Επί των Τύπων...

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΟΣ

Στα βράχια της καθημερινής αθλιότητας φυτρώνει μια αναρχική
επιθυμία.
Στέκεται προκλητική στο περιθώριο.
Μισόγυμνη-
μ’ ένα διάφανο μλου τζην-
καπνίζει τη σχιζοφρένια της εποχής. Μπροστά
στα μάτια των παιδιών που παίζουν, αμέριμνα, στις σκούρες
πολιτείες αυνανίζεται.Κάνει γιόγκα,
ακούει ROCK,
φορές κλαίει σαν ο τελευταίος ρομαντικός που βλέπει μέσα από
laptop
τον αφανισμό της Ατλαντίδος.




ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟΙ ΗΓΕΤΕΣ


Είστε άραγε τόσο αναίσθητοι για να εξακολουθήσετε
την ειρηνική σας γιορτή
γελώντας και τραγουδώντας παντοτινά; Θα αντέξετε άραγε
να δείτε τις σκιές σας να κυματίζουν
εκεί
που ξεκουράζονται όσοι δεν έχουν, έλεος, στον ήλιο μοίρα;


Μα τι είστε λοιπόν;
Η αμαρτία που γεννάει τον θάνατο
οι ναυαγοί που έχουν τη χαρά του νόστου να θυμούνται
ή
η αμφιβολία που δηλητηριάζει τα πάντα
χωρίς να σκοτώνει τίποτα;





ΥΣΤΑΤΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ 

μνήμη Αντώνη Τσόκλη

Να μπορούσα να δω με τα μάτια του μέλλοντος την ευτυχή κατάληξη
της ουτοπίας
τι μέλλει γενέσθαι όλοι αυτοί που δεν έχουν ιστορία
και αν δεν είναι,
που δεν είναι εφικτό, αυτό,
την τραγική, έστω, κατάληξη της ιστορίας. τι έσονται Ρόζα οι «ισμοί»
και οι νομείς της εξουσίας,
ένα αντεπιστέλλον μέλος (άχρι θανάτου εραστής) εγώ μιας άλλης κοι-
νωνίας.

(έρεβος, πιστέψτε με, κύριε Proudhon, του ανθρώπου η ιδιοκτησία)

ENTEYKTHΡIO

http://kurios-tade.blogspot.com/