Κύριο άρθρο του Βήματος: Θεωρίες συνωμοσίας
Και για να ενισχύσει τον ισχυρισμό του, χρησιμοποίησε τότε την προτροπή του Βήματος να παραιτηθεί, επειδή τον θεώρησε υπεύθυνο για την ήττα. Εκείνο το «Παραιτηθείτε κύριε Πρόεδρε» έγινε σημαία για τον κ. Παπανδρέου και την ομάδα που τον συνόδευε και απόδειξη, υποτίθεται, του πολέμου που δεχόταν από τα συμφέροντα. Ουδέποτε πέρασε από το μυαλό του η ιδέα ότι ένα Μέσο Ενημέρωσης μπορεί να έχει άποψη και γνώμη και βεβαίως θεωρούσε μέγα αμάρτημα την προβολή της.
Τότε ο κ. Παπανδρέου κατασκεύασε ένα εσωτερικό εχθρό και έχτισε μια θεωρία συνωμοσίας προκειμένου να κερδίσει τους αντιπάλους του. Τώρα πάλι τα ίδια κάνει. Δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, δεν αποδέχεται τα όσα ζημιογόνα επέλεξε για τη χώρα και αποδίδει σε μας δήθεν υπονόμευση, όταν είναι σε όλους γνωστό, ότι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, στήριξε, επί ζημία του, την κυβέρνησή του και προσωπικά τον ίδιο, με μόνο γνώμονα τις παραδόσεις και τους ιστορικούς δεσμούς των εφημερίδων του Οργανισμού με την δημοκρατική παράταξη.
Μαρτυρίες δεν χρειάζονται. Τα γραπτά και τα πρωτοσέλιδα μένουν. Όποιoς έχει μάτια μπορεί να ανατρέξει σε αυτά και να βεβαιωθεί για του λόγου το αληθές. Τα υπόλοιπα μόνο σε κακοστημένες θεωρίες συνωμοσίας παραπέμπουν, τις οποίες κανείς πλέον δεν πιστεύει.
Γεώργιος Π. Μαλούχος
Ο Γ.Α.Π. και το τέλος της δυναστείας Παπανδρέου
Τελικά, ως φαίνεται, στις... προηγμένες δημοκρατίες σαν αυτή που μας κληροδότησε μετά τη διετή πρωθυπουργία του ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο για έναν δηλωμένο αντεξουσιαστή, από το να αποχωριστεί την καρέκλα του. Ουδέποτε στα ελληνικά πολιτικά χρονικά υπήρξε άλλος αρχηγός κόμματος που να διεκδικεί με τέτοιο πάθος τη διατήρηση της εξουσίας του, προκαλώντας ένταση που, για το ίδιο του το κόμμα, αγγίζει πλέον τα όρια της πλήρους διάλυσης. Είναι πραγματικά κάτι που δεν έχει ξαναγίνει.
Πολλοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει λόγω της ταχύτητας των εξελίξεων, αλλά το ίδιο ακριβώς συνέβη λίγο πριν το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ο τότε πρωθυπουργός και ακόμα αρχηγός του ΠαΣοΚ, αφού πρώτα οδήγησε τη χώρα μετωπικά στο γκρεμό με αποκορύφωμα της καταστροφικής του πορείας το θανατηφόρο δημοψήφισμα, στη συνέχεια, αναγκαζόμενος να κάνει πίσω και να παραιτηθεί, έκανε και ό,τι ήταν δυνατόν για να δυναμιτίσει τη λύση Παπαδήμου: αφού πρώτα κωλυσιέργησε με κάθε τρόπο και κατά τη γνωστή συνήθειά του έριχνε αλλού τις ευθύνες, στο τέλος έφτασε να βγάζει απ’ το μανίκι τα πιο απίθανα ονόματα ως διαδόχους του στο Μέγαρο Μαξίμου – και τα θυμόμαστε όλοι…
Αλλά και μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, έκανε ότι δεν κατάλαβε: συγκαλούσε… πράσινα υπουργικά συμβούλια ως σα να μην είχε φύγει ποτέ…
Τώρα, δίνει τη μάχη των χαρακωμάτων στο κόμμα του. Δηλαδή, για να πει κανείς τα πράγματα με το όνομά τους, στο κόμμα του πατέρα του επί του οποίου κυριάρχησε με κληρονομικό δικαίωμα, κάτι που δεν είναι καθόλου μεμπτό – το αντίθετο μάλιστα – στις ιδιωτικές περιουσίες, αλλά είναι καταστροφικό στη δημόσια σφαίρα όταν αυτή μεταβάλλεται σε ιδιωτική περιουσία.
Τότε ο κ. Παπανδρέου κατασκεύασε ένα εσωτερικό εχθρό και έχτισε μια θεωρία συνωμοσίας προκειμένου να κερδίσει τους αντιπάλους του. Τώρα πάλι τα ίδια κάνει. Δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, δεν αποδέχεται τα όσα ζημιογόνα επέλεξε για τη χώρα και αποδίδει σε μας δήθεν υπονόμευση, όταν είναι σε όλους γνωστό, ότι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, στήριξε, επί ζημία του, την κυβέρνησή του και προσωπικά τον ίδιο, με μόνο γνώμονα τις παραδόσεις και τους ιστορικούς δεσμούς των εφημερίδων του Οργανισμού με την δημοκρατική παράταξη.
Μαρτυρίες δεν χρειάζονται. Τα γραπτά και τα πρωτοσέλιδα μένουν. Όποιoς έχει μάτια μπορεί να ανατρέξει σε αυτά και να βεβαιωθεί για του λόγου το αληθές. Τα υπόλοιπα μόνο σε κακοστημένες θεωρίες συνωμοσίας παραπέμπουν, τις οποίες κανείς πλέον δεν πιστεύει.
Γεώργιος Π. Μαλούχος
Ο Γ.Α.Π. και το τέλος της δυναστείας Παπανδρέου
Τελικά, ως φαίνεται, στις... προηγμένες δημοκρατίες σαν αυτή που μας κληροδότησε μετά τη διετή πρωθυπουργία του ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο για έναν δηλωμένο αντεξουσιαστή, από το να αποχωριστεί την καρέκλα του. Ουδέποτε στα ελληνικά πολιτικά χρονικά υπήρξε άλλος αρχηγός κόμματος που να διεκδικεί με τέτοιο πάθος τη διατήρηση της εξουσίας του, προκαλώντας ένταση που, για το ίδιο του το κόμμα, αγγίζει πλέον τα όρια της πλήρους διάλυσης. Είναι πραγματικά κάτι που δεν έχει ξαναγίνει.
Πολλοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει λόγω της ταχύτητας των εξελίξεων, αλλά το ίδιο ακριβώς συνέβη λίγο πριν το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ο τότε πρωθυπουργός και ακόμα αρχηγός του ΠαΣοΚ, αφού πρώτα οδήγησε τη χώρα μετωπικά στο γκρεμό με αποκορύφωμα της καταστροφικής του πορείας το θανατηφόρο δημοψήφισμα, στη συνέχεια, αναγκαζόμενος να κάνει πίσω και να παραιτηθεί, έκανε και ό,τι ήταν δυνατόν για να δυναμιτίσει τη λύση Παπαδήμου: αφού πρώτα κωλυσιέργησε με κάθε τρόπο και κατά τη γνωστή συνήθειά του έριχνε αλλού τις ευθύνες, στο τέλος έφτασε να βγάζει απ’ το μανίκι τα πιο απίθανα ονόματα ως διαδόχους του στο Μέγαρο Μαξίμου – και τα θυμόμαστε όλοι…
Αλλά και μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, έκανε ότι δεν κατάλαβε: συγκαλούσε… πράσινα υπουργικά συμβούλια ως σα να μην είχε φύγει ποτέ…
Τώρα, δίνει τη μάχη των χαρακωμάτων στο κόμμα του. Δηλαδή, για να πει κανείς τα πράγματα με το όνομά τους, στο κόμμα του πατέρα του επί του οποίου κυριάρχησε με κληρονομικό δικαίωμα, κάτι που δεν είναι καθόλου μεμπτό – το αντίθετο μάλιστα – στις ιδιωτικές περιουσίες, αλλά είναι καταστροφικό στη δημόσια σφαίρα όταν αυτή μεταβάλλεται σε ιδιωτική περιουσία.
Όμως, αυτό ακριβώς είναι και το βαθύ πρόβλημα της οικογένειας Παπανδρέου: ότι μπέρδεψε ολοσχερώς τα όρια μεταξύ του δημοσίου βίου και της ιδιωτικής, οικογενειακής υπόθεσης. Και αυτή είναι θεμελιώδης παράμετρος ποιοτικής διαφοροποίησής της από τις άλλες πολιτικές οικογένειες στην Ελλάδα. Δεν είναι βέβαια παράλογο: μιλάμε για τη μοναδική οικογένεια του δυτικού κόσμου που έχει δώσει σε ευθεία μάλιστα διαδοχή, τρεις γενιές πρωθυπουργών. Η μητέρα του Γιώργου Παπανδρέου υπήρξε νύφη, σύζυγος και μητέρα πρωθυπουργών, όπως ο αδελφός του υπήρξε εγγονός, υιός και αδελφός πρωθυπουργών κοκ. Υπάρχει λοιπόν, πέραν όλων των άλλων και μια καθοριστική ποσοτική παράμετρος: η τρίτη γενιά.
Το πιο εντυπωσιακό είναι όμως ότι, κατόπιν όλων αυτών, ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, ως ο τρίτος πρωθυπουργός της δυναστείας, πολιτεύτηκε και ως αρχηγός του ΠαΣοΚ και ως πρωθυπουργός, ευαγγελιζόμενος ότι θα χτυπήσει στο σύστημα, ότι θα αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας του, ότι θα φέρει νέου τύπου δημοκρατία στην Ελλάδα κοκ… Λες και πέρα από το γεγονός ότι έγινε πρωθυπουργός επειδή υπήρξε γόνος Παπανδρέου, ξέχασε και ότι επί πάρα πολλά χρόνια υπήρξε υπουργός και εξέχον μέλος του συστήματος που μετά καθύβριζε.
Ως πρωθυπουργός, ο κ. Παπανδρέου διέσυρε και διέλυσε τη χώρα της οποίας ήταν ηγέτης. Και τώρα διαλύει και το κόμμα του, που, επί της ουσίας, η δυναστεία Παπανδρέου κάνει ότι μπορεί για να το «πάρει μαζί της»... Γιατί; Για τον πολύ απλό λόγο, ότι δεν θέλει να χάσει τον έλεγχο της οικογενειακής επιχείρησης: προτιμά να την κλείσει…
Και, όπως φαίνεται, είναι το μόνο το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου με επιτυχία θα καταφέρει, επιτέλους, με τις δικές του δυνάμεις, στη ζωή του…
Υ.Γ.: Οφείλεται εδώ μια υποσημείωση. Καθώς όλη η Ελλάδα παρακολούθησε χθες τη σύγκρουση μεταξύ του κ. Παπανδρέου και του Δ.Ο.Λ. (και όχι το αντίστροφο), στον οποίο ανήκει «Το Βήμα» όπου και γράφεται αυτό το άρθρο, ίσως πολλοί εκ των αναγνωστών του σπεύσουν να το συνδέσουν με γνωστού τύπου θεωρίες. Πριν το κάνουν, ας ανατρέξουν σε πλήθος παλαιοτέρων άρθρων του γράφοντος για τον κ. Παπανδρέου, στην ίδια εφημερίδα εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια – εξακολουθούν να βρίσκονται αναρτημένα, με τις ημερομηνίες τους. Θα διαπιστώσουν αμέσως ότι σε αυτά τα δύο χρόνια, που, μην το ξεχνάμε, ο κ. Παπανδρέου βρισκόταν παντοδύναμος στην εξουσία, αταλάντευτα και ελεύθερα, χωρίς καμία απολύτως παρέμβαση, Το Βήμα φιλοξενεί αυτές και άλλες σκληρότερες απόψεις του γράφοντος για τον κ. Παπανδρέου και για την πολιτεία του ως πρωθυπουργού της Ελλάδας. Οπως επίσης θα διαπιστώσουν ότι, δυστυχώς για τη χώρα, τώρα δυστυχώς και για το ίδιο το ΠαΣοΚ, οι απόψεις αυτές δικαιώνονται πλήρως. Κι όσον αφορά το ΠαΣοΚ, αυτό είναι πρόβλημα δικό του και ελάχιστα θλίβει τους πολίτες αυτού του τόπου και πάντως ακόμα λιγότερο τον γράφοντα. Οσον αφορά τη χώρα όμως…
ΒΗΜΑ
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/01/blog-post_5927.html#.TwlHMaWfeM8
Το πιο εντυπωσιακό είναι όμως ότι, κατόπιν όλων αυτών, ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, ως ο τρίτος πρωθυπουργός της δυναστείας, πολιτεύτηκε και ως αρχηγός του ΠαΣοΚ και ως πρωθυπουργός, ευαγγελιζόμενος ότι θα χτυπήσει στο σύστημα, ότι θα αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας του, ότι θα φέρει νέου τύπου δημοκρατία στην Ελλάδα κοκ… Λες και πέρα από το γεγονός ότι έγινε πρωθυπουργός επειδή υπήρξε γόνος Παπανδρέου, ξέχασε και ότι επί πάρα πολλά χρόνια υπήρξε υπουργός και εξέχον μέλος του συστήματος που μετά καθύβριζε.
Ως πρωθυπουργός, ο κ. Παπανδρέου διέσυρε και διέλυσε τη χώρα της οποίας ήταν ηγέτης. Και τώρα διαλύει και το κόμμα του, που, επί της ουσίας, η δυναστεία Παπανδρέου κάνει ότι μπορεί για να το «πάρει μαζί της»... Γιατί; Για τον πολύ απλό λόγο, ότι δεν θέλει να χάσει τον έλεγχο της οικογενειακής επιχείρησης: προτιμά να την κλείσει…
Και, όπως φαίνεται, είναι το μόνο το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου με επιτυχία θα καταφέρει, επιτέλους, με τις δικές του δυνάμεις, στη ζωή του…
Υ.Γ.: Οφείλεται εδώ μια υποσημείωση. Καθώς όλη η Ελλάδα παρακολούθησε χθες τη σύγκρουση μεταξύ του κ. Παπανδρέου και του Δ.Ο.Λ. (και όχι το αντίστροφο), στον οποίο ανήκει «Το Βήμα» όπου και γράφεται αυτό το άρθρο, ίσως πολλοί εκ των αναγνωστών του σπεύσουν να το συνδέσουν με γνωστού τύπου θεωρίες. Πριν το κάνουν, ας ανατρέξουν σε πλήθος παλαιοτέρων άρθρων του γράφοντος για τον κ. Παπανδρέου, στην ίδια εφημερίδα εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια – εξακολουθούν να βρίσκονται αναρτημένα, με τις ημερομηνίες τους. Θα διαπιστώσουν αμέσως ότι σε αυτά τα δύο χρόνια, που, μην το ξεχνάμε, ο κ. Παπανδρέου βρισκόταν παντοδύναμος στην εξουσία, αταλάντευτα και ελεύθερα, χωρίς καμία απολύτως παρέμβαση, Το Βήμα φιλοξενεί αυτές και άλλες σκληρότερες απόψεις του γράφοντος για τον κ. Παπανδρέου και για την πολιτεία του ως πρωθυπουργού της Ελλάδας. Οπως επίσης θα διαπιστώσουν ότι, δυστυχώς για τη χώρα, τώρα δυστυχώς και για το ίδιο το ΠαΣοΚ, οι απόψεις αυτές δικαιώνονται πλήρως. Κι όσον αφορά το ΠαΣοΚ, αυτό είναι πρόβλημα δικό του και ελάχιστα θλίβει τους πολίτες αυτού του τόπου και πάντως ακόμα λιγότερο τον γράφοντα. Οσον αφορά τη χώρα όμως…
ΒΗΜΑ
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/01/blog-post_5927.html#.TwlHMaWfeM8
Δεν υπάρχουν σχόλια
Παρακαλούμε σχολιασμούς επί της ουσίας.
Τα σχόλια σας δεν περνάν από έλεγχο γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα θίγουν κάποιον προσωπικά με βρισιές και συκοφαντίες.
Τέτοιου είδους σχόλια δεν περνάν από έλεγχο, αλλά θα διαγράφονται μετά την δημοσίευση.
Παρακαλούμε να γράφετε σε πεζά και όχι κεφαλαία
-------------------------------------------------------------------------
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν είναι απαραίτητο να συμπίπτουν με τα περιεχόμενα στου άρθρου.
Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα - αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω, φόρμας επικοινωνίας.
Ευχαριστούμε