-->

Header Ads

ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας, η υπερχρέωση της δύσης, η αμερικανική πρόταση εξόδου από την κρίση και η ελπίδα για το μέλλον

Βασίλης Βιλιάρδος*

«Ούτε και μια αναδιάρθρωση, με μείωση της τιμής των ελληνικών ομολόγων κατά 50%, δεν θα αντιμετώπιζε την κρίση χρέους της Ελλάδας», υποστηρίζει στην πρόσφατη έκθεσή του για τις στρατηγικές δημοσιονομικής εξυγίανσης το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είναι όμως έτσι τα πράγματα, δικαιολογείται δηλαδή ο ισχυρισμός αυτός του ΔΝΤ, ή μήπως έχει κάποια άλλη πρόθεση, στα πλαίσια των δικών του επιδιώξεων;
Κίνητρο του είναι αλήθεια το καλό της χώρας μας, ή μήπως η προστασία των δανειστών της, μέσω της μετατροπής των μη εγγυημένων δημοσίων χρεών σε ενυπόθηκα; (τα οποία προφανώς θα εξοφληθούν αργότερα, είτε με την εκχώρηση κρατικών «παγίων» περιουσιακών στοιχείων, είτε με τη μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο, δια μέσου των υπερβολικών φόρων;).

Περαιτέρω, στην ίδια έκθεση του με τον τίτλο «Fiscal Exit: From Strategy to Implementation», ο «διεθνής» οργανισμός, ο οποίος εκτός των άλλων είναι και ένας βασικός πιστωτής της Ελλάδας, με βάση τη σύμβαση οικονομικής «στήριξης» του περασμένου Μαΐου, δεν θεωρεί λύση την «ελεγχόμενη» πτώχευση – σε πλήρη αντίθεση με τη Γερμανία, η οποία επέμενε στην υιοθέτηση μίας τέτοιας διαδικασίας, στα πλαίσια της πρόσφατης συνόδου κορυφής της ΕΕ (αφού έκανε το τεράστιο για την ίδια λάθος, να ανοίξει τις «πύλες» της Ευρωζώνης στο ΔΝΤ).

Όπως τονίζεται δε «έντεχνα» για την περίπτωση της Ελλάδας, «Ακόμη και μια ιστορικά υψηλή μείωση της τιμής των ομολόγων κατά 50%, δεν θα περιόριζε το Ελληνικό πρόβλημα (ελλείμματα κεντρικής κυβέρνησης), παρά μόνο κατά 2,7% - ενώ σε άλλες χώρες, με μικρότερο χρέος, μόνο κατά 0,5%. Αυτό οφείλεται στο ότι, το βασικό πρόβλημα για την αποκλιμάκωση του χρέους δεν είναι οι τόκοι των δανείων (επομένως όχι τα επιτόκια), ειδικά στις ανεπτυγμένες οικονομίες, αλλά η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων, η οποία θα επέτρεπε μια πιο ορθολογική μείωση του χρέους».

Φαίνεται λοιπόν πως το ΔΝΤ έχει την άποψη ότι, η διαγραφή των οφειλών του δημοσίου κατά 50% (haircut), δεν θα προσέφερε πολλά στη χώρα μας, αφού θα εξοικονομούνταν ετήσιοι τόκοι μόνο περί τα 7 δις € - οπότε θα μειωνόταν μόνο αντίστοιχα το έλλειμμα (2,7%). Εάν όμως συμπεριλάβει κανείς στη σκέψη του πως με δημόσιο χρέος ίσο με το 70% του ΑΕΠ (η διαγραφή του 50% των οφειλών μας θα ήταν περίπου 160 δις €, οπότε τα υπόλοιπα θα ισούταν με το 70% ΑΕΠ ύψους 230 δις €), δεν θα επιβαρυνόταν η χώρα μας με τοκογλυφικά επιτόκια και δεν θα έπαιρνε τα καταστροφικά ΔΝΤ-μέτρα, τα οποία

(α) αφενός μεν μας έχουν οδηγήσει σε έναν επικίνδυνο στασιμοπληθωρισμό (ύφεση -4%, με φορολογικό πληθωρισμό 6% και ανεργία που θα φτάσει γρήγορα στο 20%),

(β) αφετέρου δε έχουν «βυθίσει» τους Έλληνες στην απαισιοδοξία, σημαντικότερο «συστατικό» της οποίας είναι η επιδείνωση της ύφεσης («άρνηση» επενδύσεων, μειωμένη παραγωγικότητα των εργαζομένων, μειωμένα φορολογικά έσοδα, παρά την αύξηση των συντελεστών, κοινωνικές αναταραχές κλπ),

τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως θέλει να τα παρουσιάζει το Ταμείο, υπερασπιζόμενο προφανώς τους πιστωτές μας, καθώς επίσης τους εργοδότες του (Καρτέλ).

Βέβαια, το ΔΝΤ θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι, τα μέτρα ελήφθησαν με στόχο την καταπολέμηση των ελλειμμάτων και όχι τη μείωση του δημοσίου χρέους, η οποία σχεδιάζεται να προέλθει από την πώληση (λεηλασία) των κρατικών επιχειρήσεων. Στην περίπτωση αυτή θα απαντούσαμε ότι ευτυχώς στην Ελλάδα, σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες, ένα μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων του δημοσίου τομέα (πάγια περιουσιακά στοιχεία αξίας περί τα 300 δις € επίσης) δεν έχουν αποκρατικοποιηθεί (ή πωληθεί, όσον αφορά τα πάγια), με αποτέλεσμα οι ζημίες τους να επιβαρύνουν το κράτος – αν και πολλές από αυτές έχουν ζημίες (για παράδειγμα οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι οποίες έχουν πολύ χαμηλές τιμές εισιτηρίων, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη), επειδή εξυπηρετούν κοινωνικούς σκοπούς.

Εάν τώρα αποκρατικοποιούνταν μόνο οι κερδοφόρες επιχειρήσεις του δημοσίου (όπως στο παράδειγμα του ΟΤΕ), τότε το μεν χρέος θα μειωνόταν κατά το ποσόν της πώλησης, το δε έλλειμμα θα αυξανόταν κατά το ποσόν των (μη) εισπραττομένων ετησίων μερισμάτων. Αντίθετα, εάν αποκρατικοποιούνταν οι ζημιογόνες επιχειρήσεις, αφενός μεν θα μειωνόταν αυτόματα το έλλειμμα (λόγω της μεταφοράς των ζημιών τους στον ιδιωτικό τομέα, όπως συνέβη με την Ολυμπιακή), αφετέρου τα έσοδα θα περιόριζαν το δημόσιο χρέος.

Και στις δύο περιπτώσεις όμως θα αυξανόταν το ιδιωτικό χρέος, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις δυτικές οικονομίες (Πίνακας Ι).


Διαβάστε την συνέχεια εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια

Παρακαλούμε σχολιασμούς επί της ουσίας.
Τα σχόλια σας δεν περνάν από έλεγχο γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα θίγουν κάποιον προσωπικά με βρισιές και συκοφαντίες.
Τέτοιου είδους σχόλια δεν περνάν από έλεγχο, αλλά θα διαγράφονται μετά την δημοσίευση.
Παρακαλούμε να γράφετε σε πεζά και όχι κεφαλαία
-------------------------------------------------------------------------
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν είναι απαραίτητο να συμπίπτουν με τα περιεχόμενα στου άρθρου.

Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα - αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω, φόρμας επικοινωνίας.
Ευχαριστούμε

Από το Blogger.