Ωρα εθνικής διαπραγμάτευσης

Την Τρίτη, εκτός απροόπτου, καταφθάνει στην Ελλάδα η τρόικα για την τελική, καθοριστική διαπραγμάτευση σχετικά με τη διαχείριση του ελληνικού χρέους. Θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον από τα κόμματα εξουσίας μίας ευρωπαϊκής χώρας, σε μία τόσο οριακή συγκυρία, να έχουν καταλήξει ήδη σε ένα ενιαίο, συγκροτημένο πλαίσιο ρεαλιστικών πολιτικών και οικονομικών προτάσεων, πόσο μάλλον αν επρόκειτο για κυβερνητικούς εταίρους.

Για να δούμε τι γίνεται όμως στη δική μας γωνιά του βαλκανικού Νότου. Η Ν.Δ. κινείται με όρους πολιτικού κόστους και έχει το βλέμμα της μόνιμα στραμμένο στο στόχο της αυτοδυναμίας των επόμενων εκλογών. Στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου στα λόγια, αλλά δεν χάνει την παραμικρή ευκαιρία να παίρνει αποστάσεις από κάθε επώδυνη επιλογή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι επικουρικές συντάξεις: Λέει «όχι» στο σχέδιο Κουτρουμάνη για περικοπή έως 20% στα προβληματικά Ταμεία, αλλά δεν κομίζει κάποια εναλλακτική.
Στο δε ΠΑΣΟΚ ασχολούνται περισσότερο με το «άδειο πουκάμισο» της επόμενης μέρας, με βασική ευθύνη του Γ. Παπανδρέου, που με τη στάση του επιμένει να αποδεικνύει γιατί ήταν το κεντρικό πρόσωπο της ελληνικής τραγωδίας. Φαίνεται μάλιστα ότι πολλά στελέχη του (πάλαι ποτέ) Κινήματος δεν δείχνουν μεγάλη δυσκολία στην αποδοχή κάθε επιταγής-προσταγής της τρόικας, μάλλον για να αποδειχθεί ότι δεν έκαναν οι ίδιοι λάθος και πως ποτέ δεν υπήρχαν πραγματικά περιθώρια διαπραγμάτευσης.
Ο ΛΑΟΣ, από τη δική του πλευρά, σταθερός στην τακτική των «ήξεις αφήξεις» ετοιμάζει ηρωική έξοδο, λόγω της δημοσκοπικής φθοράς από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση, αλλά, κακά τα ψέματα, λέει και μία αλήθεια: Δεν μπορούμε να προσέλθουμε στο τραπέζι της σκληρής διαπραγμάτευσης σηκώνοντας ο καθένας το δικό του μπαϊράκι.
Έτσι, εξαντλείται το πολιτικό κεφάλαιο του πρωθυπουργού, Λουκά Παπαδήμου, στην προσωπικότητα του οποίου πολίτες και εταίροι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, επένδυσαν ελπίδες για την αρχή μίας θετικής αλλαγής στην Ελλάδα.
Τούτων δοθέντων, η σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, πριν την άφιξη της τρόικας, μοιάζει μονόδρομος. Χρειάζονται καθαρές κουβέντες, ρεαλιστικές προσεγγίσεις και εναλλακτικές, που θα διαμορφώσουν ένα αρραγές εθνικό μέτωπο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πείσουμε τους εταίρους για την ανάγκη προσαρμογής της... προσαρμογής, όπου και όσο αυτό είναι δυνατό, στις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, όπως, για παράδειγμα, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα. Προλαβαίνει να σοβαρευτεί η πολιτική τάξη της χώρας; Θα αντιληφθεί, έστω την ύστατη στιγμή, ότι έφθασε η ώρα της εθνικής διαπραγμάτευσης;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΛΙΔΗΣ - ghatzil@naftemporiki.gr