Το δυσδιάκριτο μήνυμα της αρνητικής ψήφου

Συγγραφέας: Θανάσης Τζιούμπας
Ο χάρτης των περιφερειών βάφτηκε πράσινος κατά πλειοψηφία ενώ το ΠΑΣΟΚ πανηγυρίζει για την εκπόρθηση των «γαλάζιων κάστρων» Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Ως Θεσσαλονικιός και καταδικασμένος να υποστώ τον Μπουτάρη ως δήμαρχο για μια τετραετία, κοιτάζω και ξανακοιτάζω τα αποτελέσματα στην πόλη μου σε μια μεταμεσονύκτια συνεύρεση με τον υπολογιστή. Τι βλέπω λοιπόν:
Ο Μπουτάρης είναι αυτός που είχε την έγκριση του 16,85% του εκλογικού σώματος (Α΄ γύρος), 41.735 ψήφοι σε σύνολο 247.624. Σ’ αυτό πρόσθεσε ένα 4,23% δηλαδή 10.484 ψήφους στον Β΄ γύρο, ας τους πούμε ψήφους ανοχής, σύνολο 52.219 Θεσσαλονικείς (21,08%0) που θέλουν ή ανέχονται την δημοτική αυτή αρχή.

Τα αντίστοιχα ποσοστά του Γκιουλέκα είναι 19,2% (Α΄ γύρος), 47.113 ψήφοι, +4.687 (1,9%) στον Β΄ γύρο για να φτάσει στο 20,92%.

Φαίνεται ότι ο Γκιουλέκας απέτυχε να αντλήσει ανοχή από τους ψηφοφόρους του Παπαθεμελή (7.509) και του Στεργίου του Λάος (4.448) που το Σάββατο έκαναν την νίκη του να φαίνεται ιδιαίτερα πιθανή. Ο Μπουτάρης με αξιοσημείωτη επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα πέτυχε να ξυπνήσει τα αρχετυπικά αντανακλαστικά του «χώρου» (Μηταφίδης/ Συριζα, 4.557 ψήφοι, Μάτης/ Οικολόγοι Πρ., 4.448 ψήφοι και ενδεχομένως κι άλλων), που τσίμπησαν στο δίπολο «φωταδισμός/Μπουτάρης – σκοταδισμός/Άνθιμος» και πρόσθεσαν στο ποσοστό του τους ψήφους που χρειαζόταν για να πανηγυρίσει χθες το βράδυ, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός με το κολάν διακήρυσσε την έγκριση της πολιτικής της κατοχής από το εκλογικό σώμα.

Οι χειρισμοί του καθένα από τους υποψήφιους ας κριθούν από τα κόμματα και τους φίλους τους.

Εδώ, αν έχει κάτι ενδιαφέρον είναι η παρατήρηση ότι η αρνητική ψήφος που εκφράστηκε με την αποχή καταφέρνει να κάνει να πανηγυρίσει την νίκη της η μεγάλη μειοψηφία του εκλογικού σώματος. Αν προβλέπει κανείς ότι βρίσκεται σε μια εποχή που η απάντηση μπορεί να δοθεί στον δρόμο, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως και θετικό, ότι στερεί την εξουσία από την κοινωνική της νομιμοποίηση. Όμως σε εποχές κινηματικής ξηρασίας, όπου η προοπτική μαζικών και νικηφόρων κοινωνικών αγώνων δεν μοιάζει να χρωματίζει τους καιρούς που έρχονται, μάλλον θα πρέπει να λογίζεται ως απωλεσθείσα ευκαιρία και ταυτόχρονα το όριο της αποτελεσματικότητας της αποχής ως έκφρασης πολιτικής αποδοκιμασίας.


http://www.ardin.gr/node/3858