό, τότε θα πρέπει να περιμένουμε και δεύτερο κτύπημα. Περισσότερα δεν μπορώ να πω, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί δεν γνωρίζω».
Βασίλης Πάλμας: «... Ό,τι κι αν πούμε θα είναι κατά προσέγγιση... Το πιθανότερο είναι πως τα κίνητρα είναι πολιτικά. Κάποιοι πιθανόν με την αποτρόπαια πράξη τους ήθελαν να δημιουργήσουν ρήγμα στο εσωτερικό μέτωπο, δηλαδή να πλήξουν την ενότητα του κυπριακού λαού... Είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι ταυτισμένος με τους αγώνες του κυπριακού λαού από την περίοδο του απελευθερωτικού αγώνα μέχρι το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 και όχι μόνο... Είναι σίγουρο ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ακόμα και νεκρός, αποτελεί απειλή. Οι ξένοι ήθελαν Πρόεδρο λύσης. Οποιασδήποτε λύσης. Το περιεχόμενό της δεν τους ενδιαφέρει. Φαίνεται ότι το βρίσκουν στο πρόσωπο του κ. Χριστόφια. Ο Τάσσος ήταν διεκδικητικός...».
Δέκα μέρες μετά τη σύληση του τάφου η κόρη του, Αναστασία, μίλησε μέσω άρθρου της στην κυπριακή εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος". Στο κείμενό της περιγράφει τα συναισθήματα που ένιωσε αντικρίζοντας το άδειο φέρετρο μιλώντας για την απώλεια της αξιοπρέπειάς της επειδή δεν προστάτεψε τον τάφο του πατέρα της. Στη συνέχεια έθεσε ερωτήματα όσον αφορά την εξέλιξη των ερευνών για να βρεθεί η σορός του Τάσσου Παπαδόπουλου, καθώς μέχρι στιγμής οι προσπάθειες για εύρεση των υπεύθυνων έχουν αποβεί άκαρπες.
«Η εικόνα του άδειου τάφου βρίσκεται συνέχεια μπροστά μου. Ένα φέρετρο άδειο. Έχασα κάτι περισσότερο από αυτό που έχασα πέρσι; Την αξιοπρέπεια. Την αξιοπρέπειά μου ως θυγατέρα που δεν προστάτεψε το σώμα του πατέρα της. Ως Ελληνίδα. Ως Χριστιανή. Ως πολίτης μιας Δημοκρατίας η οποία (όσο και αν εντίμως και φιλότιμα προσπαθεί η Αστυνομία να εξιχνιάσει), αδυνατεί να προστατεύσει τα σύμβολα της οντότητας και τους θεσμούς οι οποίοι την καθιστούν κράτος.
Τι θα γινόταν αναλογίζομαι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με αυτοσεβασμό εάν είχε συμβεί το αντίστοιχο; Φαντάζομαι τι θα γινόταν στην Αμερική εάν είχε γίνει παρόμοια ενέργεια. Θα το αντιμετώπιζαν ως ένα ιδιωτικό έγκλημα; Ως ένα μεμονωμένο συμβάν; Θα το ερμήνευαν ως ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τρομοκρατική ενέργεια; Τι άλλο μπορεί να είναι κάτι το οποίο πολτοποιεί τα πιστεύω μας; Που προσβάλλει και προκαλεί την Θρησκεία και την κουλτούρα μας; Την ασφάλεια και ανασφάλεια μας;».
Οι κυπριακές Αρχές ζήτησαν βοήθεια από την Ελλάδα, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ στις έρευνες σχετικά με την κλοπή της σορού του Τάσσου Παπαδόπουλου. Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας κ. Μιχάλης Κατσουνωτός, οι κυπριακές Αρχές βρίσκονται σε επαφή με τις πρεσβείες των τριών χωρών, από τις οποίες ζητήθηκε βοήθεια.
Παράλληλα, σε ειδικό λογισμικό πρόγραμμα της Αστυνομίας, το οποίο προμήθευσαν οι βρετανικές Αρχές, έχουν καταχωρηθεί όλες οι πληροφορίες για τη σύληση του τάφου. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Αστυνομίας, έχουν εξαχθεί συμπεράσματα και καθορίστηκαν τα επόμενα βήματα των ανακριτών.








Καταγγέλλουν το Προξενείο της Τουρκίας
για κατασκοπεία και για διέγερση τρόμου!

Με αναφορές ακόμη και σε άρθρα του ποινικού κώδικα που αναφέρονται σε περιπτώσεις κατασκοπείας και διασποράς ψευδών ειδήσεων, για την παράνομη όπως χαρακτηριστικά είπαν, δράση του Προξενείου της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή τα μέλη της "Πρωτοβουλίας για την απομάκρυνση του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής", τεκμηρίωσαν τις απόψεις τους σχετικά με το αίτημά τους για την απομάκρυνση της τουρκικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στην Κομοτηνή.
Παράλληλα έγινε αναφορά ακόμη και σε ανθρώπους που πληρώνονται από το Προξενείο της Τουρκίας στην Κομοτηνή και μάλιστα με τρεις τάξεις μισθών, βάσει εγγράφων του Ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι παραπάνω αναφορές έγιναν κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου η οποία παραχωρήθηκε σε μία χρονική περίοδο που το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας "παίζει" έντονα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ και η λεγόμενη "Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δ. Θράκης" καλεί τους ξένους διπλωμάτες για επιτόπιους ελέγχους για να διαπιστωθούν οι "παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων"
Ο κ. Καραΐσκος, εκδότης του "Αντιφωνητή" μέλος της πρωτοβουλίας, μεταξύ άλλων σημείωσε πως έχουν πλέον αλλάξει οι συνθήκες από την εποχή που δημιουργήθηκε το Προξενείο της Τουρκίας στην Κομοτηνή και αναρωτήθηκε ποια είναι πλέον η προσφορά του Προξενείου. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο κ. Καραΐσκος στα όσα έχουν ειπωθεί κυρίως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου από τους κους Σγουρίδη και Στυλιανίδη. Ο κ. Καραΐσκος μεταξύ άλλων τόνισε «Σήμερα χρειαζόμαστε αυτό το Προξενείο στην Κομοτηνή; Εμείς αναρωτιόμαστε ως Πρωτοβουλία και ως πολίτες ποια είναι η χρησιμότητα αυτής της υπηρεσίας του Τουρκικού κράτους στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Ειδικά για την πολιτική ζωή κάθε φορά πριν από τις εκλογές ακούμε τους πολιτευτές ότι νιώθουν ριγμένοι από την Α ή Β μειονοτική ψήφο και να λένε ότι κάποιοι αδικήθηκαν ή ότι κάποιοι παρενέβησαν. Μάλιστα ειδικά στην Ξάνθη νομίζω ότι ο Παναγιώτης Σγουρίδης έχει συμβάλει αποφασιστικά λέγοντας κάποια πράγματα με το όνομα τους. Και στην Κομοτηνή, από την πλευρά του Ευρυπίδη Στυλιανίδη ιδίως, έχουν ειπωθεί κάποια παρόμοια πράγματα. Εμείς δεν έχουμε κάποιο συμφέρον από την πρωτοβουλία αυτή, δεν έχουμε καμία ιδιοτέλεια. Δεν έχουμε χάσει κάποια θέση ή κάποιες ψήφους. Είμαστε απλοί πολίτες οι οποίοι αναρωτιόμαστε για το ρόλο αυτού του Προξενείου στην Θράκη».
Από την πλευρά του ο εκπαιδευτικός Νίκος Γκόκας εξέφρασε την ανησυχία του για τη δραστηριότητα του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής στη Θράκη και ζήτησε «τη δραστηριοποίηση των Ελληνικών επίσημων φορέων της πολιτείας ως προς τις παράνομες δραστηριότητες που έχουν επισημανθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα στη Θράκη». Σε άλλο σημείο της τοποθέτησης του ο κ. Γκόκας τόνισε πως έχουν παρατηρηθεί προσπάθειες να δυναμιτιστεί η ειρηνική συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων και υπογράμμισε ότι η ανησυχία αυτή εντοπίζεται στους τομείς της πολιτικής, της κοινωνίας, της εκπαίδευσης, της οικονομίας αλλά και της καθημερινότητας. Σε όλους αυτούς τους τομείς όπως σημείωσε ο κ. Γκόκας «φαίνεται ότι η δράση των εκπροσώπων του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής είναι ορατή και έχει καταγγελθεί πολλές φορές σε ιδιωτικό επίπεδο αλλά και δημόσια από χριστιανούς και μουσουλμάνους που κατοικούν στη Θράκη». Μάλιστα ο κ Γκόκας υπογράμμισε πως «στο όνομα του φονταμενταλισμού, εκδηλώνεται έλλειψη ανεκτικότητας και απόρριψη των απίστων, των γκιαούριδων, μέσα πολλές φορές στα ίδια τα μουσουλμανικά τεμένη και παρατηρείται μία συστηματική χρήση της θρησκευτικότητας για την εξυπηρέτηση εθνικιστικών στόχων.
Στο επίπεδο της ηλεκτρονικής προπαγάνδας επισημαίνεται τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα η ύπαρξη μειονοτικών ιστοσελίδων που προωθούν την κεμαλική ιδεολογία στη Θράκη και προωθούν μίσος και θρησκευτικό φανατισμό ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους. Ανάλογης βαρύτητας είναι και οι δηλώσεις κάποιων πολιτικών της μειονότητας που συνοδεύονται αντίστοιχα από δηλώσεις Τούρκων πολιτικών που περιοδεύουν στην περιοχή της Ελληνικής Θράκης σε εκδηλώσεις που διοργανώνονται από το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής».
Από την τοποθέτηση του κ. Γκόκα δεν απουσίασαν οι καταγγελίες που έγιναν με επιστολές στις εισαγγελικές αρχές θρησκευτικών μνημείων-συμβόλων στην περιοχή οι οποίες απευθύνονταν προς τον εισαγγελέα Ξάνθης και τον αστυνομικό διευθυντή Ξάνθης, οι οποίοι ακόμη δεν απάντησαν. Η Πρωτοβουλία δια στόματος του κ. Γκόκα έκανε έκκληση «για επέμβαση των αστυνομικών και εισαγγελικών αρχών καθώς παραβιάζονται συστηματικά τα άρθρα 148 (κατασκοπεία) και 191 (περί ψευδών ειδήσεων) του Ποινικού Κώδικα από δραστηριότητες δεν έχουν καταγραφεί επαρκώς, καθώς και του άρθρου 190 (για διέγερση ανησυχίας και τρόμου)». Όπως μάλιστα αναφέρθηκε οι παραβιάσεις των παραπάνω άρθρων είναι καθημερινό φαινόμενο από μισθωτά όργανα στην περιοχή της Θράκης είναι καθημερινές, ενώ αναφορά έγινε και στο θέμα της εκπαίδευσης της μειονότητας..
Σε σχετική ερώτηση πάντως ο κ. Καραΐσκος αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με πολιτικούς χώρους και ιδιαίτερα του ΛΑΟΣ.
Ως παράδειγμα τώρα της δράσης του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή ο κ. Καραΐσκος επεσήμανε «όταν ο ίδιος ο πρόξενος πηγαίνει σε ένα Πομάκικο χωριό και καλεί τους κατοίκους ο ίδιος για να φτιάξουν ένα μνημείο για 40 Οθωμανούς οι οποίοι συνέβαλαν στην κατάκτηση της Θράκης, νομίζω ότι αυτό συνιστά κάτι διαφορετικό από τη συμβολή στην κοινωνική γαλήνη και από τις καλές σχέσεις των δύο χωρών».
Από την άλλη πλευρά τώρα η λεγόμενη "Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δ. Θράκης" καλεί τους ξένους διπλωμάτες για επιτόπιους ελέγχους για να διαπιστωθούν οι "παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων" με σχετικές επιστολές σε όλες τις διπλωματικές αρχές που βρίσκονται στην Αθήνα. Τις επιστολές υπογράφει ο πρόεδρος της "Συμβουλευτικής", ο ψευδομουφτής Ξάνθης Αχμέτ Μετέ, ενώ στην επιτροπή συμμετέχουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Α. Χατζηοσμάν και Τ. Μαντατζή και ο πρώην βουλευτής της ΝΔ Α. Ιλχάν.









Οι Πρόσφυγες στη Μακεδονία.
Από την τραγωδία στην εποποιΐα.

του Νικολάου Ι. Μέρτζου
Προέδρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Την Κυριακή 20/12, ώρα 11.00, στο κινηματοθέατρό της "Αριστοτέλειον" η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών παρουσίασε την νέα εμβληματική έκδοσή της "Οι Πρόσφυγες στη Μακεδονία. Από την τραγωδία στην εποποιΐα". Πέντε καθηγητές Πανεπιστημίου και εννέα ειδικοί πανεπιστημιακοί τεκμηριώνουν ολοκληρωμένα, για πρώτη φορά, το ανυπέρβλητο εκείνο εθνικό εγχείρημα. Δεκάδες φωτογραφίες και πρωτότυπα έγγραφα συμπληρώνουν έναν τόμο μεγάλου σχήματος που κυκλοφορεί πανελλαδικά από τις εκδόσεις "Μίλητος". Χορηγός ο πρόσφυγας Νικόλαος Χαΐτογλου.

Η εγκατάσταση, η επιβίωση και η κομβικής σημασίας συμβολή των προσφύγων στην πορεία και στην φυσιογνωμία του Νεοτέρου Ελληνισμού εγείρουν ένα λαμπρό ειρηνικό έπος, που ακόμη μένει άγνωστο. Σε συνθήκες καταστροφής μεταξύ 1922-1938 ο ελληνισμός υπερβαίνει την τρέχουσα Λογική και την αμείλικτη Αριθμητική. Το έπος εκείνο είναι αποκαλυπτικό σε μιαν εποχή παρακμής σαν την τωρινή. Αξίζει να το γνωρίσουν και να το θαυμάσουν όλοι οι Έλληνες ώστε να εμπιστευθούν κυρίως τον εαυτόν τους και να διαγνώσουν τι αστείρευτες δυνάμεις διαθέτει το Έθνος μας, που ακόμη μια φορά σήμερα καλείται να συστρατευθεί και να υπερνικήσει την ολόπλευρη δραματική κρίση του.
Για να συνειδητοποιήσει ο πολίτης το ΄Επος αρκεί να πληροφορηθεί τα γεγονότα.
Κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 κατέφυγαν στην Ελλάδα 700.000 πρόσφυγες στους οποίους, μετά την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών από το 1923, προσετέθησαν ακόμη 800.000. Σύνολο 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες της καθ` ημάς Ανατολής. Και προηγούμενα οι επί πλέον δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες της Άνω Μακεδονίας, της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Αλβανίας και της Νοτίου Ρωσίας μεταξύ 1913-1919.
Η Ελλάδα ήταν ηττημένη βαρειά, διχασμένη ακόμη βαθειά, κατεστραμμένη πλήρως οικονομικά και διαλυμένη κοινωνικά. Εκτός από την προσφυγιά, 200.000 οργισμένοι στρατιώτες της Στρατιάς Μικράς Ασίας πλανώνται άνεργοι στη χώρα που αντιμετώπιζε ένα εκρηκτικό μείγμα συνθέτων τραγικών προβλημάτων ισοδύναμο με πυρηνική βόμβα.
Η ελονοσία και η φυματίωση, οι δύο πιο θανατηφόρες ασθένειες, σκότωναν πολύ περισσότερους από όσους οι πόλεμοι. Βάλτη και έλη κάλυπταν ή κύκλωναν την αγροτική γη, ενώ στις πόλεις, που ήσαν μικρές δίχως υποδομές, η εγκατάσταση αστών προσφύγων προκαλούσε έκρηξη πληθυσμού, ανεργίας και προστριβών.
Και, όμως! Εκείνη η Ελλάδα τα αντιμετώπισε και τα δάμασε όλα. Δεν έπεσε, ούτε καν γονάτισε. Αντίθετα, δυνάμωσε και πρόκοψε. Μέσα στα επόμενα 18 χρόνια, παρά την πτώχευση, τα ενδιάμεσα στρατιωτικά κινήματα και τις εναλλαγές πολιτειακών καθεστώτων, η χώρα και ο Λαός της άλλαξε ριζικά προς το καλύτερο.
Οι ψυχροί αριθμοί απεικονίζουν αυθεντικά το συγκριτικό μέγεθος της αλλαγής.
Το 1920 ο πληθυσμός της Ελλάδος αριθμούσε 5.536.000 άτομα εκ των οποίων 4.470.000 ήσαν Έλληνες. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών και μέσα στα ίδια γεωγραφικά της όρια του 1920, η Ελλάδα το 1924 αριθμούσε 6.205.000 άτομα, εκ των οποίων 5.822.000 ήσαν Έλληνες. Ο ελληνικός πληθυσμός αυξήθηκε κατά 40% Η εθνική ομοιογένεια, από το 80,75% το 1920, ανήλθε το 1924 στο 93, 83%.
Στη Μακεδονία κτίσθηκαν 1.047 αγροτικοί οικισμοί με 446.094 πρόσφυγες, στη Δυτική Θράκη 574 αγροτικοί οικισμοί με 72.000 πρόσφυγες και σ` ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα μόνον 373.
Μέχρι το 1938 απαλλοτριώθηκαν 1.724 μεγάλα αγροκτήματα με συνολική έκταση 12 εκατομμυρίων στρεμμάτων και παραχωρήθηκαν αποκλειστικά στους γηγενείς ακτήμονες, οι οποίοι αριθμούσαν συνολικά 130.000 οικογένειες.
Σε 143.591 οικογένειες προσφύγων παραχωρήθηκαν 8,3 εκατομμύρια στρέμματα. Απ` αυτά το 80% ήσαν ανταλλάξιμα μουσουλμανικά. Έτσι οι πρόσφυγες, πολυαριθμότεροι κατά 10% από τους αποκατασταθέντες γηγενείς, έλαβαν μόνον το 70% της γης που δόθηκε στους γηγενείς.
Εκατοντάδες νέες προσφυγικές συνοικίες δημιουργήθηκαν μέσα στις πόλεις. Στην Αθήνα και στην τότε πολίχνη του Πειραιά, εγκαταστάθηκαν 343.721 πρόσφυγες. Σε ένα μόνο χρόνο, το 1924, κτίσθηκαν 30.000 προσφυγικά οικήματα, ακόμη και παραπήγματα, στην Αθήνα, η οποία το 1918 διέθετε 25.000 μόνον οικήματα και το 1924 διπλασίασε τον πληθυσμό της σε 550.000 κατοίκους, από 240.000 το 1918.
Χάρις στους πρόσφυγες, μέσα στα επόμενα 15 μόνον χρόνια σημειώνεται εκρηκτική αύξηση της γεωργικής και βιομηχανικής παραγωγής.
Μεταξύ 1928-1938 η γεωργική παραγωγή στο σύνολό της αυξάνεται κατά 100% και ειδικότερα η παραγωγή σιτηρών κατά 142%. Πενταπλασιάζεται η παραγωγή γεωργικών πρώτων υλών, όπως το βαμβάκι, που αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της υποτυπώδους έως τότε βιομηχανίας καθώς επίσης και η παραγωγή γεωργικών προϊόντων για τη διατροφή. Έτσι, πενταπλασιάζονται τα βαμβακοχώραφα, τετραπλασιάζονται οι λαχανόκηποι, διπλασιάζονται τα σταροχώραφα και αυξάνεται η κατά στρέμμα απόδοσή τους (700.000 τόνοι σίτου το 1928 αλλά 1.700.000 τόνοι στα διπλάσια μόνον χωράφια το 1938). Τέλος, πολλαπλασιάζεται επί 14 φορές η παραγωγή ζωοτροφών.
Ταυτόχρονα 570.477 πρόσφυγες εγκατεστημένοι στα μεγάλα αστικά κέντρα συγκροτούν το εργατικό προλεταριάτο και αυξάνουν θεαματικά την βιομηχανική παραγωγή. Το 1920 εργατικό δυναμικό της Ελλάδος περιορίζεται σε 60.000 άτομα, αλλά το 1938 φτάνει στους 227.500 εργάτες.
Το 1923 η αξία της βιομηχανικής παραγωγής είναι 3,1 δισεκατομμύρια δραχμές, σε έξη χρόνια περνάει στα 7,1 δισ. και το 1938 ανέρχεται σε 13,5 δισ. Εξίσου ραγδαία αυξάνεται και ο όγκος της βιομηχανικής παραγωγής: κατά 65% μεταξύ 1923-1929 και ξανά κατά 65% μεταξύ 1930-1938.
Αντίστοιχα αυξάνονται και οι μονάδες παραγωγής. Το 1920 λειτουργούσαν 33.811 μικρές βιομηχανίες και βιοτεχνίες, που το 1929 γίνονται 61.485 αυξανόμενες κατά 82%. Δεν αυξάνεται μόνον ο αριθμός τους αλλά και το μέγεθός τους.
Η μεταβολή είναι κυριολεκτικά σεισμική και αποτυπώνεται στα εγκυρότερα και νωπότερα στατιστικά στοιχεία που δημοσίευσε το 2005 ο καθηγητής Γ. Β. Δερτιλής
Όσο αυξάνεται η ελληνική παραγωγή τόσο περισσότερο υποκαθιστά στην ελληνική αγορά τα εισαγόμενα ξένα προϊόντα. Το 1928 καλύπτει ήδη το 58% των ελληνικών αναγκών σε βιομηχανικά προϊόντα και, μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, καλύπτει το 78,84% αυτών των αναγκών. Έμμεσα αλλά σαφέστατα, έτσι, οι αστοί πρόσφυγες μειώνουν δραστικά την εθνική εξάρτηση από το εξωτερικό. Οι αγρότες πρόσφυγες και μεταλλωρύχοι θα μειώσουν επίσης την εξάρτηση της ελληνικής βιομηχανίας από τις εισαγόμενες πρώτες ύλες. Αυτή η εξάρτηση από ξένες πρώτες ύλες ανέρχονταν στο 43% των αναγκών το 1928 και έπεσε το 25% το 1938.
Οι πρόσφυγες κομίζουν από την Ανατολή μεράκι, πειθαρχία, υπομονή, νέες τέχνες και καινούργια τεχνολογία. Το 1927 δέκα χιλιάδες ταπητουργοί πρόσφυγες υφαίνουν νύχτα-μέρα τα αριστουργήματά τους σε 4.000 μεγάλους αργαλειούς και το 80% των χαλιών τους εξάγεται απ` ευθείας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτή, όμως, η μοναδική δημιουργία επιτυγχάνεται μέσα στην εσχάτη πενία. Ο καθηγητής Κων. Βεργόπουλος παραθέτει τα στοιχεία:
Μεταξύ 1922-1935 οι τιμές αυξήθηκαν κατά 207% αλλά οι μισθοί μόνον κατά 83%. Για να αγοράσει μόνον το ψωμί της μια οικογένεια εργατών δαπανούσε το 25% του εισοδήματός της. Μετά το τρομερό κραχ του 1929 στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, η οικονομική κρίση εξαπλώθηκε σ` όλη την Ευρώπη και το 1932 ο Πρωθυπουργός Βενιζέλος αναγκάσθηκε, όπως και ο μακρινός προκάτοχός του Χαρίλαος Τρικούπης, να κηρύξει πτώχευση. Κατόπιν τούτων, 1.362.000 ελληνικές οικογένειες, σε σύνολο 1.642.000, συγκέντρωναν ετήσιο εισόδημα κατώτερο από τα όρια συντηρήσεως. Εν τω μεταξύ ο εξωτερικός δανεισμός της χώρας αυξάνονταν και τελικά το 35% έως και 40% των δημοσίων εσόδων καταβρόχθιζε η εξυπηρέτηση του χρέους για τόκους και δόσεις των δανείων. Οι αναλογίες είναι παρόμοιες με την σημερινή μας δημοσιονομική κρίση αλλά αντίστροφες σε αποτέλεσμα. Κάτω -και- από αυτές τις συνθήκες εκείνο το επίτευγμα της Ελλάδος και των προσφύγων της είναι ένα θαύμα.
Οι Έλληνες και το καταχρεωμένο Κράτος τους προχωρούν και νικούν.
Μεταξύ 1928-1932 η τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου εκτελεί εγγειοβελτιωτικά, αποξηραντικά και αρδευτικά έργα, τεράστια για τις τότε τεχνικές δυνατότητες της εποχής και τους πόρους της ελληνικής οικονομίας. Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις το 1923 ανέρχονταν σε 12, 690 εκατομμύρια στρέμματα και, μετά από 15 χρόνια, το 1938 διπλασιάσθηκαν σε 24,096 εκατομμύρια στρέμματα.
Ο αείμνηστος καθηγητής Απόστολος Βακαλόπουλος υπογραμμίζει:
«Η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων επεράτωσε το έργο της μέσα σε επτά χρόνια, τέλη Νοεμβρίου 1923-τέλη Δεκεμβρίου 1930. Κανένα παρόμοιο παράδειγμα μιας τόσο εκτεταμένης αποκαταστάσεως προσφύγων δεν υπήρχε έως τότε στην Ιστορία (...). Το έργο αυτό ήταν πραγματικά ένα ειρηνικό έπος (...). Το Έθνος ξεχύνεται ορμητικά προς τα εμπρός. Ο δείκτης των γεννήσεων από 5,76 ανά χιλίους κατοίκους το 1922 φτάνει στα 13,18 το 1931».
Ο John Campel, μέλος της Επιτροπής Αποκαταστάσεως των Προσφύγων, επιθεωρεί τα προσφυγικά χωριά της Μακεδονίας το 1930 και σημειώνει: «Εκεί, όπου άλλοτε έβλεπες τεράστιες ακαλλιέργητες εκτάσεις, υπάρχουν σήμερα χωριά που ανθούν, γεμάτα ζωή (...) Τα αποτελέσματα αυτά οφείλονται κυρίως στο θάρρος, την ενεργητικότητα, την εργατικότητα και την αποδοχή νέων ιδεών που χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία των προσφύγων».
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1935, ο Γερμανός Stephan Ronart δημοσιεύει ειδική μελέτη του στο Άμστερνταμ όπου γράφει:
«Όποιος, πετώντας με αεροπλάνο, κατεβαίνει σιγά-σιγά από τα 4.000 μέτρα επάνω από τη Μακεδονία προς τη Θεσσαλονίκη, βλέπει να παρουσιάζεται βαθμιαία εμπρός του σαν χαλί η πεδιάδα: μεγάλα, εύφορα, καλλιεργημένα εδάφη όπου πρώτα υπήρχαν ελώδεις εκτάσεις, καθαρά χαραγμένα χωράφια σπαρμένα με τις ασπρουδερές κωμοπόλεις και τα χωριά, φωτεινές ταινίες δρόμων που τις κόβουν σκοτεινά αποξηραντικά κανάλια - ένα θαυμαστό έργο ανθρώπινης ενέργειας και προσπάθειας».








History of the Macedonian People

(Editor: Todor Cepreganov, Authors Aneta Shukarova, Mitko B.Panov, Dragi Georgiev, Krste Bitkovski, Ivan Katardziev, Vanche Stojchev, Novica Veljanovski, Todor Cepreganov)
Institute of National History, Skopje 2008, 342 pp.

του Σπυρίδωνα Σφέτα, βαλκανιολόγου

Συνέχεια από το προηγούμενο και τέλος

Αποτελεί κατάφωρη παραποίηση της ιστορίας το σόφισμα ότι οι Σλάβοι αναμίχθηκαν με τους γηγενείς, μη ελληνικής καταγωγής, Μακεδόνες από τους οποίους κληρονόμησαν το όνομα Μακεδόνες. Πολύ περισσότερο ο ισχυρισμός ότι οι Βυζαντινοί συγγραφείς χρησιμοποίησαν τον όρο ``Μακεδόνες Σλάβοι`` και ότι ο Στέφανος Δουσάν έφερε τον τίτλο του ``Μακεδόνα Τσάρου``. Οι Βυζαντινοί συγγραφείς, ακόμα και όταν χρησιμοποιούσαν αρχαία εθνωνύμια, τα οποία όμως στην εποχή τους είχαν μόνο γεωγραφικό περιεχόμενο, για τα νέα φύλα που κατέκλυζαν τη Χερσόνησο του Αίμου (για παράδειγμα οι Σέρβοι αναφέρονται ως Τριβαλλοί, οι Βούλγαροι ως Σκύθες, οι Τούρκοι ως Πέρσες), σε καμιά περίπτωση δεν ανέφεραν τους Σλάβους ως Μακεδόνες. Αλλά, αν οι Βυζαντινοί είχαν επίγνωση της ``μακεδονοσλαβικής εθνογένεσης`` και χρησιμοποιούσαν τον όρο ``Μακεδόνες Σλάβοι``, τότε πως αγνοούσαν τα εθνολογικά δεδομένα και δεν χαρακτήρισαν το κράτος του Σαμουήλ ``μακεδονικό``; Η αντίφαση του Mitko Panov είναι προφανής. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι στο Μεσαίωνα ο όρος ``Μακεδόνες`` δεν ταυτίστηκε με Σλάβους. Αν η ΠΓΔΜ θέλει να κατοχυρώσει το όνομα Μακεδονία, πρέπει να σφετεριστεί την αρχαιότητα, διότι στο Μεσαίωνα οι Σλάβοι δεν μνημονεύουν τον όρο Μακεδονία, υποστήριξε ο Πάσκο Κούζμαν: «Αν θέλω να είμαι Μακεδόνας, πρέπει να δεχτώ ότι και πριν από τους Σλάβους υπήρχε βάση πάνω στην οποία οικοδομηθήκαμε. Αν δεν είναι έτσι, αν είμαστε κυρίως Σλάβοι, οι Έλληνες θα μας ονομάζουν `Σλαβο-Τουρκία, Σλαβοπαιονία`... Τι έχετε από τον Σαμουήλ, εκτός από το όνομα και το φρούριο; Στις αρχαιολογικές μου ανασκαφές δεν βρήκα κάνενα κατάλοιπο από την εποχή του, ούτε ένα κομμάτι. Δεν γνωρίζω τι έκανε 40 χρόνια. Υπήρχε, όμως πουθενά δεν ανέφερε τη Μακεδονία. Ποιος είναι ο Σαμουήλ, είναι Μακεδόνας, αν δεν έχει μνημονεύσει πουθενά τη Μακεδονία»8, δήλωσε με στόμφο ο μέντορας του Γκρούεφσκυ, αποκαλύπτοντας την κρίση ταυτότητας των Σλαβομακεδόνων και προκαλώντας σκεπτικισμό και αμηχανία στην κοινή γνώμη με την κατάρριψη του ειδώλου του Σαμουήλ.
Το στοιχείο που προσκομίστηκε για την απόδειξη της ύπαρξης των μη ελληνικής καταγωγής Αρχαίων Μακεδόνων κατά τις σλαβικές επιδρομές είναι το χωρίο από τα Θαύματα του Αγίου Δημητρίου. Πρόκειται για το 5ο Θαύμα που αναφέρεται στην πολυσυζητημένη και αμφιλεγόμενη επιχείρηση του Κούβερ εναντίον της Θεσσαλονίκης (680 μ.Χ.) και, συγκεκριμένα, στον πολύγλωσσο και δαιμόνιο άρχοντα του Κούβερ που του ανατέθηκε η εκπόρθηση της Θεσσαλονίκης. Ο πανούργος αυτός άρχοντας γνώριζε την ``καθ` ημάς γλώσσαν``, αλλά και τη γλώσσα των Ρωμαίων, Σλάβων και Βουλγάρων. «Εσκέψατο μετά των αυτού συμβούλων επί οικεία απωλεία και γνώμη, και ταύτην κρυφηδόν βουλήν ιστά, ώστε τινά των αυτού αρχόντων έξοχον όντα και πανούργον εν πάσι, και την καθ` ημάς επιστάμενον γλώσσαν και την Ρωμαίων, Σκλάβων και Βουλγάρων..». Το ποια ήταν η ``καθ` ημάς γλώσσα``, δηλαδή η γλώσσα των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, έχει αποσαφηνιστεί στην έρευνα. Είναι η ελληνική γλώσσα, που δεν κατονομάζεται από τον ανώνυμο συγγραφέα της Β΄ Συλλογής των Θαυμάτων, διότι τότε ο όρος Έλλην σήμαινε τον ειδωλολάτρη9. Η γλώσσα των Ρωμαίων είναι η λατινική, των Σκλάβων η σλαβική και των Βουλγάρων η τουρκική πρωτοβουλγαρική.
Αυτή η ψύχωση της αρχαιοπληξίας της ιστοριογραφίας των Σκοπίων, ο τονισμός της υπερτροφίας της ανύπαρκτης αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς σε βάρος της αυταπόδεικτης νοτιοσλαβικής εθνοπολιτισμικής ομάδας, στην οποία ανήκουν οι Σλάβοι κάτοικοι της ΠΓΔΜ, προκάλεσε αντιδράσεις σε κύκλους του ακαδημαϊκού και του πολιτικού κόσμου της γειτονικής χώρας που επισήμαναν ότι η επιχείρηση μπορεί τελικά να αποβεί μπούμερανγκ στη διπλωματική διελκυστίνδα για το όνομα. Εξαπολύοντας επίθεση στον Πάσκο Κούζμαν, στο πλαίσιο μιας έντονης τηλεοπτικής αναμέτρησης, ο Λιούπτσο Γκεοργιέφσκυ επισήμανε ότι «η σημερινή Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν μπορεί να επικαλείται ότι είναι κληρονόμος των Αρχαίων Μακεδόνων, το κράτος του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου ήταν σε άλλη περιοχή, στα πλαίσια της Ελλάδας. Αν ισχυριζόμαστε ότι έχουμε αρχαιομακεδονική καταγωγή, επειδή οι Αρχαίοι Μακεδόνες κατέλαβαν και τις σημερινές περιοχές της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, αυτό θα σημάνει ότι και οι λαοί στην Ινδία έχουν αρχαιομακεδονικές ρίζες. Όταν ήρθαν οι Σλάβοι, στους χώρους μας ζούσαν οι σημερινοί Βλάχοι και Έλληνες»10.

Το επόμενο κεφάλαιο (σσ.117-154) αναφέρεται στην Τουρκοκρατία (Μacedonia under Ottoman Rule). Εξετάζονται οι δημογραφικές αλλαγές, οι εποικισμοί, οι εξισλαμισμοί, η οργάνωση των υποδούλων με βάση το Μιλλέτ, ο ρόλος της Αρχιεπισκοπής Αχρίδας στη διατήρηση της θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητας των Ορθοδόξων γενικά, αλλά δεν διευκρινίζεται η σημασία του όρου Μακεδόνες επί Τουρκοκρατίας, ο οποίος ήταν γεωγραφικός και ταυτιζόταν κυρίως με τους Έλληνες και Βλάχους.
Ακολουθεί ένα εκτενές κεφάλαιο (σσ.155-201) για τον 19ο αιώνα (Macedonia in the XIX Century) όπου γίνεται αναφορά στην ``εθνική αφύπνιση των Μακεδόνων`` και στην εξέγερση του Ίλιντεν. Υποβαθμίζεται ο όρος Βούλγαροι ως εθνωνύμιο υπό τον οποίο εμφανίζονταν οι Σλάβοι διανοούμενοι (αδελφοί Μιλαντίνωφ, Γκρηγκώρ Παρλίτσεφ, Κουζμάν Σαπκάρεφ) και θεωρείται απλά πολιτική ετικέτα στον κοινό αγώνα ``Μακεδόνων`` και Βουλγάρων ως Σλάβων κατά της επιρροής του Ελληνισμού (σ.162). Η εξέγερση της Κρέσνας (1879) καταγράφεται ως εξέγερση των ``Μακεδόνων` για απελευθέρωση από τους Τούρκους και όχι για ένταξη της Μακεδονίας στη Βουλγαρία (σσ.166-169). Η διαφοροποίηση Βουλγάρων και ``Μακεδόνων`` εκφράστηκε με την προσπάθεια του επισκόπου Θεοδόσιου Γκολογκάνωφ για την ανασύσταση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδας (σσ.172-173) και με την ίδρυση της ΕΜΕΟ στη Θεσσαλονίκη το 1893 -σε αντίθεση με το Ανώτατο Μακεδονικό Κομιτάτο της Σόφιας. Η εξέγερση του Ίλιντεν, παρά την ανάμιξη του βουλγαρικού κράτους στην υποδαύλισή της, αποτέλεσε την εποποιία των ``Μακεδόνων``. Ο Μισίρκωφ, ο πατέρας του ``μακεδονισμού σεπαρατισμού``, δεν τυγχάνει ιδιαίτερης αναφοράς.
Η προσπάθεια των ιστορικών των Σκοπίων να αποδώσουν επί της ουσίας (σλαβο)μακεδονική, μη βουλγαρική εθνική συνείδηση, στη σλαβική διανόηση του μακεδονικού χώρου τον 19ο αιώνα αποτελεί εσκεμμένη διαστρέβλωση των ιστορικών πηγών. Τον 19ο αιώνα απλώς οι τοπικές ιδιαιτερότητες και τα προφορικά πολιτισμικά στοιχεία δεν ήταν επαρκείς παράγοντες για τη συγκρότηση της εθνικής ιδεολογίας. Προείχαν οι ιστορικές μνήμες, η απόδειξη ενός ένδοξου ιστορικού παρελθόντος, η ταύτιση με μια πατρίδα, η προοπτική της απελευθέρωσης και της δημιουργίας κράτους. Η ταύτιση των Σλαβοφώνων με τη βουλγαρική εθνική ιδέα διάνοιγε πολλές προοπτικές, καθώς παρείχε το ένδοξο ιστορικό παρελθόν και προοιωνιζόταν ένα λαμπρό μέλλον με τη βοήθεια των Ρώσων11. Η εξέγερση της Κρέσνας ήταν μια βουλγαρική αντίδραση στις αποφάσεις του Συνεδρίου του Βερολίνου. Δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για την τεκμηρίωση της άποψης ότι ο επίσκοπος Σκοπίων, Θεοδόσιος Γκολογκάνωφ, επιδίωκε την ανασύσταση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδας υπό τη σκέπη της Καθολικής Εκκλησίας και ότι αυτός ήταν ο ουσιαστικός λόγος της αποπομπής του από τα Σκόπια. Ο επίσκοπος Θεοδόσιος Γκολογκάνωφ στάλθηκε από τον Έξαρχο Ιωσήφ Β΄, στις αρχές Μαρτίου 1890, χωρίς σουλτανικό βεράτι, απλά με συστατική επιστολή του Σουλτάνου, για τα θυρανοίξεια εκκλησιών. Ήταν η εποχή που η Βουλγαρία είχε επιδοθεί σ` έναν σκληρό αγώνα για την έκδοση σουλτανικών βερατιών σχετικά με την τοποθέτηση εξαρχικών επισκόπων στα Σκόπια και στην Αχρίδα. Αλλά με την αυθάδη και υπερφίαλη συμπεριφορά του στα Σκόπια προκάλεσε την απέχθεια Γραικομάνων, Σερβομάνων, αλλά και του ίδιου του βαλή των Σκοπίων. Αυτοπαρουσιάστηκε ως επίσκοπος όλου του βιλαετιού του Κοσόβου, ενώ η αποστολή του ήταν περιορισμένη. Ο βαλής του Κοσόβου, πρωτεύουσα του οποίου ήταν τα Σκόπια, απαίτησε την επιστροφή του στη Βουλγαρία και ο Έξαρχος τον χαρακτήρισε «μικρόψυχο και ανυπάκουο στην προϊσταμένη του αρχή»12.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ιδρυτές της ΕΜΕΟ είχαν βουλγαρική συνείδηση, άσχετα από το ζήτημα των προσδιορισμού των σχέσεών τους με το βουλγαρικό κράτος. Η εξέγερση του Ίλιντεντ υποδαυλίστηκε από το βουλγαρικό κράτος, όπως και οι ταραχές στο Μελένικο (1895) και στη Τζουμαγιά (1902), όχι για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, αλλά για τη διεθνοποίηση του Μακεδονικού ζητήματος και την πρόκληση ευρωπαϊκής επέμβασης. Οι διπλωμάτες και ο ξένος τύπος κατέγραψαν την εξέγερση ως βουλγαρικό κίνημα. Είναι ωστόσο απορίας άξιο γιατί δεν εξυμνείται ο Μισίρκωφ, ο κύριος εκφραστής της ιδεολογίας του σλαβομακεδονικού σεπαρατισμού μετά την κατάπνιξη της εξέγερσης του Ίλιντεν. Ο λόγος είναι προφανής. Τα νέα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα απέδειξαν ότι ο Μισίρκωφ έβλεπε το σλαβομακεδονικό σεπαρατισμό ως πολιτική σύμβαση και ήταν πρόθυμος να τον αποκηρύξει, αν η Βουλγαρία θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τους εθνικούς της στόχους. Μετά τη λήξη του Δευτέρου Βαλκανικού Πολέμου χαρακτήρισε στο ημερολόγιό του τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) ως ενταφιασμό της Βουλγαρίας και ασυγχώρητο λάθος της ρωσικής διπλωματίας13. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτοπροσδιοριζόμενος ως Βούλγαρος, κάλεσε τη Ρωσία να εγγυηθεί τα κεκτημένα της Βουλγαρίας στη Μακεδονία, άσχετα αν η Βουλγαρία είχε προσχωρήσει στις Κεντρικές Δυνάμεις14.

Το επόμενο κεφάλαιο (σσ.203-247) καλύπτει τους Βαλκανικούς Πολέμους και το Μεσοπόλεμο. Και εδώ ανακυκλώνονται οι γνωστές θέσεις, ότι `` ο μακεδονικός λαός`` απέβη λεία των κατακτητικών σχεδίων των βαλκανικών κυβερνήσεων, η Μακεδονία διαμελίστηκε και τα βαλκανικά κράτη άσκησαν μια πολιτική απεθνοποίησης ``των Μακεδόνων`` στο Μεσοπόλεμο. Καθώς το κεφάλαιο αυτό είναι γραμμένο από τον Ιβάν Καταρτζίεφ, ιστορικό της παλιάς γενεάς, η ΕΜΕΟ των Τόντωρ Αλεξάντρωφ, Αλεξάντερ Πρωτογκέρωφ και Ιβάν Μιχαήλωφ καταδικάζεται ως τρομοκρατική, βουλγαρική οργάνωση. Η νέα γενιά των ιστορικών, προσκείμενων στη VMRO-DPMNE, έχει μια μάλλον θετική στάση απέναντι στην οργάνωση αυτή η οποία στο Μεσοπόλεμο διεξήγε ανταρτοπόλεμο κατά των Σέρβων και έτσι υπονόμευσε τον εκσερβισμό του πληθυσμού. Οι νέοι ιστορικοί εκτιμούν ότι σημασία δεν έχει τόσο η αναφορά της οργάνωσης σε Βούλγαρους, πράγμα που αποδίδεται στη συνηθισμένη βουλγαρική επιρροή. Δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι η ΕΜΕΟ δεν θεωρούσε πλέον ως μόνη επιλογή την ένωση της Μακεδονίας με τη Βουλγαρία, προπαγάνδιζε την ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία, αλλά και την ένταξη μιας ενιαίας Μακεδονίας σε μια γιουγκοσλαβική ή βαλκανική ομοσπονδία. Η οργάνωση εμφανιζόταν να προτάσσει τα μακεδονικά συμφέροντα έναντι των συμφερόντων της Βουλγαρίας, ήρθε σε ρήξη με τις βουλγαρικές κυβερνήσεις, έπαιξε το σοβιετικό χαρτί για να διεθνοποιήσει το Μακεδονικό και είχε μάλλον αντικομμουνιστικό χαρακτήρα15.
Ο Καταρτζίεφ τονίζει περισσότερο τη σημασία της ΕΜΕΟ (Ενωμένης), του πολιτικού και ιδεολογικού αντίποδα της ΕΜΕΟ του Ιβάν Μιχαήλωφ, παρά την έλλειψη επιρροής της στη Μακεδονία και την αναφορά της σε μακεδονικό λαό ως πολιτική έννοια που συμπεριλάμβανε όλες τις εθνότητες της Μακεδονίας16. Για να αντιμετωπισθούν οι οργανωτικές αδυναμίες της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) η Κομμουνιστική Διεθνής έλαβε το 1934 την απόφαση για την ύπαρξη ``μακεδονικού έθνους`` με αποκλειστική αναφορά στους Σλάβους, υποστηρίζει ο Καταρτζίεφ (σ.241). Η θέση για την ύπαρξη ``μακεδονικού έθνους`` απέβη από το 1934 μέχρι το 1936 η επίσημη γραμμή της ΕΜΕΟ (Ενωμένης). Δεν εξηγείται ωστόσο, γιατί η Κομμουνιστική Διεθνής έλαβε απόφαση για την ύπαρξη ``μακεδονικού έθνους``17.

Στα επόμενα τρία κεφάλαια (σσ.249-308) εξετάζονται οι εξελίξεις κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (Macedonia during the Second World War 1941-1945, Aegean Macedonia during the Second World War, Pirin Macedonia during the Second World War). Η βασική γραμμή στη διαπραγμάτευση των γεγονότων είναι η απόδειξη ενός ``ισχυρού`` αντιστασιακού κινήματος κατά της γερμανοβουλγαρικής κατοχής ήδη από το 1941, η υποβάθμιση του ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος ``Μακεδονίας`` και του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας στην οργάνωση της αντίστασης και, κυρίως, ο υπερτονισμός της βούλησης και των αγώνων του ``μακεδονικού λαού`` για μια δημοκρατική ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και όχι για μια γιουγκοσλαβική λύση του Μακεδονικού. Οι θέσεις αυτές προβάλλονται μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την κατάρρευση του κομμουνισμού και την ανεξαρτητοποίηση της ΠΓΔΜ για να αποδειχτεί ότι ο ``μακεδονικός λαός`` επιθυμούσε ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος που απέκτησε μόλις το 1991. Τονίζεται ότι οι εξελίξεις στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία το 1943/44 και η δημιουργία κράτους επέδρασαν στους Μακεδόνες της ``Μακεδονίας του Πιρίν και του Αιγαίου``, αλλά δεν γίνεται αναφορά ούτε στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο ούτε στα σχέδια του Βελιγραδίου και των Σκοπίων το 1944 /48 για την προσάρτηση της ελληνικής και της βουλγαρικής Μακεδονίας. Η παράλειψη αυτή δεν είναι τυχαία και αποσκοπεί στην αποφυγή της αναμόχλευσης παλιών καταστάσεων που δηλητηρίασαν τότε τις διαβαλκανικές σχέσεις και μπορούν να εκληφθούν ως προηγούμενο για έγερση εδαφικών διεκδικήσεων από την πλευρά των Σκοπίων και σήμερα.

Το προτελευταίο κεφάλαιο (σσ.309-322) διαπραγματεύεται την πολιτική ιστορία της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας ως μέλους της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας (Federal Macedonia in the Yugoslav Federation 1944-1991). Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην αποτυχία του συστήματος της αυτοδιοίκησης των εργατών, στην έξαρση των εθνικισμών μετά την πτώση του Ράνκοβιτς και στα αίτια, πρωτίστως οικονομικά, της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.
Το τελευταίο κεφάλαιο (σσ. 323-334) αναφέρεται συνοπτικά στον πολιτικό βίο της ανεξάρτητης ΠΓΔΜ (Independent Republic of Macedonia). Η βασική αιτία της διένεξης Ελλάδας -ΠΓΔΜ για το όνομα Μακεδονία αποδίδεται στο φόβο των ελληνικών κυβερνήσεων για ανακίνηση ζητήματος ``μακεδονικής μειονότητας`` στην Ελλάδα, αν η Αθήνα αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος ως Δημοκρατία της Μακεδονίας (σ.327).
Η νέα ``Ιστορία του Μακεδονικού Λαού`` είναι άκρως πολιτικοποιημένη, προκαλεί σύγχυση στους αναγνώστες και στερείται κάθε επιστημονικής δεοντολογίας. Το βιβλίο γράφτηκε με σπουδή για την εξυπηρέτηση πολιτικών αναγκών υπό το βάρος της όξυνσης της διένεξης της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ για το όνομα.


Σημειώσεις

1. Νέα Πολιτεία, 18.3.1971.
2. Βλ. Το Μακεδονικό και η Βουλγαρία. Πλήρη τα απόρρητα βουλγαρικά έγγραφα 1950-1967 (Εισαγωγή -Μετάφραση-Σχόλια- Σπυρίδων Σφέτας), Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών-Βουλγαρικά Κρατικά Αρχεία, Θεσσαλονίκη 2009, Εκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2009, σ. 198.
3. Για μια πρώτη προσέγγιση των νέων κατευθύνσεων της ιστοριογραφίας των Σκοπίων μετά το 1991, βλ. Σπ. Σφέτας, Κατευθύνσεις της σύγχρονης ιστοριογραφίας των Σκοπίων, Μακεδονικές ταυτότητες στο χρόνο. Διεπιστημονικές προσεγγίσεις (επιμ. Ιων. Στεφανίδης, Βλ. Βλασίδης, Ευαγ. Κωφός), Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2008, σσ. 296-316.
4. Βλ. Κ. Τσάτσου, Η Κοινωνική Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων, Αθήνα 1980, σ. 266-267.
5. Βλ. Dnevnik, 19.6.2009.
6. Βλ. Σπ. Σφέτας, Όψεις του Μακεδονικού Ζητήματος στον 20ό αιώνα, Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2001, σσ.13-17.
7. Τα σχετικό απόσπασμα δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα Utrinski Vesnik, βλ. ``Nova istorija za novi podelbi``, Utrinski Vesnik, 19.6.2009.
8. Βλ. Utrinski Vesnik, 19.6.2009.
9. Για το ζήτημα αυτό βλ. την ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική μελέτη της Μ. Γρηγορίου-Ιωαννίδου, ``Τhe καθ`ημάς γλώσσα in the Mauros and Kouber episode (MiraculaS.Demetri 291)``, Byzantine Macedonia. Identity Image and History. Papers from the Melbourn Conference July 1995, Australian Association for Byzantine Studies, Byzantina Australiensia 13 (2000)89-101.
10. Dnevnik, 19.6.2009.
11. Για το ζήτημα αυτό βλ. Σπ. Σφέτας, Η διαμόρφωση της σλαβομακεδονικής ταυτότητας. Μια επώδυνη διαδικασία, Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2003, σσ.11-45.
12. Βλ Σπ. Σφέτας, Ελληνοβουλγαρικές αναταράξεις 1880-1908. Ανάμεσα στη ρητορική της διμερούς συνεργασίας και στην πρακτική των εθνικών ανταγωνισμών, Εκδόσεις Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 172-173. H εφημερίδα Ακρόπολις έγραψε χαρακτηριστικά «Μετέβη δε εις Σκόπια ο επίσκοπος Θεοδόσιος, όστις και μετά τας εορτάς του Πάσχα εξηκολούθει να μένη εν τη πόλει ταύτη, αμέσως δε ήρξατο να ραδιουργή κατά του έλληνος επισκόπου και έσπειρε ζιζάνια. Ένεκα τούτου επέκειντο εν Σκοπίοις ταραχαί και συγκεντρώσεις. Ευτυχώς η Πύλη έσπευσε να διατάξη την εκείθεν αναχώρησιν του κυρ Θεοδοσίου, όστις ενόμισεν ότι θα ίδρυε πολιτικόν πρακτορείον εν τω κέντρω τούτω της βορείου Μακεδονίας», Ακρόπολις, 28.4.1890.
13. Κ. P. Misirkov, Dnevnik 5.VII - 30.VIII. 1913 (επιμ. έκδοσης Z.Todorovski-B.Buzaska), Έκδοση των Κρατικών Αρχείων της Βουλγαρίας και των Σκοπίων, Σόφια-Σκόπια 2008.
14. Βλ. Krste Misirkov. Pisma 1911-1917 (επιμ. έκδοσης R. Terzioski), Έκδοση των Κρατικών Αρχείων των Σκοπίων, Σκόπια 2007, σσ.241-255.
15. Βλ. Σπ. Σφέτας, Κατευθύνσεις της σύγχρονης σλαβομακεδονικής ιστοριογραφίας, ό.π., σσ.307-308.
16. Στις 11 Ιανουαρίου 1930, ο Γερμανός δημοσιογράφος Max Fischer δημοσίευσε στην Deutsche Allgemeine Zeitung ένα άρθρο με τον τίτλο ``Η μακεδονική σφίγγα``, στο οποίο χαρακτήρισε τους Σλαβομακεδόνες ως άμορφη μάζα, ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ Σέρβων και Βουλγάρων και προδιέγραψε την επιτυχία του εκσερβισμού στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, αν τα Βαλκάνια δεν γνώριζαν νέους πολέμους. Κινούμενος στο πνεύμα της σερβικής πολιτικής, ο Fischer επιδίωκε προφανώς να τονίσει ότι οι Σλαβομακεδόνες αποτελούσαν μια εθνοτική ομάδα, χωρίς να διαθέτουν τα εγγενή στοιχεία για να εξελιχθούν σε αυτοδύναμο έθνος και έτσι υπέκυπταν είτε στον εκσερβισμό είτε στον εκβουλγαρισμό. Η ΕΜΕΟ (Ενωμένη) παρερμήνευσε τη θέση του Fischer και τον κατηγόρησε ότι διακήρυττε την ύπαρξη ``μακεδονικής εθνότητας``. Η ΕΜΕΟ (Ενωμένη) στο περιοδικό της Balkanska Federacija, υποστήριξε ότι οι Σλάβοι της Μακεδονίας ήταν διαχρονικά Βούλγαροι, ως αντικειμενική πραγματικότητα, «Στη Μακεδονία ιδιαίτερη μακεδονική εθνότητα δεν υπήρξε και δεν υπάρχει, όπως δεν υπήρξε και δεν υπάρχει, για παράδειγμα, ελβετική εθνότητα. Υπήρξαν και υπάρχουν ξεχωριστές εθνότητες που λιγότερο ή περισσότερο κατοικούν στη Μακεδονία... Βούλγαροι, Έλληνες, Τούρκοι, Αλβανοί, Σέρβοι, στο βαθμό που αυτοί υπάρχουν, αποτελούν ένα πολυεθνικό μωσαϊκό που φέρει την κοινή επωνυμία μακεδονικός λαός». Βλ. Balkanska Federacija, 20.3.1930.
17. Για το ζήτημα αυτό βλ. Σπ. Σφέτας, Η διαμόρφωση της σλαβομακεδονικής ταυτότητας, ό.π., σσ.91-103.











Παρατηρώντας και σχολιάζοντας

του Ελευθερίου Μαυρουδή
Υποστρατήγου ε.α.

Για την κ. Δραγώνα γράφει αρκετά ο Μίκης Θεοδωράκης στις προηγούμενες σελίδες. Να προσθέσουμε ότι η σύμβουλος της υπουργού Παιδείας σχεδιάζει την εκ βάθρων αλλαγή των σχολικών συγγραμμάτων, γιατί αυτά λέγει, διαμορφώνουν στους Έλληνες μαθητές μια «ψευδαισθητική και απατηλή ταυτότητα», προβάλλοντας το μεγαλείο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και τα κατορθώματα των προγόνων μας, ενώ αυτή η "στρατηγική παρέκκλιση" στηρίζεται στην «αποσιώπηση της σημασίας, της τεράστιας δύναμης, της έκτασης και του κύρους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας».
Οι προσβλητικές τοποθετήσεις της δεν σταματούν στα προκλητικά δημοσιεύματα, αλλά προβάλλονται και σε διαλέξεις, όπως αυτή που διοργάνωσαν Βρετανοί με τη βοήθεια του ΕΛΙΑΜΕΠ και κατηγόρησε τους Έλληνες ως ρατσιστές που θεωρούν υπεύθυνους τους αλλοδαπούς για ό,τι άσχημο γίνεται στην Ελλάδα. Πρότεινε δε στο Ευρωδικαστήριο να επιβάλλουν πρόστιμα στην Ελλάδα για την συμπεριφορά αυτή. Ο Βρετανός Πρέσβυς έμεινε άφωνος, ενώ από τους "επιφανείς" Έλληνες που παρακολουθούσαν την ομιλία κανείς δεν αντέδρασε.

Στις εκδηλώσεις στη Γερμανία για την 20η επέτειο από την πτώση του τείχους του Βερολίνου συμμετείχαν πολλοί ηγέτες αλλά και απλοί πολίτες από όλον τον κόσμο. Η πτώση του τείχους ήταν μια συμβολική αλλά και ουσιαστική πράξη που επισφράγισε την πτώση του Κομμουνισμού. Το ΚΚΕ όμως βρήκε την ευκαιρία να εορτάσει την Οκτωβριανή επανάσταση (92 χρόνια) και να εξαπολύσει τα πυρά της εναντίον της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. «Το τείχος του Βερολίνου έπεσε για να σηκώσει ο καπιταλισμός χιλιάδες τείχη απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα» ήταν το μήνυμα που έστειλε με sms στα κινητά τηλέφωνα και ο Ριζοσπάστης προέτρεψε όπως το μήνυμα αυτό φθάσει παντού.
Πώς είναι δυνατόν να εκθειάζεται ένα σύστημα που κατέρρευσε σε παγκόσμιο επίπεδο ως αποτυχημένο; Και παρ’ όλα αυτά να παραμένει εν ισχύ ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ στην Ελλάδα, δηλαδή η βίαιη κατάληψη της εξουσίας.

Η Εκκλησία των Σκοπίων ονομάσθηκε “Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία" με έδρα την Οχρίδα (Αχρίδα). Το νέο οικόσημο αναπαριστά την εκκλησία της Αγίας Σοφίας Αχρίδας αντικαθιστώντας τον Άγιο Κλήμη. Η Εκκλησία αυτή είχε αποσχισθεί από το Σερβικό Πατριαρχείο το 1967 κηρύσσοντας το αυτοκέφαλό της, αλλά δεν αναγνωρίζεται από καμία επίσημη ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’ αυτό και επιδιώκει να υπαχθεί στην Παπική εκκλησία και να αναγνωρισθεί ως τοπική Ουνιτική εκκλησία.

Σε αγώνα χάντμπολ για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα βρέθηκαν αντιμέτωπες οι ομάδας "Μέγας Αλέξανδρος" Γιαννιτσών και η σκοπιανή ομάδα του Πρίλεπ. Ο αγώνας, που θα διεξαγόταν στο Πρίλεπ δεν έγινε, διότι η ελληνική ομάδα αποχώρησε επειδή η Σκοπιανή κατέβηκε στο γήπεδο με τα σύμβολα των Μακεδόνων βασιλέων. Η ομάδα των Γιαννιτσών τιμωρήθηκε αρχικά με διετή αποκλεισμό από ευρωπαϊκούς αγώνες, αλλά στην κατ’ έφεση εξέταση του θέματος, ο αποκλεισμός ήρθη.
Η "λεβέντικη" συμπεριφορά των κοριτσιών των Γιαννιτσών δεν ήταν μόνον ένα ηχηρό χαστούκι στην ανθελληνική προπαγάνδα των Σλάβων, αλλά και μια απάντηση στον Έλληνα υπήκοο κ. Δημ. Δημητρόπουλο, ο οποίος κατέβηκε σε εκλογές της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας Γυμναστικής ως εκπρόσωπος των Σκοπίων, επειδή δεν προτάθηκε από την ελληνική Ομοσπονδία. Εύγε στις Μακεδονοπούλες.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στην Ατλάντα της Τζώρτζια ΗΠΑ στις 29 Οκτωβρίου 2009, όπου είναι το κέντρο της εταιρίας coca-cola. Κατ’ αρχάς χαρακτήρισε το σήμα του αναψυκτικού ως "εικόνισμα του 20ού αιώνα"! Ελπίζεται ότι δεν θα πάρουν κατά γράμμα τον παραλληλισμό του Πατριάρχη οι εκκλησιαστικοί παράγοντες και δούμε και το σήμα της εταιρίας στο τέμπλο των χριστιανικών ναών. Φαίνεται δε ότι ο πρόεδρος της εταιρίας ενθουσιάστηκε τόσο από την παρομοίωση, ώστε καλώντας τον Πατριάρχη στο βήμα δεν τον προσφώνησε ως Οικουμενικό, αλλ’ ως... Οικονομικό. Ο κ. Βαρθολομαίος δεν λησμόνησε πάντως ότι η 29η Οκτωβρίου 1933, είναι "ημέρα της Δημοκρατίας, της Δημοκρατίας της Τουρκίας".
Παρατίθεται μικρό απόσπασμα από την ομιλία:
«Απόψε συγκεντρωθήκαμε σε αυτό το εκπληκτικό κέντρο, στην πραγματικότητα ένα μουσείο, προς τιμήν ενός από τα πιο αγαπημένα προϊόντα, ένα - αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την λέξη - εικόνισμα του 20ου αιώνα.
Συγκεντρωθήκαμε χάρη σε έναν αγαπημένο και έμπιστο φίλο, τον κύριο Μουχτάρ Κεντ, ο οποίος προεδρεύει σε αυτήν την εκπληκτική εταιρία, με περισσότερους από 1 εκατομμύριο υπαλλήλους σε 200 χώρες, με την ιδιότητα του προέδρου και του γενικού διευθυντή. Μουχτάρ και Δάφνη σας αγαπάμε πολύ και σας ευχαριστούμε πολύ.
(...) Σήμερα είναι εθνική εορτή της πατρίδας μας, της Τουρκίας, και χαίρομαι που έχω την δυνατότητα να γιορτάσω αυτήν τη μέρα μαζί με τόσο πολύτιμους φίλους» (...).

Ο αλλοδαπός που κατηγόρησε Έλληνα αστυνομικό ότι του έσκισε το κοράνι, συνελήφθη ως μέλος συμμορίας διαρρηκτών, μέλη της οποίας ήσαν και καταζητούμενοι βιαστές.
Υπενθυμίζουμε ότι για την υπόθεση με το "σχισμένο κοράνι" εκατοντάδες ήταν οι αποδείξεις και τα αναμφισβήτητα τεκμήρια που απεδείκνυαν ότι το χιλιοδιπλωμένο και βγαλμένο από την πίσω τσέπη του παντελονιού "περίεργο πακέτο" ούτε το κοράνι ήταν ούτε φυσικά και ιερό. Τότε, ο πιστός μουσουλμάνος, Κούρδος ιστορικός κ. Ali Kardoyho κατήγγειλε ευθέως όσους μιλούν για "σκίσιμο" του Κορανίου από τον αστυνομικό και κατηγόρησε τα κόμματα που παρότρυναν τους μουσουλμάνους να κατέβουν στην Αθήνα και να κάνουν ζημιές. Το επίμαχο χαρτί που υποτίθεται ότι ήταν το Κοράνι και έγινε όλος αυτό ο σάλος, μπορεί να ήταν ο,τιδήποτε άλλο εκτός απο Κοράνι. Και εξήγησε ο κ. Καρδούχο ότι απαγορεύεται η ανατύπωσή του σε φωτοτυπίες γιατί αποτελεί ιερό κείμενο, όπως και ο διαχωρισμός του σε σελίδες. Απαγορεύεται επίσης οι μουσουλμάνοι να περιφέρουν το ιερό Κοράνι και να το έχουν στο σώμα τους. Διότι δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με σωματικά υγρά κ.λπ. Οι μουσουλμάνοι για να πιάσουν στα χέρια τους το ιερό Κοράνι, πρέπει πρώτα να πλυθούν ολόκληροι και μετά να το αγγίξουν.
Παρ’ όλα αυτά, ο εσμός των δήθεν προοδευτικών, εκμεταλλεύτηκε την αστήρικτη καταγγελία του διαρρήκτη και μέλους συμμορίας (και) βιαστών, για να αναστατώσει την Αθήνα.
Υ.Γ.: Σημειώστε το όνομα του μουσουλμάνου ιστορικού - Καρδούχο! Κατά τον Στράβωνα «Γόρδυς ο Τριπτολέμου λέγεται την Γορδυηνήν οικήσαι, ύστερον δε Ερετριείς αναρπασθέντες υπό Περσών». Αρκετοί αρχαιολόγοι, ανάμεσά τους και ο Ράινχολντ Βάγκνερ, υπέθεσαν πως υπάρχει ιστορική αλήθεια στο αναφερόμενο, καθώς πράγματι οι Πέρσες συνήθιζαν κατά τις εκστρατείες τους ν` απαγάγουν αιχμαλώτους. Γαρδυηνή δε, αποκαλεί ο Στράβων τη χώρα των Γορδυαίων, «ους οι πάλαι ποτέ Καρδούχους έλεγον».
Τι να κάνουμε κ. Δραγώνα! Η ιστορική επιστήμη θέλει (και) Ερετριείς τους Καρδούχους.
http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=999