Έχουμε, όλοι μας, ανάγκη από αυτή την φλόγα !

http://www.politis-gr.com/

Πριν από λίγο τελείωσε η Εισήγηση του Γραμματέα Σχέσεων Κοινωνίας – Κόμματος της ΝΔ κ.Διονύση Κ. Καραχάλιου στο Συνέδριο Οικουμενικού Ελληνισμού.

Με ένα καθάρειο «αποτυπωματικό και αιτιολογικό πέρασμα» κατέγραψε τόσο την «πυτιά» των μεγάλων ζυμώσεων της εθνικής μας πνοής, την παιδεία και τον ελληνισμό,  όσο και τις διάφορες μυθοπλασίες και εγκληματικές αβλεψίες που μετέτρεψαν τα ελληνικά πανεπιστήμια σε  πυρήνες  μονολιθικής αριστερόστροφης αμάθειας  και ευτελούς συναλλαγής.

Αναλυτικά η εισήγηση του κ.Διονύση Κ. Καραχάλιου:

Ένας από τους έξι ιδεολογικούς άξονες της Νέας Δημοκρατίας, που προσδιορίστηκαν από τον ιδρυτή του κόμματός μας Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Προσυνέδριο της Χαλκιδικής (2 Απριλίου 1979) είναι η πίστη στις πολιτιστικές δυνατότητες της χώρας. Εξειδικεύοντας το περιεχόμενο αυτής της θεμελιώδους αρχής, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τόνισε ότι:
Η πολιτική πράξη οφείλει να μην εξαντλείται στην αντιμετώπιση μόνο τρεχόντων προβλημάτων. Πρέπει να δημιουργεί και την αναγκαία υποδομή για την διαρκή πνευματική ανέλιξη και την πολιτιστική ακτινοβολία του έθνους. Όργανο αυτής της μακρόπνοης πολιτικής είναι η παιδεία και γενικότερα η φροντίδα για τη νεότητα. Η παιδεία είναι αυτή που διαπλάθει ελεύθερους ανθρώπους και δημοκρατικούς πολίτες ικανούς να συμβάλουν στην προαγωγή της χώρας. Η Νέα Δημοκρατία πιστεύει ότι οι πνευματικές και πολιτιστικές αξίες είναι εκείνες που θα τοποθετήσουν μονιμότερα και ψηλότερα τη θέση της Ελλάδας στη διεθνή κοινωνία. Οι αιώνες έχουν αναδείξει τον δυναμισμό του ελληνικού πνεύματος. Στη σωστή παιδεία και τον ενθουσιασμό της νέας γενιάς εναπόκειται να δημιουργήσουν μια Ελλάδα που θα ευημερεί στο εσωτερικό και θα ακτινοβολεί πνευματικά στο εξωτερικό.

Αυτή η έμφαση που προσέδωσε ο ιδρυτής του κόμματος μας στην παιδεία και στην οικουμενική ακτινοβολία του ελληνικού πνεύματος, προσδιορίζει και το μέτρο της βαθιάς και ακατάλυτης πίστης της Νέας Δημοκρατίας, στην ελευθερία, η οποία είναι προϊόν του ελληνικού πνεύματος και αποτελεί την κυρίαρχη ανθρωπιστική ιδέα, που καταξιώνει το άτομο, τόσο ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα, όσο και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.

Η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς, κατά την μεταπολιτευτική περίοδο, στην οποία συνέβαλε θεαματικά η αδικαιολόγητη ανοχή της δικής μας παράταξης, είχε ως αποτέλεσμα τον παραμερισμό ή την εγκατάλειψη των οικουμενικών αξιών του Ελληνισμού από το προσκήνιο του δημοσίου βίου της χώρας και την σταδιακή υποκατάστασή τους από αριστερόστροφες θεωρητικές κατασκευές και  μυθοπλασίες, που ήδη έχουν πανηγυρικά εγκαταλειφθεί, ως αποτυχημένες και ξεπερασμένες, ακόμη και από μαρξιστικά η μαρξογενή κόμματα.

Μέσα σ’ αυτό το  πλαίσιο, η παιδεία, από φορέας ανάπτυξης εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και  διάπλασης ελευθέρων και υπευθύνων πολιτών, όπως την ορίζει το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματός μας, έχει μετατραπεί, χωρίς υπερβολή, σε πεδίο αναπαραγωγής των πολιτικοπνευματικών ψυχώσεων και των βιωματικών συμπλεγμάτων της αυτοαποκαλούμενης «προοδευτικής» διανόησης, που αποβλέπει, χωρίς αναστολές και περιστροφές, στην  πνευματική χειραγώγηση των νέων μας, έξω από το ιστορικό πλαίσιο της εθνικής μας αυτογνωσίας.

Αποκορύφωμα αυτής της αδικαιολόγητης εκτροπής είναι η μετατροπή των μεν ελληνικών πανεπιστημίων σε  πυρήνες  μονολιθικής αριστερόστροφης αμάθειας  και ευτελούς συναλλαγής, του δε πανεπιστημιακού ασύλου σε φορέα συνταγματικά κατοχυρωμένης αλητείας και εγκληματικότητας.

Ταυτόχρονα, κάτω από την δυναστική ιδεολογική ασυδοσία της αριστεράς ο πολιτισμός υφίσταται τις βίαιες συνέπειες μιας ταξικού χαρακτήρα επιδρομής, που εκφυλίζει την ουσία του και την διαχρονικότητά του, σε ανούσια ψυχαγωγία αβανταδόρικου λαϊκισμού και  φολκλορικής ισοπέδωσης.

Είναι προφανές ότι, ο αντίκτυπος αυτής της ανελεύθερης και αναχρονιστικής πραγματικότητας  έχει μεταφερθεί και έξω από τα όρια του ελληνικού κράτους.
Όταν ο δημόσιος βίος της χώρας κατακλύζεται από ανελεύθερες και αναχρονιστικές ιδεοληψίες και πρακτικές,  πως είναι δυνατόν να ασκηθεί εθνική πολιτική στο εξωτερικό και να προαχθούν οι διαχρονικές αξίες και παραδόσεις του Ελληνισμού και η Ελληνική Παιδεία;
Όταν η κυβέρνηση της χώρας προωθεί μια αδιευκρίνιστου περιεχομένου και αμφίβολης προοπτικής έννοια όπως η πολυπολιτισμικότητα, αντί να διατρανώνει τις αιώνιες αξίες του ελληνικού πολιτισμού, πως είναι δυνατόν να  πείσουμε το έξω κόσμο για την  ανάγκη σεβασμού και προστασίας των εθνικών μας δικαίων και συμβόλων;
Όταν κύκλοι του σημερινού υπουργείου Παιδείας  εκλαμβάνουν την έννοια του Ελληνισμού ως προϊόν «μιας μακράς διαδικασίας συγκρότησης επιχειρημάτων», αντί να διδάσκουν το σύστημα αξιών του και την ιστορική προσφορά του στην οικουμένη, πως είναι δυνατόν να διαμορφωθεί μια συνεκτική εθνική στρατηγική, ικανή να αντιμετωπίσει, στο επίπεδο της διεθνούς κοινότητας, την εθνικιστική προπαγάνδα κάποιων γειτόνων μας;

Στις σημερινές συνθήκες πολιτικής και οικονομικής αλληλεξάρτησης των κρατών, που έχει επιβάλει η παγκοσμιοποίηση, η ικανότητα μιας χώρας να ανταποκριθεί στον διεθνή πολυεπίπεδο ανταγωνισμό εξαρτάται, κυρίως, από τον εθνικό της δυναμισμό, δηλαδή από την δυνατότητα, να κινητοποιήσει και να συσπειρώσει το σύνολο του ανθρώπινου δυναμικού της, εντός και εκτός συνόρων, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.

Όμως, προϋπόθεση αυτής της πανεθνικής κινητοποίησης και συσπείρωσης, είναι η ψυχική και πνευματική διέγερση, που μπορεί να προσφέρει μόνον η συνειδητή πίστη και αφοσίωση σε ιδέες όπως η Πατρίδα και το Έθνος.
Διότι η αναφορά σ’ αυτές τις ιδέες παραπέμπει σε κοινή ιστορία,  σε κοινούς αγώνες, σε κοινές παραδόσεις, σε κοινό πολιτισμό, σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις, που, μόνον αυτές, μπορούν να προκαλέσουν συναίσθηση ιστορικής προσφοράς, συναίσθηση κοινής μοίρας, συναίσθηση κοινής προοπτικής για το μέλλον και, τελικά, ομοψυχία και ομοθυμία για κοινούς στόχους και συλλογικά οράματα.

Είναι, βέβαια, γνωστό ότι αυτές ακριβώς οι ιδέες συναντούν την ενορχηστρωμένη και συνήθως λυσσαλέα αντίδραση της αριστεράς. Μιας αριστεράς, που γνωρίζει άριστα ότι, στην προσπάθειά της να χαλιναγωγήσει και να υποτάξει το πνεύμα των οπαδών της, για να επιτύχει την ιδεολογική τους στράτευση στα δόγματα και στις ιδεοληψίες της, πρέπει να καταπολεμήσει τις ιδέες  της Πατρίδας και του Έθνους.
Διότι αυτές ακριβώς οι ιδέες, συνθέτουν πλαίσιο ψυχικών και πνευματικών διεργασιών, που δεν συμβαδίζει με τον διεθνιστικό χαρακτήρα και τις ισοπεδωτικές αντιλήψεις της αριστεράς και, άρα, υπονομεύει και αποδυναμώνει το ιδεολογικοπολιτικό οικοδόμημά της.

Ιδού λοιπόν γιατί η  ανάγκη πραγματικής ελληνικής παιδείας, που να διαμορφώνει εθνικές και θρησκευτικές συνειδήσεις, όπως ακριβώς απαιτεί το Σύνταγμά μας, είναι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, επιτακτική.
Διότι, τόσο η πρόκληση της οικονομικής κρίσης, όσο και οι πιέσεις και οι απειλές που δεχόμαστε στα εθνικά μας θέματα, απαιτούν ομοψυχία, αποφασιστικότητα, συσπείρωση και δυναμισμό, δηλαδή κατάσταση πατριωτικής και εθνικής ανάτασης, σε τέτοιο βαθμό, που να μπορεί να διαμορφώσει προϋποθέσεις επιτυχούς και αποτελεσματικής αντιμετώπισης αυτών των προκλήσεων.

Η Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, έχει κάνει σημαία της την επιστροφή στις θεμελιώδεις καταστατικές αξίες της παράταξης, που δεν είναι παρά οι αξίες του Ελληνισμού, όπως αυτές αναδείχθηκαν στο πέρασμα των αιώνων.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η πίστη στην ιδέα του έθνους και στις πολιτιστικές δυνατότητες της χώρας, επανέρχονται στο προσκήνιο του πολιτικού μας λόγου, για να αναδείξουν, σε πανεθνικό επίπεδο, δηλαδή εντός και εκτός συνόρων της χώρας, την τόσο αναγκαία, υπό τις σημερινές συνθήκες, οικουμενική ακτινοβολία του ελληνικού πνεύματος.
Και, ακόμη, για να προσφέρουν στην Ελληνική Νεολαία, που απειλείται, από άχρωμες, δήθεν προοδευτικές, ισοπεδωτικές αντιλήψεις, ιδανικά και αξίες, βγαλμένες μέσα από την μακραίωνη ιστορική προσφορά του Ελληνισμού, σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Σ’ αυτή την προσπάθεια, η συνδρομή του απόδημου Ελληνισμού, είναι και αναγκαία και ουσιαστική. Άλλωστε, είναι βέβαιον ότι, ακόμη και όταν το εθνικό κέντρο, δείχνει να μην έχει τα δυναμικά και αποφασιστικά αντανακλαστικά που απαιτούν οι περιστάσεις, η ελληνική ομογένεια διατηρεί άσβεστη την φλόγα της Πατρίδας και την πίστη της στις αξίες του Ελληνισμού.

Έχουμε, όλοι μας, ανάγκη από αυτή την φλόγα και από αυτήν την πίστη.

Ας αγωνιστούμε λοιπόν μαζί για να ανασυντάξουμε το εθνικό μας δυναμικό, εντός και εκτός Ελλάδας.

Ας αγωνιστούμε, όλοι μαζί, για το απαράβατο των «κόκκινων γραμμών» στα εθνικά μας θέματα, αλλά και για την προώθηση των «γαλάζιων γραμμών», που, όπως κατ’ επανάληψη έχει τονίσει ο Αντώνης Σαμαράς, προσδιορίζουν την ανάγκη για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων, εντός και εκτός Ευρώπης, με όλους τους πιθανούς εταίρους και με όλους τους δυνατούς τρόπους

Ας αγωνιστούμε μαζί για να υπηρετήσουμε αποτελεσματικά τις εθνικές μας αξιώσεις και συγκεκριμένα την προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και της εδαφικής μας ακεραιότητας, την δίκαιη επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, την επιβίωση των Βορειοηπειρωτών στις εστίες τους, την αποτροπή του σφετερισμού του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας και την διατήρηση της Θράκης μακριά από τις νεοοθωμανικές φαντασιώσεις.

Ας αγωνιστούμε μαζί για την Ελλάδα και τον απανταχού Ελληνισμό!