Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα. σκηνή 16η

Μόνιμος ή νεκρός

Ν. Λυγερός

από το θεατρικό δράμα του Νίκου Λυγερού : Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα. σκηνή σκηνή 16η


Σ’ ένα στούντιο.

Luis: Έπιασα δουλειά!
Luz: Μπράβο, αγάπη μου! Χρόνος. Σε πήραν στο σχολείο;
Luis: Όχι... Σιωπή.
Luz: Τι δουλειά είναι τότε;
Luis: Μεταφραστής στα ισπανικά...
Luz: Αυτό δεν είναι δουλειά!
Luis: Τι είναι;
Luz: Κομπίνα!
Luis: Σοβαρολογείς;
Luz: Και βέβαια! Χρόνος. Έτσι το λένε οι φίλες μου.
Luis: Ποιες φίλες σου;
Luz: Οι Ελληνίδες! Ποιες άλλες;
Luis: Σωστά, ποιες άλλες;
Luz: Μόνιμος ή νεκρός.
Luis: Τι είναι πάλι αυτό;
Luz: Το σύνθημα της ελληνικής κοινωνίας.
Luis: Δεν το πιστεύω,
Luz: Αφού σου το λέω. Μου τα εξήγησαν όλα.
Luis: Δηλαδή;
Luz: Αν η δουλειά σου δεν είναι μόνιμη, δεν είναι δουλειά.
Luis: Και τι είναι;
Luz: Δεν ξέρω... Κομπίνα!
Luis: Άλλη μια μεταμοντέρνα προσέγγιση του θέματος.
Luz: Τι θες να πεις;
Luis: Παλιά στη μυθολογία, οι Έλληνες είχαν τους αθάνατους και τους θνητούς. Τώρα έχουν τους μόνιμους και τους νεκρούς. Ξέχασαν όμως κάτι.
Luz: Για πες!
Luis: Οι άνθρωποι ήταν οι θνητοί και όχι οι αθάνατοι.
Luz: Και τι μ’ αυτό;
Luis: Οι μόνιμοι έχουν τη συμπεριφορά των θεών. Χρόνος. Κάνουν ό,τι τους γουστάρει... Και οι άλλοι;
Luz: Τι κάνουν οι άλλοι;
Luis: Είναι τα τσιράκια τους... Έτσι νομίζουν τουλάχιστον.
Luz: Γιατί, δεν είναι έτσι; Χρόνος. Αυτό λένε και οι φίλες μου.
Luis: Μόνιμες δεν είναι και αυτές;
Luz: Βεβαίως.
Luis: Τι άλλο περίμενες;
Luz: Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Luis: Κι όμως υπάρχει η ανθρωπιά.
Luz: Ούτε αυτή είναι μόνιμη.
Luis: Πάλι καλά! Γελά.
Luz: Είσαι ανόητος. Αυτά είναι σοβαρά πράγματα.
Luis: Ξέχασες ότι στην πατρίδα μας ακόμα και ο θάνατος είναι αστείος.
Luz: Και οι αγνοούμενοι; Για τους οποίους κλαις κάθε βράδυ... Χρόνος. Είναι και αυτοί αστείοι;
Luis: Είσαι σκληρή.
Luz: Αυτοί που δεν είναι, πεθαίνουν.
Luis: Αυτά σου έμαθαν οι φίλες σου;
Luz: Και άλλα πολλά. Αλλά εσύ δεν ακούς. Έχεις αξίες...
Luis: Και ο θάνατος είναι μια μορφή μονιμότητας...
Luz: Αν νομίζεις ότι θα τα βγάλουμε πέρα με το χιούμορ.
Luis: Γιατί μας άφησε τίποτα άλλο αυτή η κοινωνία;
Luz: Αφού δεν βρήκες μόνιμη δουλειά, θα σ’ αφήσω κι εγώ.
Luis: Μα γιατί;
Luz: Δεν αντέχω πια την αθλιότητα της ζωής μας.
Luis: Άθλια ή όχι, είναι ζωή. Μην το ξεχάσεις...

http://www.lygeros.org/3304-gr.php

τις προηγούμενες σκηνές μπορείτε πιο εύκολα να τις βρείτε εδώ