Το κόστος του πολιτικού κόστους

Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου
“Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων, που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν”. Aυτά δήλωσε ο κ. Λοβέρδος, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις.

Έσπευσε ο κ. Κακλαμάνης να υπερασπιστεί την εκλογική του πελατεία εκφράζοντας την έντονη διαφωνία του στις δηλώσεις Λοβέρδου.

Στο ίδιο μήκος κύματος ο Αλέξης Τσίπρας, που δήλωσε πριν από λίγο καιρό, ότι για να αντιμετωπιστεί η ανεργία θα πρέπει να προσληφθούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι.
Πολλοί πολίτες θα συμφωνήσουν με την άποψη του κ. Λοβέρδου.Μήπως όμως, θα έπρεπε να σκεφτείτε κ. Υπουργέ, ότι αυτή την πραγματικότητα, τη δημιουργήσε το ίδιο το πολιτικό σύστημα; Τόσα χρόνια στα πλαίσια αποφυγής του περίφημου πολιτικού κόστους χαϊδεύατε αυτιά και προσπαθούσατε να ικανοποιήσετε την εκλογική σας πελατεία διορίζοντας στο δημόσιο ανθρώπους, που σε μια μεγάλη πλειοψηφία εργάζονταν σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας ανεξαρτήτως παραγωγικότητας. Και βέβαια για να είμαστε δίκαιοι το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι στο δημόσιο. Πρόβλημα είναι όλες οι άσχετες και υπέρογκες επιχορηγήσεις σε Μ.Κ.Ο. πολιτικών φίλων, οι συντάξεις “μαϊμού” σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς, οι ανεξέλεγκτες επιχορηγήσεις θεάτρων χωρίς κανένα κριτήριο ή μάλλον με μόνο κριτήριο τη καλή σχέση με τον εκάστοτε Υπουργό.

Ενώ, ποδοσφαιρικές ομάδες, αντί να τιμωρηθούν-το είδαμε πρόσφατα- για παράβαση του νόμου και να απαιτούν και οι τοπικοί βουλευτές απονομή της δικαιοσύνης αντιθέτως, βγάζουν πύρινους λόγους, τις τοπικές κοινωνίες στο δρόμο με στόχο την πολιτική πελατεία των οπαδών και την αποφυγή του πολιτικού κόστους, άσχετα αν με αυτό το τρόπο ενισχύουν την ανομία και την ατιμωρησία. Και βέβαια όταν έρθει η ώρα των επιχορηγήσεων και αυτές οι ομάδες θα πάρουνε αυτό που τους αναλογεί από τον κρατικό κορβανά.

Δυστυχώς, αυτή η τακτική υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια γενικευμένη, όπου ο κάθε πολιτικός προκειμένου να εξασφαλίσει τη θέση του, διόριζε στο δημόσιο, επιδοτούσε συνδικαλιστικές οργανώσεις, λόγω της εκλογικής τους δύναμης (75 εκατ. ευρώ την τελευταία τριετία), δημιουργώντας ένα κράτος αναξιοκρατικό, αντιπαραγωγικό, που στηρίζεται στην ιδιωτική οικονομία και τον εξωτερικό δανεισμό. Η κοινωνία μας έγινε εντελώς κρατικοδίαιτη, και όλοι μαζί πολιτικοί και πολίτες προσπαθούσαμε και τα καταφέρναμε, να αρμέξουμε την αγελάδα, που λέγεται Ελλάδα.

Έτσι, αν έχουμε περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους απ' όσους χρειαζόμαστε, αν έχουμε διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση φταίνε οι πολιτικοί και το πολιτικό μας σύστημα, που χρησιμοποιήσαν το Δημόσιο, ως το ασφαλέστερο καταφύγιο εκλογής και επανεκλογής, χωρίς κανόνες. Φταίμε και μεις οι πολίτες, που τροφοδοτούσαμε το σάπιο σύστημα. Σήμερα, ήρθε η ώρα να πληρώσουμε όλοι το περίφημο πολιτικό κόστος και μάλιστα με υπέρογκο επιτόκιο.
effiemavropoulou@hotmail.com

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/blog-post_83.html