Τα κολοκύθια της Ειρήνης

Ν. Λυγερός

Όλα τα κορίτσια έρχονται στη σκηνή με κολοκύθια.

Έλλη: Είστε σίγουρες ότι όλοι θα καταλάβουν το νόημα; Μελίσσα: Για τα κολοκύθια, λέω! Μαριάννα: Ε, άμα δεν το δουν, τι να πω; Έλλη: Καλά, καλά, μια παρατήρηση έκανα! Γεωργία: Λοιπόν, τώρα που έχουμε όλες κολοκύθια, θα δείξουμε τον ανδρισμό μας! Μελίσσα: Τι έκανε λέει; Γεωργία: Για να υπερασπιστούμε την Ειρήνη, πρέπει να είμαστε γενναίες. Έλλη: Κι έχουμε ανάγκη τα κολοκύθια; Αρετή: Αν η κοινωνία μας δεν δει τα κολοκύθια, δεν θα μας πιστέψει! Αντριάννα: Αν είναι δυνατόν; Ιασμή: Εξαρτόμαστε από τα κολοκύθια λοιπόν; Μαρία: Αν ήξερες πόσο, δεν θα τα έτρωγες με τόση αθωότητα… Κατερίνα: Και τώρα που θα μας δουν με κολοκύθια, δεν θα πουν ότι είμαστε γελοίες; Αρετή: Μην ανησυχείς, το γελοίο δεν σκοτώνει! Μαρία: Κι ό,τι δε σε σκοτώνει, σε δυναμώνει. Κατερίνα: Αφού το λέτε… Φαίνεστε τόσο σίγουρες… Γεωργία: Η κοινωνία είναι σίγουρη! Κατερίνα: Κι εμείς τι είμαστε; Αρετή: Επικίνδυνες βέβαια, αφού θέλουμε την Ειρήνη. Γεωργία: Για να την προστατέψουμε. Έλλη: Και γιατί είμαστε επικίνδυνες; Αρετή: Διότι οπλοφορούμε με σύμβολα! Μαριάννα: Δεν το είχα σκεφτεί αυτό. Κατερίνα: Τα σύμβολα είναι πιο δυνατά από τα όπλα; Γεωργία: Ο Gandhi απελευθέρωσε τον λαό του με αλάτι! Αρετή: Το σύμβολο της φιλοξενίας στην Αρχαία Ελλάδα. Μελλίσα: Κι εσύ που το ξέρεις αυτό; Αρετη: Το έμαθα από τους δασκάλους. Έλλη: Ήταν στην ύλη; Μαρία: Όχι βέβαια. Έλλη: Μα γιατί; Μαρία: Η ανθρωπιά είναι εκτός ύλης. Κατερίνα: Αλήθεια; Μαρία: Η ανθρωπιά είναι μόνο ενέργεια. Ιασμή: Με την ενέργειά της θα βοηθήσουμε την Ειρήνη. Μελίσσα: Και πώς θα το κάνουμε αυτό; Γεωργία: Αν έρθει κάποιος να την πειράξει… Μαρία: Θα τον κάνουμε πίτα! Μελίσσα: Μα πώς; Μαρία: Με τα κολοκύθια! Αρετή: Κολοκυθόπιτα! Αντριάννα: Η αγαπημένη μου… Κατερίνα: Τώρα κατάλαβα τον συμβολισμό. Γεωργία: Τι νόμιζες; Κατερίνα: Καλύτερα να μην το πω… Γεωργία: Α, κατάλαβα! Κατερίνα: Τι κατάλαβες; Γεωργία: Καλύτερα να μην το πω! Αρετή: Η ιδέα είναι άλλη. Μελίσσα: Τι είναι πάλι αυτό; Αρετή: Έχετε ακούσει για τα πράσινα άλογα; Έλλη: Ναι και όχι. Δεν ξέρω πια αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Αρετή: Τα κολοκύθια θα είναι τα πράσινα άλογά μας! Κατερίνα: Και τώρα περιμένεις από το κοινό μας να καταλάβει και αυτόν τον συμβολισμό; Γεωργία: Όταν θα δει την παράσταση θα πει: Τι κολοκύθια και πράσινα άλογα! Έλλη: Δεν το πιστεύω. Κατερίνα: Και θα πουν αυτό για την Ειρήνη; Μαρία: Βέβαια! Τι άλλο να πουν βλέποντάς μας; Μαριάννα: Θα δώσουν περισσότερο σημασία στα κολοκύθια παρά σε μας; Γεωργία: Εμάς θα μας φάνε λάχανο. Μαρία: Ενώ τα κολοκύθια θα τους κάνουν πίτα! Μαριάννα: Σωστό και αυτό. Έλλη: Τότε τι περιμένουμε κορίτσια; Αρετή: Εκείνον που δεν ήρθε στην άλλη παράσταση. Έλλη: Ποιόν; Αρετή: Τον Godot! Έλλη: Μα αυτός…; Αρετή: Είναι μαύρη! Μελίσσα: Αχ! Αυτό δεν το έπιασα… Έλλη: Μήπως να ζητήσουμε από τον συγγραφέα να μην τα κάνει τόσο δύσκολα τα πράγματα… Γεωργία: Μπα… Αυτός δεν ακούει κανέναν για τέτοια… Μαρία: Και δεν μασάει… Έλλη: Κι εμείς τι θα κάνουμε όταν το κοινό δεν καταλαβαίνει; Ιασμή: Θα του χαμογελάμε και θα μας χαμογελάει… Γεωργία: Ένα χαμόγελο παρακαλώ! Πηγαίνουν όλες μπροστά μπροστά στη σκηνή και απλώς χαμογελάνε και περιμένουν. Είδατε, έπιασε! Αρετή: Δεν ξέρουν ότι το χαμόγελο του παιδιού είναι σοβαρό θέμα… Μαριάννα: Γι’ αυτό χαμογέλασαν; Μαρία: Όχι. Απλώς για να μην πουν τίποτα. Κατερίνα: Μα και όταν δεν λες τίποτα, κάτι σημαίνει. Κοιτάν όλες μαζί το κοινό. Μαρία: Νομίζω πως το σκέφτονται! Έλλη: Σοβαρά; Κατερίνα: Δηλαδή κάτι καταφέραμε… Ιασμή: Αφού δεν μας έριξαν ντομάτες! Μαρία: Μα κήπο θα το κάνουμε εδώ; Αρετή: Ο Βολταίρος λέει ότι πρέπει ν’ ασχοληθούμε με τον κήπο μας. Κατερίνα: Αυτό το είπες εσύ ή ο συγγραφέας; Αρετή: Το ελεύθερο πνεύμα! Κατερίνα: Τώρα σωθήκαμε. Έλλη: Από τι, από τι; Γεωργία: Μήπως να του κάνουμε μια παραγγελιά; Αρετή: Μόνο οι μαθητές κάνουν παραγγελίες! Μελίσσα: Είναι πρόβλημα αυτό… Μαριάννα: Κι αν το πούμε στην Κυρία Αριστέα; Κατερίνα: Θα το κάνει για μας; Αντριάννα: Αφού είναι η δασκάλα μας… Μαρία: Καλή ιδέα! Ιασμή: Αλλά να δούμε πρώτα το κείμενο πριν το παίξουμε. Αρετή: Θα είναι πιο δύσκολο αλλιώς. Κατερίνα: Κι αν δεν είναι ειρηνιστής; Γεωργία: Αποκλείεται! Μελίσσα: Και πως το ξέρεις; Γεωργία: Είδα τις αναφορές… Έλλη: Πώς το έκανες αυτό; Γεωργία: Σκέφτηκα τι λέγαμε! Μαρία: Πρώτη φορά σκεφτόμαστε τι λέμε! Κατερίνα: Λες; Για να το σκεφτώ… Σωστά… Αρετή: Και ο Σωκράτης πήγαινε στις παραστάσεις του Αριστοφάνη! Γεωργία: Και μάλιστα σηκωνόταν για να τον δει το κοινό όταν τον κατηγορούσε. Μαρία: Άλλο πράγμα το να είσαι φιλόσοφος! Μαριάννα: Κανείς δεν μπορεί να σε γονατίσει! Αρετή: Διότι δεν γονατίζεις... Μελίσσα: Και θα το δεχθεί; Γεωργία: Ναι! Κατερίνα: Πως το ξέρεις; Γεωργία: Γιατί είμαστε οι επόμενοι άνθρωποι! http://www.lygeros.org/lygeros/7261-gr.html