Οι σχέσεις στ(οργής) Γιώργου- διαπλοκής

Ο Γιώργος Παπανδρέου, από την πρώτη ημέρα που έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ευαγγελιζόταν πως θα καταπολεμήσει τη «χειραγώγηση της πολιτικής ζωής» από τα «συμφέροντα». Τα οποία, πάντως, τον στήριξαν απλόχερα και στις εκλογές του 2004 και στις εκλογές του 2007. Μετά την ταπεινωτική ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2007, τα περισσότερα συγκροτήματα Τύπου ζητούσαν την παραίτησή του και εκείνος κατήγγειλε -πάλι- ότι τον πολεμούν τα συμφέροντα. Έπειτα έγινε πρωθυπουργός, ξεχνώντας τα περί «χειραγώγησης». Και διευκολύνσεις προσέφερε και απλόχερη στήριξη στη μνημονιακή πολιτική του είχε. Αλλά, όπως λέει κι ένα τραγούδι, «ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο…».

Αυτός ο «πόνος» φάνηκε στη δημόσια αντιπαράθεση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τον ισχυρό άνδρα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, Σταύρο Ψυχάρη, που αποκάλυψε τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας ενός καταρρέοντος συστήματος διαπλοκής μεταξύ πολιτικής εξουσίας και μιντιακών συμφερόντων.

Ως τώρα, σε όλες τις στιγμές αδυναμίας, ο Γιώργος Παπανδρέου πάντα επικαλείτο τα… συμφέροντα που τον πολεμούν. Κατά πολλούς, μάλιστα, αυτές οι καταγγελίες τού εξασφάλισαν τη νίκη απέναντι στον Ευάγγελο Βενιζέλο την 11η Νοεμβρίου 2007, όταν το Κίνημα βρέθηκε ένα βήμα πριν από τη διάσπαση.

Τα περί «συμφερόντων» επικαλέστηκε και την περασμένη Τετάρτη, στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, όταν προσπαθούσε να πείσει τα στελέχη του κόμματος να τον… αφήσουν να παραμείνει στο τιμόνι του Κινήματος ως τον Ιούνιο. Συγκεκριμένα, ο κ. Παπανδρέου κατονόμασε τον Σταύρο Ψυχάρη ως ένα από τα συμφέροντα «που υπονόμευσαν την κυβέρνησή μας».

Όμως, υπαινιγμούς και σαφή υπονοούμενα δεν άφησε μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου κατά του Σταύρου Ψυχάρη. Ο πρόεδρος του ΔΟΛ, με οργίλη ανακοίνωσή του, ισχυρίστηκε ότι «ανεπισήμως» ενημερώθηκε από την Εθνική Τράπεζα ότι το δάνειο «το έκοψε το Μαξίμου» και κάλεσε τον Γιώργο Παπανδρέου «να δηλώσει υπό ποιες συνθήκες συναντηθήκαμε τελευταία φορά στο Μέγαρο Μαξίμου και γιατί ζητήθηκε να πάμε από την πίσω πόρτα του κτιρίου. Και ποιος ζήτησε κάτι από τον άλλον». Η Εθνική Τράπεζα άδειασε και τις δύο πλευρές, αφού με ανακοίνωσή της διέψευσε ότι «ζητήθηκε η γνώμη ή η άποψη οιουδήποτε εκτός της Τράπεζας», απέρριψε τους ισχυρισμούς Ψυχάρη πως «το δάνειο έκοψε το Μαξίμου» και «εξέθεσε» τον ΔΟΛ, πληροφορώντας ότι όντως απέρριψε το δάνειο, γιατί δεν προσφέρονταν οι απαραίτητες διασφαλίσεις.

Ωστόσο, ο Γιώργος Παπανδρέου έπρεπε να φτάσει στη σημερινή του κατάσταση, δηλαδή στο φάσμα της πολιτικής εξαφάνισης, προτού «ανακαλύψει» τα συμφέροντα, για δεύτερη φορά. Ως πρωθυπουργός δεν είχε κανένα πρόβλημα να τα συμπεριλαμβάνει στον πολιτικό του σχεδιασμό, να τα «διευκολύνει» -στο πλαίσιο των στενών δυνατοτήτων του Μνημονίου, φυσικά- και να έχει προνομιακή σχέση με ορισμένους «βαρόνους» που παραδοσιακά στήριζαν τη «δημοκρατική παράταξη». Άλλωστε, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, δηλαδή από το 2007 στο 2009, άλλαξαν και πάλι πολλά. Το 2007, το «Βήμα» του Σταύρου Ψυχάρη είχε τίτλο «Παραιτηθείτε, κύριε πρόεδρε» και το 2009, μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, ο ισχυρός άνδρας του ΔΟΛ είχε παραχωρήσει στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ το χώρο του κύριου άρθρου του «Βήματος της Κυριακής», που παραδοσιακά ανήκει στον ίδιο και εκφράζει τη θέση μιας εφημερίδας!

Παράλληλα, και το «Έθνος» του συγκροτήματος Μπόμπολα, που επίσης ζητούσε με ένταση να παραιτηθεί το 2007 ο Γιώργος Παπανδρέου, στη συνέχεια στήριζε σθεναρά την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ .

Ο φόρος των καναλαρχών, το δάνειο του Μεγάρου και τα Μεταλλεία Κασσάνδρας

Ήταν όμως και οι «διευκολύνσεις». Μέσα στις πολλαπλές φορο-επιδρομές της κυβέρνησης Παπανδρέου συμπεριλαμβανόταν και η επαναφορά του φόρου 20% για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, που αφαιρούσε περί τα 115 εκατομμύρια ευρώ από τα έσοδα των καναλιών. Και αυτό δεν άρεσε καθόλου στους καναλάρχες. Έτσι, ενώ η κυβέρνηση νομοθέτησε και το συγκεκριμένο φόρο, έσπευσε, επί υπουργίας Παπακωνσταντίνου, να… παγώσει την εφαρμογή του. Επίσης, στο τελευταίο φορολογικό νομοσχέδιο του πρώην «τσάρου», περιλαμβανόταν η πρόβλεψη να αναλάβει το κράτος να πληρώσει δάνειο ύψους 93 εκατομμυρίων ευρώ του Μεγάρου Μουσικής, το οποίο συνδέεται άρρηκτα με τον ΔΟΛ από την εποχή του αείμνηστου Χρήστου Λαμπράκη.

Λίγο αργότερα, το υπουργείο Περιβάλλοντος έσπευδε, στις 26 Ιουλίου 2011, να διευκολύνει, με πολύ «χαλαρούς» περιβαλλοντικούς όρους, την εκμετάλλευση των Μεταλλείων Κασσάνδρας Χαλκιδικής για την εξόρυξη χρυσού, έργο για το οποίο είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον κοινοπραξία στην οποία συμμετείχε ο όμιλος Μπόμπολα. Επίσης, με περιβαλλοντική μελέτη-αστραπή ανετράπησαν και οι περιβαλλοντικοί όροι για τα υπεράκτια αιολικά πάρκα και ενώ προβλεπόταν αρχικά ότι συγκεκριμένες θαλάσσιες περιοχές θα εκμισθώνονταν από το κράτος σε ενδιαφερόμενους επενδυτές, πλέον όποιοι θέλουν μπορούν να… εγκαταστήσουν από μόνοι τους τα εν λόγω πάρκα, αφού το κράτος παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του!

Κοινό μυστικό αποτελούν οι συναντήσεις του Γ. Παπανδρέου με τον Γ. Μπόμπολα στο «Πεντελικόν».

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός δεν έκανε τίποτα για να κρύψει τις προνομιακές σχέσεις που είχε με συγκεκριμένους εκδότες. Δεν είναι τυχαίο ότι στις 17 Οκτωβρίου, δηλαδή στις παραμονές της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου και λίγο προτού καταρρεύσει η κυβέρνησή του, είδε τους μετόχους του Mega (μεταξύ άλλων είδε τον Σταύρο Ψυχάρη και τον Γιώργο Μπόμπολα), ενώ συνέχισε και με άλλους εκδότες, όπως τον Γιάννη Αλαφούζο (ΣΚΑΪ, Καθημερινή) και τον Μίνωα Κυριακού (ΑΝΤ1). Σημειολογία που λέει πολλά: τους πολιτικούς αρχηγούς, δηλαδή τους θεσμικούς παράγοντες της πολιτικής ζωής του τόπου, τους είδε μετά τους εκδότες: Με τον Αντώνη Σαμαρά συναντήθηκε στις 18 Οκτωβρίου, ενώ με τους Αλέκα Παπαρήγα, Αλέξη Τσίπρα και Γιώργο Καρατζαφέρη στις 19 του ίδιου μήνα…

(από τον “Τύπο της Κυριακής”)

http://www.antinews.gr/2012/01/08/142083/