Από τον "ψεύτη παππού", στον ψεύτη εγγονό...

Από τον Δημήτρη Μακρίδη
Κλείνει η ΕΤ 1, όπως με ενημέρωσε ένας καλός φίλος τηλεφωνικώς. Οι στρατιωτικές μου υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν να ενημερώνομαι για τα τεκταινόμενα και να συμμετέχω ψυχή τε και σώματι στην εθνική κατάθλιψη.

Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα μεταφερθεί στην ΝΕΤ, συνέχισε. Ποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα αναρωτήθηκα; Oι καιροί δεν είναι ούτε για ειρωνικά χαμόγελα. Δεν ξέρεις τι να πεις όταν κλείνει το πρώτο κανάλι και οι υπόλοιποι τηλεοπτικοί βόθροι ούτε καν φορολογούνται. Μια όαση πολιτισμού στην καθιερωμένη τηλεοπτική ένδεια καταργείται.

Στο μυαλό μου ήρθαν μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια όταν παρακολουθούσα την εκπαιδευτική τηλεόραση στο πρώτο κανάλι - ναι υπήρχε κάποτε και αυτή. ‘Φρουτοπία’, ‘Του κουτιού τα παραμύθια’, ‘Ο θησαυρός της Βάγιας’, σειρές που έδιναν έναυσμα στην φαντασία μας. Σειρές γνήσιες, αναρχικές, με μια φρεσκάδα αξεπέραστη. Μα πάνω από όλα, προγράμματα που έκαναν τον τηλεθεατή να ακονίζει το μυαλό του. Να μην έχει στεγανά. Να μην βάζει ταμπέλες και να μην ζει με κουμπάκια.

Στο μυαλό μου ήρθε πιο έντονα από όλα ‘Το καπλάνι της βιτρίνας’, τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ‘90. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Άλκη Ζέη, βιβλίο σταθμός στην ελληνική παιδική λογοτεχνία. Τα γεγονότα διαδραματίζονται σε ένα νησί του Αιγαίου με πρωταγωνιστές δύο μικρά κορίτσια τα τελευταία χρόνια του Μεσοπολέμου.

Η φιγούρα που θυμάμαι πάντα από αυτήν την σειρά, είναι ο παππούς των κοριτσιών και το πάθος που μίλαγε σε αυτά για ελευθερία και δημοκρατία. Είναι το αίσθημα που διαπνέει όλα τα βιβλία της Άλκη Ζέη. Οι συγκρίσεις του τότε με το σήμερα είναι αναπόφευκτες. Γεώργιο Β΄ έχουμε πάλι, το Σύνταγμα της χώρας είναι ανύπαρκτο και τα βιβλία μπορεί να μην καίγονται αλλά είναι άφαντα. Να μην μιλήσουμε για ελευθερία λόγου αφού η καταστολή που πραγματοποιήθηκε την 21 Ιουνίου, ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου, θύμισε ότι πιο μαύρο στην Ελληνική ιστορία.

Η ιστορία δεν τελείωσε το 1936, συνεχίζεται, όλοι κρινόμαστε. Και ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων είναι να συνεχίζουν να μιλάνε για ελευθερία. Αν σιωπούν, είναι σαν να τους νομιμοποιούν. Και μην πείτε ότι το κάνουν για το καλό της πατρίδος. Για την «σωτηρίαν της πατρίδος», - ω τι διαφορά!!- πάλεψαν και το 1936 και με στρατιωτική πειθαρχία όπως τόνισε ο σημερινός υπουργός Οικονομικών. Αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Αυτοί τα κατάφεραν, ενώ σήμερα η χώρα οδηγείται στο γκρεμό.

Πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Με αυτές τις σειρές μεγαλώσαμε και δεν πρόκειται να τις προδώσουμε. Ο «ψεύτης παππούς» δεν θα γίνει ψεύτης εγγονός που παίζει την κυβέρνηση με αφέλεια δεκάχρονου. Και μεις δεν θα καθόμαστε αμέριμνοι στην τηλεοπτική μας θαλπωρή.

Το καπλάνι δεν θα κάθεται πια αμέριμνο αλλά θα σπάσει την γυάλα της τηλεοπτικής του αποχαύνωσης. Θα ορμήσει για να παλέψει για την προσωπική και συλλογική του αξιοπρέπεια. Για την Μυρτώ και την Μελίνα,για τα κορίτσια του μυθιστορήματος. Για τις γενιές που έρχονται.

Καλή Κυριακή!

http://kourdistoportocali.com/default.aspx?pageid=7660