Οι «ρώσικες σαλάτες» του Μίκη

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου

Δεν θα ασχοληθούμε με το νέο σεντόνι της ομιλίας του Μίκη: Είναι μια ρώσικη σαλάτα καπιταλιστικών «εθνικών ουτοπιών», στείρας «πατριωτικής» ηθικολογίας (σκέτος κοπανιστός αέρας) και ρητορικών, καταναλωτικών καταγγελιών εναντίον της «εξάρτησης» και του αμερικανισμού.
Περιττό να πούμε ότι κανένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΑΙΧΜΗΣ ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ. Μόνο γενικές διαπιστώσεις, ασάφειες και αοριστίες
Αυτές τις ξαναζεσταμένες σούπες εναντίον της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Ελλάδας και εναντίον του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού τις ακούμε κοντά ένα αιώνα τώρα!!!
Όλο το αριστερό κίνημα «συγκροτήθηκε» εναντίον των ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων, ποτάμια αίματος χύθηκαν για να φτάσουμε σήμερα να είμαστε ακόμα πιο εξαρτημένοι και να σερβίρουμε τις παλιές σούπες σαν νέες…

Τι έφταιξε; Οι «κακοί» και «ξεπουλημένοι» ηγέτες;

Και γιατί οι σημερινοί προφήτες και «Μεσσίες» που ξαναζεσταίνουν, με κούφιες καταναλωτικές φράσεις», τις παλιές σούπες δεν θα είναι «κακοί» και «ξεπουλημένοι» όταν, μάλιστα, έχουν θητεύσει σε όλη τους τη ζωή στα «ξεπουλημένα» πολιτικά κατεστημένα;

Μήπως, πάλι, το πιο ρωμαλέο μεταπολιτευτικό πολιτικό κίνημα (ΠΑΣΟΚ) δεν σάρωσε την Ελλάδα με τα βροντώδη αιτήματα περί «εθνικής ανεξαρτησίας» και «απελευθέρωσης», με την ελπιδοφόρα και θηριώδη ρητορική εναντίον των Αμερικανών, αλλά και με το ελπιδοφόρο όραμα μιας άλλης (όχι καπιταλιστικής) κοινωνίας;

Πού κατέληξε αυτό το ρωμαλέο, σαρωτικό πολιτικό κίνημα: Στην ολοκληρωτική εθνική κατοχή μας και στο «Ελλάς προτεκτοράτο των ΗΠΑ).

Οι καταναλωτικές, ρητορικές καταγγελίες κατά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σφυρηλατούν ακόμα πιο ισχυρές αλυσίδες …αμερικανισμού: Είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πλανητικής, αμερικανικής κυριαρχίας…

Μη ξεχνάμε ότι και η «17», το κατασκεύασμα της CIA, αντιαμερικανισμό πουλούσε…

Το ίδιο και τα «αριστερά» δεκανίκια του συστήματος: Μια ζωή μιλάνε εναντίον του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των εξαρτήσεων της Ελλάδας, αλλά στην ΠΡΑΞΗ πάντα προωθούν τους σχεδιασμούς και τα ιδεολογήματα της πλανητικής Νέας Τάξης…

Ο Μίκης ξαναζεσταίνει τις παλιές σούπες των «εθνικών ουτοπιών», «καθαρισμένες» και από το όραμα μιας άλλης κοινωνίας.

Οι ρώσικες σαλάτες των ομιλιών του Μίκη, διανθισμένες από ένα πλήθος κοινοτοπιών και ρητορικών διαπιστώσεων γύρω από τις εθνικές μας συμφορές (αυτά σήμερα τα λένε οι πάντες, ακόμα και όλα τα κόμματα καταναλώνουν «εθνικούς κινδύνους» και «εξαρτήσεις»), ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΟΡΑΜΑ!!!

Το μια «δίκαια κοινωνία» και η «Ελλάδα στους Έλληνες» δεν είναι κοινωνικό όραμα, ούτε πολιτική προοπτική.

Για ποια «δίκαια κοινωνία» μιλάμε και ποια «Ελλάδα στους Έλληνες» μπορεί να υπάρξει μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό πλέγμα όπου οι μηχανισμοί της Νέας Τάξης κυριαρχούν και ελέγχουν τα πάντα και τα εθνικά κράτη και όλο το πολιτικό οικοδόμημα έχουν μεταβληθεί σε προτεκτοράτα της Νέας Τάξης;

Αυτά, όμως, επειδή είναι ψηλά γράμματα για το Μίκη και τους χειροκροτητές του, θα θέσουμε κάπως αλλιώς το ζήτημα μήπως και γίνει κατανοητό.

Ο Μίκης, αλλά και πολλοί άλλοι «αστέρες» και απολογητές του καπιταλισμού, θέτουν το εθνικό ζήτημα μέσα στα πλαίσια του συστήματος, σαν να είναι ένα ζήτημα «εθνικο-απελευθερωτικό».

Με πιο απλά λόγια: το ζήτημα τίθεται σαν να υπάρχει «εθνική αστική τάξη» υποδουλωμένη στους ξένους και πρέπει να «απελευθερωθεί» και να οικοδομήσει την «εθνική» καπιταλιστική κοινωνία.

Όλο το οικοδόμημα, λοιπόν, στηρίζεται σε μια θανάσιμη ουτοπία: Στην ύπαρξη και «απελευθέρωση» του εθνικού καπιταλισμού.

Αυτός έχει περάσει ανεπίστρεπτα…

Συνεπώς, μιλάμε για «εθνική απελευθέρωση» χωρίς «εθνική αστική τάξη», χωρίς τις κινητήριες και ηγετικές δυνάμεις του εθνικού καπιταλισμού.

Οι κινητήριες δυνάμεις του λαού δεν μπορεί να αγωνιστούν για ένα καθεστώς εθνικού καπιταλισμού ιστορικά ξεπερασμένο, με ηγετικές δυνάμεις του πολυεθνικού και όχι του εθνικού κεφαλαίου.

Οι λαοί δεν μπορεί να αγωνιστούν για να «κατασκευάσουν» εθνικές αστικές τάξεις. Αυτό είναι ΟΥΤΟΠΙΑ…
Ένα τέτοιος ουτοπικός λαϊκός αγώνας δεν θα οδηγήσει πίσω στον εθνικό καπιταλισμό, αλλά θα δέσει τους λαούς στις «πατριωτικές» δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, του πολυεθνικού κεφαλαίου, της Νέας Τάξης.
Ένα τέτοιος αφηρημένος και κοινωνικά απροσδιόριστος «πατριωτισμός» οδηγεί στον «εθνικισμό» των εθνικών αστικών καθεστώτων, δίχως να υπάρχει το κοινωνικό υπόβαθρο των εθνικών αστικών τάξεων. Είναι ένας «πατριωτισμός» κούφιος και στείρος, ένας πατριωτισμός που θα αξιοποιείται από τις καθεστωτικές δυνάμεις (εξαρτήματα των διεθνών «νταβάδων») για την προώθηση των σχεδίων τους και την εξαπάτηση του λαού.

Οι ρώσικες σαλάτες του Μίκη έχουν ως κοινωνικό όραμα τον «εθνικό καπιταλισμό».

Το «Κίνημά» του είναι ενταγμένο μέσα στα παιχνίδια των μεγάλων αφεντικών που κινούν τα νήματα για να εγκλωβίσουν την λαϊκή οργή, να τη χειραγωγήσουν στα κανάλια της «δημοκρατίας» του καθεστώτος (εκλογικά κανάλια) και να ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΟΥΝ το σάπιο πολιτικό σκηνικό.

Αυτό θα φανεί πολύ γρήγορα…

Σίγουρα το «εγχείρημα» Μίκη είναι μελετημένο και αναμφίβολα, μέσα στις σημερινές συνθήκες λαϊκής απελπισίας και οργής, κατεδάφισης των πάντων και του τρόμου που σπέρνεται από παντού, θα ΕΧΕΙ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.

Μπορεί, αν και δύσκολο, να εξελιχτεί σε μαζικό πολιτικό κίνημα.

Αυτή η πιθανή προοπτική τυφλώνει πολλούς και τρέχουν να δηλώσουν παρόν στο «κίνημα».

Μόνο που ξεχνούν δύο πραγματάκια:

α). Το να τρέχεις, σαν κομπάρσος, σε κάθε πολιτικό κίνημα επειδή συσπειρώνει λαϊκές μάζες δεν είναι πανάκεια.

Και το φασιστικό κίνημα ήταν εκρηκτικό και μαζικό, αλλά δεν τρέχανε οι επαναστάτες να οργανωθούν!!!

Σήμερα «κινήματα» πάνω σε αφηρημένους «πατριωτισμούς» και μάλιστα τόσο «ανακτορικά» κατασκευασμένα έχουν πολλά, πάρα πολλά, κοινά σημεία με τις «ψυχώσεις» των φασιστικών κινημάτων…

β). Αλλά ακόμα και αν παραβλέψουμε τις κοινωνικές συντεταγμένες και λειτουργίες αυτού του «κινήματος» Μίκη, μπαίνει το εξής σοβαρό ζήτημα: Του άκαμπτου και συστηματικού ιδεολογικού και πολιτικού αγώνα γύρω από τις ουτοπίες του «κινήματος» Μίκη, γύρω από το ρόλο και τη λειτουργία του, γύρω από τους απώτερους σκοπούς του.

Οι αγωνιστές γκρεμίσουν μύθους, αυταπάτες και θανάσιμες ουτοπίες, δεν θυσιάζουν την ιδεολογική και πολιτική δουλειά με την απλή φυσική τους συμμετοχή.

Η φυσική συμμετοχή («πράξη»), έχει νόημα όταν υπάρχει ταυτόχρονα και η ΚΕΝΤΡΙΚΗ πολιτική και ιδεολογική ΠΡΑΞΗ.

Χωρίς ιδεολογική παρέμβαση και πολιτική ΠΡΑΞΗ καμία φυσική «πράξη» δεν τελεσφορεί…

Αυτό το αλφάβητο οι φετιχιστές της άμεσης πράξης το ξεχνούν…

Πολύ σύντομα θα βρεθούν μπροστά στο δίλλημα όταν οδηγηθούμε (σύντομα όπως φαίνεται) σε εκλογές.

Θα συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες του «Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών»;

http://citypress-gr.blogspot.com/2011/01/blog-post_19.html