Το ζαχαρωμένο δηλητήριο των ψεύτικων ελπίδων

Του Θύμιου Παπανικολάου

Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο για έναν λαό, ιδιαίτερα στις τωρινές περιστάσεις, όσο το ζαχαρωμένο δηλητήριο των ψεύτικων ελπίδων.
Για να φτάσουμε σε αυτήν την τραγική κατάσταση (σκέτος εφιάλτης) που ζούμε σήμερα, χρειάστηκε να πιούμε πολλές φορές το «ζαχαρωμένο δηλητήριο των ψεύτικων ελπίδων».
Ιδιαίτερα το «δηλητήριο» που μας προσέφεραν οι σταλινικές αυταπάτες, καθώς και οι σοσιαλδημοκρατικές.
Μια σειρά επαναστατικών λαϊκών κινημάτων προδόθηκαν, συντρίφτηκαν και ενσωματώθηκαν στο καπιταλιστικό καθεστώς από αυτές της σταλινικές και σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες.
Το πιο κραυγαλέο και πρόσφατο παράδειγμα ήταν ο χείμαρρος του «ζαχαρωμένου δηλητηρίου των ψεύτικων ελπίδων» που μας σέρβιρε το ΠΑΣΟΚ, με ποτήρια, τα πολύχρωμα...
ποτήρια, της σταλινογενούς «αριστεράς».

Ο Μίκης ήταν το πιο λαμπερό, επιχρυσωμένο ποτήρι του «ζαχαρωμένου δηλητηρίου»!!!

Ήταν το υποπροϊόν της σταλινικής προσωπολατρίας: Η φρενοβλαβής ειδωλολατρία.

Είναι και αυτός ο λόγος που ακόμα είναι θαυμαστής του Στάλιν:

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=37532

«-Εσείς τώρα, πολιτικά, πού στέκεστε; Βλέπω εκεί δίπλα σας μια προτομή του Στάλιν -σημαίνει κάτι;

«Ο Στάλιν και δίπλα ο Μάο! Εγώ παραμένω ένας κομμουνιστής ουτοπικός. Ψάχνω να βρω την κοινωνία της αλληλεγγύης -εκεί βλέπω τη λύση του προβλήματος».

- Ο Στάλιν και ο Μάο πού κολλάνε;

«Αντιπροσωπεύουν μια ηρωική εποχή, η οποία, για μένα που μεγάλωσα πια και δεν βλέπω κάτι αντίστοιχο, παραμένει ένα ιδανικό, ανεξάρτητα από τις διαφορές που μπορεί να έχω. Εξιδανικεύω αυτές τις συνθήκες».

Αυτή η ειδωλολατρική φρενοβλάβεια της σταλινικής προσωπολατρίας απαγορεύει κάθε κριτική, φιμώνει κάθε φωνή εναντίον του ειδώλου, συκοφαντεί κάθε αντίθετη πολιτική άποψη, εξοντώνει και φυσικά, όταν μπορεί, κάθε «αντίπαλο».

Απαιτεί μόνο λιβανωτούς, θυμιατά και τυφλή υποταγή στο είδωλο.

Το χειρότερο, όμως για τους ειδωλολάτρες, κάθε κοπής και χρώματος, δεν είναι μόνο η πολιτική τύφλωση, αλλά και η προσβλητική περιφρόνηση της ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Δεν είναι σε θέση να διακρίνουν ότι η σταλινική ειδωλολατρία αποτελεί ένα από τα μεγάλα όπλα, σήμερα της Νέας Τάξης: Όπλο κοινωνικής ισοπέδωσης, πολιτικού αποχρωματισμού της συνείδησης, πολτοποίησης των αξιών, συρρίκνωσης και εξαφάνισης της ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Τα είδωλα ανυψώνονται πάνω από την κοινωνία και την ιστορία, πάνω από ιδέες και αξίες, σε υπεριστορικές θεότητες, σε Μεσσίες χωρίς κοινωνική και ιστορική σάρκα. Ανυψώνονται σε απόλυτο φετίχ!!!

ΣΥΝΕΠΩΣ, το υπεριστορικό αυτό ειδωλολατρικό «τέρας» δεν υπόκειται σε κριτική, σε αμφισβήτηση, σε ιστορική αξιολόγηση, σε κανένα κοινωνικό τύπο και πολιτικό κριτήριο….

Μόνο αίνους και λιβάνια. Μόνο τυφλή υποταγή στις εντολές και στις …προστακτικές!

Έτσι με πολύ μεγάλη ευκολία οι παμπόνηροι μηχανισμοί της Νέας Τάξης πιάνουν στα αγκίστριά τους και αιχμαλωτίζουν τους ειδωλολάτρες, τους χειροκροτητές προσώπων, ιδιαίτερα όταν οι ειδωλολάτρες έχουν οδηγηθεί από το καθεστώς σε ακραίες μορφές απελπισίας και αγανάκτησης…

Γι αυτό, λοιπόν, συχνά μιλάμε για πρόβατα. Μη μας ενοχλούν οι λέξεις. Σε εποχές μεγάλης απελπισίας μεγάλα τμήματα των μικροαστικών πληθυσμών και της διανοητικής μιζέριας, οδηγούνται, όταν δεν υπάρχουν τα λαϊκά κινήματα, στην κατάσταση του προβάτου.

Ας μελετήσουμε την ιστορία και να μην μας ενοχλούν οι λέξεις που αποτυπώνουν την απελπισία…

Την ΙΣΤΟΡΙΑ, ωστόσο, δεν την πολτοποιούν σήμερα μόνο οι μηχανισμοί της Νέας Τάξης, τα καθεστωτικά κόμματα και ιερατεία, καθώς και τα είδωλά τους, αλλά και οι ειδωλολάτρες, οι απελπισμένοι και ανήμποροι μικροαστοί που περιμένουν να εμφανιστεί ένας Μεσσίας για να τους σώσει…

Την ιστορία δεν την λαμβάνουν υπόψη τους οι ποικίλοι ειδωλολάτρες. Με τον τρόπο τους την σβήνουν και αυτοί, προσφέροντας, ασυνείδητα, μεγάλες υπηρεσίες στο καθεστώς που θέλει να καταργήσει την Ιστορία και την κοινωνική μνήμη.

Τα θυμιατά υμνολογούν το Μίκη και πετάνε στον σκουπιδοτενεκέ την ΙΣΤΟΡΙΑ.

Ο Μίκης δεν μας ήρθε ξαφνικά από το υπερπέραν.

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ κοινωνικοί και πολιτικοί όροι διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του.

ΓΝΩΣΤΟΤΑΤΗ η πολιτική ιστορία του ανδρός…

Γνωστότατες οι μετεωρικές καθεστωτικές πτήσεις του και οι οβιδικές πολιτικές μεταλλαγές του και μάλιστα σε μορφές καθεστωτικής παράκρουσης.

Γρανάζι του καθεστώτος υπήρξε από τα πλέον «προσωπολατρικά».

ΣΕ κάθε δύσκολη στιγμή για το καθεστώς έσπευδε ο Μίκης να το σώσει.

Αυτός βγήκε να σώσει την προδοσία του Σημίτη στην υπόθεση του Οτσαλάν και να καρατομήσει τον Οτσαλάν και τους συντρόφους του.

Αυτός υπηρέτησε την πιο ακραιφνή νεοφιλελεύθερη αιχμή: Κυβέρνηση Μητσοτάκη…

Αυτός νομιμοποίησε πρόσφατα τον Ερντογάν!!!

Είναι άπειρα τα ιστορικά παραδείγματα που δείχνουν ΠΕΡΙΤΡΑΝΑ τη «στόφα» του Μίκη και το «ρόλο» του: Πάντα παίγνιο των ποικίλων και πολύχρωμων καθεστωτικών παιχνιδιών.

Δεν μπορούμε, λοιπόν, σήμερα, στο νέο «ζαχαρωμένο δηλητήριο των ψεύτικων ελπίδων» που μας ποτίζει με τη «Σπίθα», να ΣΙΩΠΟΥΜΕ.

Και να ελπίζουμε, αφυδατώνοντας τα πάντα και κυρίως αποστειρώνοντας την ιστορία του Μίκη, να τον λιβανίζουμε σαν το νέο Μεσσία που θα αντιταχθεί στο καθεστώς, είδωλο του οποίου είναι..

Δεν υπάρχουν Μεσσίες. Αυτοί πάντα είναι δόλια τέκνα του καθεστώτος. Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να κουνήσει τα δικά του χέρια: Να δημιουργήσει τις δικές του συλλογικές εστίες παραγωγής ιδεών και δράσης και να αναζητήσει να συνδεθεί και με τα άλλα κοινωνικά «έμβρυα» που είναι διάσπαρτα.

Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να λειτουργήσει και να δράσει ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ και μέσα στα σπλάχνα της κοινωνίας. Να δημιουργήσει μια ομάδα στο χώρο του, όπου ζει και αναπνέει, μια ομάδα σκέψης και δράσης, μια ομάδα εργαστήρι ιδεών και πράξης και να ΣΥΝΔΕΘΕΙ με παρόμοιες ομάδες υφαίνοντας τις νέες ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ μέσα στην κοινωνία και όχι μέσω των μηχανισμών του καθεστώτος, μέσω ειδώλων, ΜΜΕ και άλλων τελετουργικών θεαμάτων…

Ο δρόμος αυτός είναι, βεβαίως, πολύ δύσκολος. Απαιτεί ΘΥΣΙΕΣ, μεγάλες θυσίες, και πολλήν εργασία: καθημερινή, σταθερή και κοπιαστική εργασία…

Μας είναι λοιπόν πολύ πιο εύκολο να ακολουθούμε, σαν πρόβατα, κάποιο απαστράπτον είδωλο…