Το μετέωρο βήμα του Σαμαρά

Δεν έχω ψηφίσει ποτέ μου τη Νέα Δημοκρατία. Για αυτό και όσα θα αναφέρω παρακάτω, ίσως να έχουν μεγαλύτερη αξία, παρά αν ήμουν ένας ακόμη κουστουμάτος γιάπης της ΟΝΝΕΔ, ή κάποιος φιλόδοξος διαδρομιστής του συγκεκριμένου κόμματος.

Τον Αντώνη Σαμαρά τον παρακολουθώ από τότε που ήταν παντοδύναμος και δημοφιλής υπουργός των Εξωτερικών, και παράλληλα αναμφισβήτητος διάδοχος (δελφίνος) για την ηγεσία του κόμματός του. Και τον παραδέχτηκα ιδιαίτερα όταν τα βρόντηξε όλα αυτά, αρνούμενος να συμμορφωθεί με τις μεθοδεύσεις των τότε πολιτικών αρχηγών για τη Μακεδονία. Και μάλιστα, χωρίς να είναι Μακεδόνας! Σωστά ή λάθος, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι έφτυσε αυτά για τα οποία κάποιοι άλλοι δίνουν γη και ύδωρ προκειμένου να αποκτήσουν.
Μπορεί να ακούγεται υπερβολή, αλλά μου θύμισε κάποιον άλλο, που επίσης είχε βροντήξει υπουργιλίκια, οφίτσια, και καρέκλες, για μια ιδέα. Σωστή ή λάθος, δεν θα το εξετάσω εδώ, αρκεί που και εκείνος το έκανε για την ιδέα. Μέχρι που τον φάγανε σε μια ζούγκλα της Βολιβίας.

Τον Σαμαρά όμως δεν τον φάγανε. Μπορεί να μην τον έπαιξαν, μπορεί να τον απομόνωσαν, μπορεί να τον καταδίκασαν σε μια εικοσαετία πολιτικής μοναξιάς. Δεν μπόρεσαν όμως να τον ακυρώσουν. Και για αυτό και επανήλθε, όχι μόνο ως υπουργός, αλλά κόντρα στα κατεστημένα συμφέροντα, στις πανίσχυρες διαπλοκές, με μόνο όπλο του την εμπιστοσύνη του κόσμου, κέρδισε την ηγεσία της ΝΔ σε μια άνιση μάχη, και απέναντι σε έναν αντίπαλο με δηλητηριώδη πλοκάμια απλωμένα παντού.

Και πάλι, αν ήταν ως εδώ, δεν τρέχει και τίποτα. Πολλοί γίνανε αρχηγοί κομμάτων, ακόμη και όντας ανεπαρκείς. Έλα όμως που ο Σαμαράς έκανε και τη πραγματική υπέρβαση. Αρχηγός κόμματος εξουσίας, που είναι θέμα χρόνου να αναλάβει και πάλι τα ηνία του κράτους, και πάει κόντρα στο μνημόνιο, στη τρόϊκα και στην υποδούλωσή μας στο ΔΝΤ!!! Και όχι με συνθήματα, αλλά με επιχειρήματα και άποψη. Εδώ δεν μιλάμε για το ΚΚΕ του 8%, ή το ΕΚΚΕ, ή τους Οικολόγους, εδώ μιλάμε για ένα κόμμα που φλερτάρει με την εξουσία, και που όμως ο αρχηγός του πάει κόντρα στα διεθνή αφεντικά της χώρας.

Δεν ξέρω αν θα πετύχει. Αυτό που ξέρω είναι ότι έδειξε πως διαθέτει «κοχόνες» με τις διαγραφές που τόλμησε, και με τη πολιτική στάση που τολμάει να κρατά. Οι εχθροί του είναι πολλοί, και κυρίως μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Και δεν είναι ίσως αυτοί που φαίνονται προς τα έξω. Εκείνοι αποδείχθηκαν λίγοι και ήδη παραδόθηκαν στη λήθη. Άλλα είναι τα βαρίδια, και έρχονται από το παρελθόν με σκοπό να επικρατήσουν και πάλι στο μέλλον. Για αυτό και οι κινήσεις του είναι μετρημένες. Για αυτό ίσως και δεν προχωρά με άλματα.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Τον Σαμαρά δεν τον ψήφισαν μόνο οι Σαμαρικοί. Κυρίως τον πριμοδότησαν οι αντι-ντορικοί. Και τους έκανε το χατίρι. Τώρα όμως θα πρέπει να οργανώσει κόμμα, συνταγμένο στις απόψεις του, και αρκετά δυνατό ώστε να χτυπήσει αποτελεσματικά τη πόρτα της εξουσίας. Έλα όμως που το κόμμα του κυριαρχείται από έναν ισχυρό «ισμό». Τον Καραμανλισμό, με ότι αυτός πρεσβεύει για τον καθένα που τον ασπάζεται. Η ουσία είναι πως τα συμφέροντα είναι πολλά, όπως πολλές είναι και οι εσωκομματικές διαφοροποιήσεις. Και αυτό θα είναι το πρώτο στοίχημα του Σαμαρά, πριν κληθεί από τη λαϊκή ετυμηγορία να τα βάλει και με τον άλλο εχθρό, το ΔΝΤ.

Παρακολουθώντας τον Σαμαρά, είμαι σχεδόν βέβαιος πως έχει τη δύναμη να παλέψει για τη χώρα, βάζοντάς τα ευθέως με τη τρόϊκα, το ΔΝΤ και το λοιπό κακό συναπάντημα. Εκεί όμως που θα ζοριστεί, είναι στην αντιπαράθεσή του με τον εσωτερικό εχθρό, τον «ισμό» που λέγαμε. Εκεί, τα μικροσυμφέροντα είναι πολύ πιο πολλά και ως εκ τούτου πιο επικίνδυνα. Και εκεί είναι που θα πρέπει να αποδείξει ο Σαμαράς, ότι όντως έχει το στομάχι να τα βάλει αργότερα και με το θηρίο των αγορών. Θα μπορέσει; Δεν το γνωρίζω. Προσωπικά όμως του εύχομαι ολόψυχα να τα καταφέρει.

Σήμερα, απλά εκπροσωπεί τη ΝΔ, οπότε και δεν με πολυενδιαφέρει. Αύριο όμως θα εκπροσωπεί την Ελλάδα. Και ελπίζω πως θα εκπροσωπεί μια Ελλάδα για την οποία θα είμαι περήφανος ως πολίτης, και όχι την Ελλάδα του σήμερα.

Strange Attractor