Οι Άλλοι, οι χαρούμενοι ημέτεροι «Άλλοι» και οι θηριώδεις άλλοι

Παναγιώτης Ήφαιστος

Βασικά καλές σχέσεις των κρατών για τους σωστούς λόγους κανείς που ξέρει στοιχειωδώς διεθνείς σχέσεις και θεωρία διεθνών σχέσεων καλά θα κάνει να τις διακρίνει από τις αισθητικές σχέσεις. Δηλαδή, τους χορούς, τα τραγούδια, τα «κοινωνικοπολιτικά συνέδρια» όσων παρασιτίζουν από τα λεφτά των γραφειοκρατών των Βρυξελλών, τα ακόμη πιο ύποπτα συνέδρια του Σόρος et al όπου μέσα από «συνεδριακά χοροπηδήματα» βγαίνει και κανένα «βιβλίο».

Επίσης, καλά κάνει να διακρίνει τις διεθνείς σχέσεις από τις φανατισμένες φωνές ανόητων ιεραποστόλων –συνειδητών ή ασυνείδητων είναι αδιάφορο– «προπαγανδιστών του Άλλου», τις κουμπαριές, τα ζεϊμπέκικα, τις οργανωμένες από τις «υπηρεσίες» χαρούμενες συναντήσεις πάνω σε «πράσινες γραμμές», τα κοσμοπλαστικά συνέδρια «προώθησης μέσα από θεσμούς νέας πολιτειότητας» σε περιοχές όπου ζουν Ιθαγενείς κτλ.

Επειδή εκτός από ένα μικρό κύκλο μερικών δεκάδων αναλυτών σε όλο τον κόσμο, η αξιόπιστη θεωρία μελέτης των διεθνών σχέσεων είναι άγνωστη στον πολύ «κοσμάκι», και κυρίως είναι άγνωστη στους θαμώνες των δυτικών πανεπιστημίων όπου πέραν αυτών οι οποίοι είναι συνειδητά επιστρατευμένοι στις ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος οι περισσότεροι εκ των υπολοίπων ειδικεύονται στο αναμάσημα αέρα κοπανιστού. Για λόγους επιστημονικής υπευθυνότητας πρέπει να τονίσω ότι όπως έγραψα σε δοκίμιο τέλους στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, οι διανοούμενοι που προωθούν αισθητικές αντιλήψεις ή κοσμοπλαστικές ασυναρτησίες είτε το κάνουν ανεπίγνωστα είτε επιστρατευμένα επενεργούν θανατηφόρα φέροντας έτσι την ηθική ευθύνη για εκατόμβες και μεγάλα ανθρώπινα νεκροταφεία που ποτέ δεν ήσαν τόσα πολλά και τόσα μεγάλα όσο την εποχή των ιδεολογιών, δηλαδή τους τρεις τελευταίους αιώνες. Βασικά, όπως εξηγώ στο προαναφερθέν έργο ευθύνονται για εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς τον τελευταίο μόνο αιώνα. Ασφαλώς, και πριν τον 15 αιώνα πολλοί θανατώθηκαν και μάλιστα σε φρικτούς και βάρβαρους πολέμους. Τους τελευταίους αιώνες, όμως, η βαρβαρότητα έγινε «επίσημη» καθότι μεταμφιέστηκε με κοσμοϊστορικές ιδεολογίες των σύγχρονων σφαγέων της ιστορίας.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την τελευταία κρίση και την Ελλάδα; Μα γιατί ακόμη και τις δύο τελευταίες δεκαετίες –μετά δηλαδή τα παθήματα-μαθήματα και τις «εθνικές σφαλιάρες» από το 1821 μέχρι και το 1990, κάποιο παροικούντες στην Ελλάδα οι οποίοι στελεχώνουν εξουσιαστικούς θώκους, επικοινωνιακά μέσα και πανεπιστήμια συνέχισαν να τραγουδούν παρακρούσεις. Συνέχισαν ακόμη πιο βαθιά να θεωρούν την Ελλάδα αναλώσιμη στον βωμό νέων βουνών οικουμενικίστικων των ευγενών ψευδαισθήσεών τους (και όχι μόνο, καθότι η ιδεολογικοποιημένη ψευδαίσθηση στα εξαρτημένα κράτη, αμείβει!!!). Μα πολλοί έφαγαν, ήπιαν, ταξίδεψαν πλουσιοπάροχα, πήραν «έξοδα διακίνησης και διατροφής», ηδονίστηκαν ποικιλοτρόπως στις συχνές ελευθεριάζουσες διεθνικές συνάξεις εξωπολιτικών όντων και μέσα από κάποια αναμασήματα –ξενόγλωσσα κείμενα, περιοδικά αξιολογητών, σχολιασμός μεγάλων (sic) αναλυτών «ετεροαναφορές», κανένα καλό λόγο για τον μεταφυσικό «πατριωτισμό του συντάγματος», και προσκηνύματα στο μελλούμενο και επερχόμενο ευρωπαϊκό κόσμο, κτλ– πήραν και κάποιους επιστημονικούς τίτλους ή αναρριχήθηκαν στο υψιτενές στερέωμα της έμμεσης αντιπροσώπευσης ή της ευρωγραφειοκρατείας.

Τώρα λυπάμαι, αν «μιλάω σκληρά». Ας μην συγχέουμε, όμως, την οξύτητα ενός επιχειρήματος με την οξύτητα προσωπικών χαρακτηρισμών που εγώ ποτέ!!! δεν κάνω. Αντίθετα, πολλοί κατά καιρούς γράφουν εναντίον μου άδικους και συκοφαντικούς προσωπικούς χαρακτηρισμούς τους οποίους και αναρτώ στο γραφείο μου ως τίτλους τιμής. Επιπλέον, όταν ένα επιχείρημα είναι οξύ αλλά αληθινό, όποιοι έχουν μύγα και μυγιάζονται και στεναχωριούνται. Ακόμη, μερικοί άσχετοι, άπειροι, αδιάβαστοι ή και «μιλημένοι» δυνατό να μου πουν ότι λέγοντας την αλήθεια «είναι βρισιά». Και τους ρωτώ πάντα με αηδία και θυμό για την απρέπειά τους: Πες τε μου έστω και μια φορά που εξέφρασα ύβρη κατά προσώπου. Ασφαλώς, μέσα από ξεφωνισμένες τρομοκρατίες δεν θα περιορίσουν το δικαίωμα κριτικής κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων. Εξάλλου, δεν ξενίζουν αυτά, είναι ανθρώπινα. Και τα ανθρώπινα είναι πολύ σκληρά και ανελέητα αλλά κανείς επιλέγει να προσαρμόζεται, να ελίσσεται, να υποκρίνεται αντί να μελετά ασκητικά, να ομιλεί βάσιμα και να επιχειρηματολογεί τίμια.

Σήμερα πάντως η τσέπη πολλών αθώων τρύπησε και πολλά έπονται. Τι να πρωτοθυμηθούμε! Μήπως θα πρέπει να ξεχάσουμε τα ψεύδη και τις ασυναρτησίες περί ΟΝΕ όταν κάποιοι την παρουσίαζαν ως πολιτική ενοποίηση (εγώ πάντως λέω επί δύο δεκαετίες έγραφα ότι με την ΟΝΕ έβαλαν την άμαξα μπροστά από το άλογο). Να ξεχάσουμε μήπως τις κοπανιστές δημόσιες σφαίρες όπου κάποιοι πολλούς έπεισαν ακόμη και πολιτικά πρόσωπα πως οι στελεχωμένες από εξωπολιτικούς γραφειοκράτες θεσμοί των Βρυξελλών θα δημιουργήσουν, δήθεν, μια μεταλλαγμένη ευρωπαϊκή ανθρωπολογία (εμείς σταθήκαμε στην αλήθεια, ότι δηλαδή έχουμε μια «Ευρώπη των πατρίδων» ενός εθνοκρατοκεντρικού συστήματος το οποίο και θα πρέπει να εξορθολογιστεί σύμφωνα με την εσωτερική λογική του). Να ξεχάσουμε τα φαιδρά και επικίνδυνα λόγια περί ανθόσπαρτης «ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας» ή περί της «αναγκαιότητας κατευνασμού» της επειδή θα γίνει δημοκρατική (εμείς είπαμε ότι αφενός με τα δυτικά κριτήρια έμμεσης αντιπροσώπευσης η Τουρκία είναι «δημοκρατική» όπως αντίστοιχα «δημοκρατικές» είναι οι δεσποτείες της έμμεσης αντιπροσώπευσης στον ρευστό και ασταθή δυτικό κόσμο και ότι κατευνασμός σε όλες τις εκδοχές του σημαίνει πόλεμος ή ότι οι Τούρκοι αναίμαχτα φθάνουν μέχρι την Εύβοια, οι Σκοπιανοί μέχρι την Θεσσαλονίκη και οι Αλβανοί μέχρι την Πρέβεζα). Να ξεχάσουμε τα περί «μετά-εθνικής εποχής» μέσα στο οποίο μια ανανική Κύπρος υπό καταστολή θα αποτελούσε «προοδευτική πρωτοπορία» που θα μας διασφάλιζε στην εποχή της μιας υπερδυνάμεως όπου οι «συμβιβασμοί στα θέματα ελευθερίας είναι αναγκαιότητα» (εμείς είπαμε ότι συμβιβασμοί σε θέματα ελευθερίας δεν γίνονται και πως αν γίνουν είναι παγίδα για όλους). Και τα λοιπά και τα λοιπά που δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ και τα οποία εκτός από πολύ σημαντικά οδηγούν, αναπόδραστα, στο τρύπημα της τσέπης και σε «απώλεια κυριαρχίας», σύμφωνα με τον ίδιο τον νυν πρωθυπουργό.

Τώρα, συναφές είναι και το αλαλούμ των 6 τελευταίων μηνών. Το αλαλούμ αυτό ακολούθησε το αλαλούμ των τριών πρώτων δεκαετιών της μεταπολίτευσης και την χαρούμενη παρένθεση των αστών της προηγούμενης πρωθυπουργίας που είχε ακολουθήσει την εξίσου χαρούμενη «προοδευτική σοβαρότητα» της «ισχυρής Ελλάδας» (λόγω ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, όπως μαθαίνουμε με αδιαφανή κόλπα μεγαθηρίων όπως η Γκόλτεν Σάχς που πληρώσαμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, που εκποιήσαμε ιερά και όσια και που τα εισιτήρια της Ακρόπολης γλίτωσαν στο παρά τρίχα αλλά αυτό συνέτεινε στο να παρακάμψουμε την κοινή γνώμη, την αλήθεια και την διαφάνεια). Έτσι, αντί σοβαρότητας, πάλης για μια πιο ανταγωνιστική χώρα στο επίπεδο των θεσμών, της οικονομίας, αγώνα για καλλιέργεια των πνευματικών ερεισμάτων της μακραίωνης εθνικής ιστορίας μας, εξεζητημένη προσέγγιση των συμμαχιών, αποτροπή αντί κατευνασμού όσων μας απειλούν και στρατηγικής διασφάλισής μας στον κυπριακό χώρο, κάναμε ακριβώς τα αντίθετα. Για να αρχίσουμε από το τελευταίο,χάσαμε την ευκαιρία ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού, επενδύσαμε σε μη παραγωγικούς σκοπούς (βασικά διανομή του πλούτου μας στους θαμώνες των τρωκτικών της εξουσίας που τα διασπάθισαν σε πολυτελή αυτοκίνητα, επαύλεις και σκάφη), επιστρατεύσαμε σόρους, σοράκια και κοράκια που ροκάνισαν πνευματικά ότι απέμεινε στην ελληνική ανθρωπολογία, γεμίσαμε τα πανεπιστήμια με φανατικούς «θαυμαστές του σχεδίου Αναν» και του «Άλλου» και επιτρέψαμε να δημιουργηθεί ένα θανατηφόρο ακαδημαϊκό-επικοινωνιακό-πολιτικό σύμπλεγμα ειδικό στο να χρυσώνει το χάπι της συρρίκνωσής και που την στιγμή της κρίσης ποιεί νήσσα.

.

Τι είναι το αλαλούμ των τελευταίων έξη μηνών στο οποίο προαναφέρθηκα; Μα η «ηλεκτρονική διακυβέρνηση», η «οικολογική περίφραξη του Αιγαίου» για να μην μπορούν πλέον οι έλληνες να ψαρεύουν, τα ποικίλα κωμικά θεσμικά πειράματα εν μέσω «πολέμου», οι απαράδεκτες καθυστερήσεις στις στελεχώσεις υπουργείων που οδήγησαν σε καθυστερήσεις μέτρων, η χαρούμενη αντίληψη περί «ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας», οι ατολμίες, οι λαϊκισμοί και η τυφλότητα μπροστά στο γεγονός ότι «παγκοσμιοποιημένος κόσμος του Σόρος» εμπεριέχει γεράκια τα οποία δεν αστειεύονται (πολλά χρηματοδοτούμενα τεκνά του εν λόγω κερδοσκόπου κυκλοφορούν μεταξύ των κρατικών λειτουργών της ... Ευρώπης). Έτσι, αφέθηκαν θεοποιημένοι τεχνοκράτες της ΕΕ να ασελγούν πάνω στους έλληνες με τους κερδοσκόπους να χειροκροτούν. Ας μην απορούμε γιατί ανέβηκαν τα επιτόκια του δανεισμού μας, γιατί βυθιστήκαμε στην ανυποληψία, και γιατί μετά εορτή και με μουρμουρητά βγήκαμε να διαμαρτυρηθούμε για την ... Αφροδίτη της Μήλου. Μετά από όλα αυτά, καλούμαστε να τα πληρώσουμε τα σπασμένα κόβοντας τα επιδόματα και τις συντάξεις. Και πολλά έπονται, ιδιαίτερα αν λάβουμε ότι το Πεντάγωνο κάλεσε τον πρωθυπουργό στην Ουάσιγκτον για να τον ... βοηθήσει (στο Κυπριακό, στο Αιγαίο, στην Θράκη, στο «μακεδονικό» και όπου αλλού χρειαζόμαστε «βοήθεια»).

Μιας και μιλήσαμε για ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα, καλά θα κάνουμε μετά τα σχόλιά μας εδώ για την ... εκτροχιασμένη Αφροδίτη της Μήλου, όποιος αντέχει και σε άλλες χυδαιότητες μπορεί να δει και άλλα δημοσιεύματα συνοδευμένα από γερμανικά πορνογραφήματα του θαυμαστού κόσμου της ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας εδώ. Καμιά αμφιβολία δεν θα μείνει για την νέα αισθητική της κοσμοπολίτικης ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας. Οι Αισθητικές επιδόσεις του κρατικού, αν κατάλαβα καλά, καναλιού της Γερμανίας ARD, δεν παίζονται.

Βέβαια δεν απορώ ή παραπονιέμαι για όλα αυτά καθότι αντίθετα με πολλές και πολύ διαδεδομένες χαρούμενες αντιλήψεις για τον άνθρωπο και τα πολιτικά συστήματα μάλλον κατάλαβα εδώ και καιρό (βασικά μετά την ενηλικίωσή μου) το πως βλέπουν τον «Άλλο» οι κοινωνίες «Άλλων» κρατών σε στιγμές κρίσης, οικονομικές, πολεμικές ή άλλες κρίσεις.

Ακόμη πιο σημαντικό, έχω γράψει επανειλημμένα ότι η Πολιτική είναι αυτή που εντάσσει τον άνθρωπο στον συλλογικό βίο και όχι οι ιδεολογικά προσδιορισμένες θεσμικές δομές. Και οι Πολιτικός βίος είναι ελληνικός, γερμανικός, τούρκικος, ισπανικός και οτιδήποτε άλλη εθνική ονομασία ενσαρκώνει μια εθνική ανθρωπολογία. Μεταξύ δε των Πολιτειών στο εσωτερικό μιας εκάστης των οποίων αναπτύσσεται το Πολιτικό γεγονός σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα (μιας εκάστης Πολιτείας), οι σχέσεις είναι σχέσεις δυνάμεως. Στο εσωτερικό κάθε μιας από αυτές τις Πολιτείες το κατά πόσο καλλιεργείται η δημοκρατία, η κοινωνική ελευθερία και η πολιτική ελευθερία (σύμφωνα και με την άριστη πολιτική τυπολογία του Γιώργου Κοντογιώργη) εξαρτάται από πολλά πράγματα. Αν και ακόμη το παλεύω στοχαστικά, στο Κοσμοθεωρία των Εθνών εντόπισα μεταξύ άλλων την «οντολογία της καθημερινότητας» και το πλέγμα της κοινωνίας σχέσεων, τα πνευματικά και πολιτισμικά επιτεύγματα κάθε συλλογικής οντότητας στην πορεία που όσο πιο μακραίωνη γίνεται τόσο περισσότερο διαμορφωμένη είναι η ανθρωπολογική οντότητα που τα διεκδικεί. Κυρίως, τα πολιτικά επιτεύγματα δημοκρατίας που κτίζονται μέσα στο DNA της συλλογικής μνήμης (ή αντίστροφα τα αρνητικά «κατορθώματα» που ροκανίζουν αυτό το DNA).

Τώρα, το γεγονός ότι οι άνθρωποι από καταβολής ιστορικής ανθρώπινης μνήμης διυποκειμενικά και καταμαρτυρούμενα διακρίνονται ως εκ της υπάρξεως διαφορετικών ανθρωπολογικών οντοτήτων, καθείς δεν είναι υποχρεωμένος να το απαντήσει. Εγώ ήδη υποστήριξα πολλαχώς, εξάλλου, ότι η ανθρώπινη οντολογία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ιδιαίτερα από μικρόμυαλους, κοντόφθαλμους και ιδεολογικά συνεπαρμένους κοσμοπλάστες που κυκλοφορούν μέσα στα εκάστοτε ηγεμονικά καταγώγια εξυπηρετώντας αξιώσεις ισχύος (στην Δύση ονομάζονται πανεπιστήμια και κατ’ εμένα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια). Η ηθελημένη ή ανεπίγνωστη μη κατανόηση των καταμαρτυρούμενων κοινωνικοοντολογικών γεγονότων, όμως, είναι θανατηφόρα, και αυτό εννοούσα όταν στην Κοσμοθεωρία των Εθνών μίλησα για διανοούμενους των οποίων η δράση μπορεί να είναι και άκρως θανατηφόρα.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την ΕΕ. Η μη κατανόηση των ανθρωπολογικών προϋποθέσεών της οδηγεί σε φαιδρές προσδοκίες και ψευδαισθήσεις πως υπάρχει ευρωπαϊκός αλτρουισμός και όχι εθνικά συμφέροντα τα οποία μέσα σε ένα κρυστάλλινα εθνοκρατοκεντρικό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα σφυρηλατούνται και σμιλεύονται. Γιατί έτσι μόνο προκύπτει ευρωπαϊκός ορθολογισμός. Όχι μέσα από επικίνδυνες και αστείες αντιλήψεις περί ενός ευρωπαϊκού ανθρωπολογικού ακταρμά που θα ευδαιμονεί και ηδονίζεται στο πλαίσιο ενός περίπου αυτόματου διανεμητικού μηχανισμού χρυσοθήρων και ωφελιμοκρατών.

Εν κατακλείδι, το έθνος είναι το κλειδί. Αναφέρομαι, όμως στο δημοκρατικό έθνος της καθ’ ημάς μακραίωνης διαδρομής και όχι στο κρατικό έθνος της μοντερνιστικής νοηματοδότησης της πολιτικής με όρους ισχύος, με όρους ρατσισμού, με όρους μαντρώματος των ανθρώπων από τους δεσπότες της έμμεσης αντιπροσώπευσης και (εσχάτως) με όρους του κάθε διεθνικού Σόρου που καταληστεύει το κράτος κάθε απρόσεκτης κοινωνίας. Και για να δείξω σε τι αξίζει πλέον να επενδύσουν τους σπάνιους πόρους τους οι κοινωνίες, παραπέμπω σε μια πρωτοποριακή ρωσική ταινία για την Βυζαντινή Οικουμένη. Επειδή την τελευταία δεκαετία προσπαθώ να μάθω για το φαινόμενο αυτό όσα δεν μπορούσα να μάθω επί δεκαετίες την θαυμαστή στοχαστική ζούγκλα της Δύσης όπου σπούδασα και έγραψα, ανακαλύπτω την Οικουμένη αυτή ολοένα και περισσότερο. Έχω ήδη πειστεί ότι ένας πιο ομαλός βίος της μελλοντικής θαλασσοπορίας των εθνοκρατών απαιτεί εγκατάλειψη των ιδεολογικών παρακρούσεων του μοντερνισμού και επιστροφή στο μέλλον του έθνους, της δημοκρατίας και του Βυζαντινού κόσμου που μπορεί να μην μπορούμε πλέον να αντιγράψουμε κατά γράμμα αλλά από τον οποίο πολλά θα μπορούσαμε να διδαχθούμε, κάλλιστα.

Αναδημοσίευση από το www.ifestosedu.gr