Προλάβετε την πτώχευση ως όπλο, πριν την υποστούμε ως ποινή

Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ
Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης

Οι «New York Times» παραδέχτηκαν προ ημερών το αυτονόητο («Καθημερινή» 26/11/10), το οποίο ξέρουν και τα μικρά παιδιά: Ελλάδα και Ιρλανδία δεν θα μπορέσουν υπό τους σημερινούς όρους, σε καθεστώς ύφεσης, να αποπληρώσουν το χρέος τους. Εκ των πραγμάτων μόνος τρόπος αντιμετώπισης είναι η τροποποίηση, είτε του χρόνου είτε του ποσού αποπληρωμής.
Και ο μεν κέλτικος τίγρης αντέδρασε, όχι βέβαια όπως προσδοκούσαν πολλοί, αλλά η απειλή του να κηρύξει στάση πληρωμών τού προσπόρισε επιμήκυνση αποπληρωμής, από την οποία ωφελήθηκε και η έρημη Ελλάς, αν και δεν διαπραγματεύθηκε.

Η επιμήκυνση όμως χωρίς την ταυτόχρονη μείωση του χρέους, τη στοιχειώδη δηλαδή εκλογίκευση των τοκογλυφικών επιτοκίων, οδηγεί σε περαιτέρω μεγέθυνσή του.

Η απειλή της πτώχευσης αποδείχθηκε ότι ακόμη και τώρα είναι όπλο στα χέρια των αδυνάτων. Για την Ελλάδα υπήρξε αυτoαχρηστευμένο πυρηνικό όπλο στην αρχή της κρίσης. Η υποχώρηση των ευρωαφεντικών στην ιρλανδική απειλή επιβεβαιώνει τη διαχρονική αντοχή του όπλου. Όπλο αν χρησιμοποιηθεί από μας προς τους ευρωτραπεζίτες, ενώ αν χρησιμοποιηθεί από κείνους εναντίον μας είναι θανατική ποινή.

Ο πρωθυπουργικός σύμβουλος κ. Σιόπα μας βλέπει για μισή γενιά στον πάτο της ύφεσης, δηλαδή για 15 χρόνια θα βιώνουμε τη φτώχεια και την πτώχευση, εκτός εάν...

Κορυφαίοι διεθνείς αναλυτές φωνάζουν όλο και συχνότερα εξόφθαλμες αλήθειες. Αλλά εις ώτα μη ακουόντων Ελλήνων. Πρόσφατα ο Ρουμπινί («Καθημερινή» 24/11/10) έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου: Οι θυσίες που υφίσταται (και) ο ελληνικός λαός δεν οδηγούν σε ανάπτυξη όσο οι τιμές δεν υποχωρούν στο εσωτερικό και δεν βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα παρά τη μείωση του εργατικού κόστους. Οπότε το πρόβλημα ανάπτυξης δεν μπορεί να επιλυθεί με αναδιάρθρωση του χρέους. Άρα και περί αναδιαρθρώσεως ισχύει ο κανών «Ο ποιείς ποίησον τάχιον». Η Ελλάδα πληρώνει σαν πειραματόζωο, καθώς χώρες μεγάλου ελλείμματος και υψηλού χρέους υπάρχουν ουκ ολίγες στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Η Μέρκελ εξελίχθηκε σε Μέγαιρα. Σκοτώνει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και διαλύει την ευρωπαϊκή συνοχή, οδηγώντας τη μια μετά την άλλη τις χώρες του Νότου σε ελεγχόμενη πτώχευση = συντεταγμένη χρεοκοπία. Η Γερμανία απειλεί την ευρωπαϊκή ενότητα και η καγκελάριος θα είναι ο μοιραίος άνθρωπος. Ευθύνεται προσωπικά για την καταστροφική διαχείριση της ευρωπαϊκής οικονομίας, ιδίως για την επίμονη άρνηση μιας εταιρικής διαχείρισης. Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να αντιδράσουν στο αυτοκαταστροφικό σύνδρομο της Μέρκελ πριν η μεγαλομανία της κάνει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα συντρίμμια. Πάντως αυτήν την ώρα το ευρώ κινείται «επί ξυρού ακμής». Τα αμέτρητα και άμετρα δημοσιονομικά μέτρα ακυρώνουν κάθε προοπτική ανάπτυξης των επώδυνα δοκιμαζόμενων οικονομιών.

Οι Jospen και Aglietta της μετανοούσας (;) σοσιαλδημοκρατίας εξόρκισαν στη «Μonde» («ΝΕΑ» 27-28/11/10) τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας: Mειώνει τις αναπτυξιακές δυνατότητες των κρατών της Ευρωζώνης, υπονομεύει το ευρώ (καλά σαράντα, λένε στην Ελλάδα) και δεν μπορεί να ανακόψει την κοινωνική έκρηξη.

Αν η ΕΕ και τα όργανά της συνειδητοποιήσουν κάποτε ότι οφείλουν θεσμικά να δώσουν αποτελεσματική λύση στην κρίση πριν αποδομηθεί το ευρώ και γίνει η κατάσταση ντόμινο, πρέπει να προχωρήσουν στον αντίποδα των σημερινών επιλογών της «τρόικας». Έγκριτοι ειδικοί εισηγούνται συχνά τον τελευταίο καιρό τεκμηριωμένες προτάσεις για έξοδο Ελλάδας και Ευρώπης από το τούνελ. Η «τρόικα» δανείζει τις υπερχρεωμένες χώρες με τοκογλυφικά επιτόκια, εκβιάζοντας να ακολουθούν πολιτικές εξοντωτικής λιτότητας. Οι τράπεζες ανησυχούν εύλογα ότι η ραγδαία μείωση της αγοραστικής ικανότητας νοικοκυριών και επιχειρήσεων θα καταστήσει αδύνατη την αποπληρωμή τους και παύουν να δανείζουν, με αποτέλεσμα την ανατροφοδότηση της ύφεσης. Εύστοχη η πρόταση (καθ. Γ. Βαρουφάκης «ΝΕΑ» 27-28/11/10) να συγκληθεί σύνοδος ηγετών υπερχρεωμένων κρατών και ευρωπαϊκών τραπεζών που κατέχουν τα ομόλογα των προηγούμενων. Στόχος μια συμφωνία αμοιβαίου συμφέροντος:

Οι τράπεζες μειώνουν τις απαιτήσεις τους από τα παραπάνω κράτη.

Τα κράτη εξορθολογίζουν τις δαπάνες τους, δίνοντας έμφαση στις παραγωγικές.

Εις αντάλλαγμα η ΕΚΤ παρέχει την αναγκαία ρευστότητα στις τράπεζες.

Οι καιροί αφενός είναι «ου μενετοί» και αφετέρου απαιτούν τόλμη και φαντασία.


radar