Παράλογες απαιτήσεις

Ν. Λυγερός

http://www.lygeros.org/6163-gr.html

Όταν διαβάζουμε το βιβλίο του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας κι ειδικά την επόμενη παράγραφο, αναρωτιόμαστε πραγματικά γιατί η τουρκική ηγεσία έχει απαιτήσεις για μία κίνηση που διέπραξε μόνη της:
«Το 1944 οι Γερμανοί (δηλαδή οι Ναζί, για να μην ξεχνιόμαστε), που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τα Δωδεκάνησα, πρότειναν στην τουρκική κυβέρνηση την κατάληψή τους. Το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση της εποχής, προτιμώντας να λάβει την σύμφωνη γνώμη της Αγγλίας, τήρησε στο θέμα των νησιών εξαιτίας της αγγλικής άρνησης, μία αδιάφορη στάση, συνιστά τον σημαντικότερο κρίκο στην αλυσίδα παραλείψεων που στέρησε από την Τουρκία την έξοδό της στο Αιγαίο.».
Η εξέταση του κειμένου είναι σαφής. Ο συγγραφέας θεωρεί λανθασμένη αυτήν την κίνηση και θα προτιμούσε να είχε κάνει μία συμφωνία με το ναζιστικό καθεστώς. Για όσους δυσκολεύονται να εμπεδώσουν το επιχείρημα, αρκεί να διαβάσουν την συνέχεια.
«Αργότερα, στις συνομιλίες μεταξύ των Ιταλών και των συμμάχων που διεξήχθησαν στο Παρίσι το 1944, η κυβέρνηση, αποφασίζοντας ότι η χώρα δεν είχε δικαίωμα να λάβει μερίδιο από τη λεία του πολέμου, διότι έμεινε εκτός από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέδραμε ολοφάνερα στην παράδοση των νησιών αυτών στην Ελλάδα.».
Ο Υπουργός Εξωτερικών μέσα στο πάθος του και τον πόθο του, βέβαια, χρησιμοποιεί εκφράσεις, οι οποίες είναι χαρακτηριστικές. «Λεία του πολέμου» για μία ουδέτερη κυβέρνηση; Άρα τα νησιά δεν άνηκαν στην Τουρκία. «Παράδοση» για μία κυβέρνηση, η οποία δεν είχε τα νησιά στην κατοχή της; Άρα η κυβέρνηση της εποχής διετέλεσε μία προδοσία; Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν έχουν νόημα για ένα ειρηνικό κράτος. Επιπλέον, προβληματίζουν για τις προθέσεις της τωρινής κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, η αξιολόγηση της κίνησης έχει ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα. Το κόστος της έλλειψης εξόδου στο Αιγαίο δεν οφείλεται στην Ελλάδα, αλλά στην ίδια την Τουρκία και σχετίζεται με την γεωπολιτική της στάση στην περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά συνέπεια, ποια είναι η βάση της τουρκικής κριτικής, το υπόβαθρο του Casus belli, το πλαίσιο των γεωστρατηγικών απαιτήσεων, αφού η τωρινή κυβέρνηση, επίσημα δημοκρατική, είναι η διάδοχη κυβέρνηση της προηγούμενης;