Η πέτρινη καρδιά του Πενταδάκτυλου

Του Άδωνη Παλληκαρίδη
Γέροντα Πενταδάκτυλε, πατέρα πέτρινε, που στις πλαγιές σου κουρνιάζουν κάθε λογής αρπακτικά, χαμήλωσε την πλάτη σου και αποτίναξε από αυτήν τους βέβηλους κατακτητές, λέει ο ποιητής. Το δεύτερο σε ύψος βουνό της Κύπρου ξεπλύθηκε από τη βροχή και τις καταιγίδες μέσα στους αιώνες και σε κάποιες πλαγιές του έμεινε πετρωμένη η λάβα, όπως αναδύθηκε πριν από έξι εκατομμύρια χρόνια από το βυθό του Τυθέως ωκεανού. Η πέτρινη ομορφιά του Πενταδάκτυλου είναι εκθαμβωτική. Ανάμεσα στα βράχια φυτρώνουν αυτήν την εποχή τα αγριολούλουδα και τα αγριόχορτα, πολύ καλή τροφή για τα αφημένα κοπάδια που βόσκουν μόνα τους.

Περπατάς αυτά τα μέρη και στη σκέψη έρχονται οι εικόνες τού χτες, όταν οι καταδρομείς προσπαθούσαν να κρατήσουν τούτα τα περάσματα από τις ορδές του Αττίλα που προέλαυναν σιδερόφρακτες. Τα παιδιά μας με λιανοτούφεκα κράτησαν όσο μπορούσαν τα άρματα μάχης. Κάποιοι έγιναν ολοκαύτωμα από τις πυκνές βολές των όλμων και τα ιερά οστά τους διάσπαρτα σήμερα ανάμεσα στα βράχια έσμιξαν με τα κουφάρια των νεκρών ζώων.

Ανθρώπινα κρανία δίπλα από άρβυλα και άλλα στρατιωτικά αντικείμενα συναντώνται ακόμη σε αυτά τα αγριεμένα μέρη.

Οι εισβολείς «άλλαξαν τα φώτα» του γέροντα Πενταδάκτυλου. Τον λατόμευσαν σε πολλά σημεία και πήραν την πέτρα του για να ντύσουν τους τοίχους της παράνομης ανοικοδόμησής τους στις ακτές της Κερύνειας, της Λαπήθου, του Καραβά και της Βασίλειας. Η πλευρά απ' όπου πήραμε τις φωτογραφίες μας κοιτάζει προς τη Σκυλλούρα και τη Μύρτου. Το Αγριδάκι και ο Λάρνακας της Λαπήθου είναι τα χωριά που απαντήσαμε στο ανέβασμά μας στην υψηλότερη κορυφή του Πενταδάκτυλου προς τα βορειοδυτικά. Άγρια η κορυφή του Κόρνου, όπως λέγεται φιλοξένησε τα παιδιά μας που προσπαθούσαν με κάθε μέσο να ανακόψουν τον Αττίλα το 1974. Η κορυφή έμεινε ελεύθερη μέχρι τη 16 Αυγούστου, και αυτό διευκόλυνε την υποχώρηση των τελευταίων τμημάτων της Εθνοφρουράς μέσω των στενών των Πανάγρων.

Έντονη η παρουσία του στρατού κατοχής

Πέρασε τόσος χρόνος και η γη μας λαβωμένη είναι εδώ και μας περιμένει. Το δάσος πέρα από τα βράχια είναι ακόμη ζωντανό κι οι Τουρκοκύπριοι συνηθίζουν να πηγαίνουν εκεί για υπαίθρια τραπέζια. Τους συναντήσαμε στο ύψωμα που συνδέει τις δύο πλευρές του βουνού. Ψηλότερα υπάρχουν τάγματα του στρατού κατοχής, που κρατούν όλες τις στρατηγικές θέσεις. Δεν επιτρέπουν την ελεύθερη περιπλάνηση στο βουνό και προειδοποιούν κάθε φορά που κάποιος παίρνει τα παλιά περάσματα…

Ακόμη και Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να πλησιάσουν σε κάποιες κορυφές, τους επισημαίνουν ότι είναι στρατιωτική περιοχή «Α» και πρέπει να απομακρυνθούν.

Παράνομη λατόμευση

Στο βουνό μας φαίνονται οι τρύπες από το πέρασμα του χρόνου και από την παράνομη λατόμευση. Σε κάποιες άλλες πλαγιές δεν έμεινε χώμα για να φυτρώσουν αγριολούλουδα, παρά μόνο σμιλευτές πέτρες που δημιουργούν ένα τοπίο εξωτικό.

Ο χώρος είναι η χαρά των αρπακτικών. Στις αμυχές των βράχων κουρνιάζουν και ξεπουλιάζουν τα αβγά τους. Απ' εκεί ψηλά τα αρπακτικά εφορμούν στα χαμηλότερα για το κυνήγι τους.

Στο βάθος φαίνεται αμυδρά το άπλωμα της Λευκωσίας, ο Γερόλακκος, το Μάμμαρι, η Δένεια και το άνοιγμα της πεδιάδας της Μόρφου.

Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους τι είναι ο Πενταδάκτυλος από κοντά στην περιοχή της κορυφής του Κόρνου. Πίσω από τον Κόρνο, βρίσκεται η Βασίλεια.

Στο βουνό οι κατακτητές ασφαλτόστρωσαν, τα τελευταία χρόνια, μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, το στενό πέρασμα. Σε κάθε βήμα συναντάς το απρόβλεπτο. Η σιωπή στο χώρο σπάζει από τα βελάσματα των ζώων και τις φωνές των πουλιών.

Συλημένες εκκλησιές

Σε λίγο ξεπροβάλλει μπροστά σου το κατεστραμμένο νεκροταφείο του Λάρνακα της Λαπήθου. Πονά η ψυχή σου να βλέπεις αυτές τις εικόνες που είναι ίδιες για όλα τα ιερά και τα όσια του Ελληνισμού στην περιοχή. Δεν έμεινε εκκλησία όρθια που δεν λείπουν οι πόρτες της, οι εικόνες και τα ιερά σκεύη. Τα πουλιά, όπως κουρνιάζουν στις πέτρες του Πενταδάκτυλου, κουρνιάζουν και στην Αγία Τράπεζα της εκκλησίας του Αγίου Χαραλάμπους στο Αγριδάκι.

Αυτά τα βράχια, αυτοί οι χώροι είναι κομμάτι της σκλάβας πατρίδας. Μας περιμένουν. Σαν να πέτρωσαν το χρόνο, περιμένουν τις καμπάνες των γύρω χωριών να πάνε πίσω στα καμπαναριά των εκκλησιών και να ηχήσουν χαρούμενα όταν θα σημαίνουν την απελευθέρωση. Τίποτε στο σεντόνι του χρόνου δεν μένει στατικό, και, αν κάτι το θέλουμε πολύ, με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, θα έρθει η ώρα που θ' αρχίσει να πραγματώνεται. Η καρδιά του Πενταδάκτυλου είναι πέτρινη κι αντέχει τα αρπακτικά που γδέρνουν την πλάτη του. Θα τους τινάξει, όταν έρθει η ώρα, στο κύμα της Βασίλειας.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/05/blog-post_638.html