Ο Νομάς της Ιστορίας (ως Νταβούτογλου)

Του Χάρη Φεραίου*
Στις 842 σελίδες του βιβλίου του ο Αχμέτ Νταβούτογλου ένα όραμα επιχειρεί να προβάλει ως αναβλύζον από μια, όπως τη φαντάζεται ο ίδιος, πηγή, που αποκαλείται τουρκικό φαινόμενο της Ιστορίας. Και επειδή απ’ εκείνο το άγονο«φαινόμενο» ουδέν μπορεί να αναβλύσει, πασχίζει εναγωνίως στις 842 εκείνες σελίδες, να το εξαναγκάσει προς ανάβλυσμα, σε σημείο που το όραμα, μετατρέπεται πια σε παραλήρημα.
Λέει δηλαδή, ο όντως ιδιοφυής Αχμέτ, ότι η Τουρκία που «βιώνει τώρα τον σημαντικότερο μετασχηματισμό της Ιστορίας της», καλείται να συγκροτήσει μια νέα κυριαρχία, αρχικά σε ό,τι αποτελούσε παλιά επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, (και αργότερα, μέχρι τον Ατλαντικό δυτικά και τον Ινδικό ανατολικά!). Μια κυριαρχία όμως όχι στρατιωτική, παρά στρατηγικής πια υφής, που θα «ενοποιεί» τους εκεί πληθυσμούς, κάτω από μια νεο-οθωμανική υψηλή εποπτεία.

Ειδοποιείται πάντως ο συμπαθής Αχμέτ, ότι δεν είναι καν πρωτότυπος. Την ίδια επιθυμία είχε και ο πρόγονός του Μωάμεθ Β΄ το 1453, όταν (με φοβερό πείσμα) εκπόρθησε την Κωνσταντινούπολη.

Όχι για να γίνει ο αρχηγός ενός απέραντου χαλιφάτου, αλλά για να διαδεχθεί, εκδιώκοντάς τον, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ως νέος βυζαντινός αυτοκράτορας. Αυτό το «πάθος» εκφράζουν οι επιστολές που του έστειλε πριν την άλωση. Και αυτός είναι ο λόγος που μετά την άλωση, πέταξε το πράσινο μπαϊράκι του Προφήτη, και το μετέτρεψε, όπως των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, σε κόκκινο. Και τοποθέτησε εκεί, δίπλα στο άστρο, το μισοφέγγαρο, που για 2.110 χρόνια ήταν σύμβολο του αρχαίου Βυζαντίου.

Και καλά θα κάνει, ο παραληρών Αχμέτ, να διερωτηθεί γιατί η αυτοκρατορία τού προγόνου του δεν κράτησε όπως του Βυζαντίου 1.100 χρόνια, παρά, και μετά βίας, 230 μόνο. Έκτοτε, για 200 ακόμα χρόνια, ως επίδοξο πτώμα, τη διατηρούσε στη ζωή η μικρόνοια των δυτικών εθνών, καραδοκούντων ποιος θα υφαρπάσει τη «λεία» της διάλυσής της. Τέλος, για άλλα 100 χρόνια, το απροσμέτρητο της εθνικής μας βλακείας, συνέχισε να συντηρεί, μέχρι την αναζωογόνησή τους, τα απομεινάρια εκείνου του επίδοξου πτώματος.

Ορθώς βέβαια ο ιδιοφυής Αχμέτ, κρίνει ότι εχέγγυα του νεο-οθωμανισμού του, πρέπει να είναι, η στρατιωτική και οικονομική ισχύς, η διπλωματία, και ο πολιτισμός. Και τη μεν στρατιωτική ισχύ τού την εξασφαλίζει η αμερικανική πολιτική υστερία, τη δε οικονομική η συνεχιζόμενη ευρωπαϊκή κοντόφθαλμη χρησιμοθηρία. Τη διπλωματία τέλος τού την κληροδότησε μεγαλοπρεπώς η «από δυσμών ανατείλασα» νεοελληνική εξυπνοβλακεία τού, κατά Αδαμάντιο Κοραή, νεοελληνικού διαφωτισμού! Ο οποίος αποποιούμενος, μετά βδελυγμίας, το Βυζάντιο, ως «άθλιον γένος» (Θεόκλητος Φαρμακίδης) και «σεσαθρωμένη και εκπεφαυλισμένη αυτοκρατορία» (ο ημέτερος, εκ Λάρνακος, διάσημος καθηγητής στο Αθήνησι Πανεπιστήμιο, Νικόλαος Σαρίπολος), αποποιήθηκε και την παράδοση της βυζαντινής διπλωματίας, ονοματίζοντάς την, μεταπρατικά μεν, πλην ηλιθίως, ως «άθλιους βυζαντινισμούς». Για να την καρπωθεί βεβαίως, ως κληρονόμος, η Τουρκία!

Με τους γνωστούς, εις βάρος φυσικά των νεοβλακών της Ιστορίας, οδυνηρούς τραγέλαφους… Πλην όμως όφειλε να γνωρίζει ο νεοοθωμανός Αχμέτ, ότι του λείπει παντελώς το τελευταίο εχέγγυο: Ο πολιτισμός. Και θα έπρεπε να γνωρίζει ακόμα ότι εκείνο που έκανε το Βυζάντιο τη μακροβιότερη αυτοκρατορία της Ιστορίας, δεν είναι η στρατιωτική ισχύς. (Υπήρξε η αυτοκρατορία με τον λιγότερο ισχυρό Στρατό!). Και ούτε μόνη η υψηλή διπλωματία του. Εκείνο που το έκανε μοναδικό, είναι ότι διέθετε, κατά πώς το απαιτούσε ο ελληνικός του τρόπος, πανανθρώπινου ενδιαφέροντος πρόταση πολιτισμού να προτείνει στους λαούς που το περιέβαλλαν. Ώστε να το θεωρούν εκείνοι αρετή, αν όχι πολίτες του, να είναι τουλάχιστο δορυφόροι, ή και μιμητές του. (Έστω και σε «ιδεολογική» αντίθεση, όπως ο Καρλομάγνος και η «αυτοκρατορία» του).

Ποια λοιπόν, νομίζει ο κύριος Νταβούτογλου, πρόταση πολιτισμού έχει να προτείνει ο νεο-οθωμανισμός; Το μόνο έργο πολιτισμού που διαθέτει, ο νομάς αυτός της Ιστορίας, είναι δυο τζαμιά: Σουλεϊμανίγιε στην Κωνσταντινούπολη, και Σελιμίγιε στην Αδριανούπολη!

Που όμως, έστω και σκιές αυτά ξεθωριασμένες της Αγια-Σοφιάς, και πάλι είναι έργα Έλληνα, που η τουρκική βία τον έκανε γενίτσαρο: Του αρχιτέκτονα Μιμάρ (Ιωσήφ) Σινάν… Διότι η διπλωματία μεν μπορεί να κληρονομηθεί από μονάδες ανθρώπων, (γόνων πιθανότατα εξισλαμισμένων βυζαντινών οικογενειών). Ο πολιτισμός όμως, (και με όλο το «σέβας» προς όσα ο ημέτερος Πρόεδρος σθεναρά πρεσβεύει) είναι έργο συγκροτημένου λαού, «κοινωνούντος», και ενιαίου. Και όχι συνονθυλεύματος «διασταυρωμένων» φύλων, ή φυλών…

Συνεπώς, ο ευφυής Νταβούτογλου γνωρίζει: Περί κοσμοκρατορίας έχει τις προθέσεις! Δεν έχει όμως τις προϋποθέσεις… Σε τι αποβλέπουν τότε οι 842 ευφυείς σελίδες τού παραληρήματός του; Απλό: Μέσα στη σύγχυση, του ήδη διαλυόμενου δυτικού νεωτερικού πολιτισμού, (ημών φυσικά καθευδώντων μακαρίως) ό,τι προλάβει. Για αρπαγή και πλιάτσικο. Ως γνήσιος των έφιππων Τουρκομάνων επίγονος νομάς.

*Ο Χάρης Φεραίος είναι διδάκτωρ του ΕΜΠ.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_5842.html