Μια “συγκυβέρνηση” δεν θα αποτρέψει την καταστροφή – θα την επιταχύνει

«Δωράκια αυτοϋπονόμευσης στους πολιτικούς αντιπάλους, δεν επιτρέπονται».

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Για την ακρίβεια, δεν σταμάτησε να παίζεται ούτε στιγμή. Η προσπάθεια του ελλαδικού συστήματος εξουσίας να υποστεί ο Σαμαράς μέρος της φθοράς των κυβερνητικών ευθυνών, ξεκίνησε πρώτα με την περιβόητη «συναίνεση», συνεχίστηκε με τις αδυσώπητες πιέσεις να υπερψηφίσει το Μνημόνιο και κορυφώνεται με τις ποίκιλλες προσπάθειες να συμμετάσχει η ΝΔ υπό την ηγεσία του σε οικουμενική κυβέρνηση.
Σε στιγμές κρίσιμες για τη χώρα, ο Σαμαράς οφείλει να ζυγίσει προσεκτικά τα υπέρ και τα κατά, πριν αποδεχθεί ή απορρίψει τυχόν πρόταση για συμμετοχή του σε οικουμενική κυβέρνηση. Όχι μόνον σε σχέση με την κομματική πορεία της ΝΔ και του ίδιου, αλλά και σε σχέση με την πορεία της χώρας.

Τα υπέρ που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, είναι τα εξής:

1) Η δυνατότητα να επηρεάσει την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική σε διάφορους τομείς, από την οικονομία, μέχρι το νόμο για την ελληνική ιθαγένεια.

2) Η απόκτηση του επικοινωνιακού επιχειρήματος ότι «βοήθησα τη χώρα».

3) Η (τουλάχιστον προσωρινή) συμφιλίωσή του με το σύστημα εξουσίας, αφού οι οικουμενικές κυβερνήσεις ανέκαθεν αποτελούσαν διακαή πόθο των ισχυρών οικονομικών παραγόντων της χώρας.

Τα κατά είναι τα εξής:

1) Η εκ των προτέρων καίρια υπονόμευση της αξιοπιστίας της ΝΔ ως εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, ιδίως εάν αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο οικουμενικής ήδη πριν τη διενέργεια εθνικών εκλογών.

2) Η δυνατότητα επίρριψης στον ίδιο το Σαμαρά μέρους ή όλης της κυβερνητικής φθοράς. Και αυτό, μάλιστα, τη στιγμή που δεν θα είναι σε θέση να ασκήσει τη δική του πολιτική. Θα φορτώνεται φθορά για μια πολιτική που είναι αμφίβολο αν και έστω εν μέρει θα είναι δική του. Μέσα σε περιβάλλον επικοινωνιακής κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην εισπράξει ο Αντώνης πολύ περισσότερη κυβερνητική φθορά από όση θα του αναλογεί!

3) Η έλλειψη σταθερότητας στην διακυβέρνηση της χώρας. Είδαμε και το 1989-1990, ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας ήταν εξ ορισμού θνησιγενείς.

4) Κάθε απόφαση θα είναι αποτέλεσμα συνεχών διακομματικών παζαριών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα γίνεται, τελικά, η καλύτερη επιλογή. Είναι προτιμότερο να ασκείται ενιαίο σύνολο πολιτικής, για την οποία κάποιος αναλαμβάνει συνολικά την ευθύνη, παρά αχταρμάς επιμέρους πολιτικών, που καθορίζονται όχι με κριτήρια ορθότητας, αλλά με παζαρέματα. Μια ενιαία πολιτική, αν είναι λάθος, αλλάζει στην πορεία, ενώ το συνοθύλευμα πολιτικών σε οικουμενική κυβέρνηση αλλάζει πολύ πιο δύσκολα, ακριβώς διότι δεν υπάρχει κάποιος να πάρει την τελική ευθύνη.

5) Η ουσία της ασκούμενης πολιτικής σε κυβερνήσεις συνεργασίας υποχωρεί έναντι της επικοινωνιακής διαχείρισής της, πολύ περισσότερο από όσο σε μονοκομματικές κυβερνήσεις: Το «blame game» (ελληνιστί: αλληλοεπίρριψη ευθυνών) το ζούμε σήμερα σε μονοκομματική κυβέρνηση. Φανταστείτε να έχουμε οικουμενική!

6) Με δεδομένο ότι, για το σημερινό χάλι της χώρας (Μνημόνιο), ευθύνονται οι εξωφρενικοί χειρισμοί του ΓΑΠ, ο Σαμαράς πρέπει να τον αφήσει να πληρώσει μόνος του το τίμημα της πολιτικής του και των λαθών του. Όπως έχει γράψει επανειλημμένα το antinews, «δωράκια αυτοϋπονόμευσης στους πολιτικούς αντιπάλους, δεν επιτρέπονται».

Ήδη, η παραπάνω σύγκριση δείχνει ότι υπερτερούν ξεκάθαρα τα αρνητικά, όχι μόνον για τον ίδιο το Σαμαρά, αλλά, κυρίως, για τη χώρα. Η οποία, για να υπερβεί την κρίση, έχει ανάγκη από κυβερνητική σταθερότητα, που καμία κυβέρνηση συνεργασίας δεν θα της προσφέρει.

Ας σκεφτούμε μόνον ότι μίλησε για εκλογές ο ΓΑΠ και τα spreads αμέσως εκτινάχτηκαν! Σκεφτείτε μια οικουμενική, όπου η διατάραξη της συνεργασίας των κομμάτων θα είναι στην ημερήσια διάταξη. Πώς περιμένουμε να βγούμε από το Μνημόνιο με κυβέρνηση συνεργασίας;

Η μακρόπνοη οπτική

Πέρα από τη βραχυπρόθεσμη-διαχειριστική οπτική που εκθέσαμε παραπάνω, το ζήτημα είναι κατά βάθος πολύ ευρύτερο και σχετίζεται με το όραμα που έχουμε για την Ελλάδα όσοι υποστηρίζουμε το Σαμαρά.

Το Σαμαρά δεν τον υποστηρίξαμε για να γίνει αορίστως «η ΝΔ» ή ο ίδιος κυβέρνηση. Δεν τον υποστηρίξαμε ούτε καν για να βγει η χώρα από μια κρίση που δεν είχε ακόμη καλά-καλά εκδηλωθεί όταν ο Σαμαράς εκλεγόταν αρχηγός της ΝΔ.

Ο Σαμαράς ήταν η λαϊκή απάντηση στο πολιτικό κενό που είχε αφήσει πίσω της η πλήρης υποταγή του πολιτικού συστήματος στον ξένο παράγοντα και στους νταβατζήδες, καθώς η παταγώδης αποτυχία του Καραμανλή στη διμέτωπη αυτή μάχη.

Δεν δημιουργήθηκαν τυχαία οι «κινηματικές διαδικασίες» που, σε πείσμα πανίσχυρων συμφερόντων έφεραν τελικά το Σαμαρά στην αρχηγία ενός κόμματος εξουσίας.

Η ανάγκη δηλαδή για «έναν Σαμαρά» που θα σκέφτεται και θα δρα πατριωτικά, με γνώμονα το συμφέρον της ολότητας και όχι αλλότρια συμφέροντα, προϋπήρχε και ήταν ανεξάρτητη από το πρόσωπο του Σαμαρά.

Αυτή τη στιγμή, είτε το θέλει, είτε όχι, εκφράζει αυτήν ακριβώς την ανάγκη για διακυβέρνηση της χώρας με βάση το συμφέρον της ελληνικής της ολότητας.

Αν σήμερα αποκοπεί από το κίνημα που τον έφερε στην αρχηγία της ΝΔ, το πολιτικό του τέλος θα επέλθει σχεδόν αυτόματα. Θα γίνει άλλος ένας Καραμανλής, έρμαιο στα χέρια των εχθρών του.

Όσοι σήμερα προπαγανδίζουν υπέρ μιας «οικουμενικής» κυβέρνησης δεν είναι ορκισμένοι εχθροί μόνον του Σαμαρά, που τον πολέμησαν με κάθε ευκαιρία. Είναι και ορκισμένοι εχθροί της ίδιας της χώρας. Είναι οι καλύτεροι μεταπράτες του Μνημονίου, διαπρύσιοι κήρυκες των Σχεδίων Ανάν, υποστηρικτές της παραίτησής μας από την ελληνικότητα της Μακεδονίας, πειθήνιοι υποστηρικτές και όργανα της κυβερνώσας οικονομικής ολιγαρχίας.

Είναι άραγε τυχαίο ότι οι εχθροί της χώρας είναι, ταυτόχρονα, και εχθροί του Σαμαρά;

Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι εχθροί του θέλουν να τον βάλουν στη συνευθύνη μιας οικουμενικής κυβέρνησης ή, τουλάχιστον, να τον εγκλωβίσουν σε προεκλογική ρητορική περί οικουμενικής, είναι για να τον εξουδετερώσουν και να μην κυβερνήσει ποτέ όπως μπορεί να κυβερνήσει.

Διότι ο Σαμαράς, χωρίς να είναι ούτε Κάστρο, ούτε Τσάβες, μπορεί να φέρει μια αληθινή επανάσταση, εντελώς αστικής υφής και μορφής, αλλά πάντοτε επανάσταση.

Και έτσι, να σταματήσει η Ελλάδα να είναι το κράτος-προτεκτοράτο, στο οποίο εγχώρια ολιγαρχία και ξένοι προστάτες αλληλοϋποστηρίζονται για να μπορούν να έχουν τη χώρα υπό τον έλεγχό τους.

Είναι ακριβώς το όραμα της υπέρβασης της υποτέλειας (της οποίας το Μνημόνιο αποτελεί την πιο φανερή, μόνον, έκφανση) για το οποίο εμείς όλοι υποστηρίζουμε το Σαμαρά.

Μέσα σε μια οικουμενική είναι βέβαιο ότι η όποια δυνατότητα του Σαμαρά να εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση όχι μόνον δεν θα υλοποιηθεί – αφού η οικονομική ολιγαρχία, ο ξένος παράγοντας, αλλά και το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ θα στέκονται συνεχώς εμπόδια σε κάτι τέτοιο – αλλά, αντιθέτως, θα ακυρωθεί ακόμη και η δυνατότητά του να το υλοποιήσει ως πρωθυπουργός στο μέλλον.

Πρέπει να πιούμε το πικρό ποτήρι της καταστροφής ως το τέλος…

Ορισμένοι θα πουν: Άντε και γίνεται όπως τα λες. Δεν συμπράττει ο Σαμαράς σε οικουμενική και τελικά εκλέγεται με ποσοστό 60% μεν, αλλά αναλαμβάνει μια κατεστραμμένη χώρα.

Ο αντίλογος σε αυτό το επιχείρημα είναι, ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι η συμμετοχή του Σαμαρά σε οικουμενική κυβέρνηση θα αποτρέψει την καταστροφή. Οι εγγενείς αδυναμίες των οικουμενικών θα αποτρέψουν οποιαδήποτε βελτίωση. Μάλλον χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα, όχι καλύτερα, και αυτό ίσα που θα κινδυνεύσει να το χρεωθεί ο ίδιος ο Σαμαράς!

Από την άλλη, πώς θα αλλάξει, σε οικουμενική, η ακολουθούμενη πολιτική, χωρίς να έχει πεισθεί τόσο η τρόικα, όσο και το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ; Αν η τρόικα και ο ΓΑΠ συμφωνούν για αλλαγή πολιτικής, αυτό μπορεί κάλλιστα να γίνει με τη σημερινή κυβέρνηση, και μάλιστα πιο αποτελεσματικά από ό,τι με οικουμενική, λόγω της σταθερότητας των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Αυτό και μόνο δείχνει για τι ψευτοδίλημμα μιλάμε.

Μόνη η αλλαγή οικονομικής πολιτικής δεν μπορεί να λύσει τα αδιέξοδα της χώρας. Το αίτημα ξεφεύγει από την απλή άσκηση οικονομικής πολιτικής και συνίσταται, τελικά, στην ανατροπή της μαζικοποιημένης φαυλοκρατίας που έφερε ως πολιτική κουλτούρα το ΠΑΣΟΚ.

Η κατάρρευση της μαζικοποιημένης φαυλοκρατίας έρχεται σήμερα από το κατάλληλο πρόσωπο, το φυσικό τέκνο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και κατεξοχήν συνεχιστή αυτού που ονομάστηκε «Αλλαγή».

Ο Έλληνας πρέπει να δει μέχρι το τέλος, τι πραγματικά ήταν, τελικά, η «Αλλαγή». Ποιο είναι το πραγματικό, απεχθές πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ. Διαφορετικά, δεν θα ενηλικιωθεί ποτέ πολιτικά.

Κανένας δεν μπορεί να σωθεί, αν πρώτα δεν το θελήσει. Και για να θελήσει να σωθεί αυτός ο λαός, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει τις αιτίες της καταστροφής. Του χρειάζεται περισσότερος χρόνος από όσο σε εμάς, τη δυναμική μειοψηφία που στηρίζουμε σήμερα το Σαμαρά.

Μέσα από την καταστροφή που θα φέρει ο ΓΑΠ θα αναγεννηθεί μια πολύ καλύτερη Ελλάδα.

Για να χτίσεις το καινούργιο, πρέπει πρώτα να κατεδαφιστεί το παλιό.

Το παλιό κατεδαφίζεται αυτή τη στιγμή, μπροστά στα μάτια μας! Ας το αφήσουμε να κατεδαφιστεί. Να μην εμποδίσουμε τη διεργασία αυτή με «οικουμενικές» κυβερνήσεις που θα του δώσουν παράταση ζωής!

Ας πιει λοιπόν η χώρα έως τέλους το πικρό ποτήρι της καταστροφής που φέρνει μαζί του ο ΓΑΠ.

Ας μην φοβηθούμε τις ωδίνες του τοκετού της αναγέννησης.

Αύριο το σύνολο του λαού θα είναι μαζί με τον Σαμαρά.. Με το προϋπάρχον κίνημα εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας, ανεξαρτησίας από τον ξένο παράγοντα και την εγχώρια ολιγαρχία, που βρήκε έκφραση στο πρόσωπο του Σαμαρά.

Η «οικουμενική» είναι το τελευταίο τους μέσο για να μας εμποδίσουν. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη!

Επώνυμος