O ταχυδρόμος χτυπάει δυο φορές

Απόστολος Αποστολόπουλος
Το άρθρο του κ. Σημίτη υπέρ της αναδιάρθρωσης ήταν το δεύτερο χτύπημα του ταχυδρόμου. Το πρώτο ήταν όταν, με άρθρο του, παλαιότερα, στο ΒΗΜΑ, διακήρυξε ατάραχος ότι η Ελλάδα πρέπει να πει όχι στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.
Ο πρώην πρωθυπουργός με το άρθρο του μετέφερε στην Ελλάδα «γράμμα από το Βερολίνο», με τελικό παραλήπτη το Μαξίμου. Την πολιτική «ναι στην ένταξη» την είχε εγκαινιάσει ο ίδιος ο κ. Σημίτης μετά τα Ίμια αλλά αυτό, όπως και το ίδιο το άρθρο πέρασε τότε απαρατήρητο. Η κυβέρνηση βρισκόταν ακόμα στο μήνα του μέλιτος και το σκάνδαλο της Ζήμενς ήταν στο φόρτε του με τη Γερμανία στο στόχαστρο των ελληνικών ΜΜΕ, ανυποχώρητων υπερασπιστών της ανεξαρτησίας της χώρας, όπως όλοι ξέρουμε. Η Ευρώπη ήταν αλλού απασχολημένη.

Τώρα η κυβέρνηση ψυχορραγεί, στο «ελληνικό πρόβλημα» έχει προστεθεί η Πορτογαλία, η Ιρλανδία ενώ αρκετοί άλλοι περιμένουν στην ουρά και η Γερμανία είναι (τουλάχιστον εμφανίζεται ως) ο αδιαφιλονίκητος ισχυρός της Ευρώπης. Το άρθρο του κ. Σημίτη υπέρ της αναδιάρθρωσης μεταφέρει και πάλι το κλίμα του Βερολίνου στην Αθήνα και αυτή τη φορά προκάλεσε θύελλα. Αν το μέγεθος του αντίπαλου αποκαλύπτει το δικό σου εκτόπισμα τότε ο πρώην πρωθυπουργός, από το πρώτο ως το δεύτερο άρθρο, βλέπει ότι ο λόγος του διαθέτει επαρκή ισχύ για να αντιπαρατεθεί στην (παραπαίουσα) κυβέρνηση, αδιαφορώντας για το πόσους και ποιους θα βρει απέναντί του. Είτε πρόκειται για την γαλλίδα Υ/Οικονομικών κ.Λαγκάρντ είτε για τον κ. Στρος Καν, Διευθυντή του ΔΝΤ, του Ταμείου δηλαδή που αποτελεί βασικό εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Κατά της αναδιάρθρωσης τάσσεται και ο κ. Σαμαράς. Αλλά ο στενός σύμβουλός του κ. Λαζαρίδης αποδέχεται την αναδιάρθρωση υπό τον όρο ότι θα συνδυαστεί με Ανάπτυξη-την πολυαγαπημένη και του κ. Παπανδρέου. Όλα καλά, λοιπόν, ο καθένας πήρε θέση, έστειλε και έλαβε τα μηνύματα.
Οι αντεγκλήσεις σε υψηλό διεθνές επίπεδο αποκαλύπτουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η πολιτική διάσταση επισκιάζει την οικονομική πλευρά της αναδιάρθρωσης. Ωστόσο όλοι συμφωνούν ότι η Ελλάδα θα πληρώσει έτσι κι αλλιώς το μάρμαρο. Κανείς δεν μας κάνει χάρη.
Η πολιτική εκκρεμότητα στην Ελλάδα αφορά στο ποιος θα εφαρμόσει, ποιος είναι ικανός να εφαρμόσει, την αναδιάρθρωση. Ποια κυβέρνηση. Αυτό είναι το θέμα των ημερών. Γι’ αυτό μαζί με το –οικονομικό- θέμα της αναδιάρθρωσης ετέθη και ζήτημα εκλογών ώστε να λυθεί και η πολιτική πλευρά του ζητήματος. Όχι, δηλαδή, το πρόβλημα της τεχνικής εφαρμογής αλλά της ουσιαστικής, ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο: το Βερολίνο ή η Ουάσιγκτον;
Αν από τις εκλογές δεν προκύψει αυτοδυναμία, όπως αναμένουν οι περισσότεροι (αλλά όχι όλοι), τότε ανοίγει ο δρόμος για κυβέρνηση «συναίνεσης» (υπερκομματική, διακομματική, τεχνοκρατών κλπ), οπότε ο κ. Σημίτης προβάλλει πλέον ως λίαν πιθανός «μεταβατικός» πρωθυπουργός για «να βγάλει τη χώρα από την κρίση», δηλαδή προσωρινός αλλά πανίσχυρος. Σε μια τέτοια περίπτωση ο κ. Παπανδρέου θα χάσει την πρωθυπουργία και ο κ. Σαμαράς ή θα χάσει την ηγεσία του κόμματος ή θα μείνει με ένα απόκομμα της ΝΔ. Οι άλλοι θα έχουν πάει τρέχοντας να σώσουν την πατρίδα. Εκτός αν όλοι τρέχουν για να δουν που μπορεί να κρυφτούν. Δεν είναι λογοπαίγνιο, ευχή ή κατάρα. Είναι ότι η ενημερωμένη και έγκυρη LE MONDE γράφει πρωτοσέλιδα πως κινδυνεύουν οι Οικονομίες των δυτικών χωρών, όλων. Οπότε λύσεις μπορεί να δοθούν, από την παρούσα Βουλή, εκτάκτως, χωρίς εκλογές, για το καλό μας εννοείται. Περιμένουμε τον Ιούνιο.


http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/04/o_20.html