Η πράσινη ιλαρότητα του δημοσίου τομέα

Τα πολύ παλιά χρόνια, η κάθε κυβέρνηση που αναλάμβανε, έδιωχνε άπαντες τους δημοσίους υπαλλήλους, και προσλάμβανε τους δικούς της. Αυτό γινόταν σε κάθε εναλλαγή της εξουσίας, και αν θυμηθούμε πως η χώρα μας άλλαζε τις κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα, εύκολα καταλαβαίνουμε πως το συγκεκριμένο σύστημα απλά δεν περπατούσε. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν τα δεινά της δημόσιας κατ` επίφαση διοίκησης , που εξακολουθεί και σήμερα να μαστίζεται από τη κομματικοποίηση.

Μετά ήρθε η μονιμότητα και τα πράγματα κάπως βελτιώθηκαν. Όχι ότι ανέβηκε η παραγωγικότητα, απλά υπήρχε μια κάποια συνέχεια, και χωρίς το φόβο της απόλυσης, ο δημόσιος υπάλληλος αφέθηκε ελεύθερος στο … έργο του. Παράλληλα όμως , έγινε και ασύδοτος. Η μονιμότητα του έδωσε φτερά.
Μέχρι πριν καμιά τριανταριά χρόνια, για να γίνει κανείς δημόσιος υπάλληλος, θα έπρεπε όχι μόνο να είναι εθνικόφρων και δεξιός, αποδεικνύοντάς το με πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, συστατικές επιστολές από τον χωροφύλακα του χωριού, και ραβασάκι από τον παπά της ενορίας του, αλλά και να αποδείξει και ότι δεν συγγενεύει , ούτε και συναγελάζεται με κάποιο, αριστερών πεποιθήσεων, εθνικό μίασμα. Και όχι μόνον αυτός, αλλά και όλο του το σόι. Έτσι ήταν δυστυχώς.

Ώσπου ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Και ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε; Κάτι σαν την εκδίκηση της γυφτιάς, αλλά στο πιο λαϊκό. Ο κάθε πικραμένος αποφάσισε ξαφνικά να διοριστεί στο δημόσιο…και τα κατάφερε. Δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο. Αρκεί να δήλωνε ΠΑΣΟΚ, ή να γράφονταν μέλος σε καμιά τοπική, κλαδική, κλπ. Και έτσι είδαμε αγρότες να είναι παράλληλα κλητήρες στο υπουργείο, ταβερνιάρηδες που για το χαρτζιλίκι τους έγιναν θυρωροί, κτηνοτρόφους να γίνονται οδηγοί στην Ολυμπιακή, μανικιουρίστ καθαρίστριες, και μοντελίστ πατρονίστ αεροσυνοδούς. Είδαμε μέχρι και πτυχιούχους των ΚΑΤΕΕ να αναλαμβάνουν υπεύθυνες διευθυντικές θέσεις. Ήταν η εποχή όπου το δημόσιο είχε γίνει η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα στην οποία βούτηξαν οι πάντες. Αν πετούσες πέτρα, ή σκύλο θα πετύχαινες ή δημόσιο υπάλληλο. Οι ΔΕΚΟ τότε, ήταν πιο πολλές και από τις σημερινές ΜΚΟ…

Ανέκαθεν στο δημόσιο, τα κόμματα έκαναν κουμάντο. Είτε απευθείας, είτε μέσω των συνδικαλιστικών οργάνων. Επί ΠΑΣΟΚ όμως , η κατάσταση ξέφυγε. Ξεπεράστηκε κάθε όριο. Δεν πα να έχεις τέσσερα πτυχία και να γνωρίζεις εφτά ξένες γλώσσες; Αν δεν είσαι κομματόσκυλο δεν προάγεσαι. Αντιθέτως, ακόμη και αν είσαι αποδεδειγμένος τεμπελχανάς, κοπανατζής, κλέφτης, βιαστής, ή ότι άλλο βάλλει ο νους του ανθρώπου, αν είσαι ΠΑΣΟΚ, προάγεσαι. Και όποιος νομίζει πως υπερβάλλω, ας ρωτήσει κάποιον δικό του δημόσιο υπάλληλο. Δεν μπορεί, κάθε οικογένεια έχει και από δυο τρεις.

Μ`αυτά και μ`αυτά φτάσαμε και στη σημερινή κατάσταση, όπου η ασυδοσία των κυβερνώντων παραγράφεται, και με βάση τα λεγόμενα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ο λαός φταίει για τη κρίση διότι «μαζί τα φάγαμε», εννοώντας πως σας διορίσαμε άπαντες και άρα μη μιλάτε. Ναι αλλά η τρόικα θέλει αίμα. Και ένας εύκολος στόχος είναι ο δημόσιος τομέας. Και δεν μιλάμε για περικοπές επιδομάτων και μειώσεις μισθών. Όοοοοοχιι. Η τρόικα απαιτεί και η σοσιαλιστική μας κυβέρνηση συμφωνεί, πως χρειάζονται απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Άσχετα αν 10.000 δημόσιοι υπάλληλοι μάλλον κοστίζουν λιγότερα από τους τριακόσιους εθνοπατέρες με τους 40 συμβούλους, αστυφύλακες, γραμματείς, και κλακαδόρους ο καθένας τους. Έλα όμως που η απογραφή δεν τους βγήκε. Δεν προέκυψαν τα τερατώδη νούμερα που διέδιδαν δεξιά και αριστερά για να δικαιολογήσουν τις κρατικές σπατάλες. Οπότε τι αποφάσισαν τα σοσιαλιστικά τζιμάνια; Αξιολόγηση, λέει, του κάθε υπαλλήλου, με σκοπό να μάθει η πολιτεία αν αποδίδει, αν χρειάζεται, αν θα απολυθεί δηλαδή. Αξιολόγηση της προσφοράς, όπως λέμε και αξιολόγηση της προσωπικότητας, που αντικατέστησε(;) τη περίφημη συνέντευξη στις διαδικασίες πρόσληψης.

Και ποιος θα κάνει την εν λόγω αξιολόγηση; Ο πολιτικός προϊστάμενος βεβαίως, δηλαδή ο υπουργός. Ο ίδιος; Ε, όχι. Οι υπηρεσιακοί παράγοντες. Δηλαδή οι γενικοί διευθυντές, οι διευθυντές, και γενικά οι προϊστάμενοι των οικείων μονάδων. Αυτοί δηλαδή που σύρθηκαν στη κοιλιά, γλύφοντας κατουρημένες πράσινες ποδιές προκειμένου να προαχθούν και να ζήσουν το όνειρο…. της καρέκλας (και της συνοδεύουσας αυτήν κονόμας). Αυτοί που συνήθως είναι οι πιο ακατάρτιστοι σε μια υπηρεσία, πλην όμως είναι κομματικά έμπιστοι. Αυτοί θα κρίνουν! Έτσι απλά. Αυτοί λοιπόν οι «αδέκαστοι» προϊστάμενοι θα κρίνουν τη προσφορά του κάθε υπαλλήλου. Την αντικειμενικότητα της κρίσης τους, καθώς και τα κριτήρια που θα χρησιμοποιήσουν, τα αφήνω στη φαντασία του καθενός μας.

Κάπου είχα διαβάσει πως το ΠΑΣΟΚ θα πέσει μόνο όταν απολυθεί ο πρώτος δημόσιος υπάλληλος. Απ`ότι όμως φαίνεται, το ΠΑΣΟΚ είναι τόσο επιτήδειο, που φροντίζει με επιστημονική μαεστρία ώστε ναι μεν να απολυθούν όχι ένας αλλά πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, πλην όμως, μάλλον κανένας Πασόκος. Η πράσινη ιλαρότητα δηλαδή συνεχίζεται. Με κέφι και με μπρίο.

Strange Attractor


Το σκίτσο είναι απο ημερολόγιο του 1986