Μπιρ παρά...

Του Γιώργου Κράλογλου

Οι Τούρκοι δεν παίζουν ούτε αστειεύονται. Εδώ και μια δεκαετία μεθοδεύουν δουλειές στην Ελλάδα και από την Ελλάδα. Αν ψάξουμε προσεκτικά στην «πιάτσα» θα βρούμε και Τούρκους κεφαλαιούχους πίσω από τους «κυνηγούς» ελληνικών βιομηχανικών εγκαταστάσεων με χρέη και υποθήκες σε Τράπεζες που προτίθενται να τα πουλήσουν σε ξένους επενδυτές.
Οι μεσολαβητές (Έλληνες και ξένοι δικηγόροι) που έχουν πλησιάσει από το 2010 και μετά τις Τράπεζες «κυνηγούν» συγκροτήματα που διαθέτουν εκτάσεις και ακίνητα σε αξιοποιήσιμες θέσεις του λεκανοπεδίου Αττικής όσο και στην Βορ. Ελλάδα με ιδιαίτερο επίκεντρο την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος αλλά εκτιμώ ότι το πιθανότερο είναι ακόμη και οι Τράπεζες να μην έχουν σαφή πληροφόρηση για τους κεφαλαιούχους που εκπροσωπούν οι μεσολαβητές.
Στην αγορά όμως, που οι κινήσεις αυτές παρακολουθούνται και μεταφέρονται στόμα με στόμα, επικρατεί η βεβαιότητα ότι στους πρωταγωνιστές όσων επιδιώκουν να πάρουν την πλειοψηφία ή και τους τίτλους (όπου γίνεται) ελληνικών χρεωμένων επιχειρήσεων στους τομείς της βιομηχανίας, του τουρισμού και της παραγωγής, κλωστοϋφαντουργικών, χημικών και οικοδομικών υλικών περιλαμβάνονται και Τούρκοι με προθέσεις (όπως ακούστηκε) να κάνουν και αγορές «μπιρ παρά...».
Αυτό το ειδησεογραφικό παρασκήνιο μιας διετίας που αναφέρεται σε 100-150 συγκεκριμένες περιπτώσεις, εκ των οποίων τουλάχιστον 30 είναι ήδη δρομολογημένες για συμφωνίες, έχει, μέχρι στιγμής, αφήσει μάλλον ασυγκίνητους και αδιάφορους πολλούς βουλευτές αλλά και υπουργούς στους οποίους έχουν μεταφερθεί συγκεκριμένες πληροφορίες τόσο από τους επιχειρηματίες όσο και από ορισμένες Τράπεζες.

Βεβαίως ακόμη και να γνωρίζεις προθέσεις, κεφαλαιούχους και συζητήσεις ούτε μπορείς να παρέμβεις, ως κυβέρνηση, ούτε να ανατρέψεις την εξέλιξη αφού έχουμε να κάνουμε με χρέη μιας νέας γενιάς των προβληματικών επιχειρήσεων του τόπου που ξεπερνούν ήδη τις 300.
Άλλωστε οι σιωπηρές αυτές διεργασίες συνδέονται με πολύπλευρα συμφέροντα (μεταξύ άλλων κινέζικα, ρωσικά, ισραηλινά και αραβικά) που δεν εύκολο χωρίς σχέδιο και συγκεκριμένη πολιτική να τα συνδέσεις και να καθίσεις τους ενδιαφερόμενους σε τραπέζι για συζήτηση.

Στην περίπτωση όμως της Τουρκίας τα πράγματα είναι και διαφορετικά και έχουν το περιθώριο να πάρουν διαστάσεις
Γιατί με την τούρκικη επιχειρηματική κοινότητα η κατάσταση λόγω γειτνίασης των δύο χωρών και κοινών επιχειρηματικών επιδιώξεων είναι δυνατό να ελεγχθούν συμφέροντα, ενδιαφέροντα και εξελίξεις.
Είναι δυνατόν, κατά την άποψή μου, να μετατραπούν από μεμονωμένες επιχειρηματικές πράξεις σε πολύμορφες και πολύπλευρες συνεργασίες με αμοιβαίο επιχειρηματικό ενδιαφέρον.

Ας σημειωθεί ακόμη ότι σε όλες τις ελληνοτουρκικές επιχειρηματικές προσπάθειες για προσδιορισμό τομέων επενδυτικών και άλλων συνεργασιών οι τουρκικές αποστολές ήταν περισσότερο συγκεκριμένες για σχέδια συνεργασιών και μάλιστα διαβεβαίωναν τους συνομιλητές τους μέσα σε ένα οικονομικό περιβάλλον που δεν επρόκειτο να μεταβληθεί για μια δεκαετία τουλάχιστον.

Αντίθετα κανείς από τις ελληνικές αποστολές δεν ήταν σε θέση να υποσχεθεί το ίδιο.
Έχοντας από ιδιαίτερα έγκυρες πηγές την πληροφόρηση που σας περιέγραψα και διαπιστώνοντας ότι με επίκεντρο την ακτοπλοΐα, και τον τουρισμό οι ελληνοτουρκικές επιχειρηματικές σχέσεις μπαίνουν ακόμη μία φορά στην κορυφή της επικαιρότητας θεωρώ ότι επιβάλλονται ιδιαίτερα προσεγμένες κινήσεις.
Τόσο προσεγμένες που να επιτρέψουν να μεταβληθεί η τουρκική επιχειρηματική «επιθετικότητα» σε μια ελληνική νίκη στον οικονομικό τομέα. Σε σημείο μάλιστα που γιατί όχι να επηρεάσει θετικότατα και την γενικότερη εξωτερική πολιτική της χώρας.

Αρκεί να ξεπεράσουμε μικροψυχία και λαϊκισμούς. Τουλάχιστον από την δική μας πλευρά.
Τι μπορεί να γίνει.
Πριν απ΄ όλα να αντιληφθούν οι πάντες στην ελληνική πολιτική σκηνή με πρώτη την κυβέρνηση ότι αν δεν περιφρουρηθεί η οικονομία από τις πολιτικές και ιδίως τις κομματικές αντιπαραθέσεις και επιδιώξεις η μόνη τύχη των ελληνικών επιχειρήσεων είναι να πουληθούν «μπιρ παρά...» και σε Τούρκους.
Να γίνει κατανοητό στις 300 περίπου ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν αγγίξει τα όρια της κατηγορίας των προβληματικών ότι η λύση δεν μπορεί να είναι βεβαίως η θεραπεία των «οικονομικών ενέσεων» και των κρατικών ανοχών αλλά η αναθέρμανση τους μέσα σε πιθανούς νέους ορίζοντες.

Να σχεδιαστεί σε συνεργασία με εκπροσώπους επιχειρηματικών κλάδων που είναι γνωστό το επιχειρηματικό ενδιαφέρον της Τουρκίας και να ξεκινήσει κύκλος συζητήσεων ακόμη και με την παρουσία εκπροσώπων της ηγεσίας των υπουργείων Εξωτερικών και Ανάπτυξης.
Να προσδιοριστεί συγκεκριμένο πλαίσιο διευκολύνσεων των συνεργασιών αυτών από όλα τα συναρμόδια υπουργεία που θα ενημερώνονται συνεχώς για την πρόοδο των συζητήσεων.

Να παγώσουν οι συζητήσεις μεσολαβητών με τις Τράπεζες για την πώληση χρεών εφόσον διαπιστώνεται δυνατότητα ένταξης της συγκεκριμένης επιχείρησης σε διμερές επιχειρηματικό σχέδιο.
Να εφαρμοστούν ειδικά επενδυτικά προγράμματα κοινού βιομηχανικού ενδιαφέροντος όπως αυτό που μου γνωστοποίησε πολύπειρος επενδυτής. Στα ελληνικά ενεργειακά κέντρα όπως αυτό της Κοζάνης να δημιουργούν κλωστοϋφαντουργικά πάρκα που θα αξιοποιούν τα υποπροϊόντα ενέργειας και θα μειώνουν έτσι το ενεργειακό κόστος κάνοντας ανταγωνιστική της παραγωγή προϊόντων ένδυσης σε όλες τις φάσεις της.
Υπολογίζω ότι υπάρχουν και άλλες προτάσεις και ιδέες που ασφαλώς μπορούν να διατυπωθούν συνοδεύοντας και το σημερινό σημείωμα της στήλης.

george.kraloglou@capital.gr
Capital