Τα βαρύτατα λάθη των πολιτικών μας

Ελευθέριος Β.
Μια «μπανανόφλουδα» που εν γνώσει τους πάτησαν οι κυβερνώντες στην Ελλάδα ήταν η «ανάπτυξη» που ερχόταν με την πιστωτική επέκταση στην ιδιωτική οικονομία που δεν υπήρξε προηγούμενό της από τις τράπεζες μετά την απελευθέρωση του ιδιωτικού δανεισμού (καταναλωτικού, στεγαστικού κ.λ.π.).


Μέγιστο μέρος αυτού του ιδιωτικού δανεισμού πήγε σε αγορές καταναλωτικών αγαθών που τροφοδότησαν μέσα από την φορολογία (κυρίως ΦΠΑ στις αγορές αυτές) το κράτος αποφέροντάς του πρωτόγνωρα εισοδήματα και δημιουργώντας μια επίπλαστη εικόνα «ανάπτυξης». Αυτό έδωσε την αυτοπεποίθηση στους κυβερνώντες το ήδη σπάταλο κράτος να το υπεραναπτύξουν πάνω σε σαθρές παραγωγικές βάσεις. Με την χρηματοπιστωτική κρίση και με τον φόβο των τραπεζών για την έκθεσή τους σε επισφαλή δάνεια ήρθε και η μείωση της πιστωτικής επέκτασης των τραπεζών στην ιδιωτική οικονομία που χρηματοδοτούσε το δημόσιο μέσω της έμμεσης φορολογίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κατεδαφιστούν τα έσοδα της έμμεσης φορολογίας και τους κρατιστές να σχίζουν τα ιμάτιά τους για τους κακούς φοροφυγάδες και τώρα πλέον για τους κακούς εφοριακούς που κάνουν «λευκή απεργία» και δεν μαζεύουν έσοδα. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν υπάρχει φορολογητέα ύλη για να υπάρξουν έσοδα… Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι το κράτος υπεραναπτύχθηκε πάνω στον ιδιωτικό δανεισμό που καταρρέοντας συμπαρασύρει και τα κρατικά έσοδα ενώ ταυτόχρονα η εργασιακή νομοθεσία είναι τόσο ανελαστική στον δημόσιο τομέα ώστε αυτό το τεράστιο κράτος χάνοντας την φορολογική του βάση δεν μπορεί να αναπροσαρμόσει τις υπηρεσίες του και αναλογικά να μειώσει και τα έξοδά του. Και έτσι φτάσαμε να ψάχνουμε για σωτήρες στο εξωτερικό για κατά βάση ελληνικές χρόνιες παθογένειες. Ενώ αν ομολογούνταν η απλή αλήθεια ότι το κράτος αυτό δεν μπορεί να στηριχτεί στα έσοδα αυτά αλλά θα πρέπει να απολυθούν εργαζόμενοι του δημοσίου και να δοθούν κίνητρα ανάπτυξης της ιδιωτικής οικονομίας ώστε να επανέλθει το συντομότερο δυνατό η ισορροπία ανάμεσα στην ιδιωτική οικονομία που αποτελεί την φορολογική βάση και στην δημόσια οικονομία που αποτελεί την βάση παροχής υποστηρικτικών στην ιδιωτική οικονομία υπηρεσιών. Αν υπήρχε αυτή η παραδοχή στις εκλογές του Οκτωβρίου απ’ όλα τα κόμματα και εξαγγελλόταν μέτρα σ’ αυτή την κατεύθυνση τώρα όλα θα ήταν καλύτερα και συντομότερα οι απολυμένοι του δημοσίου θα έβρισκαν εργασία σε έναν ιδιωτικό τομέα που αναπτυσσόμενος θα είχε μεγαλύτερη ανάγκη για εργατικά χέρια και θα μπορούσε να παρέχει καλύτερους μισθούς έστω και αν αυτό γινόταν σε βάθος πενταετίας. Αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα θέλουμε μονίμως να ζούμε με ψευδαισθήσεις και πιστέψαμε ως εκλογικό σώμα αυτόν που ψευδόταν ασύστολα στα μπαλκόνια και έκανε έξι ολόκληρους μήνες να παραδεχτεί πως εν γνώσει του έλεγε ψέματα ενώ εν τω μεταξύ έκανε σειρά από απίστευτα λάθη που είναι αδύνατο κάποιος σε ένα σύντομο σχόλιο να απαριθμήσει.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/04/blog-post_5844.html
.