Γιατί έγινε η απάτη του μνημονίου; Υπήρχε άλλη λύση;

Αν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσει ο κόσμος, τι πολιτικό παιχνίδι παίχτηκε και συνεχίζει να παίζεται με το μνημόνιο, τότε είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις θα είναι εκρηκτικές. Ας δούμε λοιπόν προσεκτικά το λόγο για τον οποίο φτάσαμε στο μνημόνιο, στην εξαθλίωση, στην εξωτερική εξάρτηση και στην εθνική υποτέλεια.
Πριν όμως από οτιδήποτε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ακριβώς λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο, ίδιο και απαράλλαχτο, συνοδεύει ολόκληρη τη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας μας.

Το πολιτικό μας σύστημα λοιπόν (ένα φοβικό και εύθραυστο πολιτικό σύστημα), μπορεί και δουλεύει μόνο με μια απλή αρχή, η οποία όμως τηρείται ευλαβικά, διαφορετικά το καθεστώς θα καταρρεύσει.

Η αρχή αυτή είναι η αυτονομία της πολιτικής ελίτ του τόπου απέναντι στην κοινωνία.Αυτό είναι το μυστικό.

Δηλαδή η αποφυγή με κάθε τρόπο εμπλοκής της κοινωνίας στις πολιτικές αποφάσεις και πολιτικές δράσεις.

Αυτή λοιπόν η αυτονομία είναι και η βασική αιτία της μετατροπής αυτής της πολιτικής ελίτ σε μια κλειστή κάστα, η οποία αναπαράγεται κυρίως κληρονομικά εκ των έσω, μη επιτρέποντας την είσοδο ικανών λαϊκών στοιχείων. Δεν σας προκαλεί άραγε εντύπωση, γιατί αυτή η έντονη κληρονομικότητα και παρεοκρατία δεν παρουσιάζεται σε άλλα κράτη;

Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η αυτονομία είναι κυρίως

α) ο διχασμός του κοινωνικού σώματος ώστε να αλληλομισείται η κοινωνία, αφήνοντας….. το πολιτικό κατεστημένο που υποδαυλίζει αυτή την κατάσταση απ’ έξω

β) Η τρομοκράτηση της κοινωνίας

γ) Οι πελατειακές σχέσεις και το σημαντικότερο

δ) Η παρεμπόδιση της ελεύθερης οικονομικής ανάπτυξης, η οποία θα αναδείκνυε ανεξάρτητους ισχυρούς οικονομικούς πόλους εξουσίας, μη ελεγχόμενους από το σύστημα. Γι’ αυτό και αν δείτε ποτέ ανάπτυξη γράψτε μας. Εδώ και 190 περίπου χρόνια όλο για ανάπτυξη μιλάει το πολιτικό κατεστημένο, αλλά πάντα προωθεί τους δικούς του κρατικοδίαιτους διαπλεκόμενους, οι οποίοι από το τίποτα γίνονται ξαφνικά οι πλουσιότεροι στον κόσμο με τα δικά μας χρήματα.

Μην κακολογείτε όμως τους πολιτικούς. Είναι φυσικό και ανθρώπινο, ακόμα και για οποιονδήποτε από εμάς, που τυχόν εισέλθει σ’ αυτή την κάστα και γευτεί τις απολαύσεις της εξουσίας, τα οικονομικά οφέλη και την έπαρση της ισοβιότητας, να «φυλακίζεται» και να μην ενδιαφέρεται πλέον για την ανατροπή της, αλλά για τη στήριξή της και τη διαιώνισή της.

Το πρόβλημα δεν είναι τα πολιτικά πρόσωπα, αλλά οι θεσμοί του πολιτεύματος, που δημιουργούν αυτήν την κάστα.

Αφού λοιπόν αντιληφθούμε αυτή τη βασική αρχή λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, ας έρθουμε τώρα να δούμε γιατί μας υποδούλωσαν στο μνημόνιο, καταργώντας την Εθνική μας Κυριαρχία και υποθηκεύοντας ακόμα και τη δημόσια περιουσία. Εξάλλου σε όλη την νεότερη ιστορία μας, τα ελληνικά κόμματα αναζητούσαν πάντα στηρίγματα από το εξωτερικό και όχι από το λαό, τον οποίο ουδόλως ήθελαν να εμπλέξουν στα παιχνίδια τους. Ο σταθερός προσανατολισμός τους ήταν τα δάνεια και όχι η αυτοδύναμη ανάπτυξη.

Οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να πιέσουν.

Έγινε πλέον τώρα γνωστό ότι τόσα χρόνια, οι ευρωπαίοι ηγέτες, γνώριζαν τα πάντα σχετικά με τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας μας και τις απατηλές μεθοδεύσεις του πολιτικού κατεστημένου, αλλά τα ανέχονταν όλα προκειμένου να μας “αρμέγουν” πουλώντας τα προϊόντα τους.

Κάποια στιγμή όμως, η διεθνής κρίση και ο κίνδυνος κατάρρευσης του ΕΥΡΩ, ανάγκασε την ΕΕ να μην ανέχεται πλέον άλλο αυτή την κατάσταση και να πιέσει το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο για εδώ και τώρα λήψη μέτρων. Κανείς δεν είπε στο ελληνικό πολιτικό κατεστημένο να πάει στο ΔΝΤ. Απλά να λάβει μέτρα περιορισμού του δημοσίου ελλείμματος.

Το πολιτικό κατεστημένο (κυρίως Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ), μπροστά στην ανυποχώρητη πίεση της ΕΕ, είχε δύο επιλογές:

Ή θα έπαιρνε τα μέτρα μόνο του, οπότε και θα κατέρρεε, ή θα παρέδιδε τη χώρα σε ξένη επικυριαρχία, προκειμένου κάποιοι τρίτοι (ΔΝΤ κ.λ.π.) να επιβάλουν τα μέτρα, ώστε το πολιτικό κατεστημένο να αποφύγει το μεγάλο πολιτικό κόστος και να διασωθεί.

Αν επιλεγόταν η πρώτη λύση, η κοινωνία θα εμπλεκόταν άμεσα στην πολιτική. Ήδη τώρα θα είχαμε βγει στους δρόμους και το καθεστώς θα είχε καταρρεύσει. Η λύση αυτή παραβίαζε τη βασική αρχή της αυτονομίας με βάση την οποία, όπως είδαμε λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα. Επομένως, έπρεπε να επιλεγεί η δεύτερη λύση.

Όμως και η επιλογή της δεύτερης λύσης ενείχε τον προφανή κίνδυνο να αντιδράσει και πάλι η κοινωνία, να εμπλακεί στην πολιτική με αποτέλεσμα και πάλι να καταρρεύσει το καθεστώς.

Έπρεπε με κάθε τρόπο η κοινωνία να μείνει στη γωνία και να μην αναμιχθεί. Ο τρόπος που επιλέχτηκε ήταν να τρομοκρατηθεί όσο το δυνατόν πιο πολύ η κοινωνία, με τη διόγκωση υπερβολικά (πέραν της πραγματικότητας) των γεγονότων και να απειληθεί με πτώχευση, ώστε να αδρανοποιηθεί και να καθίσει στον «καναπέ» αμέτοχη.

Πέντε παράγοντες θα μπορούσαν να το εξασφαλίσουν αυτό.

Α) Ο διεθνής διασυρμός της χώρας και ο εκφοβισμός των αγορών, ώστε να αντιδράσουν οι αγορές και να γίνει αληθοφανής ο κίνδυνος,

Β) Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που ανέλαβαν να κρατήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα στα σπίτια,

Γ) Τα καθεστωτικά ΜΜΕ που ανέλαβαν να τρομοκρατήσουν την κοινωνία και να την κρατήσουν σε καταστολή,

Δ) Η προπαγάνδα του «διαίρει και βασίλευε», δηλαδή, η δια της συκοφαντίας κατευθυνόμενη κοινωνική επίθεση για διάλυση μιας μιας όλων των επαγγελματικών τάξεων και φυσικά

Ε) Το εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή πτώχευση», εξαφανίζοντας εντελώς από το προσκήνιο την πρώτη λύση.

Ο κ. Καραμανλής, δεν θέλησε να επιλέξει την πρώτη λύση γιατί θα κατέρρεε η Νέα Δημοκρατία (ο ένας από τους εταίρους του πολιτικού συστήματος), στα χέρια του. Όμως, δεν θέλησε να επιλέξει ούτε τη δεύτερη λύση, γι’ αυτό και παρέδωσε την εξουσία.

Ο κ. Παπανδρέου, αφού αμφιταλαντεύτηκε αρχικά, μπροστά στον κίνδυνο να απολέσει αμέσως την εξουσία και να καταρρεύσει το ΠΑΣΟΚ, επέλεξε τελικά τη δεύτερη λύση, την οποία και εφαρμόζει έκτοτε με ζηλευτή συνέπεια.

Ας έρθουμε τώρα στο ερώτημα που απασχολεί όλη την κοινωνία.

Ποια ήταν η άλλη λύση, εκτός του μνημονίου;

Μα φυσικά η πρώτη από τις δυο πιο πάνω.

Όταν ανέλαβε ο κ. Παπανδρέου, το εξωτερικό χρέος ήταν στο 110% του ΑΕΠ. Αυτό δεν ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο το δημόσιο έλλειμμα. Τα spreads ήταν πολύ χαμηλά και οι αγορές μας δάνειζαν άνετα.

Έπρεπε λοιπόν να συνεχίσει να δανείζεται κανονικά, για να μπορεί να εξοφλεί τα τοκοχρεολύσια προηγούμενων δανείων και ταυτόχρονα να στραφεί στο εσωτερικό της χώρας προκειμένου να εφαρμόσει τα περιοριστικά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής που εφαρμόζει σήμερα, όπως κάνει η Αγγλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία κ.λ.π. Σε αυτά τα κράτη όμως δεν ισχύει η αρχή της αυτονομίας του πολιτικού κατεστημένου από το κοινωνικό σώμα. Αυτά τα κράτη έχουν άλλη πολιτική κουλτούρα, γι’ αυτό και μπορούν να παίρνουν αποφάσεις, χωρίς μεγάλους τριγμούς.

Εννοείται φυσικά ότι θα προωθούσε μαζί και την ελεύθερη οικονομική ανάπτυξη (τι είπαμε τώρα;;).

Απλά αναρωτηθείτε:

1) Για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής χρειαζόταν το μνημόνιο;

2) Για τις μειώσεις στα επιδόματα στο δημόσιο τομέα χρειαζόταν το μνημόνιο;

3) Για τις διαρθρωτικές αλλαγές στο δημόσιο, για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κ.λ.π. χρειαζόταν το μνημόνιο;

4) Για το ασφαλιστικό χρειαζόταν το μνημόνιο;

5) Για τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα, χρειαζόταν το μνημόνιο;

6) Για να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, χρειαζόταν μνημόνιο; κ.ο.κ.

Επομένως τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση; Έπρεπε να λάβει όλα τα ανωτέρω μέτρα και ταυτόχρονα να δανείζεται κανονικά, αφού οι αγορές θα ήταν ευχαριστημένες που το ίδιο το ελληνικό κράτος θα ελάμβανε μέτρα τα οποία θα προστάτευαν τα χρήματά τους.

Που χρειαζόταν λοιπόν το μνημόνιο; Πουθενά δεν χρειαζόταν το μνημόνιο. Χρειαζόταν απλά πολιτική βούληση.

Φυσικά, σας έρχεται αυθόρμητα η σκέψη: Μα, αν έπαιρνε έστω και ένα από τα πιο πάνω μέτρα, χωρίς το μνημόνιο, δεν θα μπορούσε να σταθεί καμία κυβέρνηση, θα κατέρρεε το σύμπαν.

Ακριβώς λοιπόν, γι’ αυτό επιλέχτηκε το μνημόνιο. Για να μην καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα. Αυτό που λέμε καθεστώς, κατεστημένο.

Αν δεν τρομοκρατούταν ο λαός, με τον μπαμπούλα του μνημονίου, ώστε να μείνει καθηλωμένος, κανένα από αυτά τα μέτρα δεν θα μπορούσε να περάσει. Η κοινωνία θα είχε ξεσηκωθεί και το κρατικοδίαιτο καθεστώς της διαφθοράς και της διαπλοκής θα είχε ήδη καταρρεύσει.

Τι αποτέλεσμα θα είχε η κατάρρευση αυτή;

Μόνο όφελος. Καθόσον θα κατέρρεε το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και θα αντικαθιστούταν αμέσως με άλλο πιο υγιές.

Τι προσέφερε λοιπόν το μνημόνιο;

Απλά διασώζει μέχρι στιγμής τουλάχιστον, το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και την κρατικοδίαιτη παρασιτική άρχουσα τάξη, που προσπαθούν να την γλιτώσουν, οδηγώντας το λαό στην εξαθλίωση και στην ξένη εξάρτηση. Οδηγώντας τον ελληνικό λαό στο να γίνει το πειραματόζωο των άλλων κυβερνήσεων για ανάλογες εφαρμογές στους λαούς τους, αν παραστεί ανάγκη. Δυστυχώς όμως αυτή η εξαθλίωση προβλέπεται να συνεχιστεί για πάρα πολλά χρόνια πλέον.

Αν πιστεύετε Θεό!! Προτίμησαν τη δεύτερη λύση, για να την γλιτώσουν την εξουσία τους και τις απολαβές τους οι ίδιοι οι υπεύθυνοι σε βάρος του λαού!!

Προς απόδειξη των ανωτέρω, δείτε την συμπεριφορά του κ. Παπανδρέου τις τελευταίες ημέρες. Μπροστά στον κίνδυνο να καταψηφιστούν οι συνδυασμοί του μνημονίου, με ενδεχόμενο να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση κατάρρευσης του καθεστώτος, απείλησε με εκλογές. Οι αγορές φοβήθηκαν. Τα spreads ανέβηκαν και ο λαός καλείται για μια ακόμα φορά να τρομοκρατηθεί και να στηρίξει την πολιτική απάτη του μνημονίου.

Αν αναρωτιέστε, από πότε οι εκλογές είναι απειλή για το λαό, μέσα σε ένα (υποτίθεται) δημοκρατικό καθεστώς, στο οποίο ο ίδιος λαός πρέπει κυρίαρχα να αποφασίζει, αυτό μόνο ο κ. Παπανδρέου το ξέρει.

Τώρα όμως το ξέρετε κι εσείς.

Τώρα ξέρετε ότι εφαρμογή των σκληρών οικονομικών μέτρων, χωρίς το μνημόνιο, μόνο με κατάρρευση του καθεστώτος θα μπορούσαν να περάσουν.

Γι’ αυτό λοιπόν και είμαστε στο μνημόνιο.

http://kostasxan.blogspot.com

http://kavvathas.wordpress.com/