Έλληνες πολιτικοί είναι κάτοχοι ομολόγων και κερδοσκοπούν...

Ο Δ. Καζάκης σε ραδιοφωνική εκπομπή: “Πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές, πρώην και νυν, είναι δανειστές του ελληνικού δημοσίου, είναι δηλαδή κάτοχοι ομολόγων του ελληνικού δημοσίου”.

Μια μικρή σταχυολόγηση από όσα ακούγονται στην εκπομπή:

Χρηματιστής Ρότσιλντ, 1967: “Αυτό που μας σώζει και δεν μας έχει λυντσάρει ακόμα ο κόσμος, είναι οτι την τραπεζική λογιστική δεν την καταλαβαίνει εύκολα”.

Λόρδος Μέρβιν Κινγκ, διοικητής της τράπεζας της αγγλίας, 2010: “Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί η κοινωνία δεν έχει πάρει ακόμα στο κυνήγι τους τραπεζίτες”.

Οταν λέμε κερδοσκόπους εννούμε τράπεζες και επενδυτικά κεφάλαια, κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες.

Οταν βλέπουμε την εξυπηρέτηση ενός δημόσιου χρέους (ετήσια αποπληρωμή δηλαδή) να ξεπερνάει ένα 10 ή 20% των εισπράξεων από τις εξαγωγές που έχει μια οικονομία, τότε πρέπει να ανάβουνε συναγερμοί.
Αυτή τη στιγμή η δική μας εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους είναι δυόμισυ φορές μεγαλύτερη από τις εισπράξεις των εισαγωγών μας.
Χρωστούσαμε πέρισυ τέτοια εποχή 343 δις ευρώ. Το πραγματικό κεφάλαιο που είχαμε δανειστεί, αν αφαιρέσουμε τόκους, πανωτόκια κλπ, δεν ξεπερνάει το 3 με 6% στο αρχικό ποσό των 343 δις. Δηλαδή κάπου 20 δις.
Τόσο είναι το ποσό που συνολικά δανειστήκαμε για να καλύψουμε πραγματικές ανάγκες του δημοσίου.

Το χρέος ανακυκλώνεται πλήρως ανά 10ετία. Την τελευταία δεκαετία δανειστήκαμε συνολικά 490 δις (προ Μνημονίου). Από αυτά 450 δις πήγαν στην εξυπηρέτηση του χρέους. Δόσεις προηγούμενων δανείων.

Από τα υπόλοιπα 40 δις, 20 δις πήγαν στα ελλείματα. Δηλαδή από τα 490 δις, πραγματικά χρειαζόμασταν 20 δις. Για τα υπόλοιπα 20 δις δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία τι απόγιναν.

Οι δημόσιοι λογαριασμοί πρέπει να γίνουν πραγματικά δημόσιοι. Ωστε να γνωρίζει ο πολίτης που ξοδεύτεται τι. Αν μόνο ο υπουργός γνωρίζει τι γίνεται με έναν δημόσιο λογαριασμό, τότε ο λογαριασμός δεν είναι δημόσιος. Είναι κρυφός.

Ο κρατικός προϋπολογισμός μεθοδεύει την παρουσίαση του δημοσίου χρέους. Εμφανίζει με μη αξιόπιστο τρόπο τα μεγέθη.
20 δις είναι το πραγματικό σωρευτικό μας έλλειμμα της προηγούμενης δεκαετίας.
Τόσο ήταν οι πραγματικές μας ανάγκες, άσχετα αν δανείστηκε το δημόσιο 490 δις.
Το έλλειμμα είναι ένας ποσοστιαίος δείκτης, που μας δείχνει ετησίως, πόσο “μέσα μπαίνουμε”.

Το 2009 η eurostat έβγαλε οτι το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού ήταν 15,4%. Αν από αυτό το έλλειμμα αφαιρέσουμε την εξυπηρέτηση του χρέους (ετήσια αποπληρωμή τόκων και κεφαλαίου δηλαδή), τότε το έλλειμμα γίνεται 3,9%.
Μικρότερο και από το έλλειμμα του γερμανικού δημοσίου.

Το 2009 πληρώσαμε για μισθούς και συντάξεις 26 δις. Για εξυπηρέτηση χρέους την ίδια χρονιά πληρώσαμε 81 δις.
Από τις αρχές τις του ’90 ψάχνουμε δανεικά για να πληρώνουμε τα δανεικά.

Οι πρωθυπουργοί, υπουργοί κλπ, αντιλήφθηκαν και συζήτησαν δημόσια και ανοιχτά πως το δημοσιο χρέος θα γινόταν μεγάλο πρόβλημα, ήδη από το 1985.

Ωστόσο ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου και ο τότε υπουργός οικονομικών αρνήθηκαν να πάρουν κάποιο μέτρο, όπως η αναδιάρθρωση του χρέους.

Ο κ. Σημίτης τάχθηκε δημόσια κατά της αναδιάρθρωσης, παρόλο που αυτή ήταν οι πρόταση ακαδημαϊκών και καθηγητών οικονομικών.

Ο κ. Σημίτης τάχθηκε υπέρ της αναχρηματοδότησης του χρέους. Δηλαδή να συνεχίσει το δημόσιο να παίρνει δανεικά για να πληρώνει τα παλιά δανεικά.

Τώρα πρόσφατα ο κ. Σημίτης άλλαξε γνώμη και προτείνει την άμεση αναδιάρθρωση.

Αν σας άνοιξε η όρεξη με αυτά τα ολίγα, παρακολουθήστε και τα υπόλοιπα.
















http://www.aegean-news.gr/