Η διαρκής αναζήτηση άλλοθι.

Ποια είναι η ρίζα της σημερινής πολιτικής ανεπάρκειας; Η μη ανατρέψιμη, άγνωστη κατάσταση που παρέλαβε ο καθείς από τους πρώην; Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία ανέτρεψε τον εθνικό σχεδιασμό; Σκοτεινές δυνάμεις εντός και εκτός της χώρας;

Δυστυχώς όχι. Η κατάσταση είναι πολύ πιο θλιβερή: δεν υπήρξε κάποιο force majure που μας χάλασε την τάξη και την ηθική. Η χώρα οδηγείται από το ένστικτο ενός πολιτικού συστήματος που εθελοτυφλεί και αυθυποβάλλεται. Το πρόβλημα είναι κυρίως ψυχολογικό.

Μετά από 18 μήνες στο τιμόνι της χώρας, η κυβέρνηση συνειδητοποίησε, όπως φρόντισε να επικοινωνήσει με επιφανειακό τρόπο μέσω κορυφαίων Υπουργών, ότι «χρειάζεται αλλαγή σχεδίου». Αλλαγή ποιού σχεδίου; Υπήρξε ποτέ κάποιο σχέδιο; Έχει κατατεθεί ποτέ σε αυτή εδώ τη χώρα κάποιο σχέδιο στη Βουλή προς συζήτηση; Όχι βέβαια. Και όχι τυχαία.
Η χώρα δεν είχε ποτέ εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό. Ίσως κατά διαστήματα να είχε κομματικό σχεδιασμό, ο οποίος να βασιζόταν στη διορατικότητα κάποιων ελαχίστων στελεχών με διαύγεια σκέψης. Αυτό όμως δεν σχετίζεται με τα εθνικά συμφέροντα: ακόμα και να εξυπηρετούνται από τύχη ή με ad hoc θέσεις συμβατές με την κατά Schelling προσέγγιση στις διεθνείς σχέσεις, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι η χώρα είναι γυμνή από υπόβαθρο.
Ποιός είναι ο λόγος που οι εκάστοτε αρχηγοί δεν επένδυσαν στη δημιουργία στρατηγικής υποστήριξης της χώρας; Η ψυχολογία – η δική τους και των γύρω τους. Κάθε νέος άρχοντας του τόπου φέρνει αυτούς που κρίνει ότι θα είναι αξιόπιστα δίπλα του. Έχει το χρόνο ή την ευχέρεια να ψάξει για τους καλύτερους; Σίγουρα όχι. Υπάρχει κάποιος μηχανισμός που θα έπρεπε να του παράσχει αυτές τις πληροφορίες; Σε μια μη κομματικοποιημένη δημόσια μηχανή, θα ήταν αυτονόητο – αλλά προφανώς δεν μιλάμε για την Ελλάδα. Σε ποιους πέφτει λοιπόν το βάρος της επιλογής; Στους γύρω του.

Όπως έχει ιστορικά αποδειχθεί, όποιος γνωρίζει ότι θα βρίσκεται σε θέση ‘δίπλα από τον άρχοντα’ για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα και, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της προσπάθειάς του, μετά, όχι μόνο δεν θα αναγνωριστεί η προσφορά του, αλλά θα τύχει ‘διωγμού’, λειτουργεί φοβικά και με κάποιας μορφής ‘ιδιοτέλεια μελλοντικής επιβίωσης’. Παρόλο που τα αμαρτωλά παραδείγματα δεν αποτελούν εξαίρεση του κανόνα, δεν υπαινίσσομαι καν ότι εμπλέκεται σε παράνομες δραστηριότητες αλλά ότι τουλάχιστον ‘θέλει να φύγει αλώβητος’. Αυτή η λειτουργία δεν είναι συμβατή με την προστασία του δημοσίου συμφέροντος, πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο περιβάλλον εθνικής κρίσης.

Ποιος ορθολογικός άνθρωπος λοιπόν έχει κίνητρο να εμπλακεί στα κοινά; Κάποιος που πληρώνεται για να μην παίρνει ευθύνες, να μην φαίνεται, να μην υπογράφει, να μην εκτίθεται, να μην τσακώνεται, να μην πολεμά τη σήψη, να μην ενδιαφέρεται για το αύριο αυτού του τόπου. Δηλαδή όχι κάποιος Έλληνας επαγγελματίας αλλά ένας επαγγελματίας Έλληνας.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία: οι γραφικοί. Αυτοί που πολεμούν τις ευκαιριακές πολιτικές που καταλήγουν σε εθνικές τραγωδίες, αυτοί που αντιτίθενται σθεναρά σε κοντόφθαλμες πρακτικές που υποδαυλίζουν την αναπτυξιακή δυναμική της πατρίδας. Αυτοί που δεν γίνονται αρεστοί από κανένα σύστημα. Αυτοί που, έχοντας πλήρη γνώση των λεγομένων τους, επιλέγουν να προσφέρουν υπηρεσίες στην πατρίδα ακόμα και αν βλάπτουν τον εαυτό τους.
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση ήξερε τι συνέβαινε. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν αποδείξεις για την ύπαρξη συγκεκριμένων εναλλακτικών προτάσεων πολιτικής, τις οποίες δεν επέλεξε. Ακόμα χειρότερα, εκτιμώ ότι υπάρχουν αποδείξεις για την επικράτηση ‘φίλων και συγγενών’ αντί του δημοσίου συμφέροντος.
Η παραληφθείσα κατάσταση αποτέλεσε άλλοθι που κράτησε 6 περίπου μήνες. Η παγκόσμια οικονομική κρίση άλλους 6 μήνες. Μήπως ήρθε η ώρα να επινοηθεί ως άλλοθι η επίκληση κάποιας σκοτεινής δύναμης;

Οι θιασώτες του σαθρού μεταπολιτευτικού συστήματος λειτουργούν σα να μην τους αγγίζει τίποτα. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ενός οιωνεί παρακράτους που δεν σέβεται την Συνταγματικά κατοχυρωμένη λαϊκή κυριαρχία, δεν φοβάται τη Δικαστική Εξουσία, δεν αισθάνεται τον τίμιο συνταξιούχο αριστερών πεποιθήσεων που έφτασε από ανάγκη να ψάχνει στα σκουπίδια ψελλίζοντας «ένας δεκανέας δεν υπάρχει;» – αυτή είναι η κατάντια στην οποία έχουμε επιτρέψει να περιέλθει η Δημοκρατία μας.
Τα υγιή στοιχεία της πατρίδας πρέπει να προασπίσουν τα όνειρα και την αξιοπρέπεια του κάθε Έλληνα πολίτη και όχι να αναζητούν διαρκώς ένα άλλοθι. Ο Έλληνας υπομένει, υπομένει και συνεχίζει να υπομένει μέχρι να φτάσει στο αμήν: μετά αντιδρά ανεξέλεγκτα. Οι τεχνικές ψυχολογικού πολέμου, τις οποίες έχουν επιτρέψει οι φύλακες του βαθέος κράτους, δεν έχουν πλέον μέλλον: έχει γνώση ο απλός κόσμος και είναι θέμα χρόνου να αντιδράσει – όχι για λόγους ιδεολογίας αλλά για λόγους επιβίωσης.
Ας μην ξεχνούν μερικοί ότι ο Έλληνας έχει αποδείξει εδώ και πολλούς αιώνες πως ξέρει να πολεμά επιτυχώς για την επιβίωσή του. Όχι γιατί μετρά τα κουκιά και υπολογίζει αν τον συμφέρει να εμπλακεί με αυτούς που τον εμποδίζουν να κρατήσει την πατρίδα του ψηλά. Ο Έλληνας δεν ρωτάει πόσοι είναι, αλλά μόνο πού είναι.

Ministre plénipotentiaire

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/05/blog-post_5937.html