Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ

γράφει ο Κολλάτος

κ. Πρόεδρε της Κυβέρνησης,
θα έπρεπε να γράψω, αγαπητέ ή σεβαστέ, όπως συνηθίζεται, αλλά δεν μπορώ. Ούτε σας αγαπώ, ούτε σας σέβομαι.

Στο θέατρο Μπρόντγουεϊ, θα ανεβάσω στις 22 Δεκεμβρίου και ώρα 9.30 μ.μ, το θεατρικό έργο μου, το Ελληνικό Παραμύθι (Η Ελλάδα του Γιωργάκη), καθρέφτη πιστεύω της Ελλάδας σας. Της Ελλάδας του Σημίτη, του «μικρού». Του Καραμανλή, του «βραχύ». Του Παπανδρέου, του «μικρόνου», όπως σας αποκαλεί ο σεβαστός Χρήστος Γιανναράς. Εγώ σας ονόμαζα ο «ολίγος».
Ο κόσμος θα γελάσει. Είναι η μόνη άμυνα μας, να γελάμε με τα καμώματα σας. Με την ηλίθια ανοχή που εμείς, ο λαός, δείχνουμε στον πολιτικό κόσμο, σε όλους εσάς. Ελπίζω όμως ότι θα βρει ο θεατής, μετά το γέλιο, το κουράγιο να θυμώσει. Γιατί ήρθε η ώρα να θυμώσουμε κ. Πρόεδρε. Το οφείλουμε στα παιδιά μας.


Τουρίστας πολυτελείας όπως εί­στε, κλεισμένοι στα υπουργεία τους οι υπουργοί σας, δεν θα ακούσετε το κοροϊδευτικό γέλιο του θεατή. Δεν θα νιώσετε τον θυμό του. Οι θεατές στο θέατρο Μπρόντγουεϊ θα χειροκροτάνε, θα γελάνε αλλά και θα φτύνουνε τους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Τους μεγαλο-παράγοντες που τους κλέψανε.

Μας στερείτε κ. Πρόεδρε την εργασία. Το πιο ιερό δικαίωμα του πολίτη. Ούτε να δημιουρ-γήσουνε, ούτε να ελπίζουνε μπορούνε πια τα παιδιά μας. Οι νέοι ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, εγκαταλείπουν την χώρα. Όχι τα παιδιά, τα αδέρφια και τα ανίψια των πολιτικών. Αυτοί γιατί να φύγουν; Χρυσά τα έχετε κάνει.

Γράφει ο Μοντεσκιέ, 18ος αιώνας, ότι οι άγριοι στη Λουϊζιάνα όταν ήθελαν να μαζέψουν τα φρούτα ενός δέντρου έκοβαν το δέντρο από τη βάση του. Το ίδιο κάνει και ο «υπουργός» οικονομικών σας.

Παίρνει το ταμείο, κλείνει το μαγαζί. Πετάει στην ανεργία τον ιδιοκτήτη, τους εργαζόμενους. Για να είναι νόμιμοι, οι νόμοι, διαβάζουμε στο περίφημο βιβλίο του, «Το πνεύμα των νόμων», πρέπει να είναι προσαρμοσμένοι στο κλίμα, στις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, στην ιστορία του τόπου. Αυτήν που την διδασκαλία της θέλατε να καταρ­γήσετε στα σχολεία. Το 1/10 περίπου των άρθρων της περίφημης Εγκυκλοπαίδειας ήταν ιστορικά. Ο Ντιντερό, άλλος ενοχλητικός, μην ανησυχείτε κ. Πρόεδρε έχει πεθάνει εδώ και αιώνες, γράφει, Νόμοι αντίθετοι στην ευτυχία του πολίτη είναι ανήθικοι και γρήγορα καταργούνται και ο ίδιος τολμάει σε άλλα γραπτά του, να υποστηρίζει ότι η γνώση της γλώσσας είναι το θεμέλιο όλων των ελπίδων μας. Πώς να το πούμε αυτό στα παιδιά μας, όταν εσείς ο Πρωθυπουργός της χώρας δυσκο­λεύεστε να μιλήσετε ελληνικά; Δεν μπορείτε να μας δώσετε ελπίδα, να υπερασπιστείτε τα συμφέροντα μας χωρίς να γνωρίζετε την γλώσσα μας.
Αν ερχόσασταν στο θέατρο, θα βλέπατε τι θέλει, να κάνει ο Έλληνας πολίτης, ο Αθηναίος ιδιαίτερα, στο «σπίτι απέναντι από την Ακρόπολη», πρόκληση, του πιοτού φίλου του πα­τέρα σας. Έγινε υπουργός πανίσχυρος, επειδή, όπως λένε, όταν τον ρώταγε ο μπαμπάς σας, τι ώρα είναι, βιαζόταν να του απαντήσει, ότι ώρα θέλετε κ. Πρόεδρε. Το ίδιο κάνουν και σε σας σήμερα οι υπουργοί σας. Στο θέατρο Μπρόντγουεϊ θα δείτε την αυλή που έχετε δημιουργήσει έτσι όπως δεν θέλετε να την δείτε. Αυτούς που Χυδαία σας Βρίζανε, όταν δεν ήσασταν αρχηγός, σφουγγοκω-λάριοι τώρα, να σας περιμένουν έξω από την τουαλέτα ... Στην αυλή του Λουδοβίκου του 14ου, στις Βερσαλλίες, ήταν μεγάλο αξίωμα, να μπορείς να παρίστασαι όταν ο βασιλιάς έκανε την ανάγκη του. Εκεί φτάσαμε και σήμερα. Θα δείτε τους υπουργούς σας να υπακούουν δουλικά στις οδηγίες του αδελφού σας Νικολάκη, όταν πήγαιναν για να πάρουν τα δισεκατομμύρια του Κατάρ. Δεν ξέρω ακόμα πως θα αρχίσω το έργο. Ίσως με τον Ανδρέα Παπανδρέου που σας καθησύχαζε, όταν φοβισμένος από τις φωνές των διαδηλωτών, στο έργο μου, Όλοι οι Απατεώνες επί Σκηνής (1989), του λέγατε, φοβάμαι μπαμπά και σας απαντούσε, μην φοβάσαι Γιωργάκη. Ξέρεις τι μαλάκες που είναι οι Έλληνες! Το πιστεύετε. Δεν είστε ο μόνος.

Πρόβατα μας θεωρού­νε όσοι έχουν εξουσία. Θα βλέπατε, αν ερχόσασταν στο θέατρο, να κόβουν δάχτυλα, χέρια και πόδια σ' αυτούς που καθυστερούν τα δάνεια. Να μας πουλάνε, να μας ενοικιάζουνε. Τους κατέχοντες να εγκληματούν χωρίς να φοβούνται. Δύο από τα εγκλήματα αυτά θα μπορούσατε να τα χειροκροτήσετε στην παράσταση. Θα παρακολουθούσατε και την «δίκη» επίσης προβε-βλημένου υπουργού σας. Δεν θα σας διηγηθώ όλο το έργο. Ξέρω ότι δεν φοβάστε τους μεγαλοδημοσιογράφους που χρυσώνετε, θα με λογοκρίνουν, θα με βρίσουν. Σας στηρίζουν. Τους πλούσια επιδοτούμενους «πνευματικούς» ανθρώ­πους, σας υμνούν. Θα σιωπήσουν. Κοιμάται και η εκκλησία. Ύπνο βαθύ ο Αρχιεπίσκοπος. Στο θέατρο Μπρόντγουεϊ εισχω­ρούμε στην μητρόπολη. Ωραία ζωή. Χοντρές καταθέσεις στις τράπεζες. Στα χρυσά ντυ­μένοι, μας συμβουλεύουν υπομονή. Υπάρχει και η άλλη ζωή... Στο τέλος του έργου ελπί­ζω το χειροκρότημα να είναι η αρχή μιας αντίστασης. Το θέατρο είναι ακόμα ελεύθερο.

Συμβολικά, θα υπάρχουν, στην έξοδο, σάπιες τομάτες, κλούβια αυγά, να πετάξει ο λαός στην εξουσία. Όχι στους θεσμούς που σεβόμαστε, αλλά σε αυτούς που αντί να τους υπη­ρετούνε, ασελγούν επάνω τους.

http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/12/blog-post_8326.html