Όμορφο δημόσιο, πράσινα πλασμένο

προ πολλού. Λίγο καιρό μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές. Τι λέγαμε τότε;
…Εκεί όμως που ο Παπανδρέου θα συναντήσει πρόβλημα, και θα αντιμετωπίσει κατεστημένες αντιδράσεις, είναι στον ευρύτερο κομματικό μηχανισμό του κινήματος. Ξέχωρα από το γεγονός πως αυτός ο μηχανισμός είναι ήδη διαιρεμένος σε δυο κομμάτια (Βλ. Βενιζελικούς), η νοοτροπία που έχει δημιουργηθεί στα μικρομεσαία κομματικά στελέχη και οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, μετά από 20 τόσα χρόνια εξουσίας, είναι δύσκολο να ξεριζωθεί παρά τις όποιες καλές προθέσεις του αρχηγού. Όντας κόμμα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ τράβηξε στα φώτα του εκατοντάδες χιλιάδες παράσιτα. Παράσιτα που δεν έγιναν ξαφνικά σοσιαλδημοκράτες, απλά είδαν φως (εξουσίας) και μπήκαν. Καιροσκόποι που σε άλλες εποχές θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν χουντικοί, ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να ήταν εξουσία. Και αυτοί οι τυχάρπαστοι, είναι ο βασικός λόγος που ο κόσμος σιχάθηκε το ΠΑΣΟΚ. Άλλο να ακούς για κάποιον προβεβλημένο μεγαλουπουργό πως ίσως και να πήρε μίζες, ή ίσως να διαπλέκεται με επιχειρηματίες, ή ίσως… Τα κότερα και οι σαμπάνιες εν πλώ, είναι μακριά από τη καθημερινότητα του μέσου εργαζόμενου Έλληνα. Αυτό όμως που είναι κοντά του, είναι ο πασόκος γείτονας, ή ο «πράσινος» προϊστάμενος του, ή ο γνωστός πασοκτσής του καφενείου και πάει λέγοντας. Και εκεί είναι που το Κίνημα πονάει. Εκεί είναι χάθηκε το παιχνίδι….
Από τότε και μέχρι σήμερα πολλά συνέβησαν, και το ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε πως όχι μόνο είναι ανακόλουθο σε αυτά που υποσχέθηκε, αλλά συνειδητά παραπλανούσε για να πετύχει αυτό που ήθελε. Ποιο είναι αυτό; Θα το δείξει η ιστορία, και μάλιστα θα γραφτεί σε σελίδες με μελανά γράμματα. Οψόμεθα. Στο μόνο που αποδείχθηκε έντιμο, είναι στις πρώτες 100 ημέρες που υποσχέθηκε πως θα είναι το «κάτι άλλο». Όντως οι πρώτες 100 μέρες ήταν καλές, σε σχέση με το χάος που ακολούθησε…
Από εκεί και πέρα όμως, πέρα από τα μνημόνια, την υφαλοκρηπίδα, το άνοιγμα των επαγγελμάτων, την σκληρή αντιλαϊκή φορομπηχτική πολιτική, τα μεγάλα ψέματα, κλπ. υπάρχει και η καθημερινότητα. Και δεν μιλάω για το οικονομικό μας χάλι. Αναφέρομαι σε αυτό βιώνουμε όλοι μας, και που αφορά στον κοινωνικό περίγυρο του καθενός. Στον μικρόκοσμό μας δηλαδή. Εκεί είναι που παίζεται πολλές φορές το παιχνίδι της ψήφου. Τι να την κάνω την «περήφανη» εξωτερική μας πολιτική, ή την «βελτίωση» του εργασιακού, ή τη πτώση (ή άνοδο) των σπρέντς κλπ. όταν καθημερινά βλέπω τον Μήτσο τον πρασινοφρουρό, να έρχεται στο καφενείο με τη μερτσέντα του, να μας μιλάει για τη πισίνα που έβαλε στο εξοχικό του, όντας μεροκαματιάρης, πλην όμως κομματόσκυλο… Ή τον άλλο τον τύπο, που δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα, αλλά προήχθη σε τμηματάρχη (βεβαίως βεβαίως) στο υπουργείο όπου εργάζεται, με μόνο προσόν, εκτός του απολυτήριου λυκείου, τη συστηματική αφισοκόλληση; Ή τον Γιάννη τον φοροφυγά, που όμως είναι μάγκας γιατί έχει άκρες στο κόμμα και δεν μασάει… Για τέτοιες καταστάσεις μιλάω.
Το ΠΑΣΟΚ μίλησε για αξιοκρατία, για ανοιχτή διακυβέρνηση, για αρχή των αρίστων, και άλλα φανφαρόνικα. Πολλοί αφελείς το πίστεψαν, και το ψήφισαν με δυο χέρια. Αυτοδιαψεύστηκε όμως πανηγυρικά, διορίζοντας γενικούς γραμματείς, συμβούλους, και γενικά παρατρεχάμενους, βγαλμένους από τον κομματικό σωλήνα, τα συνδικαλιστικά φέουδα, ή στην καλύτερη περίπτωση από τον κόσμο του λάϊφ στάϊλ. Μια από τα ίδια δηλαδή. Το παλιό καλό βαθύ ΠΑΣΟΚ, που ζει και βασιλεύει, έτριξε τα δόντια του, θυμίζοντας στον ΓΑΠ πως καλή η πράσινη ανάπτυξη, οι ΜΚΟ, οι γορίλες της Ναμίμπια και άλλα παρεμφερή, αλλά κουμάντο σε βασικά ζητήματα, κάνει αυτό. Δηλαδή οι παλαιοκομματικοί συνδικαλιστικοί και κομματικοί κύκλοι που ζουν από και για το ρουσφέτι. Τίποτα άλλο. Βρε δεν πα να καίγεται ο κόσμος; Τα δικά μας παιδιά να βολέψουμε και γαία και πυρί μειχθίτω. Τη νομενκλατούρα μας να καλύψουμε και από κει παν κι`άλλοι.
Αυτές τις ημέρες γίνονται κρίσεις προαγωγών για διευθυντές σε κάποια κρίσιμη υπηρεσία του υπουργείου Μεταφορών, για θέσεις ευθύνης που άπτονται σημαντικών οικονομικών και εθνικών θεμάτων. Και παρά την ύπαρξη ενός σχετικά αυστηρού πλαισίου (βάσει του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα) όσον αφορά μοριοδοτήσεις, τυπικά και ουσιαστικά προσόντα κλπ. τι νομίζετε πως έγινε; Τι άλλο; Το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ έλαμψε. Βρε δεν πα νάσαι κλέφτης, άχρηστος, ανεπαρκής, ψυχασθενής… ή οτιδήποτε; Αν είσαι αφισοκολλητής, και κολλητός του ιδιαίτερου, του υπουργού γίνεσαι διευθυντής. Έτσι απλά. Τίποτα άλλο δεν μετράει.
Για αυτό, όσοι φίλοι αγανακτούν με το δημόσιο, συγχίζονται με το κράτος, βγάζουν φλύκταινες με τις δημόσιες υπηρεσίες, και πάνε να βρουν το δίκιο τους στον εκάστοτε προϊστάμενο, να γνωρίζουν πως συνήθως (όχι πάντα) αυτός δεν φταίει. Απλά είδε φως και μπήκε. Διότι είτε είναι ανεπαρκής, είτε κακόβουλος, είτε ακόμη και σαμποτέρ, πήρε τη θέση γλείφοντας, και έρποντας. Η ευθύνη του μέχρι εκεί. Από κει και πέρα τα παράπονα σας στον υπουργό. Που προκειμένου να βολέψει τον οποιονδήποτε εγκάθετο του επιβάλλουν οι κομματικοί φίλοι του, αδιαφορεί για οτιδήποτε έχει σχέση με την αξιοκρατία. Αυτά είναι για τα ρομάντσα και τις ταινίες. Στον πραγματικό κόσμο, άλλα είναι τα κριτήρια. Στον πραγματικό κόσμο (του δημοσίου) κυριαρχούν οι άχρηστοι και όχι οι άριστοι. Όλα για τη καρέκλα, και την συνοδευτική αυτής μάσα, ανάλογα με το πόστο. Οπότε τι να ψάξεις και τι να βρεις;
Strange Attractor

Το είχαμε γράψει και εδώ (http://www.antinews.gr/?p=15303)