Η καταθλιπτική μας εθνική εσωστρέφεια

Του Α. Λυκαύγη
Οτι σχετικά με το Κυπριακό, σοβεί σ’ επίπεδο πολιτικών ηγεσιών ευρυνόμενη διχοστασία, ούτε νέο είναι, ούτε και αφύσικο. Και όχι μόνον, αλλ’ αυτή θα μπορούσε μάλιστα ν’ αποβεί και δυνάμει γόνιμη, εάν οι εκδηλούμενες αντιθέσεις, αντί σε τραυματική διάσταση οδηγούσαν -με δυναμικές εθνικής υπευθυνότητος- σε σύνθεση.

Που θ’ απέδιδε συντεταγμένη γραμμή. Κυρίως όμως στρατηγική. Που είναι δυστυχώς (και διαχρονικώς) απούσα, ως σύστημα (κι εργαλείο) αποτελεσματικής διαχειρίσεως του πολιτικού μας προβλήματος.

Καθώς όμως το Κυπριακό εκ των πραγμάτων μονοδρομείται ήδη σε προδήλως καταληκτική τροχιά, οι εσωτερικοί περισπασμοί επενεργούν καταλυτικά.

Και καταθλιπτικά με βεβαιότητα θ’ αποβούν τα παράγωγά τους. Γιατί:
Πρώτον: Δεν είναι δυνατόν να ευδοκιμήσει περιβάλλον ιστορικού συμβιβασμού (ως της μόνης υπό τις συνθήκες διαπραγματευτικής διεξόδου) εάν στην πλευρά μας, «ο ένας τραβά πετσί κι ο άλλος τομάρι». Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει ότι θα μας κατατρύχουν και τελικά θα μας καθηλώνουν ευθυνόφοβα σύνδρομα. Που ευθύνονται για τις έωλες παλινδρομήσεις, τις οποίες σε όλη την πικρή διαδρομή του Κυπριακού βιώνουμε.
Δεύτερον: Δεν μπορούν ούτε και αξιόλογες (και προπαντός αξιόπιστες) αντιστάσεις να υπάρξουν και προπαντός ν’ αναταχθούν, σ’ ένα περιβάλλον ενδοελληνικού πολυθρυμματισμού. Όπου απλώς αναμηρυκάζονται στερεότυπα που αλληλομαχούν με σαφώς εσωστρεφείς δυναμικές, έως κι εξοντωτικών διαθέσεων. Κάτι που αποτελεί καθημερινό ψωμοτύρι στα καθ’ ημάς.

Εάν λοιπόν υποθέσουμε ότι αίφνης εμφανίζονται κάποιοι θετικότεροι δείκτες διεξόδου από τη στασιμότητα (που εάν δεν θέλουμε ν’ αυτοεμπαιζόμεθα ισοδυναμεί προς άτυπο αδιέξοδο) ποιοι από εμάς θα τολμούσαν ν’ αναλάβουν την ευθύνη αυτών ή άλλων ρεαλιστικών βημάτων, τα οποία ενδεχομένως (και κατ’ ακρίβειαν με βεβαιότητα) θ’ απαιτηθούν; Ποιοι -βαλλόμενοι πανταχόθεν- θ’ αποτολμούσαν ν’ αρθρώσουν επώδυνες αλήθειες και ν’ αναδείξουν αδήριτες αναγκαιότητες;

Και από την άλλη: Ποιοι θα έχουν το πολιτικό σθένος, σε περίπτωση ανατάξεως της τουρκικής αδιαλλαξίας, να προτείνουν ριζοσπαστικότερες εναλλακτικές επιλογές, αναλαμβάνοντας την ευθύνη ακόμη και μοιραιοτέρων κατευθύνσεων; Ενός έστω και «Σχεδίου Β», που εκ των πραγμάτων θ’ απαιτηθεί ως υπαλλακτική καταφυγή; Ως δηλαδή το ενδεχομένως «μη χείρον», που αποκλείεται να είναι βέλτιστον; Ο,τι και να συμβεί, εκείνο που θέλουμε να υπογραμμίσουμε, είναι την άμεση ανάγκη: Αφενός υποστολής των ιοβόλων αντιπαραθέσεων. Και αφετέρου γενναιόφρονος εσωτερικής συνδιαλλαγής. Στη βάση μιας αποδεκτής κοινής γραμμής. Την οποία θα συμπληρώνουν απαραιτήτως κάποιες εναλλακτικές επιλογές. Γιατί με βεβαιότητα θ’ απαιτηθούν.

Μπροστά σε αδήριτα διλήμματα που θ’ ανακύψουν και οδυνηρότερες αναδιπλώσεις που μας αναμένουν καθοδόν. Απαιτώντας ιστορικές αποφάσεις.

Να δούμε λοιπόν τα πράγματα ρεαλιστικά. Με αποφασιστικότητα όμως. Κι έχοντας ως δείκτη πορείας, το καθαυτό ζητούμενο, που είναι η επιβίωση και ιστορική συνέχεια του Κυπριακού Ελληνισμού στη φυσική του γεωγραφία...
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/09/blog-post_6277.html