Η ΝΔ μπροστά στην εκλογική μάχη

http://www.antinews.gr/

Το ερώτημα είναι κρίσιμο, όχι μόνο γιατί είναι παράδοξο, μια κυβέρνηση να έχει ασκήσει την καταστροφική πολιτική που έχει ασκήσει η κυβέρνηση ΓΑΠ και να μην έχει καταρρεύσει ακόμη, αλλά κυρίως διότι από τη σωστή απάντησή του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η δυνατότητα της ΝΔ να ξαναγίνει κυβέρνηση – απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να απαλλαγεί η χώρα από τα δεινά του Μνημονίου και της κυβέρνησης ΓΑΠ συνολικά (μεταναστευτικό κλπ.).

Προσωπικά νομίζω ότι ο βασικός λόγος που η ΝΔ δεν ανακάμπτει είναι ο Καραμανλής. Ο οποίος αποδείχθηκε, στους 11 αυτούς μήνες, πραγματικά το μεγαλύτερο «βαρίδιο» της νέας ΝΔ του Σαμαρά, αν και όχι με την έννοια που του αποδίδεται από τους περισσότερους επικριτές του. Ο Καραμανλής είναι δηλαδή βαρίδιο, όχι επειδή υπάρχει, αλλά, αντιθέτως, επειδή δεν υπάρχει, επειδή απουσιάζει πολιτικά. Επειδή διά της σιωπής του έχει επιτρέψει να εμπεδωθεί πλειοψηφικά η πεποίθηση ότι για το Μνημόνιο και τα λοιπά δεινά της χώρας φταίει η δική του διακυβέρνηση.

Καταρχάς πρέπει βέβαια να απαντηθεί το ερώτημα: είναι πράγματι έτσι, ή η πλειοψηφική αυτή πεποίθηση είναι αποτέλεσμα παραπλάνησης;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Η κυβέρνηση Καραμανλή είναι γεγονός ότι απέτυχε. Απέτυχε πρώτα από όλα στην βασική της προεκλογική υπόσχεση, να επανιδρύσει το κράτος. Απέτυχε να πατάξει τη διαπλοκή (αν και της επέφερε – πλην Μπόμπολα – σημαντικά οικονομικά πλήγματα). Απέτυχε να εμπεδώσει ήθος στα δημόσια πράγματα της χώρας (αν και έγιναν κάποια βήματα, σε σχέση με την τρομακτική ηθική κατάρρευση της περιόδου Σημίτη). Απέτυχε να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τα συμφέροντα της χώρας στο ζήτημα της πολιτικής των αγωγών, στα Δεκεμβριανά, στο ανύπαρκτο «σκάνδαλο» του Βατοπαιδίου. Το τελευταίο είναι χαρακτηριστικό, καθώς ακόμη και ο ίδιος ο Καραμανλής παραδέχθηκε, αυτοκτονικά, την ύπαρξη σκανδάλου, ενώ τα νεότερα στοιχεία ήδη δείχνουν ότι δεν υπήρξε η παραμικρή σκιά σκανδάλου – πέραν βέβαια του ότι όλοι παραδέχονται ότι δεν υπήρξε χρηματισμός πολιτικών ή άλλων προσώπων. Και φτάνουμε στο σημείο, ενώ το Βατοπαίδι αποδεικνύεται τελικά σήμερα «μη σκάνδαλο», ο τότε πρωθυπουργός να το είχε αποδεχθεί αβασάνιστα ως τέτοιο, τη στιγμή που η κατασκευασμένη αυτή ιστορία του στοίχισε τον πολιτικό καταποντισμό του!

Δεν χρειαζόμαστε άλλα στοιχεία για να εκδοθεί η ετυμηγορία: ο Καραμανλής απέτυχε!

Όλα αυτά θα είχαν όμως μικρή τελικά σημασία, αν ο Καραμανλής είχε δείξει ως το τέλος πυγμή ηγέτη: Αν είχε δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος και δεν είχε παραδώσει την εξουσία στους εχθρούς της χώρας, με την παραίτηση, κατ’ ουσία, της κυβέρνησής του το Σεπτέμβριο του 2009, πηγαίνοντας σε περίπου προδιαγεγραμμένη ήττα. Αναρωτιούνται πλήθος αναλυτών γιατί δεν πήγαν οι Νεοδημοκράτες να ψηφίσουν πέρυσι τον Οκτώβριο, χωρίς να εντοπίζουν την πραγματική αιτία: Ότι ένας συνολικά παραιτημένος πρωθυπουργός, που φαίνεται ότι ανυπομονεί να παραδώσει την εξουσία, δεν μπορεί να σε ελκύσει, να σε εμπνεύσει να τον ψηφίσεις. Ψηφίσαμε Καραμανλή, μόνον όσοι είχαμε κάποια συναίσθηση του τι επερχόταν για τη χώρα με τη διακυβέρνηση ΓΑΠ – αν και βέβαια η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε φαντασία.

Ναι, λοιπόν. Ο Καραμανλής πολεμήθηκε από τους Αμερικανούς, πολεμήθηκε λυσσαλέα από την εγχώρια διαπλοκή και το διεθνές παρακράτος, πολεμήθηκε από τους πανίσχυρους (τότε) μητσοτακικούς μηχανισμούς, αλλά όλα αυτά δεν επιτρεπόταν να τον οδηγήσουν στην παραίτηση. Έπρεπε αντιθέτως να χαλυβδώσουν τη θέλησή του να ηγηθεί της χώρας και να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους, όχι να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης.

Η ιδιότυπη παραίτηση Καραμανλή, ολική και ισοπεδωτική, συνεχίστηκε και μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου. Με έκπληξη είδαμε μια κυβέρνηση που ξεκίνησε με το «καλημέρα» να εξαπατεί τον κόσμο σε σχέση με τη δήθεν καταστροφή της χώρας από την προηγούμενη κυβέρνηση, να «χαϊδεύεται» αντιπολιτευτικά από τον Καραμανλή σε μια αυτοκαταστροφική «συναίνεση», την ώρα που οι επίγονοί του ήταν υπερβολικά απορροφημένοι από τη μάχη της αρχηγίας. Είδαμε αυτή την άνευ προηγουμένου διάθεση «συναίνεσης» στην ομιλία Καραμανλή στις προγραμματικές δηλώσεις της παρούσας κυβέρνησης, που ακολουθήθηκε μάλιστα πρόθυμα και από τους Ντ. Μπακογιάννη και Δ. Αβραμόπουλο (μόνον ο Σαμαράς, μεταξύ των υποψηφίων αρχηγών, είχε κάνει πραγματικά αντιπολιτευτική ομιλία).

Η «συναίνεση» αυτή κληροδοτήθηκε στο Σαμαρά και μετά την ανάδειξή του στην αρχηγία (βοηθούντων και όλων των λοιπών, «μνημονιακών», σήμερα, μηχανισμών, που πίεζαν το Σαμαρά στην κατεύθυνση της «συναίνεσης»), υπονομεύοντας τη δυνατότητά ουσιαστικής αντιπολίτευσης και εμπεδώνοντας ακόμη περισσότερο την παραπλανητική πεποίθηση ότι «για όλα φταίει η ΝΔ».

Η πεποίθηση αυτή εδραιώθηκε σχεδόν ανεπανόρθωτα με την επακόλουθη «σιωπή Καραμανλή», η οποία έδωσε στον Παπανδρέου την άνεση να φωνάζει στο Σαμαρά «πού τον κρύβετε τον κύριο Καραμανλή» και ο Σαμαράς να μην έχει τι να απαντήσει!

Προσέξτε τώρα το κεντρικό σημείο του προβλήματος: Το ζήτημα δεν είναι αν η ΝΔ του Καραμανλή απέτυχε στη διακυβέρνηση της χώρας, το ζήτημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ πάει να της φορτώσει πράγματα για τα οποία ευθύνεται αποκλειστικά και μόνον το ίδιο: Τη δημιουργία του υπέρογκου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ (την περίοδο 1981-1989) και την μεθοδευμένη όσο και ταχύτατη καταστροφή της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας εφτά μόλις μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον ΓΑΠ.

Πώς τα κατάφερε τόσο καλά το ΠΑΣΟΚ στην κορυφαία του αυτή πολιτική απάτη; Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ο βασικός λόγος που κατάφερε να πείσει, πέρα από τους δικούς του, αφοσιωμένους και τυφλωμένους οπαδούς, ακόμη και πολλούς Νεοδημοκράτες, είναι η συνολική «παραίτηση» Καραμανλή (περιλαμβανομένης της εκλογικής «παραίτησης», της αντιπολιτευτικής «συναίνεσης» και της συνεχιζόμενης σιωπής), σε συνδυασμό με την πανθομολογούμενη επικοινωνιακή ανεπάρκεια της σημερινής ΝΔ.

Φτάσαμε σε σημείο, δηλαδή, η σημερινή κρίση, για την οποία ελάχιστα έως καθόλου δεν ευθύνεται η ΝΔ, να είναι φορτωμένη, στη συνείδηση της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, στο κόμμα αυτό, που μπορεί να έκανε άλλα εγκλήματα, αλλά όχι αυτό για το οποίο κατηγορείται από τα ΜΜΕ του Μνημονίου!

Τι πρέπει να κάνει ο Σαμαράς

Είναι γεγονός ότι τώρα πια είναι πολύ αργά για να «μιλήσει ο Καραμανλής» και να έχει μια τέτοια κίνηση θετικά αποτελέσματα για τη ΝΔ. Το κακό που ήταν να γίνει από τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, ήδη έγινε και δεν ξε-γίνεται με το να μιλήσει, σήμερα πια, ο πρώην πρωθυπουργός.

Από την άλλη, δεν είναι σωστό, ούτε σκόπιμο, η ΝΔ να αποκηρύξει τον Καραμανλή. Ορθή και έντιμη είναι επ’ αυτού η στάση του Σαμαρά.

Ούτε όμως μπορεί να συνεχίσει να φορτώνεται η ΝΔ ένα έγκλημα που δεν έκανε (αλλά έκανε αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ) και να ανέχεται τον ΓΑΠ να ξεφωνίζει «πού τον κρύβετε τον Καραμανλή».

Το καλύτερο θα είναι, κατά τη γνώμη μου, ο Σαμαράς να πει την πλήρη αλήθεια στο λαό. Να εκφράσει ανοιχτά το παράπονό του έναντι του Καραμανλή, ακριβώς διότι με τη συμπεριφορά του οδήγησε στο να εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη η εσφαλμένη πεποίθηση ότι δήθεν η διακυβέρνηση της ΝΔ φταίει για την κρίση και, έμμεσα, για το Μνημόνιο.

Δεν θα είναι βέβαια εύκολο τώρα πια να πείσει τον κόσμο ότι δεν φταίει – και μάλιστα δεν φταίει καθόλου – η ΝΔ για το Μνημόνιο. Δεν είναι όμως δυνατόν η ΝΔ να κάνει δώρο ένα τέτοιο χονδροειδές και εξόφθαλμο ψέμα στον πολιτικό της αντίπαλο. Ακόμη και εάν καταφέρουν τα ΜΜΕ να πείσουν τους πάντες ότι δήθεν φταίει η ΝΔ, η ίδια η ΝΔ δεν πρέπει ποτέ να αποδεχθεί μια τέτοια έωλη, κατά βάση, κατηγορία. Κάποτε θα μπορέσει να την ανατρέψει. Μην ξεχνούμε άλλωστε ότι το ψέμα έχει «κοντά ποδάρια», όπως λέει κι ο λαός. Ούτε επιτρέπεται η χώρα να μην γνωρίζει ποιοι είναι πραγματικά οι δήμιοί της.

Όμως από την άλλη δεν μπορεί ο Σαμαράς να εξακολουθήσει να χρεώνεται τη σιωπή, τη φυγή Καραμανλή.

Η διακριτική καταγγελία της αυτοκαταστροφικής σιωπής του Καραμανλή θα δώσει στο Σαμαρά την απαραίτητη, πολιτικά και επικοινωνιακά, ρήξη με το καραμανλικό παρελθόν, ενώ η ταυτόχρονη υπεράσπιση των οικονομικών πεπραγμένων της κυβέρνησης Καραμανλή (χωρίς να ισχυρίζεται βέβαια κανείς ότι έγιναν όλα καλά εκείνη την περίοδο, αλλά, απλώς, ότι το έγκλημα του Μνημονίου έγινε, τώρα και στο παρελθόν, από το ΠΑΣΟΚ) θα εμπεδώσει την αναγκαία ηθική υπεροχή του Σαμαρά έναντι του Καραμανλή εντός μάλιστα του διαρκώς συρρικνούμενου πυρήνα των πιστών καραμανλικών («μπορεί να μου σκάβεις εσύ το λάκκο, αλλά εγώ δεν είμαι αχάριστος»).

Κατά τη γνώμη μου, είναι επιβεβλημένο ο Σαμαράς να ξεφύγει από τις δήθεν «ευθύνες» της κυβέρνησης Καραμανλή, για να πείσει, ως Πρόεδρος της ΝΔ, ότι η ΝΔ θα τα καταφέρει πολύ καλύτερα από το ΠΑΣΟΚ και ακόμη ότι αν είχαμε κυβέρνηση ΝΔ σήμερα, ποτέ δεν θα ήμασταν στο δήθεν «αναπόφευκτο» Μνημόνιο.

Η άλλη περίπτωση να τα καταφέρει είναι μόνον με τη θεωρία του «ώριμου φρούτου». Από αυτήν όμως δεν θα πάρουμε, ευχαριστούμε!

Επώνυμος