Κύριε Πρετεντέρη. Κύριε Καψή. Κύριε Χατζινικολάου. Κύριε Παπαδημητρίου. Κύριε Τριανταφιλόπουλε, Κύριοι δημοσιογράφοι.

Γράφει ο ΓΓ

Ας το πάρουμε απόφαση, πάντα μια δύσκολη γυναίκα, έχει ποιό πολύ σεβασμό από μια εύκολη γυναίκα, παρόλο που και οι δύο κάνουν την ίδια πράξη.

Αισθάνονται την ανάγκη να σας εκφράσω, την διαφωνία μου, για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται μερικές φορές τα πράγματα. Βέβαια αυτό δεν αφορά μόνο εσάς, αλλά είναι μια συνολική νομίζω παθογένεια που έχει επικράτηση χρόνια τώρα στην ελληνική κοινωνία.

Που διαφωνώ.

Διαφωνώ με όλους αυτούς που για να υποστηρίξουν ένα θέμα, παίρνουν ως βάση αν αυτό είναι, η δεν είναι αποδεχτό από τους υπόλοιπους της Ευρώπης.

Βλέπω τώρα την στάση την σκληρότητα, την ακαμψία που παρουσιάζει η Φιλανδία στο θέμα των εγγυήσεων, χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψη της την διαφωνία και την πίεση της υπόλοιπης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν θα σταθώ αν ήταν η δεν ήταν λάθος του Ευάγγελου Βενιζέλου αυτή η συμφωνία που έκανε με την Φιλανδία. Στέκομε στον τρόπο με τον οποίο η Φιλανδία υποστηρίζει τα δικά της συμφέροντα, αγνοώντας την γνώμη των υπολοίπων της Ευρώπης, και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι τι κερδίσαμε εμείς που δεν τολμούμε να αμφισβητήσουνε τις αποφάσεις της ΕΕ.

Μα μήπως αυτήν την στάση δεν κρατά και η Μέρκερ; Σχεδόν όλο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα την έχει κατακρίνει για την στάση της, ακόμη και ο Ομπάμα την πήρε στο τηλέφωνο, όμως η ίδια δεν αλλάζει στρατηγική, δεν αλλάζει άποψη.

Αλλά ας δούμε τώρα και την Τουρκία. Αλήθεια πόσες καταδίκες και πόσα ψηφίσματα δεν έχει πάρει ακόμη και από τον ΟΗΕ, για την επέμβαση της στην Κύπρο. Όμως η Τουρκία έχει τους στόχους της, και τους υποστηρίζει χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψη της ούτε τον ΟΗΕ, ούτε τα υπόλοιπα κράτη που αρνούνται να αναγνωρίσουν την κατεχόμενη Κύπρο.

Το ίδιο συμβαίνει με το πατριαρχείο, το κουρδικό, την Χάλκη.

Αλλά ας δούμε την στάση της ΦΥΡΟΜ. Κρατά την σκληρή γραμμή, και υποστηρίζει την θέση της για το όνομα, άσχετα αν στην αρχή είχε έρθει αντιμέτωπη με όλη την Ευρώπη, άσχετα αν ήταν σε πόλεμο με τους αλβανούς, άσχετα αν ήταν το ποιό αδύναμο κομμάτι της πρώην Γιουγκοσλαβίας, άσχετα αν ήταν ένα Κράτος πολύ φτωχό και εντελώς αδύναμο, μιας και για πρώτη φορά έγινε Κράτος ανεξάρτητο πριν από 20 χρόνια.

Ας δούμε και την στάση του Ισραήλ. Αλήθεια πόσες καταδίκες, πόσα ψηφίσματα δεν έχουν εκδοθεί εναντίων του, όμως το Ισραήλ τραβά τον δρόμο του, τον δρόμο που εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα.

Ας δούμε την σκληρή στάση της Γαλλίας απέναντι στους Ρομά, που παρόλο που ήταν Πολίτες της ΕΕ, εν τούτοις τους απέλασε γιατί αυτό εξυπηρετούσε τα δικά της συμφέροντα, χωρίς να στεναχωρηθούν οι Γάλλοι αν η πράξη τους αυτή ήταν κόντρα στην κοινή γνώμη της ΕΕ.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα, σαν τρεμάμενα πρόβατα, τρέμομε μην τυχόν και κάποιος μας προσάψει έναν χαρακτηρισμό, η μια κατηγορία.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα την στάση της Αμερικής σε ένα σωρό από θέματα, που ενώ το σύνολο σχεδόν της Παγκόσμιας κοινής γνώμης είναι αντίθετη με μερικές πράξεις η αποφάσεις της Αμερικής, εν τούτοις η Αμερική δεν πτοείτε γιατί εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα.



Εμείς κύριοι δημοσιογράφοι έχουμε εκπαιδευτή, ως μικρά παιδιά δουλικά παιδιά, να βάζουμε πρώτα την γνώμη των ξένων, από το δικό μας συμφέρον. Με αυτήν μας την στάση χρόνια τώρα, καταφέραμε να μετατρέψομε, μόνοι μας, τους εταίρους μας στην ΕΕ σε αφεντικά μας, τους γείτονες μας σε αφεντικά των σπιτιών μας, τους λαθρομετανάστες σε εκβιαστές μας (πχ. Υπατία).

Καταφέραμε να θεωρούν οι Τούρκοι ως κακή μας πράξη, το δικαίωμα μας να πετάξει ένα δικό μας πολεμικό αεροσκάφος πάνω από κάποιο νησί του αιγαίου. Ενώ από εμάς είναι τόσο το σκύψιμο, ώστε να θεωρούμε φυσιολογικό της πτήσεις των τούρκικων αεροσκαφών πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων της Λέσβου, της Ικαρία, η την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας γιατί ενοχλούσε τον Γκρουέφσκι.

Πρόσφατα φέραμε εδώ τον μεγάλο γεωγράφο της Τουρκίας τον Νταβούτογλου, για να μας ορίσει την θέση του Καστελόριζου στον χάρτη, και δυστυχώς, δυστυχώς δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος να του πει μισή κουβέντα, που στο κάτω κάτω αυτό θα βοηθούσε και την διαπραγματευτική ισχύ της κυβέρνησης. .



Εν κατακλείδι, στο χωριό μου λένε ότι το Ναι, είναι πάντα θηλυκό, και το όχι αρσενικό.

Αλλά και σε τελική ανάλυση ποιό είναι το βαθύτερο νόημα στην ζωή ο συμβιβασμός; η παρέα με τους πολλούς; Μήπως ο αυτοσκοπός της Ελληνικής πολιτικής είναι η ικανοποιήσει της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης; Μήπως ορθό είναι μόνο το δίκιο των πολλών; Όχι. Για εμένα όχι. Εγώ το σωστό και το δίκιο έμαθα να το εντοπίζω στους λίγους και στους Κουζουλούς.

Ας το πάρουμε απόφαση, πάντα μια δύσκολη γυναίκα, έχει ποιό πολύ σεβασμό από μια εύκολη γυναίκα, παρόλο που και οι δύο κάνουν την ίδια πράξη.

http://olympia.gr/