Η ΔΙΩΡΥΓΑ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

Από την αρχαιότητα ακόμη, η στενή λωρίδα που ένωνε την Πελοπόννησο με την Στερεά Ελλάδα, ο Ισθμός, ήταν μεγάλο εμπόδιο. Αφενός, γιατί τον χρησιμοποιούσαν διάφοροι επιδρομείς που προκαλούσαν μεγάλες ζημιές, αφετέρου γιατί εμπόδιζε την ναυσιπλοΐα. Τα πλοία των Αθηναίων, Μεγαρέων κ.λπ. που ήθελαν να ταξιδέψουν δυτικώς προς το Ιόνιο και την Σικελία, έπρεπε να παραπλεύσουν όλη την Πελοπόννησο-να κάνουν έναν κύκλο δηλαδή 200 μιλίων-και να αντιμετωπίσουν τους πολυάριθμους πειρατές που παραμόνευαν στους κολπίσκους, αλλά και τις περιώνυμες θαλασσοταραχές στον κάβο Μαλιά.
Οι αρχαίοι Κορίνθιοι προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με τον δίολκο.

Κατασκεύασαν έναν διάδρομο πλάτους 3,5-5 μ. στρωμένο με πώρινους κυβόλιθους, από την ακτή του Κορινθιακού μέχρι την ακτή του Σαρωνικού (καλοδιατηρημένα τμήματά του ήλθαν στην επιφάνεια το 1956 μ.Χ. από τον αρχαιολόγο Ν. Βαρελή), πάνω στον οποίο δούλοι έσερναν με σχοινιά ένα ξύλινο κατασκεύασμα-τον ολκό, κάτι σαν τρέιλερ-που επάνω του ήταν φορτωμένο και δεμένο το πλοίο. Από τις αυλακιές στο λιθόστρωτο που απέχουν μεταξύ τους 1,5 μ. συμπεραίνουμε ότι μόνο μικρά πλοία μπορούσαν να μεταφερθούν. Επιπλέον, το πλοίο έπρεπε να πάει πρώτα στον λιμένα των Κεγχρεών, να απαλλαγεί από το φορτίο του, να μεταφερθεί το φορτίο οδικώς μέχρι τον λιμένα του Λεχαίου στον Κορινθιακό κόλπο και έπειτα να ξαναφορτωθεί στο πλοίο. Όλο αυτό είναι εμφανές ότι κόστιζε πολύ, υπήρχαν πολλές φθορές και τελικώς μεγάλη καθυστέρηση, γι’αυτό η δίολκος δεν δούλεψε ιδιαίτερα. Κυρίως χρησιμοποιήθηκε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις για αιφνιδιαστική μεταφορά των πολεμικών πλοίων από την μία θάλασσα στην άλλη.

διαβάστε περισσότερα για την περιοχή εδώ