Πολιτική υποκρισία

Κόκκινη γραμμή αποτελεί για τους κ. Βενιζέλο και Κουβέλη ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ με παραίτηση απειλεί ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Αντώνης Μανιτάκης, στην περίπτωση που η προσαρμογή του δημόσιου τομέα ακουμπήσει τον όγκο των δημοσίων υπαλλήλων. Και αυτά καθώς η τρόικα δεν δέχεται, πλέον, το κόλπο των μεταφερόμενων δημοσίων υπαλλήλων-νομάδων, ως σοβαρή προσέγγιση μείωσης του κόστους, και ζητά να προκαλέσει ανεργία στο Δημόσιο.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η ανεργία είναι το ίδιο σκληρή για αυτούς που υφίστανται τις επιπτώσεις της από όπου και αν προέρχονται. Θα είχε βάση αυτός ο ισχυρισμός αν ψάχνοντας κανείς, ανάμεσα στους 1.200.000 και πλέον ανέργους, διαπίστωνε πράγματι πολλές προελεύσεις.

Στην πράξη, όμως, όσο ενδελεχή αναζήτηση και αν κάνει κανείς θα διαπιστώσει ότι οι στρατιές των νέων ανέργων προέρχονται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα, οι εργαζόμενοι στον οποίο, όσοι τουλάχιστον διατηρούν ακόμη τη δουλειά τους, υφίστανται ήδη εδώ και καιρό τις θεαματικές μεταβολές του εργασιακού περιβάλλοντος.
Οι αριθμοί είναι εύγλωττοι: Από την αρχή του χρόνου και έως τον Ιούνιο -μέσα σε ένα μόλις εξάμηνο- ο αριθμός των νέων ανέργων έχει φτάσει τις 182.903, όλοι βεβαίως από τον ιδιωτικό τομέα. Δεν έχει γίνει γνωστή καμία πρόθεση οποιουδήποτε υπουργού -Οικονομικών, Εργασίας, Ανάπτυξης- να παραιτηθεί για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Τα δύο τελευταία χρόνια της κρίσης, κατά τη διάρκεια των οποίων βρισκόμαστε σε ατέρμονα συζήτηση για το αν και πώς πρέπει να αναδιοργανωθεί ο δημόσιος τομέας ο οποίος χρεοκόπησε, έχουν χάσει τη δουλειά τους 600.000 άτομα από τον ιδιωτικό. Ουδείς υπουργός αισθάνθηκε άβολα στην καρέκλα του για αυτόν ακριβώς το λόγο.
Ωστόσο μπορούμε να συναντήσουμε πολλούς κυβερνητικούς παράγοντες έτοιμους να επαναστατήσουν στην ιδέα και μόνο, ότι θα πειραχθεί έστω και μια τρίχα από το κεφάλι ενός δημοσίου υπαλλήλου. Δεν υπάρχει πρόθεση συμψηφισμού ούτε εκδικητικής διάθεσης στους συλλογισμούς αυτούς.

Απλώς, από αυτόν τον τρόπο διαπιστώνει κανείς πόσο υποκριτικές είναι οι προσεγγίσεις των κυβερνητικών στελεχών -και όχι μόνο- που προσπάθησαν εδώ και μήνες να κωλυσιεργήσουν σε όσα πρέπει να γίνουν, και συνεχίζουν να το κάνουν, γνωρίζοντας και αδιαφορώντας ουσιαστικά, ότι κάθε μέρα που περνά, χωρίς να παίρνουμε το δρόμο της ανάκαμψης, πάνω από 1.000 άτομα χάνουν τη δουλειά τους.
Δείχνουν να θεωρούν αυτή την αιμορραγία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα φυσικό επακόλουθο της κρίσης, αλλά είναι έτοιμοι να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα στην περίπτωση που απειληθεί, έστω και οριακά, η απασχόληση στους χώρους που κατά τη σύγχρονη πολιτική παράδοση έχει ανθήσει το πελατειακό κράτος. Στην πράξη, λοιπόν, δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς που θέλουν να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους, αλλά με κάποιους που επιθυμούν να έχουν απρόσκοπτη πολιτική καριέρα.

ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr