Οι Γερμανοί και σήμερα είναι διαθέσιμοι να προκαλέσουν καταστροφές !!!

Η λιτότητα δεν αποτελεί λύση

Με μια επιμονή που σπάει νεύρα, η Γερμανία εξακολουθεί να δίνει προτεραιότητα στα συμφέροντα των τραπεζών της, που δάνειζαν αλόγιστα, παρά στους λαούς των «ελλειμματικών» χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η γερμανική συνταγή όμως, δεν λειτουργεί.

Βραχυπρόθεσμα, η αποπληρωμή των δανείων μέσω άγριων περικοπών των δημοσίων δαπανών, καταλήγει στο ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η μείωση του δημοσίου, και των μισθών του, οδηγεί σε αύξηση του ελλείμματος, αφού μειώνεται η είσπραξη φορολογικών εσόδων, μειώνεται η κατανάλωση, και ανεβαίνει το δημόσιο κόστος.

Μεσοπρόθεσμα, η συνεχιζόμενη λιτότητα αποτρέπει τις απαραίτητες δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, που είναι απαραίτητες αν τα χρεωμένα κράτη θέλουν να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ, στις γερμανικές τράπεζες που έχουν δανείσει στο εξωτερικό, οφείλονται πάνω του 150% των συνολικών κεφαλαίων τους από τις τράπεζες και τις κυβερνήσεις των: Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ισπανία. Στις γαλλικές τράπεζες, το αντίστοιχο ποσοστό είναι 100%, ενώ στις υπόλοιπες τράπεζες της ευρωζώνης περίπου 50%. Η κατάταξη αυτή αντανακλά και τη θέση που έχει η κάθε χώρα στα εμπορικά και δημοσιονομικά της ισοζύγια. Η Γερμανία φημίζεται για τα πλεονάσματά της, καθώς και για τις μεγάλες αποταμιεύσεις των πολιτών της.

Το μεγάλο δίλημμα που αντιμετωπίζει η Angela Merkel είναι ότι επειδή οι γερμανικές τράπεζες δεν μπορούσαν να τυπώσουν χρήμα, όπως αυτές της Αγγλίας, προσφέροντας υψηλότοκα δάνεια στα νοικοκυριά, αναγκάστηκαν να δανείζουν στο εξωτερικό. Και αφού δεν είχαν το απαραίτητο δίκτυο καταστημάτων ή την τεχνογνωσία για να δανείσουν στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις της ευρωπεριφέρειας, άρχισαν να δανείζουν στις κυβερνήσεις και στις τράπεζες, που άλλο που δεν ήθελαν. Επιπλέον, οι κατά τόπους τράπεζες μπορούσαν να αποκομίζουν τεράστια κέρδη χρησιμοποιώντας τα δανεικά αυτά χρήματα για να αγοράσουν ομόλογα των κρατών τους.

Ένα καλό μάθημα για όλα τα παραπάνω προέρχεται από τη κρίση που έπληξε τη Λατινική Αμερική στη δεκαετία του `80. Τότε, οι μεγάλες τράπεζες της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, του Τόκυο, όπως και το ΔΝΤ αλλά και η Σαουδική Αραβία, αναγκάστηκαν να δεχθούν ένα «κούρεμα» προκειμένου να μη χάσουν εξολοκλήρου τα χρήματά τους από τυχόν εθνικές χρεοκοπίες, που θα έπλητταν το διεθνές οικονομικό οικοδόμημα.

Βεβαίως, η κα Merkel και η ΕΚΤ θα απαντήσουν πως η ευρωζώνη του 2011 δεν είναι ο τρίτος κόσμος του 1982. Ένα ανεξόφλητο όμως χρέος παραμένει ένα ανεξόφλητο χρέος, ασχέτως της χρονολογίας ή της γεωγραφικής τοποθεσίας. Σε μια συνηθισμένη περίπτωση, όταν υπάρχουν δημόσια ή ιδιωτικά δάνεια που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, το κράτος επιβάλλει τους ανάλογους φόρους στους πολίτες του, και έτσι σε φυσιολογικές συνθήκες το δημόσιο χρέος δεν θεωρείται ιδιαίτερα επικίνδυνο. Στη περίπτωση όμως του ευρώ, ελλείψει μιας ενιαίας δημοσιονομικής αρχής και ενός ενιαίου προϋπολογισμού, αυτό είναι αδύνατον. Για αυτό και οι νομισματικές αρχές του κόσμου δεν δείχνουν προθυμία στο να αντικαταστήσουν το δολάριο με το ευρώ ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.

Αν ακολουθήσουμε το αξίωμα «follow the money», από τους δανειζόμενους στους δανειστές, και τέλος στη πηγή του χρήματος, που είναι οι αποταμιευτές, βλέπουμε τη δύσκολη θέση αλλά και την αγανάκτηση του γερμανικού κεφαλαίου. Το αμερικανικό δολάριο έχει το πλεονέκτημα ότι οι αγορές απορροφούν μόνο όσα δολάρια τυπώνει η αμερικανική κεντρική τράπεζα. Για αυτό και σε περιπτώσεις οικονομικής ανασφάλειας, οι διεθνείς επενδυτές στρέφονται προς αυτό. Η μόνη απειλή για την Federal Reserve προέρχεται από κάποιους γερουσιαστές. Στη περίπτωση όμως της ΕΚΤ, δεν πρέπει να πειστούν μόνο οι αγορές, αλλά και οι 17 διαφορετικές κυβερνήσεις της ευρωζώνης. Για αυτό και υπάρχει τόση αδράνεια και τόση αναποφασιστικότητα.

Ότι και να γίνει στους επόμενους μήνες, ο εξαναγκασμός της έγκαιρης αποπληρωμής των χρεών από πλευράς Ελλάδας, Πορτογαλίας, και Ιρλανδίας δεν μπορεί να πετύχει. Και για αυτό χρειάζεται να πάμε πίσω στο χρόνο και να πάρουμε ένα μάθημα από μια ανάλογη περίπτωση, αυτήν της… Γερμανίας.

Όταν οι νικητές σύμμαχοι επέβαλλαν ανυπόφορα οικονομικά βάρη στην ηττημένη Γερμανία, στις Βερσαλλίες το 1919, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό, και το είχε επισημάνει ο νεαρός τότε Keynes, γράφοντας το περίφημο φυλλάδιο The Economic Consequences of the Peace. Για πολλούς ιστορικούς, η επιβολή μιας αβάσταχτης λιτότητας στους Γερμανούς, οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ. Με αφορμή αυτό το γεγονός, και έχοντας δει τα καταστροφικά αποτελέσματα που έφερε η ανάλγητη λιτότητα, οι ΗΠΑ αποφάσισαν το 1945 να ακολουθήσουν μια εντελώς διαφορετική πολιτική μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ, προσφέροντας οικονομική βοήθεια αντί για επιπλέον βάρη.

Σίγουρα, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της σημερινής Γερμανίας γνωρίζουν άριστα την ιστορία της χώρας τους, για να καταλάβουν ότι η λιτότητα δεν αποτελεί λύση.

S.A.-Global Research.

antinews