ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ

Οι ρίζες μια αδιέξοδης πολιτικής και η ανατροπή της

Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί για να αναλυθεί αυτό που αποκλήθηκε «ελληνική κρίση».

Οι περισσότερες αναλύσεις παραβλέπουν, όμως, τη βασικότερη παράμετρο της ακολουθούμενης πολιτικής: τη λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση».

Η ιδέα της εσωτερικής υποτίμησης είναι απλή: Εφόσον, λόγω ευρώ, το ελληνικό νόμισμα δεν μπορεί να υποτιμηθεί, μειώνεται με κάθε τρόπο η κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά, ώστε να πέσουν, αναγκαστικά, οι τιμές σε όλους τους συντελεστές παραγωγής. Κυρίως στην εργασία (μισθωτή ή μη μισθωτή) και στη χρήση των ακινήτων (κτιρίων και γης).

Έτσι λοιπόν κόβουν τους μισθούς και τα εισοδήματα παντού: Από τους «κοπρίτες» δημοσίους υπαλλήλους, τους «αντιπαραγωγικούς» των σωμάτων ασφαλείας, τους «υψηλόμισθους» δικαστικούς και πανεπιστημιακούς, τα «προνομιούχα κλειστά επαγγέλματα», τους συνταξιούχους του «υπό κατάρρευση ασφαλιστικού συστήματος». Και όλα αυτά, σε συνδυασμό με το κλίμα οικονομικής τρομοκρατίας, συμπιέζουν προς τα κάτω την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τις αμοιβές των ιδιωτικών υπαλλήλων.

Υποτίθεται ότι η Ελλάδα θα γίνει έτσι, με μειωμένες τιμές σε εργασία και γη, «πιο ανταγωνιστική» και θα «αρχίσει να παράγει» ενώ μέχρι σήμερα «δεν παράγει». Και υποτίθεται ότι έτσι θα λυθεί το οικονομικό της πρόβλημα.

Λέμε «υποτίθεται», για δύο κυρίως λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι θα πρέπει κάποιος να μας δικαιολογήσει, για ποιο λόγο η μείωση των τιμών θα επιτύχει, παράλληλα, μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Αν έχουμε όλοι λιγότερο εισόδημα, εκφρασμένο σε ευρώ, με το χρέος να αποτιμάται (και να αυξάνεται) πάντοτε σε ευρώ, τότε δεν χρειάζεται να είσαι μαθηματικός για να καταλάβεις ότι έτσι μειώνεις και το διαθέσιμο εισόδημα για την εξυπηρέτηση του χρέους και τη δημιουργία πλεονασμάτων.

Ο δεύτερος καχυποψίας είναι ότι στη λίστα του World Economic Forum του Davos με τις χώρες που έχουν την υψηλότερη ανταγωνιστικότητα, στην πρώτη θέση φιγουράρει η Ελβετία, στη δεύτερη η Σουηδία και στη συνέχεια χώρες με μισθούς σαφώς υψηλότερους των ελληνικών! Συνεπώς, οι υψηλοί μισθοί δεν σημαίνουν, αναγκαστικά, και λιγότερη ανταγωνιστικότητα.

Πώς λοιπόν μια εσωτερική υποτίμηση θα βοηθήσει να λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας που, υποτίθεται, ήλθε να μας λύσει το ΔΝΤ;

Σε τι βοηθήσει π.χ. την επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, η μείωση μισθού του υπαλλήλου της υπερκερδοφόρας ΔΕΗ (740 εκ. ευρώ κέρδη προ φόρων το 2010…). Θα πάρει περισσότερο μέρισμα το κράτος; Ασήμαντο κέρδος, μπροστά στην απώλεια που έχει από το χαμηλότερο φόρο εισοδήματος που θα εισπράξει από τον ίδιο τον εργαζόμενο, καθώς και τις υποπολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στην οικονομία από τη μείωση της κατανάλωσης του ΔΕΗτζή και της οικογένειάς του.

Δεν σχετίζεται, λοιπόν, η πανταχού παρούσα προσπάθεια «εσωτερικής υποτίμησης» της χώρας (δηλαδή: φτώχυνσης του πληθυσμού της) με την επίλυση του (υποτιθέμενου) δημοσιονομικού προβλήματος.

Υποτίθεται βέβαια ότι αύριο «θα αρχίσουμε να παράγουμε» και θα «πληρώσουμε το χρέος» πιο εύκολα. Μόνο που μέχρι τότε το χρέος μας πηγαίνει στον ουρανό…

Οπότε έρχονται τώρα και (όπως ήταν από την αρχή το σχέδιο) μας πείθουν ότι «ε, δεν μπορείτε να τα καταφέρετε με τόσο χρέος, δεν βγαίνουν τα νούμερα, θα πρέπει να σας χαρίσουμε ένα μέρος». «Δεν βγαίνουμε αλλιώς», αναφωνούν, με ένα στόμα – μια φωνή, σχεδόν άπαντες. Τέτοια γενναιοδωρία; Όχι, υπάρχουν και ανταλλάγματα. Τίποτε λιγότερο από την ίδια χώρα και τις υποδομές της.

Το σχέδιο δηλαδή της Νέας Τάξης κατά της Ελλάδας συνοψίζεται ως εξής: 
1) επίκληση δήθεν δημοσιονομικού προβλήματος 2) άσκηση πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης 3) φτώχυνση και εξαθλίωση του πληθυσμού 4) κατακόρυφη αύξηση του ελληνικού χρέους 5) χάρισμα, στη συνέχεια, ενός μέρους του ελληνικού χρέους 6) εκχώρηση, σε αντάλλαγμα, των υποδομών της χώρας και του συνόλου της οικονομικής της διακυβέρνησης.

Στόχος, δηλαδή, τίποτε λιγότερο από τον έλεγχο του «μαγαζιού γωνία» στην Ανατολική Μεσόγειο…

Τι να κάνουμε

Η άκρη του νήματος είναι, όπως προαναφέρθηκε, η επίκληση ενός ψευδεπίγραφου δημοσιονομικού προβλήματος. Γι’ αυτό παραποιήθηκαν τα στατιστικά από τον Παπακωνσταντίνου και εμφανίστηκε ένα μονοψήφιο έλλειμμα να είναι, τελικά, 15,4%… Όπως και το χρέος από 115% εμφανίστηκε σε μία νύχτα 127% με το γνωστό τρικ να συμπεριληφθούν οι μεταφορικές ΔΕΚΟ στη Γενική Κυβέρνηση. Γι’ αυτό και φαγώθηκαν να πείσουν τους πάντες ότι «φταίει ο Καραμανλής» και έκαναν ότι μπορούσαν για να εξαναγκάσουν και το Σαμαρά ακόμη να αποκηρύξει τον Καραμανλή…

Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε πρόβλημα τέτοιο που μας σερβίρουν. Διογκώνεται επίτηδες, προκειμένου να πετύχει το σχέδιο της εκχώρησης των υποδομών της χώρας και της οικονομικής της διακυβέρνησης. Σαφώς και πρέπει να μειωθεί το έλλειμμα, αλλά αυτό είναι άσχετο από αυτό που μας συμβαίνει.

Το δεύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι, να σταματήσει η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης». Να καταδειχθεί πρώτα με στοιχεία και επιχειρήματα, πόσο άσχετη είναι η πολιτική αυτή με το βραχυπρόθεσμο πρόβλημα της χώρας (το δημοσιονομικό έλλειμμα), πόσο καταστροφική μεσοπρόθεσμα (οδηγεί σχεδόν αναπόφευκτα σε αναδιάρθρωση, δηλαδή πτώχευση) και πόσο επίπονη, σήμερα, για το λαό. Να καταλάβουμε ότι όλα όσα ζούμε τα ζούμε εξαιτίας της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης. Μιας πολιτικής που όχι μόνον δεν επιλύει, αλλά επιδεινώνει το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας.

Το τρίτο και κυριότερο: Να ξεκινήσει πολιτική εκ νέου πολιτική χρηματοδότησης της οικονομίας, που θα ανατρέψει την ακολουθούμενη εσωτερική υποτίμηση. Δεν μιλούμε για την αφροσύνη των καταναλωτικών δανείων που ακολούθησε τη χρηματιστηριακή ληστεία κατά τη δεκαετία του 2000. Μιλούμε όμως για στοιχειώδη κάλυψη των αναγκών της οικονομίας. Άμεση και συνεχή εξόφληση των υποχρεώσεων του κράτους, καταπολέμηση της λογικής των μπαταχτσήδων (τα κινήματα «δεν πληρώνω» είναι ίσως τελικά ο σημαντικότερος ιδεολογικός σύμμαχος της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης…), χαλάρωση των ασφυκτικών περιορισμών στη χρηματοδότηση των υγιών (και μόνον αυτών) επιχειρήσεων.

Πρέπει να πάρουμε απόφαση ένα πράγμα: η χώρα σώζεται και σώζεται εύκολα. Αρκεί να καταλάβουμε τη δολιότητα της ψευδούς επίκλησης δημοσιονομικού προβλήματος και της εσωτερικής υποτίμησης. Ούτε τόσο μεγάλο δημοσιονομικό πρόβλημα έχουμε, ούτε η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης βοηθάει στην επίλυσή του.

Το πρόβλημά μας είναι κυρίως πολιτικό, πρόβλημα εξουσιαστικού ανταγωνισμού στο σώμα της χώρας.

Κουμάντο στη χώρα θα πρέπει να κάνουμε μόνοι μας. Γιατί, αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν άλλοι. Και θα το κάνουν με τον τρόπο που μας δείχνουν τον τελευταίο έναν χρόνο…

Επώνυμος

http://www.antinews.gr/2011/05/10/100213/